ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1664

ไม่ควรดูถูกเซียวเฉวียนจริง ๆ

ก่อนเจอเซียวเฉวียน เว่ยหงรู้สึกว่าการเว่ยเชียนชิวอยู่ในมือของเซียวเฉวียนแล้ว ทำให้เว่ยเชียนชิวโอ้อวดตนเกินไป

พูดตามตรง เว่ยเชียนชิวประมาทข้าศึกเกินไป จึงเผยช่องโหว่ให้กับเซียวเฉวียน จนค่อย ๆ ตกเข้าไปอยู่ในวงโคจรของเซียวเฉวียนทีละก้าว

ดูทางเว่ยหงคงจะรู้ว่าเขาคิดผิดไป แม้แต่คนที่ระมัดระวังตัวอย่างเขาก็ยังตกหลุมพรางของเซียวเฉวียนได้

เดิมทีไม่ใช่เพราะอยากจัดการอย่างเงียบ ๆ หรือโอ้อวดตนหรอก ประเด็นหลักคือคนอย่างเซียวเฉวียนปลิ้นปล้อนเกินไป

เก่งนักนะ！

พูดเช่นนี้ ฮ่องเต้ก็ฉลาดตามไปด้วย

เขารู้เรื่องความสามารถของเซียวเฉวียนดี ใครก็ตามที่เป็นศัตรูกับเซียวเฉวียนไม่มีใครจบสวยสักคน ดังนั้นจึงดึงเซียวเฉวียนเข้ามาในค่ายของตัวเอง ยกย่องเกียรติแห่งความเป็นราชครูให้กับเซียวเฉวียน ทำตามความต้องการของเซียวเฉวียนทุกอย่าง เชื่อในตัวของเซียวเฉวียน

คนอย่างเซียวเฉวียน หากไม่เป็นประโยชน์ต่อฮ่องเต้ มันคงเป็นระเบิดเวลาสำหรับฮ่องเต้ ที่พร้อมจะระเบิดใส่พระวรกายของฮ่องเต้ได้ตลอดเวลา

แทนที่จะทำให้ตัวเองอกสั่นขวัญแขวน สู้ฮ่องเต้ทรงพันธนาการเซียวเฉวียนไว้ในค่ายของตัวเองดีกว่า

เช่นนี้เขาและเซียวเฉวียนก็ต้องกลายเป็นคนที่ลงเรือลำเดียวกัน ไม่ต้องกังวลว่าเซียวเฉวียนจะหักหลังเขา

อีกทางหนึ่ง ต่อให้เซียวเฉวียนคิดจะทำร้ายเขา แค่ความสามารถของเซียวเฉวียน ฮ่องเต้ก็คงจะหมดปัญญา

ไม่มีสิ่งใดน่าเชื่อถือไปกว่าเซียวเฉวียนแล้ว

จากการตรวจสอบความสามารถของผู้ใต้บังคับบัญชา เว่ยหงต้องขอชื่นชมฮ่องเต้

นัยน์ตาของเขาโดดเดี่ยว กระทั่งได้รับเลือกให้อยู่ในค่ายกับเขาตั้งแต่แรก

ต่อมาเขามีความลำเอียงกับเซียวเฉวียนมากขึ้น คิดหาทางเพื่อรั้งเซียวเฉวียนไว้ ถึงขั้นตำหนิเหล่าขุนนางเพื่อเซียวเฉวียน

อย่าว่าแต่ด้านการเมือง เว่ยหงรู้สึกว่าฮ่องเต้ทรงเป็นฮ่องเต้ที่ดี

เพียงแต่เขาทำเพื่อฮ่องเต้ เว่ยหงทำเพื่อเจ้าครองนคร ฮ่องเต้ประสงค์รวมอำนาจแห่งจักรพรรดิ เจ้าครองนครไม่อยากเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ฝ่ายเดียว ไม่ยอมให้ฮ่องเต้ได้ประโยชน์จากพวกเขา

จุดยืนของฮ่องเต้และเจ้าครองนครนั้นต่างกัน ขืนช้ากว่านี้คงเกิดสงครามที่น่าสะพรึงกลัวเป็นแน่

เพราะปืนกระบอกเดียว ทำให้เว่ยหงคิดไม่วิตก ยิ่งคิดก็ยิ่งไกล การปรากฏตัวของปืนทำให้เว่ยหงปวดหัวจริง ๆ

เมื่อเผชิญหน้ากับอาวุธที่ทรงพลังเช่นนี้ ต่อให้เจ้าครองนครจะกล้าหาญและเก่งการต่อสู้เพียงใด เนื้อหนังมังสาก็ยังต้านทานความแหลมคมของอาวุธไม่ได้อยู่ดี

เว้นเสียแต่ว่าทหารของเจ้าครองนครจะใส่เสื้อเกราะที่ปืนยิงไม่ทะลุดาบแทงไม่เข้า

แต่แบบนี้มันก็ดูเกินจริง

ดังนั้นหงเว่ยจึงพอคิดได้ว่าภายใต้สถานการณ์นี้ ทันทีที่สงครามเริ่มขึ้น เหล่าทหารของเจ้าครองนครต้องแพ้อย่างไม่ต้องสงสัย

แพ้อย่างไม่มีข้อกังขาใด ๆ

หากอยากชนะ คงจะเผชิญหน้ากับกองทัพฉินตรง ๆ ไม่ได้ ต้องคิดหาทางฉวยโอกาสยามที่ตระกูลฉินไม่รู้ตัวลอบโจมตี

หากจะลอบโจมตี พูดง่ายกว่าทำ

ยาก！

รับมือยากมาก！

เวลาล่วงเลยผ่านไป เว่ยหงทอดถอนใจเสียงทุ้มต่ำ “พูดตามตรง บัดนี้ข้าเองก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร”

พลาดก้าวเดียว แพ้ทั้งกระดานจริง ๆ นะ

ผิดก็ว่าไปตามผิด หลังจากนี้จะต้องวางแผนก่อการกบฏที่รัดกุมมากกว่านี้ แต่คนของเซียวเฉวียนรู้เรื่องนี้ด้วย

คาดไม่ถึงว่าคนในค่ายของเซียวเฉวียนจะมีอำนาจแทรกแซงเข้ามาได้ลึกขนาดนี้

เป็นเรื่องที่ลับเฉพาะจริง ๆ

คืนนี้เป็นคืนที่นอนไม่หลับสำหรับเว่ยหงและเว่ยหยาน

ไม่ว่าค่ำคืนจะยาวนานแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องผ่านไปได้อยู่ดี

ดวงอาทิตย์เช้าวันใหม่ หมายความว่าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ช่วงใกล้รุ่งสาง เว่ยหงเพิ่งได้นอน ประกอบกับความเหนื่อยล้าจากการเดินทางในช่วงสองสามวันนี้ ความรู้สึกนี้ เว่ยหงหลับจนกระทั่งเว่ยอี้หรานมาหา เขาถึงจะตื่น

เวลานี้ ดวงอาทิตย์ได้ขึ้นสูงแล้ว ทันทีที่เว่ยหงเปิดประตู แสงแดดก็สาดส่องเข้าตาพอดี

เว่ยหงอดหรี่ตาลงไม่ได้ มองไปทางเว่ยอี้หราน “ไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพมีเรื่องอะไร?”

เว่ยอี้หรานมองเว่ยหงแวบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบ “เมื่อคืนข้าได้ยินเสียงจากทางนี้ แต่ไม่เห็นการเคลื่อนไหวใด ๆ กลัวว่าจะมารบกวนเวลาพักผ่อนของท่านแม่ทัพ จึงไม่ได้มาตรวจสอบ”

มาตอนนี้คงอยากถามว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นสินะ