ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1667

เหมิงเอ้ารู้ดี แต่เหมิงเอ้ารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดกับคนซินเจียง

ถึงอย่างไรคนซินเจียงก็ไม่เคยเจอลักษณะในตอนนี้ของหมิงเจ๋อกับตาตัวเอง ไม่ว่าเหมิงเอ้าจะพูดอย่างไรไม่เพียงแต่ไม่เชื่อแล้ว ยังคิดว่าเหมิงเอ้ายังปล่อยข่าวลืออีกด้วย กล่าวหาองค์รัชทายาทหมิงเจ๋อผู้สูงศักดิ์ของพวกเขา

มองเหมิงเอ้าเป็นตัวประหลาด ต้องรับมือกับเหมิงเอ้า

เหมิงเอ้ายังคงเฝ้ามองพฤติกรรมของสำนักหมิงเซียนอยู่ในซินเจียงต่อไป อยู่ในอาณาจักรของผู้อื่น มีเรื่องให้น้อยนับว่าดีที่สุดแล้ว

แค่เหมิงเอ้านำเรื่องที่ซินเจียงเปิดศึกกับต้าเว่ยบอกเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนมีแผนรับมืออย่างแน่นอน

ใช่ ในใจของเหมิงเอ้า เซียวเฉวียนมีความมหัศจรรย์นั้น

ต่อให้เรื่องที่ซินเจียงเปิดศึกกับต้าเว่ยเป็นเรื่องใหญ่ แต่เหมิงเอ้ากลับรู้สึกว่าไม่ใหญ่ เพราะเขามีเซียวเฉวียนอยู่เบื้องหลัง

เรื่องที่ว่าใหญ่เทียมฟ้า ยามอยู่ในมือของเซียวเฉวียน ย่อมได้รับการแก้ไขอย่างง่ายดาย

เซียวเฉวียนหนีออกมาจากเกาะจูเสิน ล้มเว่ยเชียนชิวได้ ทำลายผนึกจูเสินได้ ทำให้เจี้ยนจงจำผู้เป็นนายได้！

แต่ท่าทางนั้น！

ในสายตาของเหมิงเอ้า เว้นแต่จะตั้งครรภ์ ไม่มีเรื่องอะไรที่ยากเกินความสามารถของเหมิงเอ้า

ด้วยเหตุนี้ หลังจากมั่นใจข่าวนี้แล้ว เหมิงเอ้าร่วมมือกับเซียวเฉวียน บอกเรื่องนี้กับเซียวเฉวียน

ห่างกันหนึ่งแสนแปดพันลี้ สิ้นเปลืองพลังมาก

สรุปใจความสั้น ๆ หลังจากที่เหมิงเอ้าบอกเรื่องสำคัญกับเซียวเฉวียนแล้ว สองนายบ่าวก็สิ้นสุดสัมพันธ์กันทันที

พอได้ยินการรายงานของเหมิงเอ้า ในที่สุดเหมิงเอ้าก็รู้สาเหตุที่นักปราชญ์ตามหาเหล่าเจ้าครองนครแล้ว

ที่แท้ก็รออยู่ที่นี่นี่เอง

คิดจะปั่นหัวเปิดศึกทั้งภายในและภายนอก ฆ่าคนในราชสำนักต้าเว่ยอย่างคาดไม่ถึง?

เหอะ！

เซียวเฉวียนจะยอมเหมือนพวกเขาอย่างนั้นหรือ?

ได้ยินว่าเซียวเฉวียนรู้เรื่องนี้ ใบหน้าของเว่ยหงไม่ได้แสดงท่าทีประหลาดใจแต่อย่างใด

เซียวเฉวียนมีองครักษ์สองคน ไป๋ฉีอยู่รัฐไทโจว แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเหมิงเอ้า

คิดว่าเหมิงเอ้าอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝัน

เท่าที่เจ้าครองนครรู้ เหมิงเอ้าไม่ปรากฏตัวในเมืองหลวงมาสักระยะหนึ่งแล้ว

ตอนนั้นพวกเขากำลังเป็นกังวลว่าเหมิงเอ้าไปไหน ดูจากตอนนี้ เซียวเฉวียนรู้เรื่องที่ซินเจียงจะเปิดศึกกับต้าเว่ยแล้ว เกรงว่าเหมิงเอ้าอาจจะอยู่ในซินเจียง ข่าวนี้เป็นข่าวที่เหมิงเอ้ากระจายออกมาจากซินเจียง

ต้องบอกว่า เซียวเฉวียนไม่ได้เตรียมการล่วงหน้า

ส่งคนออกไปเป็นสายลับอยู่ในซินเจียงก่อนแล้ว

แต่แล้วอย่างไรเล่า?

บัดนี้กองทัพซินเจียงบีบเข้ามาถึงชายแดนของซินเจียงแล้ว เซียวเฉวียนพึ่งรู้ว่าต่อให้ส่งทหารไปตอนนี้ก็ไม่ทันการณ์แล้ว

เกรงว่าศึกครานี้คงจบไม่สวย！

คิดได้เช่นนี้ มุมปากของเว่ยหงจึงกระตุกเหยียดยิ้มเย็นชาอย่างอดไม่ได้

ดูสิว่าครานี้เซียวเฉวียนและฮ่องเต้จะมีความสามารถมากน้อยเพียงใด ดูสิว่าพวกเขาจะดูแลทั้งสองฝ่ายได้หรือไม่ จะเอาชนะได้หรือไม่！

สำหรับการทรยศที่เซียวเฉวียนกล่าวนั้น เซียวเฉวียนไม่มีหลักฐานใด ๆ การเอาผิดย่อมไม่สำเร็จ

ไม่สิ ต่อให้เซียวเฉวียนจะมีหลักฐาน ราชสำนักแห่งต้าเว่ยก็คงเอาผิดพวกเขาไม่ได้

เพราะมีกองทัพซินเจียงคอยหนุนหลัง กองทัพแห่งเจ้าครองนครย่อมชนะอย่างไม่ต้องสงสัย！

ครั้นเห็นใบหน้าของเจ้าครองนครแสดงออกถึงความพอใจอย่างไม่ปิดบัง เซียวเฉวียนได้แค่ยิ้มเยาะเย็นชา ก่อนเอ่ย “ท่านอ๋องทรงตรัสว่าข้าไม่มีหลักฐาน ท่านอ๋องทรงเข้าใจผิดแล้ว แม่ทัพไป๋เห็นนักปราชญ์เข้าไปในจวนผู้ครองรัฐไทโจวกับตาตัวเอง”

“สถานการณ์คับขันเช่นนี้ พวกท่านไปพบนัปราชญ์อย่างลับ ๆ คงอยากระลึกความหลังกันสินะ? พูดเช่นนี้ เกรงว่าท่านจะไม่เชื่อ!”

หากอยู่ในสถานการณ์ปกติ การเจอกันของเจ้าครองนครกับนักปราชญ์ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ถึงอย่างไรต้าเว่ยและซินเจียงสองแคว้นก็เป็นพันธมิตรต่อกัน เจ้าครองนครสนิทกับคนซินเจียงเป็นอย่างดี จะเป็นพันธมิตรกับนักปราชญ์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

เขามีความสามารถทำให้เจ้าครองนครเสื่อมเสียชื่อเสียงในสายตาของราษฎร์ได้

ทำให้เว่ยหงรู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ

เซียวเฉวียนพูดถูก หากคนส่วนน้อยตำหนิการกบฏของพวกเขา แต่พวกเขาควบคุมได้

แต่หากทุกคนตำหนิการกบฏของพวกเขา มันอยู่นอกเหนือการควบคุมของพวกเขา

แต่เดิมทีพวกเขาส่งทหารออกไปบีบเคล้นฮ่องเต้แล้ว ซึ่งพวกเขาคิดตามหลักทำนองคลองธรรม จึงไม่ถูกชาวโลกวิจารณ์

แต่บัดนี้พวกเขาถูกเซียวเฉวียนขัดขวาง ความก้าวหน้าของเรื่องนี้เหนือการควบคุมของเหล้าเจ้าครองนครแล้วจริง ๆ

จากคำกล่าวของเซียวเฉวียน พวกเขาไม่มีเหตุผลที่จะโน้มน้าวชาวบ้าน

คำกล่าวของเซียวเฉวียน แค่เข้าหูชาวบ้าน ต่อให้ยุยงอย่างไร ชาวบ้านก็เชื่อไปแล้วว่าเหล่าเจ้าครองนครมีใจคิดร้าย เป็นผู้ร้ายตัวฉกาจที่ทำลายสันติภาพ!

กระทั่งเกลียดพวกเขาเข้ากระดูกดำ!

เช่นนี้ต่อให้เหล่าเจ้าครองนครโจมตีเมืองหลวง เรื่องราวก็คงไม่ราบรื่นอย่างที่พวกเขาคาดคิดไว้

ต้องพูดว่า เซียวเฉวียนเข้าใจธรรมชาติของมนุษย์

แต่ต่อให้พูดเช่นนี้ ตอนนี้เหล่าผู้ครองนครไม่มีทางเลือกอ่านแล้ว

พวกเขารอข่าวจากซินเจียง จากนั้นก็ค่อยวางมือ!

ในตอนนี้เอง ทหารคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน “รายงาน!”

ทหารคนนี้เข้ามาพร้อมกับนกพิราบหนึ่งตัวในมือ

ทหารยื่นนกพิราบให้เว่ยอี้หรานอย่างนอบน้อม ก่อนเอ่ย “ท่านแม่ทัพ ข้าพบนกพิราบหนึ่งตัว”

ขาของนกพิราบมีสารฉบับหนึ่ง

เว่ยอี้หรานรับนกพิราบไป ก่อนหยิบสารนั้นออกมาดู บนหน้าเขียนว่า “ราชินียอมออกศึก อีกสองวันเปิดศึก”