ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1669

กล่าวคือ ห้ามฆ่าพวกเขาเด็ดขาด หากจับตัวได้ก็ต้องปล่อยพวกเขาไป

สิ่งที่เซียวเฉวียนต้องการคือ การที่พวกเขามีชีวิตอยู่

ตราบใดที่พวกเขามีชีวิตอยู่ พวกเขาจะหนีไปสุดขอบโลกแค่ไหน เซียวเฉวียนก็จะตามหาพวกเขาเจอในวันใดวันหนึ่ง

ฉินเซิ้งอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวเมื่อพูดถึงการจากไปของผู้นำทัพตระกูลเซียว แม้แต่เขาที่คุ้นเคยกับการต่อสู้ในสนามรบ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าการจากไปของผู้นำทัพของผู้นำตระกูลเซียวนั้นน่าสลดจนกว่าหาคำที่สามารถบรรยายออกมาได้

เป็นหน้าที่ของหารที่จะต้องออกรบ ปกป้องประเทศชาติของตนเอง การเสียชีวิตในสนามรบถือเป็นการกระทำที่กล้าหาญ สำหรับผู้ที่เป็นทหาร อาจมองว่านี่เป็นเรื่องของโชคชะตาที่ถูกกำหนดขึ้นมาแล้ว ไม่ได้ถือว่าเป็นเรื่องน่าเศร้าเสียใจแต่อย่างใด

สิ่งที่ทำให้รู้สึกเศร้าใจจริง ๆ นั้น ไม่ใช่การที่ถูกฝ่ายศัตรูฆ่าตาย แต่กลับเป็นถูกคนในฝ่ายตัวเองฆ่าให้ตาย เลือดที่ไหลรินออกมาจากคิ้ว ทำให้วิญญาณของนักรบไม่สงบสุขถึง15ปี

ในเมื่อมีคนที่กล้าทำเรื่องที่โหดร้ายเช่นนี้ พวกเขาสมควรถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ ด้วยมีดหลายพันเล่ม และแทงด้วยลูกธนูนับพัน!

ความตายไม่ใช่สิ่งที่น่าเสียดาย!

เมื่อเขารู้ว่าเซียวเฉวียนสงสัยในตัวเว่ยหงและเว่ยเยี้ยนว่ามีส่วนในการสกัดผู้นำทัพตระกูลเซียว ฉินเซิ้งรู้ดีว่าเขาควรทำอย่างไร เขาพูดบอกให้เซียวเฉวียนวางวางใจว่าเขาจะรักษาชีวิตของพวกเขาไว้แน่นอน

หลังจาที่เซียวเฉวียนพูดว่า “อืม” เขาก้ได้พูดต่ออีกว่า “’งั้นข้าฝากเรื่องนี้ไว้กับเจ้าแล้วนะ ข้าจะกลับเมืองหลวงเพื่อหารือกับฝ่าบาทเรื่องการต่อกับกองทัพทางฝ่ายตะวันออก”

หากเป็นเรื่องที่เร่งด่วนก็สมควรที่เดินทางไปหารือด้วยตนเอง จากที่ไปยังเมืองหลวงใช้เวลาเดินทางไม่นานนัก

เหตุการณ์เกี่ยวกับชายแดนเป็นเรื่องที่เร่งด่วน จากการคาดเดาของเซียวเฉวียน เขาต้องเดินทางไปเพื่อนแจ้งให้ทหารรับราบ

ด้วยการเตรียมตัวล่วงหน้า

จึงฝากให้ฉินเซิ้งดูแลที่นี่แทน

เมื่อได้ยินอย่างนี้แล้วฉินเซิ้งได้พูดขึ้นว่า: “อย่ากังกลเลยท่านเซียว ที่นี่ฝากไว้ให้ข้าดูแลเถอะ”

หลังจากนั้นเซียวเฉวียนก็ได้เดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมกับเจินห่าว

เจินห่าวเป็นคนที่ความสามารถ เขาสามาใช้ปืนเป็น การที่พาเจินห่าวไปด้วยนั้น เขาสามารถสอนทักษะการใช้ปืนเพิ่มเติมให้กับเหล่าทหารได้

เมื่อพูดถึงค่ายทหารของฝ่าบาทแล้ว เว่ยหงได้เขียนจนหมายถึงนัก ในจดหมายปรากฏข้อความว่า: “เซียวเฉวียนรู้เรื่องเกี่ยวกับพันธมิตรของพวกเราแล้ว หวังว่าท่านจะเตรียมการให้ดีล่ะ”

เพียงข้อความเพียงบรรทัดเดียว เซียวเฉวียนก็รู้ว่าภายในอีกสองวันข้างหน้าจะมีการทำสงครามใหญ่กับกองทัพฝ่ายตะวันออก

นักบุญควรตัดสินใจและเตรียมการให้พร้อมอยู่เสมอ

ที่อยู่ของเซียวเฉวียนนั้นไม่สามารถคาดการณ์ได้ บางทีเขาอาจะไปที่ชายแดนเพื่อฝึกฝนทหารเหล่านั้น

หากเขาไปที่ชายแดน อาจทำให้เกิดเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้น ยังไงก็ตามแล้ว เซียวเฉวียนเป็นคนที่ยากจะรับมือด้วย

สิ่งที่เว่งหงไม่เคยคิดคือเซียวเฉวียนได้เริ่มเดินทางไปยังเมืองหลวงแล้ว

ภูเขาหมิงเซียนให้ภูมิภาคตะวันตก

นักบุญแสดงสีหน้าที่พร้อมแล้วด้วยความเย่อหยิ่ง

แม้ในตอนนี้ทางฝ่ายตะวันตกกำลังมีปัญหากันในเรื่องการส่งทหารเข้าโจมตีราชวงศ์เว่ย แต่การโจมตีจะเริ่มขึ้นในอีกสองวันข้างหน้า เกรงว่าข่าวนี้จะยังไม่ไปถึงเมืองหลวงต้าเว่ย

เมื่อท้องพระโรงในเมืองต้าเว่ยได้รับข่าว กองทัพทางฝ่ายเหนือก็ได้เริ่มโจมตีขึ้นแล้ว

ถึงตอนนั้นกองทัพฝ่ายตะวันตกก็สมารถโจมตีราชวงศ์เว่ยได้อย่างราบคาบ

กองทักทางฝ่ายตะวันสามารถชนะการสู้ได้ในครั้งแรก ด้วยการยึดเมืองชายแดนของราชวงศ์เว่ย และการชนะครั้งแรกทำให้เหล่ากองทัพได้นับการสนับสนุนมากยิ่งขึ้น แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น

กองทัพราชวงศ์เว่ยจะต้องเสื่อมสลายจนในที่สุด

ถึงตอนนั้นเซียวเฉวียนก็กลับมาช่วยอะไรไม่ทันแล้วล่ะ

ช่วงเวลานี้เหมิงอ้าวเติบโตขึ้นอย่างมาก และได้ทำให้พ่อแม่วางใจแล้ว กล่าวคือเขาได้จัดเรื่องนี้ได้อย่างดีมาก

เซียวเฉวียนไม่ได้บอกเขาเลยด้วยซ้ำเกี่ยวกับสถาณการณ์ที่เกิดขึ้น เขาแอบสืบความเองทั้งหมด

เหมิงอ้าวสมกับเป้นคนที่เซียวเฉวียนพามาด้วยจริง ๆ

เซียวเฉวียนพูดขึ้นว่า: “เจ้าเดินทางไปยังหลงฉวน และแพร่กระจายข่าวนี้ให้พวกเขาได้ใจ ก่อนจะเตรียมกองทัพให้พร้อม”

กองทัพฝ่ายตะวันออกจะเดินทางเข้ามาในอีกสองวัน บอกให้กองทัพที่ตั้งจุดไว้ยังหลงฉวนไม่ต้องตื่นตระหนก เมื่อข้าไปถึงหลงฉวนข้าจะส่งสัญญาณด้วยการยิงปืนขึ้นหนึ่งนัดด้วยกัน

เหมิงอ้าวรีบตอบ: “รับทราบขอรับ!”

แสงนี้มีไว้สำหรับการพบเจอคนสำคัญที่ทุกคนหวนคิดถึง

ในช่วงที่ถูกปล่อยตัวมาไม่มีเดือน เหมิงอ้าวมักจะหวนแต่คิดถึงเซียวเฉวียน

เขาไม่พบเซียวเฉวียนมานานแล้ว

ในเมื่อพบเจอเซียวเฉวียนแล้ว เหมิงอ้าวย่อมดีใจเป็นธรรมดา

แม้จะพบเจอกันเพียงเพราะการสู้รบ แต่เขาก็ดีใจอยู่ไม่น้อย

มีเซียวเฉวียนคอยดูแลและสนับสนุนในเรื่องการใช้อาวุธปืน เพียวเท่านี้เขาก็วางใจอยู่ไม่น้อย

เดิมทีเหมิงอ้าวเป็นคนที่สบาย ๆ ไม่กังวลกับเรื่องอะไร เมื่อเขาได้รับความคิด การสนับสนุนที่ดีจากเซียวเฉวียน และการฝึกซ้อมอย่างต่อเนื่องในทุก ๆ เดือนแล้ว ทำให้เขานั้นมีกำลังใจในการสู้รบมากยิ่งขึ้น

ต่อให้ฟ้าดินจะถล่มลงมา เขาก็จะสู้จนถึงที่สุด

เมื่อกล่าวเยี่ยงนี้นี้แล้ว เขารีบออกเดินทางไปยังหลงฉวน