ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1674

ถ้าจะส่งคนไปสืบข่าวกลับมาพร้อมกับข่าวปลอมเพื่อรบกวนขวัญกำลังใจทหาร ก็สู้ทำอะไรเลยไม่ได้ดีกว่า

เพียงเตรียมพร้อมให้ดี รออย่างเงียบๆ เมื่อถึงเวลาก็ออกรบได้เลย

ไม่ต้องไปยุ่งอะไรมากมาย

แววตาของนักปราชญ์เปล่งประกายด้วยความโหดเหี้ยม จากนั้นจึงพูดเบาๆ ว่า “เซียวเฉวียนคนนี้เป็นคนเจ้าเล่ห์มาก เป็นไปได้ว่าเขาคิดว่าตัวเองไม่มีทางชนะ จึงทำตัวใหญ่โตเพื่อข่มขู่ท่านแม่ทัพ”

“ถ้าท่านแม่ทัพไปสืบข่าวจริงๆ ก็เท่ากับว่าตกหลุมพรางของเซียวเฉวียน”

หากนักปราชญ์เดาไม่ผิด เซียวเฉวียนจงใจสร้างความวุ่นวายเช่นนี้เพื่อข่มขู่กองทัพซินเจียง ให้เขายอมแพ้การโจมตีต้าเว่ย หรือลากเวลาออกไป

กองทัพซินเจียงไม่เพียงแต่จะไม่ให้ตกหลุมพรางของเซียวเฉวียนเท่านั้น แต่ยังต้องให้เซียวเฉวียนประหลาดใจอีกด้วย

นักปราชญ์กล่าวด้วยสีหน้าชั่วร้ายว่า “ตามที่ข้าทราบ เซียวเฉวียนรู้ว่าเราจะโจมตีซินเจียงในอีกสองวันข้างหน้า ท่านแม่ทัพลองปรับแผนรบดูสิ พรุ่งนี้บ่ายโมงโจมตีต้าเว่ย ฆ่าพวกเขาด้วยความประหลาดใจ เป็นอย่างไรบ้างล่ะ?”

แม่ทัพมีสีหน้าลังเล

พูดตามตรง แม่ทัพก็ไม่อยากโจมตีต้าเว่ยหมือนกันกับขุนนางในราชสำนัก

แต่ก็ขัดคำสั่งไม่ได้ เขาในฐานะขุนนางทำได้เพียงปฏิบัติตามคำสั่ง

พูดตามตรง ขุนพลก็เหมือนกับขุนนางในราชสำนัก ไม่อยากเปิดฉากสงครามกับต้าเว่ย

แต่คำสั่งคือคำสั่ง เขาในฐานะข้าราชบริพารทำได้เพียงปฏิบัติตามคำสั่ง

เดิมทีฝ่ายราชินีกำหนดไว้ว่าจะเปิดฉากสงครามในอีกสองวันต่อมา การริเริ่มล่วงหน้าครึ่งวัน หากสามารถชนะสงครามครั้งนี้ได้ก็ยังดี ผลดีและผลเสียจะชดเชยกัน หากราชสำนักตำหนิลงมา ก็ยังไม่ถึงขั้นถูกลดตำแหน่ง

ไม่กลัว แต่กลัวมาก

นักปราชญ์ก็พูดเช่นกันว่า เซียวเฉวียนตอนนี้อยู่ที่ประตูน้ำมังกรแม่ทัพรู้จักความสามารถของเซียวเฉวียน เขาเก่งกาจ มีความคิดสร้างสรรค์ และความคิดสร้างสรรค์มากมาย

หากเซียวเฉวียนช่วยเสริมทัพ กองทัพซินจียงคงจะชนะสงครามครั้งนี้ได้ไม่ง่ายนัก

หากแพ้สงครามครั้งนี้ ความผิดที่เกิดจากการริเริ่มของพระนางก็จะตกอยู่ที่แม่ทัพ แม่ทัพก็หนีไม่พ้น

เมื่อเห็นแม่ทัพลังเลมานานแล้วก็ไม่แสดงท่าที นักปราชญ์ก็เปิดโหมดหลอกลวง

“แม่ทัพกังวลว่าราชินีจะตำหนิหรือเปล่า?”

“ถ้าเป็นเช่นนั้น แม่ทัพวางใจได้ “ทหารที่อยู่นอกเมืองหลวง ย่อมมีคำสั่งบางอย่างที่รับไม่ได้”

พูดง่ายๆ ก็คือ แม่ทัพสามารถรบได้ตามสถานการณ์เมื่อไปรบนอกเมือง ไม่จำเป็นต้องขอรบล่วงหน้าหรือรอคำสั่งจากฮ่องเต้ก่อนจึงจะรบได้

ความตั้งใจของแม่ทัพคือ พระนางจะไม่ตำหนิแม่ทัพที่ริเริ่ม

เหตุผลก็ถูกต้อง แต่แม่ทัพไม่เชื่อในตัวพระนางเลย

หากเกิดอะไรขึ้น ราชินีจะโยนความรับผิดชอบทั้งหมดไปที่แม่ทัพ แม่ทัพจะไม่เย็นชาเหรอ?

จากการที่พระนางยืนกรานที่จะส่งกองทัพไปโจมตีต้าเว่ย จะเห็นได้ว่านางมีอำนาจเด็ดขาด แม่ทัพสูญเสียความไว้วางใจในตัวพระนางโดยสิ้นเชิง

ยิ่งไปกว่านั้น ในรัชสมัยของฮ่องเต้ นักปราชญ์เป็นบุคคลที่อยู่ระหว่างการติดตามระดับประเทศ แม่ทัพรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถเชื่อคำหลอกลวงของนักปราชญ์ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งกล่าวว่า แม่ทัพและนักปราชญ์ต้องร่วมมือกันโจมตีต้าเว่ย ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งจากฮ่องเต้ แม่ทัพคงไม่เต็มใจฟังคำพูดของนักปราชญ์แม้แต่คำเดียว

ตอนนี้ดีแล้ว แม่ทัพบอกว่าจะไปตรวจสอบสถานการณ์ในค่ายทหารต้าเว่ย นักปราชญ์ห้ามไม่ให้ไป บอกว่าไม่ต้องไป ข่าวที่ไปสำรวจกลับมาจะทำให้ขวัญกำลังใจของทหารสับสน ไม่มีประโยชน์จริง ๆ

ยังสั่งให้แม่ทัพยกทัพก่อน

แม้ว่าจะมีเหตุผลอยู่บ้าง แต่ก็เชื่อว่านักปราชญ์ดูถูกต้าเว่ยเกินไป บางทีค่ายทหารต้าเว่ยอาจมีสถานการณ์ที่ผิดปกติก็ได้

รู้ล่วงหน้าก็ดีนะ จะได้มีแผนรับมือ?

ถ้าแม้แต่การสืบข่าวฝ่ายตรงข้ามยังดูเกินความจำเป็นในสายตาแม่ทัพแล้วนักปราชญ์จะเชื่อฟังคำพูดของข้าแล้วออกทัพก่อนกำหนดทำไมกันเล่า

ต่อให้ข้ารู้ล่วงหน้าก็เถอะ แต่ข้าก็ไม่สามารถออกทัพก่อนกำหนดได้?

ถ้าแม้แต่การสืบข่าวฝ่ายตรงข้ามยังดูเกินความจำเป็นในสายตาแม่ทัพ แม่ทัพจะเชื่อฟังคำพูดของข้าแล้วออกทัพก่อนกำหนดทำไมกันเล่า

ฮึ！

ถ้าตอนนี้พวกเขาไม่ฟังคำแนะนำของเขา ก็คงต้องมาขอร้องเขาในภายหลัง!

ค่ายทหารประตูมังกร

เมื่อเห็นทหารฝึกฝนเก่งขึ้นเรื่อย ๆ แม่ทัพก็รู้สึกคันมือขึ้นมา เขาชกหมัดใส่อากาศอย่างกระตือรือร้น และมองไปที่เซียวเฉวียน พูดว่า “ท่านใต้เท้าเซียว ท่านคิดว่าควรสอนข้าด้วยหรือไม่?

ในฐานะแม่ทัพ ข้าจะไม่สามารถใช้ปืนได้ จะถูกคนอื่นหัวเราะเยาะได้

เซียวเฉวียน ยิ้มอย่างเยือกเย็นและพูดว่า “ถ้าแม่ทัพอยากเรียน ก็ไปหาเหมิงเอ้า”

ในเวลานี้ เหมิงเอ้าหยุดลงแล้วจ้องมองไปที่ทหารที่กำลังฝึกฝน

ทหารเหล่านี้น่าจะฝึกฝนการใช้ธนูมาก่อน ดังนั้นการเรียนรู้การใช้ปืนจึงไม่ใช่เรื่องยาก หลังจากฝึกฝนมาสักพัก ทหารส่วนใหญ่สามารถยิงเข้าเป้าได้

ผลลัพธ์ดีกว่าที่เซียวเฉวียน จินตนาการไว้มาก

ไม่เพียงเท่านั้น เจินฮ่าวก็ว่างเช่นกัน

ได้ยินดังนั้น แม่ทัพจึงพูดว่า “งั้นข้าขอตัวก่อน”

เซียวเฉวียน พูดว่า “ได้ ไปเถอะ”

หลังจากทักทายแล้ว แม่ทัพก็เดินไปหาเหมิงเอ้า ด้วยท่าทางคุ้นเคย เขายิ้มและพูดว่า “ท่านใต้เท้าเหมิง โปรดสอนข้าด้วย”

“เชิญท่านแม่ทัพ” เหมิงเอ้าก้าวไปด้านข้าง

ให้แม่ทัพมีเป้าหมาย

เมื่อเห็นแม่ทัพยืนตรงแล้วเหมิงเอ้า ก็เริ่มสอนวิธีใช้อาวุธปืน

เนื่องจากเพิ่งฟังคำอธิบายของเหมิงเอ้าและแม่ทัพก็ยิงธนูได้อย่างแม่นยำอยู่แล้ว ด้วยพื้นฐานนี้ ภายในครึ่งชั่วโมง แม่ทัพก็เข้าใจเทคนิคแล้ว ไม่สามารถพูดได้ว่าแม่นยำร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่อย่างน้อยก็ยิงเข้าเป้าเก้าครั้งจากสิบครั้ง