ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1677

หวงเฟยมองดู ฉินเซิงด้วยสายตาอ้อนวอน หวังว่า ฉินเซิงจะให้คำแนะนำแก่เขา

น่าเสียดายที่ ฉินเซิงดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย และไม่ได้พูดอะไร

บรรยากาศเงียบงันลง

หลังจากผ่านไปครึ่งถ้วยชา เห็นว่าหวงเฟนยังคงยืนอยู่ที่นั่น ฉินเซิงจึงถาม “มีอะไรอีกไหม? “

หวงฟานจ้องมอง ฉินเซิงอย่างมุ่งมั่น และพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ขอถามท่านแม่ทัพว่ามีวิธีใดบ้างที่จะทำให้เราขนเสบียงของศัตรูโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว”

ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังหวงฟานรอคำตอบจาก ฉินเซิงแต่ ฉินเซิงก็ทำให้ผิดหวังใส่เขา “ไม่มี”

แม้จะมีคนจำนวนมาก แต่การขนเสบียงก็เป็นงานใหญ่ และแม้แต่ในเวลากลางคืน ก็ไม่สามารถทำให้ไม่มีใครรู้ได้

หวงฟานพูดไม่ออก

แต่ หวงฟานยังคงไม่ยอมแพ้ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามอีกครั้ง “แล้วแม่ทัพมีวิธีใดบ้าง?”

ไม่จำเป็นต้องไม่ให้พวกเขารู้ตัว เพียงแค่ขนเสบียงก็พอ

ฉินเซิงพูดอย่างจริงจัง "มีวิธี แต่ก่อนอื่นต้องขนก่อน แล้วค่อยเผชิญหน้า"

"ถ้าพวกเขาพบเห็น ก็แค่ต่อสู้"

ท้ายที่สุดแล้ว กองทัพฉิน ก็มีปืน และพวกเขาไม่กลัวที่จะต่อสู้

นี่

ไม่เท่ากับไม่พูดอะไรเลยเหรอ?

ช่างเถอะ ช่างเถอะ

ดูฉินเซิงจะไม่ต้องการช่วยหวงเฟยแต่ต้องการให้หวงเฟยคิดหาวิธีเอง

หาก ฉินเซิงยอมรับที่จะต่อสู้ แสดงว่าหวงเฟยสามารถลองได้

ท้ายที่สุดแล้ว ผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดก็คือการต่อสู้

เมื่อคิดได้ดังนี้หวงเฟยก็กลับไปเตรียมพร้อมและรอเวลากลางคืนที่มืดมิด

ในทะเลทรายอันห่างไกล

กองทัพชาวยุทธ์แท้ยังคงฝึกฝนตามปกติ

ฉินเฟิงและไป๋เจวี๋ยและ เสวียนจิ้งดูการฝึกของชาวยุท์แท้

ฉินเฟืงและเสวียนจิ้ง ทั้งคู่มาจากตระกูลขุนนาง และพวกเขามีชะตากรรมที่คล้ายคลึงกัน ทั้งสองคนกลายเป็นคนไร้บ้านหลังจากใช้เวลาร่วมกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และพวกเขากลายเป็นเพื่อนที่รู้ใจ

พวกเขายืนอยู่ใกล้กัน และไป๋เจวี๋ยอยู่ห่างออกไปอีก

ตราบใดที่ทั้งสองคนควบคุมเสียงได้ดี ไป๋เจวี๋ยก็จะไม่ได้ยินพวกเขาพูดอะไร

ฉินเฟิงสงสัยว่า “เสวียนจิ้ง เจ้าว่านักปราชญ์กลับมานานขนาดนี้ ไม่กลับมาดูเลย กำลังวางแผนทำอะไรใหญ่ๆ อยู่รึเปล่า?”

ตลอดการเดินทางที่ผ่านมาฉินเฟิง ได้เห็นความกังวลของนักปราชญ์ที่มีต่อกองทัพชาวยุทธ์แท้

ดูเหมือนว่ากองทัพชาวยุทธ์แท้ จะเป็นไม้เท้าวิเศษของเขาเหมือนกัน

ตอนนี้เขาจากไปนานขนาดนี้แล้ว ไม่กลัวว่ากองทัพชาวยุทธ์แท้จะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

พูดตามตรง นักปราชญ์เข้ามาดูแลกองทัพชาวยุทธ์แท้ไม่นาน ซึ่งหมายความว่าในใจของชาวยุทธ์แท้ สถานะเจ้านายของนักปราชญ์ ยังไม่มั่นคงจริงๆ

นักปราชญ์ไม่อยู่ ชาวยุทธ์แท้ก็ต่อต้านนักปราชญ์ ก็เป็นไปได้เช่นกัน

และที่นี่มีเพียงเสวียนจิ้ง เป็นของเขา เมื่อเทียบกับชาวยุทธ์แท้ เสวียนจิ้ง แม้แต่ความสามารถในการปกป้องตัวเองก็ไม่มี

จัดการกับเสวียนจิ้ง เป็นเรื่องง่ายไม่กี่นาที

พูดตามตรง ฉินเฟิงรู้สึกอยากรู้จริงๆ ว่านักปราชญ์ทำอะไร อะไรที่ทำให้เขาทิ้งกองทัพบริสุทธิ์ได้

เสวียนจิ้ง ตอบเบา ๆ ว่า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

หลังจากนักปราชญ์จากไป ก็ไม่ได้ติดต่อกับเสวียนจิ้ง

และกองทัพชาวยุทธ์แท้ก็ปกติดี เสวียนจิ้ง ก็ไม่ได้ติดต่อกับนักปราชญ์

ฉินเฟิงพยักหน้าอย่างครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ก็จริง นักปราชญ์ เคลื่อนไหวไม่แน่นอน จิตใจก็ยากจะคาดเดา เขาทำอะไรก็ยิ่งไม่บอกเราพวกที่ทำตัวเป็นลูกน้อง”