ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1677

หวงเฟยมองดู ฉินเซิงด้วยสายตาอ้อนวอน หวังว่า ฉินเซิงจะให้คำแนะนำแก่เขา

น่าเสียดายที่ ฉินเซิงดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย และไม่ได้พูดอะไร

บรรยากาศเงียบงันลง

หลังจากผ่านไปครึ่งถ้วยชา เห็นว่าหวงเฟนยังคงยืนอยู่ที่นั่น ฉินเซิงจึงถาม “มีอะไรอีกไหม? “

หวงฟานจ้องมอง ฉินเซิงอย่างมุ่งมั่น และพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ขอถามท่านแม่ทัพว่ามีวิธีใดบ้างที่จะทำให้เราขนเสบียงของศัตรูโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว”

ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวังหวงฟานรอคำตอบจาก ฉินเซิงแต่ ฉินเซิงก็ทำให้ผิดหวังใส่เขา “ไม่มี”

แม้จะมีคนจำนวนมาก แต่การขนเสบียงก็เป็นงานใหญ่ และแม้แต่ในเวลากลางคืน ก็ไม่สามารถทำให้ไม่มีใครรู้ได้

หวงฟานพูดไม่ออก

แต่ หวงฟานยังคงไม่ยอมแพ้ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามอีกครั้ง “แล้วแม่ทัพมีวิธีใดบ้าง?”

ไม่จำเป็นต้องไม่ให้พวกเขารู้ตัว เพียงแค่ขนเสบียงก็พอ

ฉินเซิงพูดอย่างจริงจัง "มีวิธี แต่ก่อนอื่นต้องขนก่อน แล้วค่อยเผชิญหน้า"

"ถ้าพวกเขาพบเห็น ก็แค่ต่อสู้"

ท้ายที่สุดแล้ว กองทัพฉิน ก็มีปืน และพวกเขาไม่กลัวที่จะต่อสู้

นี่

ไม่เท่ากับไม่พูดอะไรเลยเหรอ?

ช่างเถอะ ช่างเถอะ

ดูฉินเซิงจะไม่ต้องการช่วยหวงเฟยแต่ต้องการให้หวงเฟยคิดหาวิธีเอง

หาก ฉินเซิงยอมรับที่จะต่อสู้ แสดงว่าหวงเฟยสามารถลองได้

ท้ายที่สุดแล้ว ผลลัพธ์ที่เลวร้ายที่สุดก็คือการต่อสู้

เมื่อคิดได้ดังนี้หวงเฟยก็กลับไปเตรียมพร้อมและรอเวลากลางคืนที่มืดมิด

ในทะเลทรายอันห่างไกล

กองทัพชาวยุทธ์แท้ยังคงฝึกฝนตามปกติ

ฉินเฟิงและไป๋เจวี๋ยและ เสวียนจิ้งดูการฝึกของชาวยุท์แท้

ฉินเฟืงและเสวียนจิ้ง ทั้งคู่มาจากตระกูลขุนนาง และพวกเขามีชะตากรรมที่คล้ายคลึงกัน ทั้งสองคนกลายเป็นคนไร้บ้านหลังจากใช้เวลาร่วมกัน ความสัมพันธ์ของพวกเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และพวกเขากลายเป็นเพื่อนที่รู้ใจ

พวกเขายืนอยู่ใกล้กัน และไป๋เจวี๋ยอยู่ห่างออกไปอีก

ตราบใดที่ทั้งสองคนควบคุมเสียงได้ดี ไป๋เจวี๋ยก็จะไม่ได้ยินพวกเขาพูดอะไร

ฉินเฟิงสงสัยว่า “เสวียนจิ้ง เจ้าว่านักปราชญ์กลับมานานขนาดนี้ ไม่กลับมาดูเลย กำลังวางแผนทำอะไรใหญ่ๆ อยู่รึเปล่า?”

ตลอดการเดินทางที่ผ่านมาฉินเฟิง ได้เห็นความกังวลของนักปราชญ์ที่มีต่อกองทัพชาวยุทธ์แท้

ดูเหมือนว่ากองทัพชาวยุทธ์แท้ จะเป็นไม้เท้าวิเศษของเขาเหมือนกัน

ตอนนี้เขาจากไปนานขนาดนี้แล้ว ไม่กลัวว่ากองทัพชาวยุทธ์แท้จะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

พูดตามตรง นักปราชญ์เข้ามาดูแลกองทัพชาวยุทธ์แท้ไม่นาน ซึ่งหมายความว่าในใจของชาวยุทธ์แท้ สถานะเจ้านายของนักปราชญ์ ยังไม่มั่นคงจริงๆ

นักปราชญ์ไม่อยู่ ชาวยุทธ์แท้ก็ต่อต้านนักปราชญ์ ก็เป็นไปได้เช่นกัน

และที่นี่มีเพียงเสวียนจิ้ง เป็นของเขา เมื่อเทียบกับชาวยุทธ์แท้ เสวียนจิ้ง แม้แต่ความสามารถในการปกป้องตัวเองก็ไม่มี

จัดการกับเสวียนจิ้ง เป็นเรื่องง่ายไม่กี่นาที

พูดตามตรง ฉินเฟิงรู้สึกอยากรู้จริงๆ ว่านักปราชญ์ทำอะไร อะไรที่ทำให้เขาทิ้งกองทัพบริสุทธิ์ได้

เสวียนจิ้ง ตอบเบา ๆ ว่า “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน”

หลังจากนักปราชญ์จากไป ก็ไม่ได้ติดต่อกับเสวียนจิ้ง

และกองทัพชาวยุทธ์แท้ก็ปกติดี เสวียนจิ้ง ก็ไม่ได้ติดต่อกับนักปราชญ์

ฉินเฟิงพยักหน้าอย่างครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ก็จริง นักปราชญ์ เคลื่อนไหวไม่แน่นอน จิตใจก็ยากจะคาดเดา เขาทำอะไรก็ยิ่งไม่บอกเราพวกที่ทำตัวเป็นลูกน้อง”

พวกนี้คือกองทัพตะวันตก

นักปราชญ์และแม่ทัพนำหน้าทหาร

แม่ทัพมองดูคนบนหอคอยด้วยสายตาเย็นชาและในที่สุดก็มองไปที่เซียวเฉวียน

แม้ว่าจะมองจากไกลๆ แต่เซียวเฉวียนก็ยังเป็นคนที่ดึงดูดสายตามากที่สุด

แม้ว่าแม่ทัพไม่เคยเห็นเซียวเฉวียนมาก่อน เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “คนบนหอคอยคือใคร นักปราชญ์รู้ไหม”

นักปราชญ์สายตายังคงมองไปที่หอคอย เขาพูดเบา ๆ “เขาคือเซียวเฉวียน”

ดูเซียวเฉวียนไม่มีความตึงเครียดใดๆ ในการบุกเมือง แต่ยังคงมีใบหน้าที่ไร้กังวล

เมื่อได้ยินดังนั้น แม่ทัพจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ เดิมทีเป็นเขา

ได้ยินมาว่า เซียวเฉวียนมีเสน่ห์เหลือล้น ฝีมือก็ดีเยี่ยม

ตอนนี้ดูแล้ว

จากท่าทางที่สงบนิ่งของ เซียวเฉวียน แม่ทัพก็สามารถรับรู้ได้ว่า เซียวเฉวียน เป็นคนมีฝีมือมาก

หากไม่เช่นนั้น เขาจะไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เช่นนี้ เมื่อทหารบุกเข้าเมือง

เมื่อมองอย่างละเอียด แม่ทัพ พบว่าทหารบนกำแพงเมืองไม่ได้ถือดาบหรือกระบี่ แต่ถือสิ่งของที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

แม่ทัพจึงอดสงสัยไม่ได้ จึงถาม นักปราชญ์ว่า "ท่านนักปราชญ์ เห็นว่าทหารของต้าเว่ยถือสิ่งใดกัน นั่นคืออะไร?"

ความจริงแล้ว นักปราชญ์เองก็ไม่เคยเห็นสิ่งนั้นมาก่อน

มู่เวย มีปืนพกอยู่หนึ่งกระบอก แต่มู่เวยเก็บมันไว้อย่างดี ไม่เคยนำออกมาแสดงให้ใครเห็นบนเขาหมิงเซียน

แต่นักปราชญ์คาดเดาว่าสิ่งนั้นน่าจะเป็นของจากดินแดนฮว๋าเซี่ย น่าจะเป็นสิ่งที่แม่ทัพ ได้สัมผัสและเรียนรู้มา แล้วจึงลอกเลียนแบบมา

ต่อหน้าแม่ทัพ นักปราชญ์รู้สึกว่าการบอกว่าตนเองก็ไม่รู้นั้นดูไม่สมเกียรตินัก จึงแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน