ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1680

“ตอนนั้นนักปราชญ์ว่ายังไงล่ะ ?”

ผ่านไปแค่สองวัน นักปราชญ์คงไม่ลืมกระมัง ?

ยังมีหน้ามาว่าแม่ทัพคนนี้ไม่เชื่อฟังหรือ ?

ฮึ !

ถ้าตอนนั้นนักปราชญ์ไม่มาขวางแม่ทัพอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่ให้ส่งคนไปล้วงข่าวในกองทัพต้าเว่ย สถานการณ์จะเป็นอย่างในตอนนี้หรือ ?

หากรู้ล่วงหน้าก่อนว่าในมือของทหารทัพต้าเว่ยมีอาวุธที่ทรงพลังเช่นนี้ พวกเขาก็ไม่ควรจะเริ่มสงครามครั้งนี้

นักปราชญ์ก็โคตรมั่วเลย เห็นชัดว่าตัวเองประมาท ไม่คิดจะสำรวจสถานการณ์ของศัตรูให้ดี ตอนนี้สถานการณ์แย่แล้ว จะมาโยนความรับผิดชอบให้กับแม่ทัพหรือ ?

กองทัพต้าเว่ยมีอาวุธประเภทนี้อยู่ในมือ อย่าว่าครึ่งวัน ลงมือล่วงหน้าก่อนเป็นวันก็ไม่อาจเปลี่ยนสถานการณ์ที่โดนทหารฝ่ายศัตรูขยี้เอาอย่างนี้ได้ !

นักปราชญ์ก็ไม่ได้คิดว่า เขาเป็นคนที่ราชินีแต่งตั้งให้มาช่วยเหลือแม่ทัพทำศึก แต่แม่ทัพไม่ไว้หน้าเขาขนาดนี้ มางัดกับเขาต่อหน้าผู้คนจำนวนมากมาย

ใบหน้าแก่ๆ ของเขาทนไม่ได้อย่างแน่นอน เขาจ้องมองแม่ทัพด้วยสีหน้าบึ้งตึง "เจ้าว่าไงนะ ?"

ว่าอะไร ไงอะไร ?

ยังมีหน้ามาโมโหหรือไง ?

มีหน้ามาจ้องแม่ทัพอย่างข้าอีกหรือ ?

ยัวะขึ้นมา แม่ทัพไม่สนใจว่าเขาเป็นใครแล้ว !

แม่ทัพกล่าวอย่างใจสัตย์ซื่อว่า “หรือแม่ทัพอย่างข้าพูดผิด ?”

คิดจะโยนความผิดมาให้แม่ทัพอย่างข้าหรือ ขอโทษที แม่ทัพอย่างข้าไม่รับโง่ๆ หรอก !

แม่ทัพระบายอารมณ์ออกมาสักยกใหญ่ ตะคอกอย่างเย็นชา ไม่สนใจนักปราชญ์อีกต่อไป

เห็นทหารของตัวเองล้มลงเพราะกระสุนนัดแล้วนัดเล่า แม่ทัพตะโกนขึ้นว่า "หยุดการโจมตี แล้วตั้งเกราะกำบัง !"

หากยังตีกันเช่นนี้ต่อไป กองทัพภาคตะวันตกเท่ากับรนหาที่ตาย

และสถานการณ์นี้ไม่อาจพลิกกลับในเวลาอันสั้นได้ สำหรับกองทัพภาคตะวันตก ที่สำคัญที่สุดคือต้องรักษากำลังทหารไว้ก่อน

หลังได้รับคำสั่ง กองทัพภูมิภาคตะวันตกก็ทยอยติดตั้งเกราะกำบังขึ้น ให้ตัวเองอยู่ในที่กำบัง

ด้วยเหตุนี้ การโจมตีของกองทัพภูมิภาคตะวันตกที่มีต่อกองทัพต้าเว่ยจึงเป็นอันว่าระงับลงชั่วคราว

มีแต่พวกทหารที่กระทุ้งประตูเมือง ยังกระทุ้งประตูเมืองอยู่อย่างหักโหม

แต่พวกเขาก็ออกแรงกันมานาน ทหารเปลี่ยนไปชุดแล้วชุดเล่า ก็ไม่มีทีท่าว่าประตูเมืองจะเปิดออกได้

ถึงแม่ทัพจะโง่ขนาดไหน เขาก็รู้แล้วว่าประตูเมืองบานนี้ต้องมีอะไรที่ไม่ธรรมดาซะแล้ว

มิฉะนั้น ไม่ว่าประตูเมืองจะแข็งแกร่งแค่ไหน ถูกกระทุ้งนานขนาดนี้ก็ควรจะเปิดออกได้แล้ว

ดูๆ แล้ว ถ้าจะเปิดประตูเมืองบานนี้ ต้องหาวิธีอื่นแล้ว

ถึงอย่างไรในเวลาอันสั้นนี้ คิดจะพิชิตทหารทัพต้าเว่ย มันเป็นไปไม่ได้แล้ว

แม่ทัพบอกกับทหารที่อยู่ข้างๆ ว่า "ไป เอาไฟไปเผาประตูเมืองซะ ! "

ใช้ไฟเผาอาจจะช้าหน่อย แต่สุดท้ายไฟก็จะเผาจนเปิดได้

ทหารรับคำสั่ง จากไปพลางหลบกระสุนของทหารทัพต้าเว่ย

นักปราชญ์ที่อยู่ข้างๆ จ้องมองแม่ทัพอย่างเย็นชาและพูดอย่างดูหมิ่นว่า "มีเซียวเฉวียนอยู่ตรงนี้ ใช้ไฟเผาก็ไม่มีประโยชน์"

ตอนอยู่ในหุบเขาเมืองมู่อวิ๋น นักปราชญ์มีประสบการณ์เห็นเซียวเฉวียนมีความสามารถเรียกลมเรียกฝนมาแล้ว

ศึกในครั้งนี้สำหรับพวกเขา อุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดคือตัวเซียวเฉวียน

แม่ทัพอดย้อนเสียงเย็นชาไม่ได้ว่า "นี้ก็ไม่ได้ นั่นก็ไม่ได้ นักปราชญ์เก่งมากนี่ ลองคิดหาทางที่มีประโยชน์ให้ดูหน่อยซิ"

คำพูดนี้ส่อสำเนียงเสียดสีอย่างเห็นได้ชัด

เจ้าเก่งเจ้าก็มาลุยเอง !

ถ้าเจ้าไม่มีวิธีที่ดีกว่า ก็อย่ามาเซ้าซี้อยู่แถวนี้

ก่อนที่จะหาวิธีได้ดีกว่านี้ ขอแค่มีวิธีไหนที่พอจะหวังผลได้ ก็ต้องลองทำดู

จะไม่ลองทำอะไรดูเลยก็ไม่ได้ ยืนเซ่ออยู่ตรงนี้ให้ทหารต้าเว่ยยิง หรือถ้าไม่คิดจะทำอะไรก็ถอยทัพกลับไปเลยดีกว่า

ศึกครั้งนี้ ถ้าตีชนะได้มันก็เป็นเรื่องดี แต่ถ้าชนะไม่ได้ แม่ทัพรู้สึกว่าชีวิตของเขาก็คงถึงจุดจบแล้ว แม่ทัพได้เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุดแล้ว บวกกับได้โต้แย้งกับนักปราชญ์ ไหนๆ ก็ล่วงเกินเขาแล้ว เอาอีกทีจะเป็นไร

ถุย !

เขาแอบซ่อนเชื้อไฟชุ่ยเจี้ยนในสำนักหมิงเซียน กุมความเป็นความตายของชาวคุนหลุนและชาวต้าเว่ยอยู่ในมือ แอบเลี้ยงผีประหลาดไว้ ทำแต่กรรมนอกลู่นอกทาง ยังกล้าแอบอ้างตัวเป็นตัวแทนของมรรคสวรรค์ แก่แล้วไม่รู้จักอาย !

เพื่อความปรารถนาส่วนตัว ยั่วยุให้หมิงเจ๋อฆ่าเซียวเฉวียน แผนหนึ่งไม่สำเร็จก็เอาอีกแผน สรุปแล้ว เขาไม่เคยละทิ้งความคิดที่จะกำจัดเซียวเฉวียนเลย

ตอนนี้มันยิ่งกำเริบเสิบสานมากขึ้น กระทั่งไปยุยงให้ราชินีทำสงครามกับต้าเว่ยเพื่อจัดการกับเซียวเฉวียน

ต่อหน้าทหารมากมายจากภูมิภาคตะวันตก เซียวเฉวียนต้องการเปิดเผยเรื่องราวที่นักปราชญ์ได้กระทำไป เพื่อให้ผู้คนของภูมิภาคตะวันตกได้รับรู้อย่างถ่องแท้ว่านักปราชญ์เป็นคนแบบไหน และให้ผู้คนของภูมิภาคตะวันตกรู้ด้วยว่าคนที่ริเริ่มก่อเกิดสงครามครั้งนี้ก็คือนักปราชญ์

ถึงแม้หมิงเจ๋อก็มีส่วนร่วมด้วย แต่เซียวเฉวียนก็ไม่พูดถึง เขาจะผลักความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับนักปราชญ์

เขาให้ความสำคัญกับสำนักหมิงเซียนมากที่สุดไม่ใช่หรือ อยากกอบกู้ฟื้นคืนสำนักหมิงเซียนมากที่สุดไม่ใช่หรือ ?

เขาถือว่าตัวเองสูงส่งและเป็นตัวแทนของมรรคสวรรค์ไม่ใช่หรือ ?

อย่างนั้นเซียวเฉวียนก็จะทำให้เขาชื่อเสียงเสียสิ้นย่อยยับ ให้เขากลายเป็นหนูวิ่งกลางถนน

ให้สำนักหมิงเซียนของเขาศักดิ์ศรีไม่มีวันฟื้น ให้เขาหมดปัญญาที่จะฟื้นฟูสำนักหมิงเซียน !

แน่นอน เซียวเฉวียนก็รู้ดีว่านักปราชญ์คนนี้หัวแหลมมาก เขามีวิธีหาเหตุแก้ตัวให้ตัวเองเสมอ

ก็ให้เวลาเขาหาข้ออ้างแก้ตัวก็ได้ เซียวเฉวียนก็ยินดีคอยดู

ยิ่งกว่านั้น ความจริงที่ว่าเขายุยงให้ราชินีก่อสงครามนี้ ไม่ใช่จะแก้ตัวได้ง่ายๆ

ประชาชนทั่วไปมีแต่อยากจะให้ประเทศอยู่ในความสงบ ตัวเองมีชีวิตที่มั่นคง สามารถอยู่เย็นเป็นสุขได้

เมื่อสงครามเกิดขึ้น พวกเขาก็ต้องมีชีวิตอย่างพรากบ้านพรากช่อง พวกเขาคือผู้ที่ต้องตกทุกข์ได้ยาก

ดังนั้น ผู้คนจึงเกลียดชังสงครามที่สุด คนที่ก่อให้เกิดสงคราม ก็ยิ่งเกลียดชักมากเป็นร้อยเท่า

ประชาชนเป็นเช่นนี้ เหล่าทหารก็ยิ่งกว่า

ทหารไม่ต้องการทำศึกยิ่งกว่าประชาชน ถ้าทำศึก ชีวิตของพวกเขาก็จะแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ในสนามรบ จะเอาชีวิตรอดนั้นยากเย็นแสนเข็ญ โหดร้ายอันตรายสุดๆ