ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1693

หากผ่อนคลายในสนามรบ เช่นนั้นมันก็เหมือนกับเป็นการไม่รับผิดชอบชีวิตตัวเอง

ทุกสิ่งทุกอย่างในสนามรบนั้นเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว การละเลยเพียงเล็กน้อยนั้นเป็นอันตรายถึงชีวิต

แม้ว่าทหารของทั้งสองฝ่ายจะเหนื่อยล้า แต่พวกเขาก็ไม่ผ่อนคลายหรือลดความระวังลง

ผ่านไปครู่หนึ่ง เซียวเฉวียนจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกมาอีกครั้ง “จะยอมจำนนหรือไม่ ท่านแม่ทัพ ท่านได้คำตอบแล้วหรือยัง?”

เพื่อให้พวกเขามีเวลาได้ไตร่ตรอง เซียวเฉวียนจึงลดขอบเขตอำนาจการโจมตีของธนูฝนจากภาพชุนเซี่ยวลง

ขอบเขตของมันคือประตูเมืองเท่านั้น

ขอแค่สามารถป้องกันไม่ให้กองทัพซินเจียงบุกเข้ามาได้ก็เพียงพอแล้ว

เซียวเฉวียนถามออกไปอย่างนั้น จุดประสงค์ก็คือให้โอกาสพวกเขาอีกครั้ง

หากแม่ทัพยังไม่อาจตัดสินใจได้ เซียวเฉวียนก็ไม่รังเกียจที่จะขยายอำนาจการโจมตีของภาพชุนเซี่ยว

ในเมื่อไม่สามารถเอาชนะได้โดยไม่สู้ เช่นนั้นก็สู้ให้รู้แล้วรู้รอดไป!

จะตายอยู่ในสนามรบ หรือจะยอมจำนน พวกเขามีทางเลือกเพียงสองทางเท่านั้น!

ได้ยินเช่นนั้น คนผู้หนึ่งก็เข้ามากระซิบข้างหูของแม่ทัพว่า “ท่านแม่ทัพ จากสถานการณ์แล้ว พวกเราไม่อาจเอาชนะต้าเว่ยได้ ข้าคิดว่าพวกเรายอมจำนนจะดีกว่า”

ยอมจำนวน อย่างน้อยก็สามารถปกป้องราษฎรที่อยู่ฝั่งนี้ได้จากภัยพิบัติของสงคราม

ที่จริงแม่ทัพซินเจียงเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

ในใจของเขา ต่อให้นักปราชญ์จะไปนำทัพเสริมมา พวกเขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเซียวเฉวียนและกองทัพต้าเว่ยอยู่ดี

เนื่องจากตอนนี้กองทัพซินเจียงไม่อาจต้านทานกองทัพต้าเว่ยได้อีกต่อไป จะต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหนกว่านักปราชญ์จะร่างหนังสือขึ้นมาและส่งไปหาราชินี จากนั้นก็ต้องรอให้ราชินีตัดสินใจในการส่งทัพออกมา

ยิ่งไปกว่านั้น การระดมพลก็ต้องใช้เวลา ช่วงนี้หากต้องการระดมพล เร็วที่สุดก็ต้องใช้เวลาครึ่งวัน

กองทัพซินเจียงไม่มีทางได้รับการช่วยเหลือจากกองทัพเสริม

จากสถานการณ์ปัจจุบัน หากยังต่อสู้เช่นนี้ต่อไป มีความเป็นไปได้สูงว่ากองทัพซินเจียงอาจจะต้านได้ไม่ถึงวันพรุ่งนี้

และก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะล่าถอยกลับไปเพื่อพักรบในระยะเวลาอันสั้น

ปัญหาก็คือ ความสามารถในการต่อสู้ของกองทัพต้าเว่ยนั้นแข็งแกร่ง จึงเป็นไปไม่ได้เลยที่กองทัพต้าเว่ยจะมอบเวลาให้พวกเขาได้พักฟื้น

เมื่อมีคนเริ่มแสดงความคิดเห็น คนอื่นก็เริ่มแสดงความคิดเห็นมากขึ้น

ทัศนคติของพวกเขาเหมือนกันทุกประการ พวกเขาทั้งหมดสนับสนุนต่อการยอมจำนน

แสดงความเห็นออกมาโดยไม่เกรงกลัวต่อคำวิพากษ์วิจารณ์ของสวรรค์

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นทหาร ไม่ควรเกรงกลัวต่อความตาย แต่ทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์

คนที่เผด็จการอย่างราชินีนั้นไม่คู่ควรที่จะมาออกคำสั่งกับพวกเขา

ในเมื่อเหล่าทหารมีความคิดเช่นนี้ ดังนั้นแม่ทัพซินเจียงจึงไม่มีความจำเป็นต้องลังเลอีกต่อไป

เขาถอนหายใจออกมายาวๆ พูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “เซียวเฉวียน พวกเขายินดีที่จะวางอาวุธลง”

เมื่อได้รับข้อความนี้ สำหรับต้าเว่ยแล้วมันคือชัยชนะอันสมบูรณ์

ช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดียิ่งนัก!

คำพูดของแม่ทัพซินเจียง แม่ทัพต้าเว่ยได้ยินด้วยหูของตัวเอง

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แม่ทัพต้าเว่ยจึงออกคำสั่งว่า “เหล่าพี่น้องทั้งหลาย เลิกสู้กันได้แล้ว กองทัพซินเจียงยอมจำนนแล้ว!”

“หลังจากนี้เป็นต้นไป พวกเรากับกองทัพซินเจียงไม่ใช่ศัตรูกัน แต่เป็นพวกเดียวกัน!”

ได้ยินเช่นนั้นกองทัพต้าเว่ยก็หยุดมือ พวกเขาเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ!

ช่างน่ายินดีจริงๆ!

เยี่ยม!

ยอดเยี่ยม!

ส่วนกองทัพซินเจียงที่ได้ยินเช่นนั้น เห็นกองทัพต้าเว่ยไม่ได้หันกระบอกปืนมาที่พวกเขา พวกเขาก็เลิกที่จะหันดาบไปทางกองทัพต้าเว่ย

พูดตามตรง การต่อสู้ครั้งนี้เป็นการต่อสู้ที่พวกเขารู้สึกเหนื่อยล้าและหงุดหงิดที่สุด

พวกเขาไม่มีแรงจูงใจ พวกเขาไม่อยากต่อสู้มาตั้งนานแล้ว

แต่แม่ทัพซินเจียงนั้นดีกับพวกเขามา แม่ทัพไม่ออกคำสั่ง พวกเขาก็ทำได้เพียงต่อสู้ต่อไป ไม่กล้าหลบหนี กลัวว่าจะทำให้แม่ทัพต้องหนักใจ เกรงว่าจะเป็นตัวถ่วงของแม่ทัพ และเกรงว่าจะเป็นตัวถ่วงของครอบครัว

เมื่อได้ยินแม่ทัพซินเจียงสั่งให้ยอมจำนน พูดตามตรง พวกเขารู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก

เมื่อเทียบกับการต้องรับใช้แม่มดชั่วร้ายอย่างราชินี พวกเขายินดีที่จะแปรพักตร์มาอยู่กับต้าเว่ย!