ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1708

ไม่คาดคิดว่ากำแพงเมืองนี้จะพังทลายลงมาจริงๆ

ในวินาทีถัดมา กำแพงได้พังทลายลง!

ทันใดนั้นฝุ่นและผงละอองก็พวยพุ่งขึ้นมา ทำให้ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นทั้งจามทั้งสำลักฝุ่น

กองทัพซินเจียงถูกซากปรักหักพังของกำแพงหล่นทับใส่จนเสียชีวิต

กองทัพต้าเว่ยไม่ได้อยู่บริเวณนั้น พวกเขาจึงโชคดีที่ไม่โดนทับตายไปด้วย

เมื่อกำแพงพังทลายลงก็เท่ากับเปิดช่องว่างขึ้น

สำหรับกองทัพต้าเว่ย ไม่ว่าประตูจะเปิดหรือปิด มันก็ไม่ได้สำคัญแล้ว

พวกเขาสามารถผ่านเข้าไปได้

นี้ถ้ารู้เร็วกว่านี้ว่ากำแพงเมืองไม่ได้มั่นคง เซียวเฉวียนไม่เข้าไปข้างในได้แล้วงั้นหรือ?

ใครจะไปคิดว่ามีเพียงประตูเมืองที่แข็งแกร่ง แต่กำแพงกลับไม่มั่นคงเช่นนี้เล่า?

ช่างเป็นความผิดพลาดที่ไม่ควรเกิดขึ้น

การพังทลายของกำแพงเมืองทำให้กองทัพซินเจียงตื่นตระหนก

แม่ทัพของซินเจียงหยุดจัดการกับเหมิงเอ้า ละดมไพร่พลของเขาไปป้องกันช่องว่างไม่ให้กองทัพต้าเว่ยเข้ามาข้างใน

ในอีกด้านหนึ่ง กองทัพซินเจียงก็ระดมยิงธนูอย่างไม่หยุดยั้ง

แต่มีเซี่ยวเฟิงคอยสนับสนุน ไม่ว่ากองทัพซินเจียงจะระดมยิงธนูมามากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถโจมตีเหมิงเอ้าได้ อย่างมากก็แค่ชะลอการเปิดประตูของเหมิงเอ้า

การพังทลายของกำแพงเมืองทำให้นักปราชณ์ตกตะลึง หัวใจของเขาหล่นไปที่ตาตุ่ม เมื่อกำแพงทลายลงแล้ว มันยากที่จะปิดกั้นกองทัพต้าเว่ยที่ประตูเมือง!

มีทางเดียวเท่านั้นที่จะทำได้ ทันใดนั้นนักปราชณ์พูดขึ้นเสียงดัง “รีบไปเอาน้ำมันมาเทแล้วจุดไฟซะ”

มีเพียงการจุดไฟที่กำแพงเมืองเท่านั้นที่จะป้องกันไม่ให้กองทัพต้าเว่ยเข้าไปได้

ส่วนจะต้านกองทัพต้าเว่ยได้นานแค่ไหนนั้น ขึ้นอยู่กับประสงค์ของพระเจ้า

ตอนนี้ต้องจุดไฟ

เมื่อเป็นเช่นนี้ แม่ทัพแห่งซินเจียงก็รีบสั่งให้กองทัพซินเจียงปฏิบัติตาม

ในเวลาเพียงครึ่งถ้วยชา กองทัพซินเจียงจุดไฟได้โดยไม่มีสิ่งกีดขวาง

ขณะนี้ไฟได้ปิดกั้นกองทัพต้าเว่ยไว้เรียบร้อยเเล้ว

ดวงตาของเหล่าทหารในกองทัพต้าเว่ยจากที่เต็มไปด้วยแรงแห่งความมุ่งมั่น กลับมอดม้วยลง ความหวังที่จะเข้าไปในเมืองค่อยๆสลายหายไป

ไฟเริ่มลุกโชนขึ้น ไม่รู้ว่าจะคงอยู่ได้นานเพียงใด

กองทัพซินเจียงมีแผนของเขา และกองทัพต้าเว่ยก็แผนเช่นกัน

ในเวลานี้ หอคอยได้กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว และไม่มีใครในกองทัพซินเจียงที่ยังคงเทน้ำมัน หรือหาน้ำมาดับไฟ

ตอนนี้กองทัพต้าเว่ย ประจำการอยู่ไม่ไกลจากกำแพงเมือง

เมื่อมองดูไปยังเปลวเพลิงที่ลุกโชนอยู่ด้านหน้า จู่ๆ แม่ทัพต้าเว่ยก็เกิดความคิดขึ้นมา

เขาสั่ง "เหล่าพี่น้อง! เตรียมต่อสู้!"

ต่อให้เปลวเพลิงจะลุกโชนท่วมหัว แต่ก็ไม่สามารถหยุกลูกกระสุนได้เป็นแน่!

ใช่แล้ว!

ข้ามกำแพงไฟ กองทัพต้าเว่ยสามารถเอาชนะกองทัพซินเจียงได้อย่างแน่นอน!

แล้วหาโอกาสใช้โล่ป้องกันไฟในขณะที่ข้ามกำแพง กองทัพต้าเว่ยจะตีเมืองได้สำเร็จ

ตราบใดที่เราเข้าเมืองได้ทุกอย่างจะเป็นเรื่องง่าย

จากนั้น กองทัพต้าเว่ยก็เริ่มแบ่งงานกัน บางคนยืดหยัดอยู่ด้านหน้าพร้อมโล่ป้องกันไม่ให้ธนูของกองทัพซินเจียงยิงโดนตัว

ด้านหลังโล่มีเหล่าทหารที่ยืนอยู่อย่างเป็นระเบียบ

ปืนในมือของพวกเขามุ่งเป้าไปที่กองทัพซินเจียง พวกเขาแต่ละคนได้เริ่มลงมือยิงเสียงดัง "ปัง! ปัง! ปัง!"

กองทัพซินเจียงไม่คาดคิดว่ากองทัพต้าเว่ยจะลงมือไวถึงเพียงนี้

ทันทีที่กำแพงพังทลายลง พวกเขาก็พร้อมที่จะสู้รบต่อทันที

เมื่อไม่ระมัดระวังให้ดี กองทัพซินเจียงก็จะสูญเสียกำลังพลไปจำนวนมาก

หลังจากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น กองทัพซินเจียงก็ตอบสนองกลับอย่างรวดเร็ว

จะสามารถต้านทานไว้ได้นานสักแค่ไหนกัน?

ช่องว่างนี้จะต้องได้รับการปกป้องและป้องกัน

เนื่องจากมีการเพิ่มกำลังกองทัพต้าเว่ยนอกเมือง และกองกำลังส่วนใหญ่ของกองทัพซินเจียงอยู่ด้านหลังเปลวเพลิง

ทหารส่วนหนึ่งยังคงเฝ้าอยู่ที่ประตูเมืองต่อไป

หากประเมินจากสถานการณ์แล้ว เหมิงเอ้าไม่สามารถเปิดประตูเมืองได้ในเวลาอันสั้น และกองทัพต้าเว่ยก็ไม่สามารถทุละกำแพงไฟและโจมตีได้ในทันที

กองทัพทั้งสองกำลังเผชิญหน้ากัน

นอกจากนี้ เสนาบดียังไม่ที่จะทูลความเท็จเกี่ยวกับสถานการณ์ในปัจจุบันอีกด้วย

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทูลความจริงที่ว่า "กราบทูลฮองเฮา ตอนนี้ลูกเขยได้ทลายกำแพงเมืองลงแล้ว"

“กองทัพของเราและกองทัพต้าเว่ยได้เผชิญหน้ากันอย่างสมบูรณ์”

ตามที่คาดไว้ กองทัพซินเจียงจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน

แน่นอนว่าเสนาบดีไม่ได้ทูลเรื่องนี้ต่อฮองเฮา

ในฐานะเสนาบดี ถ้อยคำดังกล่าวถือว่าเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างยิ่ง

เมื่อได้ยินดังนั้น ฮองเฮาก็หายใจไม่ออก ดูเหมือนกำลังจะหมดสติไป

หากแต่เพียงว่าพระนางยังต้องการให้ข้าราชบริพารทำงานต่อให้ พราะนางจึงตั้งสติให้มั่น

ฮองเฮาตรัสออกมาด้วยความโกรธว่า "ข้าอยากให้เจ้าบอกข้าเกี่ยวกับกิจการบ้านเมืองมากกว่า"

พระนางรู้ดีว่าร่างกายของพระนางเป็นอย่างไร

หลังจากป่วยมาหลายวัน ฮองเฮารู้สึกว่าพลานามัยของพระนางแย่ลงทุกวัน

แม้ในขณะนี้เอง พระนางยังรู้สึกว่าพระนางอาจจะสวรรคตเมื่อไหร่ก็ได้

แต่หมิงเจ๋อ ยังต้องการให้พระนางปกป้อง พระนางไม่สามารถสวรรคตได้

สถานการณ์ราวกับแขวนไว้บนเส้นด้าย ฮองเฮาเองก็อาจจะสวรรคตได้ในครั้งนี้ เมื่อพระนางรู้ว่ากองทัพต้าเว่ยกำลังเข้าใกล้เมือง ถึงเวลาที่ต้องต้องทูลถามเรื่องฮ่องเต้

ณ จุดนี้ไม่มีอะไรเหลือให้ต้องเป็นกังวลอีกต่อไป

หากเราโชคดีได้รับชัยจากศึกครั้งนี้ ก็จะถือว่าเป็นประสงค์ของพระเจ้า และจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องราชการ

แต่ถ้าหากพ่ายแพ้ก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล

แคว้นจะล่มสลาย!

ทุกคนรู้เรื่องนี้ดี

ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอันใด

เสนาบดีพยักหน้าและกราบทูลออกไปว่า "ฮองเฮาทรงพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อพลานามัยของพระองค์จะได้เเข็งแรง กระหม่อมจะพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะจัดการกับกิจการต่างๆ"

แต่เนื่องจากฮองเฮาทรงประชวรมาก โอกาสที่จะดีขึ้นจึงแทบจะไม่มี

มีเรื่องที่เสนาบดีรู้สึกว่ามันถึงเวลาแล้วที่ต้องถามออกไป