ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1709

วาจาเหล่านี้ ไม่เพียงแต่อัครเสนาบดีเองอยากถาม เหล่าอำมาตย์ในราชสำนักก็อยากถาม แม้กระทั่งชาวประชาของภูมิภาคตะวันตกก็จะถามเช่นกัน

นั่นก็คือหมิงเจ๋อ ทำไมไม่ได้ปรากฏตัวมานานแล้ว ?

ถ้าเป็นเวลาก่อนก็ช่างเถอะ

แต่ตอนนี้ภาคตะวันตกกำลังเผชิญวิกฤติระดับชาติ ไม่ว่าเขาจะมีอะไรใหญ่โตขนาดไหน ก็ไม่ใหญ่เท่าเรื่องของประเทศชาติใช่ไหม ?

เขาควรต้องออกมาคุมสถานการณ์ได้แล้ว !

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ราชินีก็นิ่งเงียบอยู่นาน และในที่สุดก็หลับตา ไม่รู้ว่านางเป็นลมไปหรือแสร้งหลับไป

รอครึ่งค่อนวันไม่ได้คำตอบ อัครเสนาบดีจึงได้แต่แบกรับข้อสงสัยเต็มอก ถอนตัวออกไปอย่างเงียบๆ

ขณะที่ถอยออกไปนั้น อัครเสนาบดียังเรียกหมอหลวงที่เฝ้าอยู่ข้างนอกประตูให้เข้าไป

เห็นอัครเสนาบดีออกมา อำมาตย์คนอื่นๆ ก็พากันขึ้นไปคุยซุบซิบ ถามว่าราชินีให้อัครเสนาบดีเข้าเฝ้าเรื่องอะไร ?

อัครเสนาบดีถอนหายใจแล้วพูดว่า "ก็แค่ถามถึงสถานการณ์ในแนวหน้าแหละ"

นอกจากเรื่องนี้แล้ว ไม่มีอย่างอื่นหรือ ?

อัครเสนาบดีไม่ได้ถือโอกาสถามว่าทำไมหมิงเจ๋อไม่ได้ปรากฏตัวมานานนั่นหรือ ?

พูดตรงๆ หมิงเจ๋อมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว เหล่าอำมาตย์ในราชสำนักไม่มีใครรู้เลย

ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย ก็ต้องบอกให้เขารู้ใช่ไหมล่ะ ?

สถานการณ์ในภาคตะวันตกตอนนี้ ราชินีก็ทรงประชวรออดๆ แอดๆ องค์ชายสามที่หัวใช้ได้หน่อยก็หายตัวไป องค์ชายห้าก็ไม่อยู่ แล้วใครจะมาคุมสถานการณ์ล่ะ ?

ข่าวว่านักปราชญ์กำลังสู้รบกับเซียวเฉวียนอยู่ที่แนวหน้า แต่ตอนที่กษัตริย์ยังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่นั้น ภาพลักษณ์ของนักปราชญ์ในใจของเหล่าอำมาตย์ก็แย่เต็มทีแล้ว

แม้ว่าเขาจะรับมือกับศัตรูได้ แต่เหล่าอำมาตย์ก็ไม่หวังอะไรกับตัวเขานัก

ในจิตใจของเหล่าอำมาตย์ นักปราชญ์เป็นคนที่ชอบแหกตาชาวบ้าน เป็นคนที่มีจิตใจไม่บริสุทธิ์

ในศึกที่เมืองอีหลิน เขาปรากฏตัวในสนามรบตามคำรับสั่งของราชินี เหล่าอำมาตย์จึงเชื่อว่าเก้าสิบเก้าส่วนร้อยนักปราชญ์ต้องเป็นผู้ยุยงให้ราชินีส่งกำลังไปตีต้าเว่ย

เห็นแก่เรื่องส่วนตัว ไม่คำนึงถึงอนาคตของภูมิภาคตะวันตก ทำให้ชาวประชาของภูมิภาคตะวันตก ตกอยู่ในภาวะทุกข์ยากลำเค็ญ เป็นเรื่องน่ารังเกียจอย่างยิ่ง

สรุปแล้ว ไม่ว่านักปราชญ์จะทำอะไรก็ตาม ล้วนไม่อาจรับความชมชอบจากใจของเหล่าอำมาตย์

ตอนนี้เขาสู้ศึกอยู่ที่แนวหน้า เป็นสิ่งที่เขาต้องทำอยู่แล้ว

หากไม่ใช่เพราะเขาและราชินี ภูมิภาคตะวันตกและต้าเว่ยก็คงไม่บาดหมางกัน และต้าเว่ยก็คงไม่สามารถยกทัพมาตีถึงเมืองหลวงได้

สองคนนี้ก่อกรรมทำร้ายชาวประชาต้าเว่ยอย่างแสนสาหัสจริงๆ !

ย้อนกลับมาที่ความเดิม ทำไมหมิงเจ๋อไม่ปรากฏหน้าให้เห็นมานานขนาดนี้ล่ะ ?

อันที่จริงเหล่าอำมาตย์ก็ได้ยินข่าวลือมาบ้าง และข่าวลือเหล่านั้นก็มาจากปากของเซียวเฉวียน

หมิงเจ๋อกลายเป็นคนพิการ

หากเรื่องนี้เป็นจริง เจ้าชายแท้ๆ แห่งภูมิภาคตะวันตกกลายเป็นคนพิการนั้นถือเป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับราชวงศ์แห่งภูมิภาคตะวันตก แน่นอนว่าคนที่รู้เรื่องนี้มียิ่งน้อยยิ่งดี

ถ้าเป็นเช่นนี้ เหตุที่หมิงเจ๋อไม่ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนนั้น ก็อธิบายได้ลงตัว

หากเรื่องนี้เป็นจริง ก็สามารถเชื่อมโยงไปถึงต้นสายปลายเหตุที่ราชินีขึ้นครองอำนาจ

เหล่าอำมาตย์ยังนึกกระทั่งถึงเรื่องที่ว่าราชินีแอบสับเปลี่ยนพระพินัยกรรมของกษัตริย์ด้วย

หากเป็นเช่นนี้จริง ราชินีองค์นี้ได้ทำร้ายภูมิภาคตะวันตกอย่างแสนสาหัส

บาปกรรมที่ให้อภัยไม่ได้ !

อัครเสนาบดีถอนหายใจแล้วพูดว่า "เมื่อกี้ข้าก็พูดถึงเจ้าชายกับราชินี แต่ราชินีไม่พูดอะไรสักคำ สุดท้ายยังหมดสติไปด้วย"

แน่นอน หมดสติจริงหรือแสร้งทำเป็นหมดสติ อันนี้หารู้ได้ไม่

เพราะนางก็ป่วยอย่างอาการหนักจริง หมดสติจริงก็ไม่น่าแปลกใจ แสร้งทำเป็นหมดสติก็เป็นไปได้

เมื่ออำมาตย์คนอื่นๆ ได้ยินเช่นนี้ ต่างก็ถอนหายใจอย่างสลดใจ

มาถึงวันนี้ ทุกคนในเมืองหลวงล้วนตกอยู่ในบรรยากาศอย่างหดหู่

ทุกคนมีความกังวล

ในเวลานี้ พระอาทิตย์ได้ค่อนไปทางทิศตะวันตกแล้ว

ลมเบาๆ พัดโชยมา ไม่ใช่ฤดูหนาว แต่เหล่าอำมาตย์กลับรู้สึกหนาวเย็นชอบกล ร่างกายสั่นสะท้านอย่างบอกไม่ถูก

ตอนนี้ มีสายลับคนหนึ่งรีบเข้ามา "แจ้งข่าว !"

ทุกคนหันศีรษะและมองไปที่สายลับพร้อมกันทันที

อัครเสนาบดีกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “เป็นยังไง ?”

สายลับกล่าวว่า "ท่านราชเขยได้ถล่มเปิดช่องโหว่อีกจุดหนึ่งที่กำแพงเมือง"

อัครเสนาบดีกล่าวว่า "ส่งคำสั่งจากอัครเสนาบดีนี้ลงไป ให้ส่งทหารเพิ่มไปที่ประตูเมือง !"

หากประตูเมืองรักษาไม่อยู่ ภูมิภาคตะวันตกก็จะจบเห่ได้ทุกเมื่อ !

สถานการณ์ยิ่งมายิ่งแย่แล้ว !