ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1729

คนที่รู้สึกดีใจที่สุดกับข่าวนี้ คงหนีไม่พ้นฮ่องเต้ต้าเว่ย

ฮ่องเต้ไม่ชอบสงคราม แต่ในช่วงรัชสมัยของเขา ดินแดนของต้าเว่ยได้ขยายออกไป เขาย่อมรู้สึกพอใจ

ยิ่งไปกว่านั้น กองทัพต้าเว่ยสามารถยึดเมืองอีหลินและเมืองหลวงได้อย่างรวดเร็ว

เรียกได้ว่ารวดเร็วทันใจ

ต้องบอกว่า เซียวเฉวียนแนะนำให้ฮ่องเต้ฉวยโอกาสโจมตีแคว้นซินเจียง ยึดแคว้นซินเจียง เป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดจริงๆ!

ฮ่องเต้ยังชอบประสิทธิภาพในการทำงานแบบนี้ด้วย

ดี! ดี! ดี!

ปืนที่เซียวเฉวียนนำกลับมาจากแคว้นซินเจียง นำไปลองยิงที่แคว้นซินเจียงนี่หรือคือสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตา?

ถึงแม้จะรู้สึกดีใจ แต่ก็ยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ

แม้ว่าเซียวเฉวียนและกองทัพต้าเว่ยจากประตูน้ำมังกรเริ่มต้นได้ดี ขั้นตอนต่อไปก็ขึ้นอยู่กับฮ่องเต้ที่จะจัดการ

แคว้นซินเจียงนั้น ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่ก็ไม่ได้เล็ก

เซียวเฉวียนและกองทัพต้าเว่ยจากด่านหลงเฉวียน ยึดได้เพียงสองเมือง

หากต้องการจะยึดแคว้นซินเจียงทั้งหมด ต้าเว่ยต้องส่งคนไปยึดเมืองอื่นๆ

แม้ว่าประชาชนแคว้นซินเจียงและกองทัพแคว้นซินเจียงจะไม่ต่อต้าน แค่ทำเป็นพิธีกรรม กองทัพต้าเว่ยก็ต้องทำ

ดังนั้น กองทัพต้าเว่ยที่ประจำการอยู่ชายแดนอื่นๆ ของต้าเว่ยกับแคว้นซินเจียง จึงได้รับโองการจากฮ่องเต้ให้ฟังคำสั่ง เข้าโจมตีเมืองต่างๆ ของแคว้นซินเจียงที่อยู่ใกล้เคียง จากนั้นเปลี่ยนแนวป้องกันเป็นชายแดนที่แคว้นซินเจียงติดกับประเทศอื่นๆ

ตัวอย่างเช่น ชายแดนที่แคว้นซินเจียงติดกับคุนหลุน ควรให้กองทัพต้าเว่ยมาแทนที่กองทัพแคว้นซินเจียง

ส่วนทางด้านเมืองหลวง เซียวเฉวียนเห็นว่าจัดการเรื่องต่างๆ เรียบร้อยเกือบหมดแล้ว จึงปรึกษากับแม่ทัพต้าเว่ยเพื่อเดินทางต่อไปยังจุดหมายถัดไป

ความคิดของเซียวเฉวียนเหมือนกับฮ่องเต้ ไม่ว่าประชาชนแคว้นซินเจียงและกองทัพแคว้นซินเจียงจะต่อต้านหรือไม่ ก็ต้องทำเป็นพิธีกรรม

หลังจากทั้งสองปรึกษากันแล้ว ตัดสินใจให้เหมิงเอ้าและเจินฮ่าวอยู่ที่เมืองหลวง นอกจากนี้ยังแลกทหารต้าเว่ยไว้ให้สองหมื่นคน

ทหารต้าเว่ยสองหมื่นคน ด้วยความสามารถของเหมิงเอ้าและเจินฮ่าว บวกกับปืนในมือทหารต้าเว่ย ก็เพียงพอแล้ว

นอกจากนี้ กองทัพต้าเว่ยที่ฮ่องเต้ส่งมาช่วยเหลือก็มาถึงแล้ว

กองทัพต้าเว่ยชุดนี้จะไปกับเซียวเฉวียนยังจุดหมายถัดไป

พระราชวังต้าเว่ย

พระตำหนักของเม่ยซี

ข่าวการสิ้นพระชนม์ของราชินีแคว้นซินเจียง และการยึดเมืองหลวงของแคว้นซินเจียงโดยกองทัพต้าเว่ย ได้ถูกส่งต่อไปยังหูขององค์หญิงต้าถง ผ่านปากของเสวี่ยเยี่ยน

ราชินีสิ้นพระชนม์ องค์หญิงจะไม่รู้สึกเศร้าโศกก็คงเป็นไปไม่ได้

แต่ด้วยความที่องค์หญิงรู้ดีถึงการกระทำของราชินีมาตลอด นางรู้สึกว่าการสิ้นพระชนม์ของราชินี เป็นเรื่องดีทั้งต่อตัวเธอเองและต่อประชาชนแคว้นซินเจียง

ดังนั้น องค์หญิงจึงรู้สึกเศร้าโศก แต่ก็ไม่ได้เศร้าโศกเท่าตอนที่กษัตริย์สิ้นพระชนม์

องค์หญิงรู้สึกว่า ราชินีจากไปแบบนี้ก็ดี ดีที่ไม่ต้องสร้างบาปกรรมต่ออีก อย่างน้อยก็ไม่ต้องทำบาปอีกต่อไป ก็ถือว่าเป็นการปลดปล่อยตัวเองไปด้วย

นางรู้สึกเศร้าโศก เพราะนางคิดถึงความดีของราชินีในอดีต นางไม่เคยคิดมาก่อนว่า ราชินีจะมาถึงจุดจบแบบนี้

ปัจจุบัน องค์หญิงก็กลายเป็นผู้เป็นแม่เช่นกัน นางจึงเข้าใจว่าทำไมราชินีถึงทำเช่นนี้

ก็เพราะความรักของแม่

แต่เจ้าหญิงไม่เข้าใจว่าทำไมการกระทำของราชินีถึงได้สุดโต่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน

หมิงเจ๋อคือลูกของนาง ราชินีก็เป็นแม่ขององค์หญิงเช่นกัน

องค์หญิงไม่ได้คาดหวังให้ราชินีปฏิบัติต่อนางกับพี่ชายอย่างเท่าเทียมกัน แต่ราชินีก็ไม่ควรลำเอียงจนเห็นได้ชัด เพื่อหมิงเจ๋อ โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกขององค์หญิงเลย

แต่ก่อน ราชินีไม่ใช่คนแบบนี้

จิตใจของมนุษย์ช่างเปลี่ยนแปลงได้ง่ายดาย เปลี่ยนแปลงจนแทบจำไม่ได้

ช่างน่ากลัวเสียจริง

ในอดีตองค์หญิงมักคิดถึงเซียวเฉวียนในยามค่ำคืน เซียวหมิงชิวก็รู้

จริงๆ แล้ว เซียวหมิงชิวก็น่าจะรู้ว่าตอนนี้องค์หญิงคิดอะไรอยู่ แต่นางพูดแบบนี้เพื่อต้องการทำให้องค์หญิงรู้สึกดีขึ้น

องค์หญิงฟังแล้ว ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ยื่นมือไปลูบหัวของเซียวหมิงชิวเบาๆ พูดว่า “หมิงชิวคิดถึงพ่อหรือไม่?”

เซียวหมิงชิวคิดอยู่ครู่หนึ่ง ส่ายหัว ยื่นริมฝีปากออกมาทำปากจู๋ พูดว่า “ไม่คิดถึง”

เจ้าตัวน้อยคนนี้ ปกติแล้วเซียวเฉวียนมาทีไร จะเกาะติดเซียวเฉวียนตลอดเวลา รักเซียวเฉวียนมาก แต่ตอนนี้ไม่ได้เจอเซียวเฉวียนนานแล้ว กลับพูดว่าไม่คิดถึงเซียวเฉวียน ซึ่งอยู่เหนือความคาดหมายขององค์หญิง

องค์หญิงสงสัย “ทำไมถึงไม่คิดถึงล่ะ?”

เซียวหมิงชิวพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนผู้ใหญ่ “พ่อไม่มาหาหมิงชิวกับแม่นานขนาดนี้ แสดงว่าพ่อไม่คิดถึงหมิงชิว หมิงชิวก็เลยไม่คิดถึงพ่อ”

คำพูดของเซียวหมิงชิว ทำให้เจ้าหญิงเกือบจะกลั้นขำไม่อยู่ เจ้าตัวน้อยคนนี้ไปเรียนรู้ตรรกะแปลกๆ มาจากไหน?

เมื่อถูกนางทำให้ขำอย่างนี้ เมฆหมอกในใจขององค์หญิงก็พลันสลายไปไม่น้อย อารมณ์ดีขึ้น

มองดูเสื้อตัวเล็กๆ ที่ฉลาดและน่ารักตรงหน้า องค์หญิงก็คิดอะไรบางอย่างขึ้นมา ชีวิตของมนุษย์ ย่อมต้องผ่านความเศร้าโศกและการพลัดพราก ไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงได้

สิ่งสำคัญที่สุดคือการดูแลคนที่อยู่ตรงหน้า

นา

เอื้อมมือไปโอบกอดเซียวหมิงชิว พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หมิงชิวต้องจำไว้ว่า ไม่ใช่ว่าพ่อไม่คิดถึงพวกเรา แต่พ่อมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ พ่อไม่มีเวลา”

“พอพ่อมีเวลา พ่อก็จะมาหาพวกเรา รู้ไหม?”

เซียวหมิงชิวยิ้มในใจ รู้ดี

ตอบอย่างว่าง่าย “แม่ หมิงชิวรู้”

องค์หญิงจูบแก้มเซียวหมิงชิวอย่างอ่อนโยน รู้สึกพึงพอใจ “อืม เด็กดี”

ทำให้ขำเซียวหมิงชิวหัวเราะคิกคัก