ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1731

ถ้าหมิงเจ๋อไม่ส่งเสริมส่งฮองเฮาให้เริ่มสงครามครั้งนี้ ซินเจียงก็คงไม่ต้องถูกทำลาย !

ในที่สุดแล้ว คนที่ทำให้ซินเจียงต้องถูกทำลายนั่นก็คือนักปราชญ์นั่นเอง !

หมิงเจ๋อนั้นเคารพบูชานักปราชญ์เหมือนเทพเจ้า แต่นักปราชญ์กลับเป็นคนที่ผลักหมิงเจ๋อลงสู่เหวลึก!

เป็นองค์ชายซินเจียงที่งามสง่าผาเผย แต่กลับถูกนักปราชญ์หลอกใช้!

นักปราชย์เป็นคนชั่วร้ายจริง ๆ!

แต่น่าเสียดาย กว่าหมิงเจ๋อจะคิดได้มันก็สายเกินไปแล้ว!

ทั้งหมดมันได้จบไปแล้ว ไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้อีก

ความแค้นระหว่างเขาและเซียวเฉวียนมันได้จบไปนานแล้ว

คิดได้ก็สายเกินไปแล้ว!

ในขณะที่หมิงเจ๋อเข้าใจทุกอย่างแล้ว ในใจของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ

หลังจากปรับตัวมาหลายวันหมิงเจ๋อก็สามารถระงับความโกรธโดยไม่แสดงออกมาทางสีหน้าได้

อย่างไรก็ตามในตอนนี้ก็มีแต่นักปราชญ์คนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยเขาได้

แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงเลยก็คือเมื่อนักปราชญ์ได้รับผลประโยชน์แล้วก็ถีบหัวส่ง

เมื่อเห็นว่าหมิงเจ๋อหมดผลประโยชน์ เขาก็คิดจะกำจัดหมิงเจ๋อออกไปให้พ้นทาง ปล่อยให้หมิงเจ๋อเผชิญโชคชะตาตามยถากรรม?

มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก!

เขาตาบอดและพิการ ดังนั้นเขาสู้นักปราชญ์ไม่ได้

แต่เขาก็ไม่อยากปล่อยให้นักปราชญ์ลอยนวลไปเช่นนี้ใช่ไหม?

เมื่อรู้ว่านักปราชญ์จะไปที่ไหนอาจมีประโยชน์กับเขาเมื่อยามจำเป็นก็ได้

นักปราชญ์มองดูเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ พยายามเพ่งดูเผื่อจะมีอะไรเล็ดลอดออกมาจากใบหน้าของหมิงเจ๋อ

แต่ทว่า เขาก็มองไม่เห็นสิ่งผิดปกติอะไร

ลองคิดดูแล้วหมิงเจ๋อเชื่อฟังคำแนะนำของนักปราชญ์มาโดยตลอด และเขาก็เคารพเขามาก ที่เขาถามเช่นนี้อาจเพียงเพราะเขาอยากเกาะนักปราชญ์เอาไว้เพื่ออนาคตข้างหน้า

คนพิการคนหนึ่งคงไม่สามารถทำอะไรได้ เมื่อคิดเช่นนี้ นักปราชญ์ก็บอกหมิงเจ๋อว่าเขากำลังจะไปทะเลทราย

เตรียมการไว้ก่อนดีกว่า อะไรก็เกิดขึ้นได้

ใจคนยากแท้หยั่งถึง ถึงแม้จะเป็นคนพิการนักปราชญ์ก็ต้องป้องกันไว้ก่อน

จะบอกหมิงเจ๋อสถานที่จริงไม่ได้

เมื่อได้ยินหมิงเจ๋อก็พูดว่า”โอ้” อย่างครุ่นคิด

หลังจากนั้นเขาก็พูดว่า”หมิงเจ๋อเข้าใจแล้ว”

ในความเป็นจริงหมิงเจ๋อดูออกว่านักปราชญ์มีลังเลชั่วครู่ก่อนที่จะบอกหมิงเจ๋อว่าเขาจะไปที่ทะเลทราย

สถานที่ที่จะไปต้องรู้ก่อนล่วงหน้าอยู่แล้วว่าจะไปไหนใช่ไหม?

มีอะไรให้น่าลังเลล่ะ ?

เมื่อนักปราชญ์มีความลังเลใจนั้นก็แสดงว่านักปราชญ์ไม่ได้จะไปที่ทะเลทรายแต่จะไปที่อื่น

แต่จะเป็นที่ไหนนั้นหมิงเจ๋อก็ไม่รู้เช่นกัน

หมิงเจ๋อคิดในใจรอให้นักปราชญ์จากไปแล้ว เขาจะส่งคนไปจับตาดูนักปราชญ์ว่าเขาไปทิศทางไหน ขอแค่รู้ว่าเขาไปทางทิศไหนก็พอคาดเดาได้ว่าเขากำลังจะที่ใด

หลังจากนิ่งไปชั่วครู่หมิงเจ๋อก็พูดต่อ “ถ้างั้นขอให้ท่านเดินทางปลอดภัย”

นักปราชญ์กล่าวเบาๆ “ขอบพระทัยองค์ชายที่เมตตา”

“องค์ชายรักษาพระวรกายด้วย”

นักปราชญ์กล่าวคำอำลาและเตรียมพร้อมที่จะออกจากภูเขาหมิงเซียน

หมิงเจ๋อตอบรับ”แน่นอน”

หลังจากนั้นหมิงเจ๋อก็ตั้งใจฟังเสียงนักปราชญ์เดินผ่านหน้าเขา เขาลุกขึ้นยืนด้วยไม้ค้ำ แสร้งทำเป็นยืนไม่มั่นคงและสะดุดเข้ากับนักปราชญ์

นักปราชญ์รีบใช้มือประคองหมิงเจ๋อไว้อย่างรวดเร็ว และพูดว่า "องค์ชาย โปรดระวังด้วย"

อาศัยจังหวะที่นักปราชญ์ไม่ทันได้ระวังตัว หมิงเจ๋อแอบโรยผงแป้งลงบนหลังของนักปราชญ์โดยไม่ให้เขารู้ตัว

ผงแป้งชนิดนี้หมิงเจ๋อได้มาตอนที่เขาเดินทางท่องเที่ยวไปเมื่องอื่น ๆ แล้วบังเอิญได้มาจากนักบวชท่านหนึ่ง

นักบวชผู้นี้อาศัยอยู่ตามลำพังบนยอดเขาที่แห้งแล้งมานานหลายปี เชี่ยวชาญการศึกษาสิ่งแปลกๆ ทุกชนิดเพื่อเอาไว้สำหรับล่าสัตว์

เขาโปรยผงชนิดนี้ลงบนใบหญ้าในที่ที่เหยื่อเดินผ่าน และปล่อยให้มันติดบนตัวเหยื่อ

ด้วยวิธีนี้ไม่ว่าเหยื่อจะไปที่ไหน หญ้าริมทางก็จะเปื้อนผงแป้งจากเหยื่อไปด้วย

ผงนี้ไม่มีสี ไม่มีกลิ่น และไม่ละลายง่ายเมื่อโดนน้ำ