ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1744

จะไปตำหนิสือหลิ่วที่มีปฏิกิริยาอย่างนี้ไม่ได้

ถึงเธอจะรู้ว่ากองทัพต้าเว่ยบุกตีภูมิภาคตะวันตก และภาคตะวันตกก็อยู่ที่นั้น สงครามเป็นเรื่องใหญ่ จำเป็นต้องมีเซียวเฉวียนคอยบงการบัญชา

ในเวลาอย่างว่านี้ โอกาสที่เซียวเฉวียนจะมาหอเหลียนเซียงคงมีไม่มากมิใช่หรือ ?

เมื่อแน่ใจว่าเป็นเซียวเฉวียน ดวงตาของสือหลิ่วก็เกิดประกายเจิดจ้า ขึ้นไปต้อนรับอย่างกระตือรือร้น "สวัสดี เถ้าแก่ !"

คำว่าเถ้าแก่นี้ มู่จิ่นเป็นคนสอนให้กับสือหลิ่ว

มู่จิ่นบอกว่าใครก็ตามที่เป็นเจ้าของของหอเหลียนเซียง คนนั้นก็คือเถ้าแก่

แต่ว่า มู่จิ่นยังบอกว่าเขาเป็นแค่ศิษย์ของสำนักหมิงเซียน จึงต้องเจียมเนื้อเจียมตัว ขอให้สือหลิ่วอย่าเรียกเขาว่าเถ้าแก่ จดจำไว้ในใจก็พอ

ดังนั้นจึงเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่เซียวเฉวียนเป็นคนแรกที่สือหลิ่วเรียกว่าเถ้าแก่

ที่เซียวเฉวียนมาในครั้งที่แล้ว สือหลิ่วยังปรับตัวกันไม่ทัน จึงไม่ได้เรียกเซียวเฉวียนว่าเถ้าแก่

หลังจากผ่านไปนานพอสมควร เธอก็ปรับตัวได้แล้ว

เซียวเฉวียนพยักหน้าและยิ้ม ๆ เป็นการตอบรับสือหลิ่วแล้ว

จากนั้นเซียวเฉวียนก็ก้าวเข้าไปข้างใน

เวลานี้ สือหลิ่วก็สังเกตเห็นเสวียนอวี๋

เด็กตัวเล็กคนนี้ดูน่ารักมาก ๆ !

สือหลิ่วอดไม่ได้ที่โน้มกายและคิดจะหยิกแก้มของเสวียนอวี๋

แต่กลับถูกเสวียนอวี๋ใช้มือปัดเอามือของเธอออกและพูดอย่างไม่พอใจว่า "พี่สาว ชายหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน"

โธ่ !

สือหลิ่วอดหัวเราะดังๆ ออกมาไม่ได้

ตัวแค่นี้รู้ด้วยหรือว่าชายและหญิงไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน ?

สือหลิ่วชักแปลกใจและถาม "เจ้าหนู เจ้าชื่ออะไรจ๊ะ ? "

สือหลิ่วสามารถดูแลหอเหลียนเซียง และบริหารจัดการหอเหลียนเซียงได้เป็นอย่างดี เธอจึงต้องมีสายตาไม่ด้อยแน่นอน

เด็กตัวเล็กแค่นี้ สามารถติดตามตัวเซียวเฉวียนและปรากฏตัวในภูมิภาคตะวันตกที่อยู่ในภาวะสงคราม คิดว่าเด็กคนนี้ต้องมีบางสิ่งที่พิเศษกว่าคนอื่น

เสวียนอวี๋แสดงความไม่พอใจเล็กน้อยกับเสียงหัวเราะของสือหลิ่ว เขารู้สึกว่าสือหลิ่วมีเจตนาจะหัวเราะเยาะเขา ดังนั้นเมื่อสือหลิ่วถามชื่อเขา เสวียนอวี๋ไม่สู้อยากจะแยแสสือหลิ่วนัก

แต่เห็นแก่ความงามและรอยยิ้มอันน่ารื่นรมย์ของสือหลิ่ว เสวียนอวี๋จึงบอกเธอไปอย่างฝืนๆ ว่า "เสวียนอวี๋"

อะไรนะ ?

เสวียนอวี๋ ?

“ลูกศิษย์ตัวน้อยของนักปราชญ์ เสวียนอวี๋นั่นหรือ ?”

ดวงตาของสือหลิ่วเปล่งประกายสดใส เธอมองเสวียนอวี๋ด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง

"เด็กเล็กพูดโกหกไม่ได้นะ"

เสวียนอวี๋อดกลอกตาใส่สือหลิ่วไม่ได้ แล้วพูดด้วยความเคืองว่า "แล้วในโลกนี้มีเสวียนอวี๋คนที่สองไหมล่ะ ? "

ถึงมีก็ไม่ใช่เสวียนอวี๋คนนี้

อืม ดูท่าทางเย่อหยิ่งอย่างเขา เขาดูเป็นเสวียนอวี๋ ศิษย์ตัวน้อยที่รับความโปรดปรานจากนักปราชญ์ไม่ผิดแน่

จะโทษสือหลิ่วว่าไม่รู้จักเสวียนอวี๋ไม่ได้

สือหลิ่วหลายปีมานี้เอาแต่ดูแลจัดการหอเหลียนเซียง ขอบเขตการเคลื่อนไหวของเธอก็มีไม่เกินกี่ลี้รอบบริเวณนี้

แน่นอนเธอไม่ได้เห็นอะไรที่อยู่ในโลกภายนอกเลย

และเสวียนอวี๋ก็ไม่เคยปรากฏตัวที่หอเหลียนเซียงด้วย

เป็นเรื่องปกติที่สือหลิ่วไม่รู้จักเสวียนอวี๋

ตอนนี้เธอมาเห็นเด็กน้อยคนนี้ ดูน่ารักปานนี้

เล่าลือกันว่าเสวียนอวี๋เป็นคนมีฝีมือร้ายกาจมาก

ตอนมองแวบแรก ความน่ารักลักษณะนี้ สือหลิ่วรู้สึกว่ามันไม่บอกถึงฝีมือร้ายกาจอะไรเลยแม้แต่นิด

สือหลิ่วชอบเสวียนอวี๋มาก แต่ความชอบของเธอปรากฏในสายตาของเสวียนอวี๋กลับทำให้รู้สึกว่าเธอยังสู้เด็กอย่างเขาเองไม่ได้เลย

ดูอ่อนหัดมาก ยังด้อยปัญญาด้วย

ถามออกมาได้ว่าเขาเป็นลูกศิษย์ตัวเล็กของนักปราชญ์ใช่หรือไม่แบบนี้

ถ้าเขาเป็นเด็กทั่วๆ ไป เซียวเฉวียนหรือจะมาพาเขาไปนี่ไปโน่น ?

เธอเคยเห็นผู้ใหญ่คนไหนกินข้าวอิ่มท้องแล้วไม่มีอะไรทำ พาเด็กที่ไม่อาจป้องกันตัวเองได้ไปเข้าๆ ออกๆ ในสถานที่เสี่ยงอันตรายงั้นหรือ ?

ไม่มีหรอกนะ !

ต่อหน้าการต้อนรับขับสู้ของสือหลิ่ว เสวียนอว์ก็กลอกตาให้สือหลิ่วอีกครั้งด้วยอารมณ์เคืองๆ จากนั้นก็เดินต้อยๆ ตามเซียวเฉวียนไป