ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1745

แต่เซียวเฉวียนรู้ว่า ตอนนี้นักปราชญ์ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน ทัพต้าเว่ยยังไม่ได้ควบคุมภูมิภาคตะวันตกอย่างสมบูรณ์ เพื่อป้องกันมิให้มีเหตุอื่นเกิดขึ้น เซียวเฉวียนจะยังกลับเมืองหลวงไม่ได้

พอได้ยิน เสวียนอวี๋ก็ดูเข้าใจเรื่องทั้งหมด เขาเอนหัวน้อยๆ แล้วพูดว่า "งั้นลุงเซียวคิดจะค้างที่นี่ชั่วคราวใช่ไหม ?"

เซียวเฉวียนพยักหน้าและพูดว่า "อืม เสวียนอวี๋ฉลาดจริงๆ "

ชื่นชมเสวียนอวี๋คำหนึ่ง เสวียนอวี๋จะครึ้มไปได้ครึ่งค่อนวัน

เด็กๆ นี้เอาใจได้ง่ายมาก

อยู่กับกองทัพต้าเว่ยนานๆ ไม่เหมาะสม จะกลับเมืองหลวงก็ยังไม่ถึงเวลา ดีที่สุดคือหาที่พักในภูมิภาคตะวันตกรอคอยเพื่อประเชิญกับเหตุที่ไม่คาดคิด

หอเหลียนเซียงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

ช่วงนี้เป็นช่วงสงคราม แม้จะไม่วุ่นวายมากนัก ไม่มีแม้แต่การสู้รบ แต่ผู้คนก็รักชีวิตของตัวเอง ในเวลาเยี่ยงนี้ จึงต้องรักษาชีวิตเป็นเรื่องสำคัญ ใครจะกล้าออกมาข้างนอกหาความบันเทิงกันล่ะ

ระวังบันเทิงกันไปบันเทิงกันมา เอาชีวิตบันเทิงทิ้งไปก็ได้

ดังนั้น จนกว่าสงครามจะสิ้นสุดลงจริงๆ พูดให้ตรงประเด็น คือก่อนที่กองทัพต้าเว่ยจะเข้าควบคุมบ้านเมืองเหล่านี้อย่างเป็นทางการ ไม่มีใครกล้าโผล่ออกมาอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า

หอเหลียนเซียงไหนๆ ก็มีห้องว่างเยอะ เซียวเฉวียนจึงตัดสินใจค้างอยู่ในหอเหลียนเซียง อยู่อย่างเงียบสงบดีด้วย

นอกจากนี้ยังสะดวกสำหรับเซียวเฉวียนในการฝึกซ้อมวิทยายุทธ์

ด้วยนิสัยที่ระวังเนื้อระวังตัวของนักปราชญ์ หลังจากที่เขาหลบหนีไป เขาต้องหาสถานที่ซึ่งไม่มีใครรบกวนเพื่อซ่อนตัวและหมั่นฝึกฝนอย่างแน่นอน และจะกำหนดให้การเอาชนะเซียวเฉวียนเป็นเป้าหมายของเขาไปชั่วชีวิต

ดังนั้นเซียวเฉวียนก็ไม่อาจอยู่เฉยๆ ได้ ต้องคอยยกระดับวิชาต่อสู้ของเขาเช่นกัน

ในเวลานี้เอง เสียงของเซียนชิวน้อยก็ดังเข้าหูของเซียวเฉวียน "พ่อจ๊ะ !"

คิ้วของเซียวเฉวียนสะดุดและพูดว่า "อืม ? เกิดอะไรขึ้นที่จวนเซียวหรือ ?"

ปกติหากไม่มีอะไรเกิดขึ้น เซียนชิวน้อยจะไม่รบกวนเซียวเฉวียน

เกิดเรื่องจริง แต่ไม่ใช่ที่จวนเซียว

เซียนชิวน้อยกล่าวว่า "ไม่จ้ะ คือเซียนชิวน้อยเหมือนจะเจอเว่ยหงและเว่ยเยี่ยนแล้ว"

จากนั้น เซียนชิวน้อยก็รายงานทุกสิ่งที่เธอพบเห็นในช่วงไม่กี่วันมานี้ให้เซียวเฉวียนฟัง

ได้ยินปั๊บ เซียวเฉวียนก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ คิดในใจว่า เว่ยหงและเว่ยเยี่ยนไอ้แก่สองคนนี้ ใจกล้าไม่เบาแฮะ

เหตุการณ์กำลังโหมแรงอยู่ยังกล้าแอบเข้าไปในเมืองหลวง การเคลื่อนหมากครั้งนี้ดูแปลกพิลึก

พูดตามตรง เซียวเฉวียนก็คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะแฝงตัวเข้าไปในเมืองหลวงเร็วขนาดนี้

เหนือความคาดคิดของเซียวเฉวียนจริงๆ

ที่ทำให้เซียวเฉวียนยิ่งประหลาดใจคือ ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้ พวกเขาทั้งสองยังกล้าที่จะแตะต้องจวนเซียวและจวนฉิน ไม่รู้จะกล่าวว่าพวกเขาใจร้อนเกินไปหรือใจกล้าเกินไปดี

ถ้าเป็นเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนจะไม่เลือกที่จะเปิดเผยตัวเองในเวลาแบบนี้

ยิ่งไม่เลือกที่จะดำเนินการในเวลากลางวันแสกๆ

ดังนั้นการกระทำของเว่ยหงและเว่ยเยี่ยนครั้งนี้ ทำให้เซียวเฉวียนไม่แน่ใจว่าพวกเขาคิดอะไรอยู่ในใจกันแน่

เซียวเฉวียนพูดเบา ๆ “เซียนชิวน้อยทำดีมาก ก็ตามนี้ ไว้ชีวิตพวกเขาไปก่อน”

ถึงแม้เซียนชิวน้อยจะบอกว่าแค่อาจเป็นเว่ยหงและเว่ยเยี่ยน แต่ตามคำอธิบายของเซียนชิวน้อย เซียวเฉวียนมั่นใจว่าสองคนนั้นเก้าสิบเก้าส่วนร้อยต้องเป็นเว่ยหงและเว่ยเยี่ยนอย่างแน่นอน

สองคนนี้ยังใช้ประโยชน์ได้อยู่ จึงไว้ชีวิตพวกมันไปก่อน

เซียวเฉวียนกำชับว่า "อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น แต่ต้องป้องกันไม่ให้พวกเขาลงมือกับจวนฉินอีก"

สำหรับจวนเซียวนั้นเซียวเฉวียนไม่ได้กังวล เพราะจวนเซียวมีม่านกำบังปกป้องอยู่ แม้แต่นักปราชญ์ก็ยังไม่สามารถเข้าไปได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเว่ยหงและเว่ยเยี่ยน

แต่ว่าสำหรับจวนฉินนั้น ถึงแม้จะมีทหารคุ้มกันหนาแน่น แต่เว่ยหงและเว่ยเยี่ยนสองคนมีกำลังพอสมควร เกรงว่าพวกเขาจะแสวงหาจังหวะแหกเข้าได้

ดังนั้น เซียวเฉวียนจึงต้องส่งเซียนชิวน้อยไปช่วยดูจวนฉิน