ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1773

สำหรับเซียวเฉวียนแล้วนี่ไม่ใช่ปัญหา

นับไม่ได้ว่าเป็นเรื่องที่ง่ายๆเลยด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม เจตนาเดิมของเซียวเฉวียนไม่ใช่พวกเขา แต่เป็นพวกทาสคุนหลุนกลุ่มนี้

พวกเขาออกไปจากที่นี่ได้ เพียงแต่จังหวะพอดีเท่านั้น

เซียวเฉวียนพูดเบา ๆ ว่า "ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนี้ แค่ต่อจากนี้ต่อไปปฏิบัติต่อผู้คนให้ดีก็พอแล้ว"

ความหมายอีกนัยนึงคือ อย่าใช้อำนาจเพื่อกลั่นแกล้งผู้อื่น และอย่าวางอำนาจบาตรใหญ่อยู่เหนือประชาชน

เซียวเฉวียนเป็นคนที่ช่วยพวกเขาให้รอดพ้นจากความทุกข์ยากแห่งนี้ ไม่ว่าเซียวเฉวียนจะพูดอะไรก็ต้องตามนั้น พวกขุนนางและทหารก้มหัวพยักหน้าตอบว่า " ข้าน้อยรับทราบแล้วขอรับใต้เท้าเซียว!"

จากนั้นก็ควบม้าออกจากเหวอันหยวนออกไปทันที

ออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่รอช้า

หลังจากผ่านไปสองวันทั้งเหวอันหยวนก็เหลือแค่เซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋

เสวียนอวี๋มองพื้นที่อันว่างเปล่า และถามอย่างครุ่นคิดว่า "ท่านอาเซียว ท่านคิดว่าเขาจะกลับมาไหม?"

เขาคนที่เสวียนอวี๋หมายถึงก็คือนักปราชญ์

เซียวเฉวียนส่ายหัวขณะที่มองมาทางเสวียนอวี๋แล้วพูดว่า “เจ้าต้องการจะพูดอะไรงั้นหรือ?”

อย่าดูถูกเสวียนอวี๋ที่เขาอายุยังน้อยเชียวนะ เพราะวิธีคิดของเขาไม่เหมือนกับคนรุ่นเดียวกันกับเขาเลย

เสวียนอวี๋เป็นคนบอกเซียวเฉวียนเรื่องที่นักปราชญ์อยู่ที่เหวอันหยวน

ครั้งนี้อยู่ๆเขาก็ถามคำถามเช่นนี้ขึ้นมา หรือว่าเขามีความคิดเห็นอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า?

เสวียนอวี่๋ยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรท่านอา”

อันที่จริง เขาอยากจะบอกว่าเขาไม่รู้ว่านักบุญจะมาที่นี่อีกหรือไม่ ดังนั้นเขาถึงได้ถามเซียวเฉวียน

เสวียนอวี๋และเซียวเฉวียนรออยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว ก็ไม่เห็นนักปราชญ์กลับมาเลย

การรอไม่ใช่ปัญหาอะไร แต่ปัญหาคืออาหารที่เหวอันหยวนนั้นรสชาดมันแย่มาก

เสวียนอวี๋ไม่เคยกินอาหารที่รสชาดแย่ขนาดนี้มาก่อนเลย

แน่นอนว่า เขาไม่ได้รังเกียจพวกทาสคุนหลุน เพียงแต่ว่าเขาใช้ชีวิตโดยไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่ ไม่เคยเผชิญกับความยากลำบากในชีวิตมาก่อน

โดยเฉพาะหลังจากที่เขาเคยกินอาหารที่หอปี๋เซิ่งและหอคอยเหลียนเซียงแล้ว ต่อมรับรสของเสวียนอวี๋ก็ช่างเลือกมากขึ้น

อาหารที่เหวอันหยวนนั้นมันไม่กลืนไม่ลงจริงๆ

หลายวันมานี้ เสวียนอวี๋แค่ฝืนกินไม่กี่คำเพื่อให้อิ่มท้องเท่านั้น แทบจะไม่มีมื้อไหนที่ได้กินอิ่มท้องจริงๆสักมื้อเลย

พูดง่าย ๆ คือ เขาอดอาหารมาหลายวันแล้ว

เขาอยากจะกินอาหารอร่อย ๆ

เขาอยากจะออกไปจากเหวอันหยวนโดยเร็ว

เซียวเฉวียนเหมือนจะดูออกว่าเสวียนอวี๋คิดอะไรอยู่ เขายิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “ถ้างั้นพวกเรารออีกสักสองวัน ถ้าเขายังไม่กลับมาพวกเราก็กลับเลยเจ้าว่าดีไหม?”

รออีกสองวันเกิดนักปราชญ์กลับมา เซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋ก็ไม่ได้รอโดยเปล่าประโยชน์ หากเขาไม่กลับมาพวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากไปตามหาร่องรอยของนักปราชญ์ยังสถานที่อื่นต่อไป

เสวียนอวี๋พยักหน้าเห็นด้วย

ลึกเข้าไปในทะเลทราย

นักปราชญ์หาสถานที่ลึกลับแห่งหนึ่งและเริ่มสอนเสวียนจิ้งฝึกวิชากังฟู

เสวียนจิ้งมุ่งมั่นคิดแต่จะแก้แค้น เขาจึงมีความตั้งใจฝึกมาก

แม้ว่าความสามารถจะไม่เพียงพอ แต่ความพยายามนั้นยังมีอยู่

หลังจากผ่านการฝึกสอนของนักปราชญ์มาหลายวัน กังฟูของเสวียนจิ้งก็ได้พัฒนาขึ้นมาก

ระหว่างที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับนักปราชญ์มาหลายวัน เสวียนจิ้งก็มีคำถามถามนักปราชญ์หนึ่งคำถาม เมื่อนักปราชญ์กลับมาที่ทะเลทรายมานานหลายวัน แล้วหมิงเจ๋อล่ะจะทำอย่างไง?

นักปราชญ์ก็ไม่คิดที่จะปิดปังเสวียนจิ้ง จึงได้บอกกับเขาว่าหมิงเจ๋อตายแล้ว

แต่นักปราชญ์ไม่ได้บอกรายละเอียดว่าเขาเป็นคนฆ่าหมิงเจ๋อ แต่กลับบอกว่าเซียวเฉวียนเป็นคนฆ่าหมิงเจ๋อตายอย่างอนาถแทน

เดิมทีเสวียนจิ้งวางแผนอยากจะสานสัมพันธ์ที่ดีกับหมิงเจ๋อ รอพวกเขาสังหารเซียวเฉวียนได้แล้ว เสวียนจิ้งยังอยากขอให้หมิงเจ๋อช่วยเกลี้ยกล่อมองค์หญิงต้าถงให้แต่งงานกับเสวียนจิ้ง

แต่ไม่คาดคิดว่าหมิงเจ๋อจะตายแล้ว และยังตายในกำมือของเซียวเฉวียนเสียด้วย

แต่อย่างไรก็ตามเสวียนจิ้งก็ไม่ใช่คนที่จะโดนหลอกง่าย ๆ เขาสงสัยแล้วถามว่า "ในขณะที่เซียวเฉวียนฆ่าองค์ชาย อาจารย์ท่านไม่ได้อยู่กับองค์ชายใช่หรือไม่?"

หากเขาอยู่ ด้วยวิชากังฟูของนักปราชญ์ไม่น่าจะปกป้องหมิงเจ๋อไว้ไม่ได้นี่