ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1777

เขาเรียนรู้วิธีการโปรโมทเหล้าของเซียวเฉวียน เขาเริ่มจากทำซอสพริกจากพริก แล้วนำไปให้คนลองชิมในจุดที่มีผู้คนพลุกพล่าน

วิธีนี้ได้ผลดีอย่างไม่น่าเชื่อ ชาวบ้านที่ได้ลองชิมต่างก็บอกว่าซอสพริกอร่อย ถามอาสือว่าทำจากอะไร

เมื่อมีคนเริ่มสนใจ ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี

อาสือเริ่มใช้คารมของเขา พูดอธิบายเกี่ยวกับพริกให้ชาวบ้านฟังอย่างสนุกสนาน

รสชาติเผ็ดร้อนของซอสพริกกระตุ้นต่อมรับรสของชาวบ้าน ทำให้พวกเขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้

หลายคนซื้อซอสพริกจากอาสือในทันที

ตอนแรกอาสือไม่แน่ใจว่าซอสพริกจะขายดีหรือไม่ เขาจึงไม่ได้ทำไว้มาก

ดังนั้น ซอสพริกที่เขาเตรียมไปจึงถูกขายหมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว

ชาวบ้านที่ไม่ได้ซื้อต่างก็บอกอาสือให้ทำเพิ่ม

สิ่งที่ผู้คนรอคอยมักจะขายได้ดี

อาสือจึงสร้างความอยากรู้อยากเห็น บอกชาวบ้านว่าการทำซอสพริกต้องใช้เวลา

เขาบอกให้ชาวบ้านรออย่างใจเย็น เขาจะทำเสร็จแล้วนำมาขายอีก

อาสือคำนวณคร่าวๆ ว่า ซอสพริกที่ขายให้กับชาวบ้านในชุดแรก น่าจะใกล้หมดแล้ว

กลุ่มลูกค้าเหล่านี้น่าจะกลับมาซื้อซอสพริกอีก และช่วยโปรโมทซอสพริกให้

เซียวเฉวียนเคยพูดว่า การโปรโมทที่ดีที่สุดสำหรับสินค้า คือการบอกต่อจากลูกค้า

เมื่อลูกค้าบอกว่าดี นั่นคือดีจริง

เมื่อได้รับการยอมรับจากลูกค้า มีลูกค้าช่วยโปรโมทฟรี ย่อมมีประสิทธิภาพมากกว่าอาสือพูดโฆษณาชวนเชื่อเสียอีก

ด้วยการวางแผนอย่างรอบคอบของอาสือซอสพริกชุดที่สองจึงขายดีอย่างไม่น่าเชื่อ ขายหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน

ครั้งนี้ก็ยังมีชาวบ้านบางส่วนที่ซื้อไม่ได้

แต่อาสือใช้โอกาสนี้สัญญาว่า ครั้งหน้าจะทำเพิ่ม

ในตอนนี้ เซียวเฉวียนมาแล้ว อาสือจึงใช้โอกาสนี้เสนอเซียวเฉวียนว่า น่าจะเปิดร้านขายซอสพริกโดยเฉพาะในเกาะนกกระสา?

เซียวเฉวียนคิดอยู่สองสามวินาทีแล้วพูดว่า “ข้าว่า ได้ เรื่องนี้ให้เจ้าจัดการเลย”

อาสือคุ้นเคยกับสถานการณ์ในเกาะนกกระสามาเป็นเวลานานแล้ว

เซียวเฉวียนจึงมั่นใจในตัวอาสือ

หลังจากนั้น เซียวเฉวียนก็ถามถึงผลผลิตของมันเทศ

อาสือตอบว่า “ผลผลิตของมันเทศดีมาก”

แล้วอาสือหยิบเทียนบนโต๊ะ พูดว่า “ไปกันเถอะ ข้าจะพาพวกท่านไปดู”

เซียวเฉวียนและเสวียนยู่เดินตามอาสือออกจากบ้าน ไปยังอีกห้องหนึ่ง อาสือเอากุญแจออกจากตัว ยื่นเทียนให้เซียวเฉวียน “ท่านพี่ ถือเทียนให้หน่อยข้าจะเปิดประตู”

เซียวเฉวียนรับเทียนแล้วเดินไปข้างหน้า เพื่อให้อาสือมองเห็นได้ชัดเจน

ก่อนที่จะเปิดประตู เซียวเฉวียนก็ได้กลิ่นหอมของมันเทศดิบโชยมาจากภายใน

เมื่อเปิดประตู กลิ่นหอมนี้ยิ่งแรงขึ้น

นี่คือกลิ่นของธรรมชาติ ช่างหอมสดชื่นจริงๆ

แสงเทียนส่องให้เห็นกองมันเทศที่เต็มห้อง ช่างเป็นภาพที่ช่างน่ารื่นรมย์

“ในที่สุดก็มีอาหารกินแล้ว!”

อาสือพูดว่า “ตอนกลางวันอาสือจะเปิดประตูห้องนี้สักพักเพื่อให้อากาศถ่ายเท”

ตอนกลางคืนต้องล็อกประตูให้แน่นหนา

กลัวว่าจะมีขโมยมาขโมยมันเทศ

ส่วนซอสพริก อาสือเก็บไว้ในห้องอีกห้อง

สิ่งเหล่านี้ในสมัยใหม่ไม่มีค่าอะไรเลย วางเกลื่อนกลาดตามท้องถนน แต่ที่นี่อาสือเก็บรักษาไว้เหมือนดวงแก้ว

แสดงให้เห็นว่าสิ่งเดียวกัน ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน ย่อมได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกัน แม้จะต่างกันสุดขั้วก็ตาม

เซียวเฉวียนมาเร็วไปหน่อย ไม่รู้ว่าราคาสินค้าในสมัยใหม่นั้นช่างลึกลับ

เนื้อหมูที่เคยเป็นอาหารบนโต๊ะอาหารที่พบได้ทั่วไป กลับมีราคาแพงกว่าเนื้อวัวและเนื้อแกะ

ผักราคาประมาณสี่บาท กลับขายได้ถึงสิบสี่ห้าบาท