ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1777

เขาเรียนรู้วิธีการโปรโมทเหล้าของเซียวเฉวียน เขาเริ่มจากทำซอสพริกจากพริก แล้วนำไปให้คนลองชิมในจุดที่มีผู้คนพลุกพล่าน

วิธีนี้ได้ผลดีอย่างไม่น่าเชื่อ ชาวบ้านที่ได้ลองชิมต่างก็บอกว่าซอสพริกอร่อย ถามอาสือว่าทำจากอะไร

เมื่อมีคนเริ่มสนใจ ถือว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี

อาสือเริ่มใช้คารมของเขา พูดอธิบายเกี่ยวกับพริกให้ชาวบ้านฟังอย่างสนุกสนาน

รสชาติเผ็ดร้อนของซอสพริกกระตุ้นต่อมรับรสของชาวบ้าน ทำให้พวกเขาอดกลืนน้ำลายไม่ได้

หลายคนซื้อซอสพริกจากอาสือในทันที

ตอนแรกอาสือไม่แน่ใจว่าซอสพริกจะขายดีหรือไม่ เขาจึงไม่ได้ทำไว้มาก

ดังนั้น ซอสพริกที่เขาเตรียมไปจึงถูกขายหมดเกลี้ยงอย่างรวดเร็ว

ชาวบ้านที่ไม่ได้ซื้อต่างก็บอกอาสือให้ทำเพิ่ม

สิ่งที่ผู้คนรอคอยมักจะขายได้ดี

อาสือจึงสร้างความอยากรู้อยากเห็น บอกชาวบ้านว่าการทำซอสพริกต้องใช้เวลา

เขาบอกให้ชาวบ้านรออย่างใจเย็น เขาจะทำเสร็จแล้วนำมาขายอีก

อาสือคำนวณคร่าวๆ ว่า ซอสพริกที่ขายให้กับชาวบ้านในชุดแรก น่าจะใกล้หมดแล้ว

กลุ่มลูกค้าเหล่านี้น่าจะกลับมาซื้อซอสพริกอีก และช่วยโปรโมทซอสพริกให้

เซียวเฉวียนเคยพูดว่า การโปรโมทที่ดีที่สุดสำหรับสินค้า คือการบอกต่อจากลูกค้า

เมื่อลูกค้าบอกว่าดี นั่นคือดีจริง

เมื่อได้รับการยอมรับจากลูกค้า มีลูกค้าช่วยโปรโมทฟรี ย่อมมีประสิทธิภาพมากกว่าอาสือพูดโฆษณาชวนเชื่อเสียอีก

ด้วยการวางแผนอย่างรอบคอบของอาสือซอสพริกชุดที่สองจึงขายดีอย่างไม่น่าเชื่อ ขายหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่ถึงครึ่งวัน

ครั้งนี้ก็ยังมีชาวบ้านบางส่วนที่ซื้อไม่ได้

แต่อาสือใช้โอกาสนี้สัญญาว่า ครั้งหน้าจะทำเพิ่ม

ในตอนนี้ เซียวเฉวียนมาแล้ว อาสือจึงใช้โอกาสนี้เสนอเซียวเฉวียนว่า น่าจะเปิดร้านขายซอสพริกโดยเฉพาะในเกาะนกกระสา?

เซียวเฉวียนคิดอยู่สองสามวินาทีแล้วพูดว่า “ข้าว่า ได้ เรื่องนี้ให้เจ้าจัดการเลย”

อาสือคุ้นเคยกับสถานการณ์ในเกาะนกกระสามาเป็นเวลานานแล้ว

เซียวเฉวียนจึงมั่นใจในตัวอาสือ

หลังจากนั้น เซียวเฉวียนก็ถามถึงผลผลิตของมันเทศ

อาสือตอบว่า “ผลผลิตของมันเทศดีมาก”

แล้วอาสือหยิบเทียนบนโต๊ะ พูดว่า “ไปกันเถอะ ข้าจะพาพวกท่านไปดู”

เซียวเฉวียนและเสวียนยู่เดินตามอาสือออกจากบ้าน ไปยังอีกห้องหนึ่ง อาสือเอากุญแจออกจากตัว ยื่นเทียนให้เซียวเฉวียน “ท่านพี่ ถือเทียนให้หน่อยข้าจะเปิดประตู”

เซียวเฉวียนรับเทียนแล้วเดินไปข้างหน้า เพื่อให้อาสือมองเห็นได้ชัดเจน

ก่อนที่จะเปิดประตู เซียวเฉวียนก็ได้กลิ่นหอมของมันเทศดิบโชยมาจากภายใน

เมื่อเปิดประตู กลิ่นหอมนี้ยิ่งแรงขึ้น

นี่คือกลิ่นของธรรมชาติ ช่างหอมสดชื่นจริงๆ

แสงเทียนส่องให้เห็นกองมันเทศที่เต็มห้อง ช่างเป็นภาพที่ช่างน่ารื่นรมย์

“ในที่สุดก็มีอาหารกินแล้ว!”

อาสือพูดว่า “ตอนกลางวันอาสือจะเปิดประตูห้องนี้สักพักเพื่อให้อากาศถ่ายเท”

ตอนกลางคืนต้องล็อกประตูให้แน่นหนา

กลัวว่าจะมีขโมยมาขโมยมันเทศ

ส่วนซอสพริก อาสือเก็บไว้ในห้องอีกห้อง

สิ่งเหล่านี้ในสมัยใหม่ไม่มีค่าอะไรเลย วางเกลื่อนกลาดตามท้องถนน แต่ที่นี่อาสือเก็บรักษาไว้เหมือนดวงแก้ว

แสดงให้เห็นว่าสิ่งเดียวกัน ในสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน ย่อมได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกัน แม้จะต่างกันสุดขั้วก็ตาม

เซียวเฉวียนมาเร็วไปหน่อย ไม่รู้ว่าราคาสินค้าในสมัยใหม่นั้นช่างลึกลับ

เนื้อหมูที่เคยเป็นอาหารบนโต๊ะอาหารที่พบได้ทั่วไป กลับมีราคาแพงกว่าเนื้อวัวและเนื้อแกะ

ผักราคาประมาณสี่บาท กลับขายได้ถึงสิบสี่ห้าบาท

เมื่อฟ้าเริ่มสาง อาสือก็ต้องลุกขึ้น

เขาต้องไปซื้อของ ถ้าไปช้าของก็จะหมด

เขาจัดการอาบน้ำแต่งตัวแบบง่ายๆ แล้วออกจากบ้านด้วยตาสองข้างที่บวมเป่ง

ถึงแม้จะง่วง แต่เขาก็มีความสุข

เพราะว่าเซียวเฉวียนมาแล้ว เขาจึงดีใจ

เหวอันหยวน

เมื่อมาถึงแล้ว ก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะไปที่ไหนต่อ เซียนและเสวียนจิ้งก็ต้องอาศัยอยู่ในเหวอันหยวนชั่วคราว

หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน นักปราชญ์ก็เริ่มใจเย็นลง

เพราะเขารู้ว่า ถึงจะโกรธแค่ไหน ทาสคุนหลุนก็จะไม่กลับมา และเซียวเฉวียนก็คงไม่ตายเพราะเขาโกรธ

ถ้าอยากฆ่าเซียวเฉวียน ก็ต้องฝึกฝนอย่างหนัก

ส่วนเสวียนจิ้ง นอกจากจะต้องฝึกฝนแล้ว ในตอนกลางวันเขายังต้องดูแลเรื่องอาหารสามมื้อให้กับนักปราชญ์อีกด้วย

เซียนเป็นคนหนึ่งที่สามารถอาศัยอยู่ในกระท่อมที่ทรุดโทรมได้ แต่เรื่องอาหารการกินเขาค่อนข้างพิถีพิถัน เขาต้องการกินของสดใหม่เท่านั้น

ผักยังพอหาได้ เพราะว่าในเหวอันหยวนมีผักที่ทาสคุนหลุนปลูกไว้

แต่เนื้อนั้นหายาก

เหวอันหยวนอยู่ห่างไกลผู้คน ถึงจะรวยพอที่จะซื้อ แต่แค่ไปกลับก็ต้องใช้เวลาครึ่งค่อนวัน ทำให้เสวียนจิ้งรู้สึกกังวล

อีกอย่าง เสวียนจิ้งเป็นผู้ร้ายที่ถูกหมายจับทั่วราชอาณาจักรต้าเว่ย ถึงแม้จะผ่านมาหลายเดือนแล้ว แต่เสวียนจิ้งก็ยังไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน

เขากลัวว่าจะมีคนจำเขาได้

เพราะว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะเปิดเผยตัวตน

นักปราชญ์ดูเหมือนจะรู้ความคิดของเสวียนจิ้ง เขาจึงพูดตรงๆ ว่า “ไม่ต้องกังวล ไม่มีใครจำเจ้าได้หรอก”

เสวียนจิ้งเคยเป็นนักปราชญ์ที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวง เป็นชายหนุ่มรูปงามสง่า ผู้คนต่างจดจำเขาในภาพลักษณ์นั้น

แต่เสวียนจิ้งคนปัจจุบัน ผ่านร้อนผ่านหนาวในทะเลทรายมาเป็นเวลานาน ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาถูกเปลี่ยนแปลงโดยลมทะเลทราย กลายเป็นผิวที่หยาบกร้าน ดำคล้ำ ไร้ซึ่งเค้าโครงของนักปราชญ์หนุ่มรูปงาม