ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1824

แน่นอน เซียวเฉวียนเองก็วางแผนที่จะค้างคืนกับทาสคุนหลุนที่นี่

เนื่องจากทาสคุนหลุนมีจำนวนมาก เพื่อความสะดวก พวกเขาจึงเลือกที่จะพักผ่อนอยู่กลางแจ้ง

ในฐานะที่เป็นพวกฝึกวิทยายุทธ์ ร่างกายแข็งแรง สภาพอากาศเองก็ดี นอนอยู่กลางแจ้งจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขา

ส่วนพวกผู้หญิง คนชราและเด็ก แค่ก่อกองไฟให้พวกเขา เท่านั้นก็ไม่มีปัญหาแล้ว

ชาวบ้านในพื้นที่กระตือรือร้นให้พวกของเซียวเฉวียนแบ่งกันเข้าไปพักในบ้านของพวกเขา

เนื่องจากพวกเขาไม่สามารถปล่อยให้ราชครูผู้สง่างามแห่งต้าเว่ยนอนอยู่กลางแจ้งแบบนี้ไม่ได้!

แต่หลังจากที่เซียวเฉวียนขอบคุณพวกเขา สุดท้ายก็ปฏิเสธพวกเขาไปอย่างสุภาพ

เนื่องจากเซียวเฉวียนรู้สึกว่า หากการคาดเดาของเขาถูกต้อง นักปราชญ์และลูกศิษย์ของเขาน่าจะลงมือในคืนนี้

เซียวเฉวียนคิดว่า เป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะได้นอนหลับอย่างสงบ

การนอนอยู่กลางแจ้งก็ไม่จำเป็นต้องรบกวนการพักผ่อนของชาวบ้าน

ภาพวาดของอาจารย์และลูกศิษย์กระจายไปทั่ว หลังจากที่เซียวเฉวียนปิดทางหนีทีไล่ของพวกเขาแล้ว หากพวกเขาไม่กล้าเดินทางในเวลากลางวัน แบบนั้นก็ทำได้เพียงเลือกเดินทางในเวลากลางคืนเท่านั้น

ด้วยระดับความเข้าใจของนักปราชญ์ เขารู้ต้องรู้แล้วว่าเซียวเฉวียนเดินทางมายังเกาะนกกระสา เพื่อหลีกเลี่ยงค่ำคืนแห่งความฝันอันยาวนาน เขาจะต้องหาหนทางในการไปจากเกาะนกกระสาโดยเร็วที่สุด

ซินเจียงนั้นแห้งแล้งตลอดทั้งปี แถมไม่มีพื้นที่ติดกับทะเล

และคนส่วนใหญ่ในซินเจียงก็ไม่เชี่ยวชาญเรื่องน้ำ

และคนที่คุ้นเคยกับความสันโดษอย่างนักปราชญ์ เขาคือคนที่มีความสามารถ แน่นอนว่าเขาไม่เคยคิดที่จะหัดว่ายน้ำ เนื่องจากเขาคิดว่ามันไม่จำเป็น

เกรงว่าต่อให้อยู่ในความฝันเขาก็คงคิดไม่ถึงว่าชีวิตของเขาจะเดินมาถึงจุดที่เป็นอยู่ในวันนี้

และสิ่งที่ยิ่งกว่านั้นคือ เซียวเฉวียนไม่แม้แต่จะทิ้งเรือสักลำไว้ให้เขาหลบหนี

ดังนั้นการที่นักปราชญ์และลูกศิษย์ของเขาจะเดินทางออกจากเกาะนกกระสาไปโดยที่ไม่มีใครรับรู้ เรื่องนั้นคงไม่มีทางเป็นไปได้

เขากล้าเดินทางมาที่เกาะนกกระสา เซียวเฉวียนก็จะทำกับเขาเหมือนการจับเต่าจากขวด!

ดวงอาทิตย์ขึ้นและตก หนึ่งวันได้ผ่านไปแล้ว

สุดท้ายนักปราชญ์และลูกศิษย์ของเขาก็รอจนถึงตอนค่ำ!

ไฟในบ้านติดสว่าง ทั้งสองคนค่อยๆ แอบเดินลงมาจากภูเขา

ระหว่างทาง เสวียนจิ้งถามออกมาด้วยความสงสัย “ท่านอาจารย์ พวกเรากำลังทำอะไรอย่างนั้นหรือ?”

รู้ว่านักปราชญ์กำลังทำอะไรบางอย่าง แต่นักปราชญ์ไม่ได้บอกกับเสวียนจิ้งว่าเขากำลังทำอะไร

สิ่งที่น่าสงสัยก็อยู่ตรงนี้ ตั้งแต่มาที่เกาะนกกระสาจนถึงวันนี้ อาจารย์และลูกศิษย์อยู่บนภูเขามาโดยตลอด พวกเขาไม่รู้ว่าสถานการณ์ด้านล่างเป็นอย่างไร เสวียนจิ้งไม่รู้จริงๆ ว่านักปราชญ์ต้องการทำอะไรกันแน่

ท้ายที่สุดแล้ว ในเมื่อต้องการทำอะไรบางอย่าง อย่างน้อยก็ต้องรู้สถานการณ์ของอีกฝ่ายให้แน่ชัดเสียก่อน จะได้รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป

แต่นักปราชญ์ไม่รู้อะไรทั้งนั้น เขากลับรีบลงจากภูเขา แล้วทีนี้จะเริ่มต้นอย่างไง

คำถามนี้อยู่ในใจของเสวียนจิ้งมาเป็นเวลานาน มันทำให้เขาทนต่อไปไหว จำเป็นจะต้องถามออกมาให้รู้เรื่องรู้ราว แม้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดันของนักปราชญ์ แม้ว่าจะถูกนักปราชญ์ตำหนิ แต่ไม่ว่าอย่างไรเสวียนจิ้งก็ต้องถามเรื่องนี้ให้ชัดเจนให้ได้

อย่างน้อยก็มีแผนการอยู่ในใจบ้าง

ไม่อย่างนั้น หากไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไร และก้าวผิดไปตั้งแต่ขั้นตอนแรก สุดท้ายแล้วมันมักจะพาไปสู่ผลลัพธ์อันเลวร้าย

เมื่อถึงเวลานั้น สถานการณ์มันจะย่ำแย่เสียยิ่งกว่าตอนนี้

สิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของเสวียนจิ้งก็คือ นักปราชญ์ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดเลยแม้แต่น้อย แต่ยังตอบกลับมาอย่างใจเย็นว่า “ที่จริงควรจะเคลื่อนไหวอย่างไร อาจารย์เองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ก่อนอื่นลงไปจากเขาไปก่อน แล้วค่อยดูสถานการณ์ต่อไปแล้วกัน”

แบบนี้มันไม่เท่ากับการบินไปรอบๆ เหมือนแมลงวันหัวขาดหรอกหรือ?

บินไปชนผนังยังไม่เท่าไหร่ แต่หากไปเจอกับเทพเจ้าแห่งโรคระบาดอย่างเซียวเฉวียน แบบนั้นมันคงไม่ใช่เรื่องตลก

ยิ่งไปกว่านั้นเจี้ยนจงและเสี่ยวเซียนชิวเองก็อยู่ด้วย

หากบังเอิญไปเจอพวกเขา ต่อให้มีปีกก็คงยากที่จะหนี

บ้าที่สุด!

ก่อนที่จะลงจากเขา ด้วยท่าทางที่มั่นใจของนักปราชญ์ เสวียนจิ้งคิดว่านักปราชญ์น่าจะมีแผนการรับมือที่ชัดเจนอยู่แล้ว

ใครจะไปรู้ว่าครั้งนี้นักปราชญ์กลับเคลื่อนไหวโดยไม่มีเป้าหมายหรือแผนการอยู่ในใจเลย

เสวียนจิ้งอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาด้วยความกังวลว่า “ท่านอาจารย์ พวกเราเปลี่ยนวันเดินทางกันไม่ดีกว่างั้นหรือ?”

“รอให้ศิษย์หาวิธีตรวจสอบสถานการณ์ให้แน่ชัดเสียก่อน พวกเราค่อยโจมตีเซียวเฉวียนสวนกลับอย่างรุนแรง”

แต่เกาะนกกระสาเป็นเพียงเกาะที่โดดเดี่ยว ต่อให้พวกเขาหลบซ่อนอย่างไร บนเกาะนกกระสาก็มีภูเขาเพียงไม่กี่ลูก พวกเขาไม่อาจหลบซ่อนไปจากเซียวเฉวียนได้

ดังนั้นจึงไม่สามารถอยู่บนเกาะนกกระสาได้ตลอดไป ยิ่งอยู่นานเท่าไหร่ ความปลอดภัยก็ยิ่งลดลงเท่านั้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสวียนจิ้งก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอันแน่วแน่ “ขอรับ! ท่านอาจารย์!”

ด้วยเหตุนี้ อาจารย์และศิษย์ทั้งสองคนจึงแยกทางกัน

ตอนนี้ทุกบ้านเรือนเต็มไปด้วยแสงไฟ หากต้องการรู้ว่าตรงไหนมีคนอาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก แค่ดูปริมาณไฟที่ส่องสว่างก็สามารถมองออกได้

เสวียนจิ้งได้ที่หมายในการวางเพลิงอย่างรวดเร็ว

เพื่อให้เปลวไฟลุกไหม้รวดเร็วและรุนแรงที่สุด เสวียนจิ้งจึงนำหญ้าแห่งมาวางเรียงกันตามบ้าน เพื่อให้บ้านแต่ละหลังมีช่องทางให้เปลวไฟลุกลามไปทั่วกัน

หากทำเช่นนี้ แค่วางเพลิงเพียงไม่กี่จุดก็สามารถทำให้เพลิงไหม้ไปทั่วหมู่บ้านได้อย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เสวียนจิ้งทำอย่างนั้นอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า เชื่อมหญ้าแห้งเป็นทางยาว ให้หมู่บ้านแต่ละหมู่บ้านเชื่อมต่อกัน

จนกระทั่งเชื่อมกันทั้งหมด 5 หมู่บ้าน เสวียนจิ้งถึงจะเปลี่ยนเป้าหมายไปยังทุ่งหญ้ากว้าง

ใช้ประโยชน์จากแสงไฟ เสวียนจิ้งเลือกทุ่งหญ้าสองสามแห่งที่มีปริมาณเชื้อฟืนเพียงพอสำหรับการจุดไฟ

หนึ่งในนั้นคือทุ่งพริกไทยของอาสือ

ถัดจากสวนพริกไทยก็คือสวนปลูกเถามันเทศ

หากสวนพริกไทยถูกไฟเผา สวนเถามันเทศก็จะติดไฟไปด้วย

และเมื่อเปลวไฟลุกลาม มันก็จะกระจายไปทางกระท่อมที่อยู่บริเวณใกล้เคียง

ทุ่งหญ้าบริเวณนี้กว้างใหญ่เป็นอย่างมาก ประกอบกับเกาะนกกระสานั้นอยู่ติดกับทะเล ลมทะเลพัดเสริมขึ้นมาบนบก ภายใต้แรงลมที่พัดเข้ามา เปลวไฟจะลุกไหม้อย่างรวดเร็ว และการที่จะดับมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ดังนั้นเมื่อเห็นว่าที่ดินเพาะปลูกของพวกเขาลุกไหม้โดยไม่ทราบสาเหตุ อาสือและเหล่าชาวบ้านก็มีสีหน้าเศร้าโศกขึ้นมาทันใด

จบกัน จบกันแล้ว ความพยายามและการทำงานหนักของพวกเขาทั้งหมดล้มเหลว ทุกอย่างถูกไฟเผาไปจนหมดแล้ว!

ในโลกใบนี้ ใครกันที่สามารถทำเรื่องที่เลวร้ายเช่นนี้ขึ้นมาได้?

นี่จุดไฟเผาที่ดินทำกินของพวกเขาจริงๆ งั้นหรือ!