ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1827

สาเหตุที่พลังของนักปราชญ์เพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน คงเป็นเพราะเขาสูบกลืนวิญญาณของทาสคุนหลุน

แม้ว่าเสี่ยวเซียนชิวจะเป็นดาบวิญญาณ แต่นางก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึงกับวิธีการฝึกฝนของนักปราชญ์ที่ชั่วร้ายเช่นนี้

นางรู้เรื่องราวมากมายบนโลกใบนี้ แต่นางไม่เคยรู้ว่ามีวิธีการฝึกฝนแบบนี้อยู่

นางยังไม่เข้าใจว่าทำไมนางถึงติดต่อเซียวเฉวียนไม่ได้

ดาบนี้ทำให้เสี่ยวเซียนชิวได้รับบาดเจ็บสาหัส

หากเซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ยังไม่กลับมา ทาสคุนหลุนอาจถูกนักปราชญ์ฆ่าตายทั้งหมด

เพื่อรักษาชีวิตทาสคุนหลุนให้มากที่สุด เสี่ยวเซียนชิวจึงรวบรวมพลังทั้งหมดและตะโกนว่า “พวกเจ้ารีบหนีไป!”

ในตอนนี้ สิ่งเดียวที่พวกเขาทำได้คือหนี หนีไปคนละทิศละทาง เพื่อรักษาชีวิตไว้

มิฉะนั้น พวกเขาก็อาจถูกฆ่าตายทั้งหมด

แต่เสี่ยวเซียนชิวเป็นลูกสาวของเซียวเฉวียน เป็นลูกสาวของผู้มีพระคุณ ทาสคุนหลุนจะทิ้งนางไว้ได้อย่างไร?

หนานเหอพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว “คุณหนูเซียว พวกเราไม่หนีไปไหนหรอก!”

พวกเขาพร้อมจะตาย!

พวกเขาจะต่อสู้กับนักปราชญ์!

เมื่อพูดจบ ทาสคุนหลุนก็กรูเข้าโจมตีนักปราชญ์

แต่จากการต่อสู้ ทาสคุนหลุนแม้จะมีจำนวนมาก แต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนักปราชญ์ พวกเขาไม่สามารถทำอะไรอานักปราชญ์ได้เลย

กลับกัน นักปราชญ์กลับฆ่าพวกเขาได้อีกหลายคน

พลังของนักปราชญ์ก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

หากไม่ใช่เพราะว่าการสูบกลืนวิญญาณมากเกินไปในระยะเวลาสั้นๆ จะส่งผลเสีย นักปราชญ์คงจะสูบกลืนวิญญาณของพวกเขาไปหมดแล้ว

ตอนนี้ถึงขีดจำกัดสูงสุดของวันแล้ว นักปราชญ์รู้สึกเสียดาย

เขาฆ่าทาสคุนหลุนทีละคน

เมื่อเห็นทาสคุนหลุนไม่มีทางสู้ ล้มตายลงทีละคน นักปราชญ์ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว

เสี่ยวเซียนชิวรู้สึกโกรธแค้น

เมื่อเห็นการสูญเสียที่ร้ายแรง เสี่ยวเซียนชิวรวบรวมพลังทั้งหมด หยิบแส้ยาวขึ้นมา ฟาดไปที่นักปราชญ์

นักปราชญ์รู้สึกตัวว่าถูกโจมตี เขาหันขวับ จับแส้ไว้แน่น จากนั้นดึงอย่างแรง ตั้งใจจะใช้แรงเหวี่ยงดึงเสี่ยวเซียนชิวเข้ามาหาเขาเพื่อฆ่านาง

เสี่ยวเซียนชิวดูเหมือนจะรู้เจตนาของเขา นางคลายแส้ทันที เยาะเย้ยว่า “เจ้าชอบแส้ของข้ามากนัก งั้นข้าก็ให้เจ้าซะเลย!”

การคลายแส้ออกอย่างกะทันหัน ทำให้อาจารย์ใหญ่ตั้งตัวไม่ทัน เซไปด้านหลังสองสามก้าว

หนานเหอและคนอื่นๆ ตาไว รีบคว้าดาบขึ้นมาฉวยโอกาสโจมตีนักปราชญ์

ด้วยกลอุบายของเสี่ยวเซียนชิว ทาสคุนหลุนจึงมีโอกาสโจมตี ดาบของทาสคุนหลุนเฉือนผ่านเสื้อผ้าของนักปราชญ์ และยังสร้างรอยแผลเป็นบนผิวของเขา

แม้จะไม่ลึก แต่ก็ถือว่าเป็นชัยชนะเล็กๆ

ทาสคุนหลุนสามารถทำร้ายเขาได้!

นักปราชญ์โกรธแค้นเมื่อถูกทาสคุนหลุนทำร้าย เขาตะโกนว่า “พวกเจ้าหาความตายเอง!”

จากนั้นก็โยนแส้ที่ขโมยมาทิ้ง ถือดาบพุ่งเข้าหาหนานเหอ

ในวินาทีเฉียดตาย ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นทันใด ดาบเล่มหนึ่งฟาดลงบนดาบของนักปราชญ์ดัง “เปรี๊ย” เสียงดังสนั่น หยุดยั้งการโจมตีของนักปราชญ์ไว้ได้

หนานเหอจำได้ว่าผู้มาเยือนคือใคร ผู้มาช่วยเหลือใต้เท้าเซียวมาแล้ว พวกเขารอดแล้ว!

เขาตื่นเต้นจนเผลอตะโกนว่า “ท่านใต้เท้าเซียว!”

เซียวเฉวียนตอบเพียง “อืม” สั้น ๆ และสั่งให้พาพวกเขาไปหลบข้าง ๆ

หนานเหอรีบถอยไปด้วยความเกรงใจ กลัวว่าจะเป็นภาระให้เซียวเฉวียน

เมื่อเห็นเซียวเฉวียนมาถึง เสี่ยวเซียนชิวก็รู้สึกโล่งใจ แต่นางก็ยังรู้สึกผิดอยู่ นางจ้องมองเซียวเฉวียนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอับอาย

เซียวเฉวียนปลอบนางว่า “เสี่ยวเซียนชิว เจ้าทำดีแล้ว”

นางทำเต็มที่แล้ว

เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้มีความรับผิดชอบขนาดนี้ ถือว่า เก่งมาก