ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1831

แต่เซียวเฉวียนและเจี้ยนจงนั้นไวมาก เพื่อไม่ให้พวกเขาตามทัน นักปราชญ์จึงรีบไปให้ห่างจากที่นั่นราวกับเท้าทาน้ำมันหล่อลื่น

เพื่อปกปิดร่องรอยของเขาได้ดีขึ้น ขณะที่วิ่งไป เขาฉีกผ้าชิ้นหนึ่งออกจากตัวและห่อผมสีเงินแวววาวบนหัวของเขา

เนื่องจากทำได้ไม่ถนัดมือ เขาพันตัวเองจนเหมือนกับแม่ไก่วัยแก่ตัวหนึ่ง

วิ่งหนีเอาชีวิตไว้ก่อน จะไปสนใจภาพลักษณ์ดูดีไม่ดีได้ไง ?

เพื่อไม่ให้เซียวเฉวียนตามมาทัน นักปราชญ์พยายามอย่างสุดฤทธิ์ บึ่งไปที่ชายทะเลให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

เมื่อเขาเกือบจะถึงชายหาด เขาเห็นมีคนหนึ่งอยู่ตรงข้างหน้าเขาทันที

นักปราชญ์อดไม่ได้ที่จะหยุดฝีเท้าและไปมองดูใกล้ๆ

พอแน่ใจว่าเป็นเสวียนจิ้ง เขาเดินขึ้นหน้าต่อไปและพูดด้วยเสียงเบา ๆ "ทำไมเจ้าช้าจัง"

จู่ๆ มีเสียงดังมา เสวียนจิ้งสะดุ้งตกใจ

เสวียนจิ้งชีพจรพุ่งเร็วรีบหันกลับมาดู ผงะชะงักไปสองวินาทีกว่าจะดูออกว่าคนนั้นคือนักปราชญ์

ถึงค่ำคืนจะมืดมิด แต่ข้างหน้าอยู่ไม่ไกลก็เป็นชายหาดและทะเล

ด้วยแสงสลัวๆ นั้น เสวียนจิ้งยังพอมองเห็นความทุลักทุเลของนักปราชญ์ในตอนนี้

ดูจากลักษณะ สถานการณ์คงจะแย่มาก

แต่มีข่าวที่แย่กว่านั้นอีก เสวียนจิ้งต้องบอกให้นักปราชญ์รับรู้

แต่ก่อนที่จะบอก เสวียนจิ้งต้องให้นักปราชญ์เตรียมใจไว้ก่อน ยังเป็นคำเดิมๆ “อาจารย์ มีเรื่องหนึ่งถ้าลูกศิษย์พูดแล้ว ท่านอย่าโมโหนะ”

ก่อนหน้านี้เพิ่งเสียทีให้กับเซียวเฉวียนไป นักปราชญ์มีอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เสวียนจิ้งยังมาพูดอืดๆ อาดๆ อีก นักปราชญอดหงุดหงิดไม่ได้ที่จะพูดว่า "มีอะไรก็รีบบอกมา !"

แย่แล้ว ยังไม่ทันจะพูดอะไร นักปราชญ์เริ่มโมโหแล้ว

ดูแล้ว เดี๋ยวต้องโดนพระพิโรธของเขาแน่เลย

หนังศีรษะของเสวียนจิ้งชักรู้สึกชา เขากล่าวว่า "อาจารย์ ศิษย์หารอบๆ ชายทะเลนี้แล้ว ไม่พบเรือแม้แต่ลำเดียว"

ความหมายก็คือ มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะออกทะเลคืนนี้

เว้นเสียแต่นักปราชญ์จะสามารถเสกเรือขึ้นมาได้

แต่ถึงแม้นักปราชญ์จะมีความสามารถเท่าฟ้า ก็ไม่อาจเสกเรือได้

พอได้ยินเช่นนี้ นักปราชญ์อารมณ์ระเบิดขึ้นมาทันที

โคตรแม...ง ริมทะเลแถบนี้ออกกว้างใหญ่ ไม่มีเรือแม้แต่ลำเดียวงั้นหรือ !

ตอนที่พวกเขามาถึง ยังเห็นมีเรือเทียบริมทะเลอยู่ตั้งหลายลำ

ไม่ต้องคิด เรื่องนี้ต้องเป็นเซียวเฉวียนอยู่เบื้องหลังอีกแล้ว !

จากเสียงระเบิดมือเมื่อกี้ หูและศีรษะของนักปราชญ์ยังอื้ออยู่ไม่หาย ดังนั้นเสียงของเขาจึงดังขึ้นโดยไม่รู้ตัว "ให้ตายเถอะ ! เซียวเฉวียน !"

จบกันที ดูสภาพตอนนี้ เซียวเฉวียนน่าจะคิดได้ว่านักปราชญ์จะมีการเคลื่อนไหว แล้วถือโอกาสไปจากเมืองไป๋ลู่ในค่ำคืน เขาจึงเจตนามาเก็บเอาเรือทั้งหมดไปแล้วล่วงหน้า

ถ้าอย่างที่เขาพูด ด้วยความฉลาดเฉลียวของเซียวเฉวียน คงอีกไม่นาน เขาต้องนำคนของเขาไล่ตามมาถึงชายทะเลนี้แน่

พวกเซียวเฉวียนมีวิชาเคลื่อนที่ในพริบตา ถึงจะมีเรือ นักปราชญ์ก็ไม่อาจหนีพ้นจากพวกเซียวเฉวียนได้

เพื่อหลบเซียวเฉวียน นักปราชญ์จึงตัดใจเปลี่ยนเส้นทางชั่วคราว ยังไม่ไปจากเมืองไป๋ลู่ในขณะนี้ ไว้หาโอกาสไปจากนี่อีกที

ยังไงคืนนี้ก็ไม่มีเรือ

ถึงจะมีเรือ เมื่อออกทะเลไป นักปราชญ์ก็ว่ายน้ำไม่เป็น หากพวกเซียวเฉวียนตามมาได้ พวกเขาจะเสียเปรียบ

ไม่ใช่เรื่องเกินจริง อย่างนั้นเท่ากับรอให้เซียวเฉวียนมารวบตัวอย่างนั้นเลย

แต่เสวียนจิ้งไม่คิดอย่างนั้น

เขาคิดว่าถ้าเซียวเฉวียนเอาเรือทั้งหมดไปซ่อนไว้จริงๆ เขาก็ต้องรู้แล้วว่าพวกเขาจะหนีไปไม่ได้ถ้าไม่มีเรือ และถูกกักอยู่ในเมืองไป๋ลู่

ตราบใดที่นักปราชญ์และเสวียนจิ้งยังอยู่ในเมืองไป๋ลู่ เซียวเฉวียนก็จะมีทางหาพวกเขาจนเจอ

ดังนั้น แม้ว่านักปราชญ์จะเพิ่งหนีจากเซียวเฉวียนมาได้ ด้วยนิสัยของเซียวเฉวียน เขาจะไม่ไล่มาถึงชายทะเล แต่จะรอจนนักปราชญ์และเสวียนจิ้งเคลื่อนไหวก่อกวนอีกครั้ง

หรือไม่ก็กักพวกมันไว้ในเมืองไป๋ลู่ แล้วค่อยจับเต่าในโกศ

ดังนั้นหากพวกเขาไม่รีบหนีไปในคืนนี้ คิดจะหนีในคราวหลัง โอกาสคงมีน้อยเต็มที

หลังจากฟังเสวียนจิ้งพูดแล้ว นักปราชญ์ก็รู้สึกว่ามีเหตุผลเช่นกัน

แต่ปัญหาคือ จะไปจากเมืองไป๋ลู่คืนนี้ ก็ต้องมีเรือนี่นา