ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1832

กระเทือนจนนักปราชญ์และเสวียนจิ้งที่ลอยเหนือทะเลตกอกตกใจเกิดอาการเคว้งคว้าง

นักปราชญ์หวาดเสียวจนเขาเอื้อมมือด้วยสัญชาตญาณไปคว้าเสื้อของเสวียนจิ้ง

แพต้นกล้วยสะเทือนอย่างรุนแรง ทั้งสองก็แกว่งไปมาตามไปด้วย

หากไม่ใช่เสวียนจิ้งยืนได้อย่างมั่นคง เขาคงถูกนักปราชญ์ผลักร่วงลงไปในน้ำทะเลแล้ว

เสวียนจิ้งคิดจะเรียกให้นักปราชญ์ปล่อยมือ แต่เขาก็ไม่กล้าขึ้นเสียง

ได้แต่ค่อยๆ ลดตัวลงและจับยึดกับแพให้แน่น

พอเสวียนจิ้งก้มตัวลง นักปราชญ์ก็ต้องนั่งยองลงตามไปด้วย

พอเขานั่งยองๆ ลงมา มือทั้งสองก็ต้องจับเสื้อของเสวียนจิ้ง จึงไม่มีจังหวะไปวางค่ายกล

ทั้งไม่มีจังหวะไปชี้ทางให้เสวียนจิ้ง

แต่ว่าตอนนี้ลูกคลื่นมีขนาดใหญ่มาก ถึงเขาจะชี้ทิศทางได้ ก็ไม่อาจฝ่าไปข้างหน้าได้

สองคนอยู่บนแพต้นกล้วยแผงหนึ่ง ทำได้แต่แกว่งกันไปพร้อมกับคลื่นลูกใหญ่ในทะเล

นักปราชญ์หน้าซีดด้วยความหวาดกลัว

ครั้งนี้ แม้นักปราชญ์จะอำพรางความกลัวต่อทะเล แต่ก็อำพรางไม่อยู่แล้ว

ในที่สุดเสวียนจิ้งก็รู้แล้วว่า ทำไมนักปราชญ์จึงทำท่าลังเลตอนที่เขาเสนอให้มาเมืองไป๋ลู่ น่าจะเป็นเพราะเขากลัวทะเลแน่ๆ !

เป็นเรื่องคาดไม่ถึงจริงๆ นักปราชญ์ที่เก่งกาจขนาดนี้ แต่มากลัวทะเล !

เสวียนจิ้งกล่าวว่า "อาจารย์ ท่านต้องยืนให้นิ่ง"

หากเขายืนไม่นิ่ง ก็จะพาให้เสวียนจิ้งถูกลากลงไปในน้ำด้วย

แม้ว่าเสวียนจิ้งจะว่ายน้ำเป็น แต่คลื่นลูกใหญ่ขนาดนี้ ไม่รับประกันว่าเขาจะถูกซัดไปถึงไหน

ไม่อาจแม้แต่จะช่วยเหลือตัวเองได้

จะช่วยชีวิตนักปราชญ์คงได้แต่คิด !

แต่ก็น่าแปลก จู่ๆ ทำไมถึงมีเสียงระเบิดในกลางทะเล ?

เสวียนจิ้งไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนกำลังไล่ตามมาอยู่

ดังนั้นตอนที่นักปราชญ์วางค่ายกล เขาก็เกิดสงสัยแล้ว

แต่ว่านักปราชญ์เรียกให้พายแพโดยด่วน เขาก็ไม่กล้าชักช้าแม้แต่นิด ยิ่งไม่กล้าถามอะไรสักคำ ได้แต่พายแพไปอย่างเชื่อฟังด้วยความสงสัยในใจ

ไม่คิดว่าพายไปเรื่อยๆ จู่ๆ จะระเบิดคลื่นลูกใหญ่ขนาดนี้ขึ้นมา

ถ้าไม่ใช่เสวียนจิ้งคุมไว้ได้ อาจารย์และศิษย์สองคนคงถูกลูกคลื่นม้วนเข้าไปในทะเล !

เมื่อไม่ได้ยินคำตอบของนักปราชญ์ เสวียนจิ้งคิดว่าเสียงเขาเบาเกินไปและนักปราชญ์ไม่ได้ยินเขา

เขาก็ไม่สนใจแล้ว พึมพำกับตัวเองว่า “แปลกจริงๆ อยู่ๆ ทำไมทะเลถึงกลายเป็นอย่างนี้ ?”

ไม่คิดว่า ข้างหลังเขามีเสียงส่อเหยียดหยามของนักปราชญ์ดังมา "มีอะไรน่าแปลกล่ะ นอกจากเซียวเฉวียนแล้ว จะมีใครสามารถทำอย่างนี้ได้อีก ?"

จริงๆ แล้ว ทะเลจะระเบิดเองได้หรือ ?

ก็แค่ฝีมือของเซียวเฉวียน

แค่ได้ยินว่าเซียวเฉวียนกำลังไล่ตามเข้ามา เสวียนจิ้งซึ่งใจยังนิ่งอยู่นั้น อยู่ไม่สุขขึ้นมาทันทีและพูดว่า "แล้วเราจะทำไงดี ?"

อยู่กลางทะเล ไม่มีทางหนีรอดไปได้

หากเซียวเฉวียนรับรู้ตำแหน่งของพวกเขาได้ มาหาได้ถึงตำแหน่งของพวกเขา พวกเขาต้องถูกเซียวเฉวียนซิวไปแน่ๆ

ในกลางทะเลนอกจากแพที่เหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้า พวกเขาไม่มีแม้แต่ที่ใดจะให้ไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจะหนี

ไม่มีที่ไหนให้หนี !

สูญเสียความนิ่งสงบของเสวียนจิ้ง ทำให้ร่างกายเขาสะท้านทั้งตัวเบาๆ แพต้นกล้วยก็รู้สึกยิ่งแกว่งแรงขึ้น

แกว่งจนนักปราชญ์หน้ามืดวิงเวียนศีรษะ เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จะลนลานไปทำไม ?”

เมื่อถูกนักปราชญ์ตะคอกใส่ เสวียนจิ้งอดสะดุ้งไปทั้งตัวไม่ได้ ยิ่งทำให้อาการสั่นเทารุนแรงยิ่งขึ้นไปอีก

เขาพูดอย่างไม่ปะติดปะต่อ “อาจารย์ ศิษย์ก็ไม่อยากจะลนลาน”

แต่เขาบังคับตัวเองไม่ได้ที่จะไม่ลนลาน !

เซียวเฉวียนกำลังรุกฆ่าเข้ามาแล้ว !

นักปราชญ์พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ต้องลนลานอะไร ? มีอาจารย์อยู่”

ถ้าลนลานอีก ทำให้แพทรงตัวไม่ได้และพลิกคว่ำ นักปราชญ์จะไม่ให้เสวียนจิ้งอยู่อย่างสบายแน่นอน !

พอได้ฟังคำเตือนที่ร้ายแรง เสวียนจิ้งจึงต้องบีบบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์

ตอนนี้ ทะเลก็นิ่งสงบลงมาบ้างแล้ว

อาจารย์และศิษย์ดีใจขึ้นมาเล็กน้อย หวังเอาว่าทะเลจะกลับคืนสู่สภาพปกติให้เร็วที่สุด