ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1845

การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเซียวเฉวียนทำให้เซียวจิงนึกประหลาดใจยิ่งนัก

เนื่องจากเกิดการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ภายในเกาะนกกระสาเช่นนี้ แม้แต่ตัวของเสี่ยวเชียนชิวเองก็ยังได้รับบาดเจ็บกลับมาอีก

ผู้ใดย่อมรู้ดีว่าเกิดเรื่องใหญ่มากขนาดไหนกัน

เช่นนี้ เซียวจิงจึงคิดว่าเซียวเฉวียนคงจะยังยุ่งอยู่กับการจัดการปัญหามากมายที่เกิดขึ้น ทั้งยังต้องวุ่นวายในการวิ่งออกไปตามหาคนร้ายอีกด้วย ช่วงนี้เขาคงมิอาจมาเยี่ยมเยียนเสี่ยวเชียนชิวได้เป็นแน่

“ท่านพี่ ท่านมาได้อย่างไรกัน?”

ใบหน้าของเซียวจิงพลันเต็มไปด้วยรอยยิ้มมากมาย ก่อนจะเดินขึ้นหน้าไปเอ่ยถาม

แววตาของนางพลางกวาดตามองไปทั่วร่างของเซียวเฉวียนในทันที เพื่อดูว่าเซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บตรงที่ใดหรือไม่

เมื่อเห็นเซียวจิงมีท่าทีเป็นกังวลเช่นนั้น เซียวเฉวียนจึงได้แต่แย้มยิ้มออกมาบางเบา ก่อนจะกล่าวออกมาว่า " จิงเออร์วางใจเถอะ พี่มิได้เป็นอันใด เพียงแค่มาเยี่ยมเยียนพวกเจ้าเท่านั้น"

พูดจบ เซียวเฉวียนจึงเดินเข้าไปด้าน ก่อนจะเอ่ยถามว่า "เสี่ยวเชียนชิวเป็นเช่นไรบ้างเล่า?"

ก่อนที่เซียวจิงจักได้เอ่ยอันใดออกมานั้น เสียงของเสี่ยวเชียนชิวพลันดังขึ้นมาเสียก่อน "ท่านพ่อ?"

น้ำเสียงที่ฟังดูอ่อนแรงกว่าปกตินั้น ทำให้รู้ได้ในทันทีว่าร่างกายของนางยังมิอาจฟื้นฟูกลับมาเป็นดังเดิม

ทว่า หาได้มีอาการร้ายแรงอันใดไม่ ขอเพียงแค่นางพักผ่อนอีกสักสองวัน ก็คงจะกลับมาร่าเริงและบ้าพลังได้อีกครั้ง

ในยามนี้ เสี่ยวเชียนชิวนอนเอนตัวอยู่บนเตียง เมื่อนางเห็นเซียวเฉวียนเดินเข้ามาพลันยิ้มแฉ่งออกมาในทันที

เซียวเฉวียนจึงเดินมาที่ข้างเตียง ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง พลางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงว่า "เป็นอย่างไรบ้าง"

พูดจบ เซียวเฉวียนพลางเหลือบมองไปที่เซียวจิงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเซียวจิงกำลังหันกายออกไปนั้น เซียวเฉวียนจึงเอ่ยเรียกนางในทันที "จิงเออร์ เจ้าหยุดทำงานก่อนเถอะ มานั่งนี่เร็ว"

เซียวจิงพลันแย้มยิ้มตอบกลับในทันที "ท่านพี่ ข้าจักไปชงชาให้กับท่าน"

นี่ถือเป็นมารยาทพื้นฐานมิใช่หรือ เซียวเฉวียนเป็นท่านพี่ของนาง ในเมื่อเขามา นางก็ควรจักไปชงชามาต้อนรับเสียหนึ่งแก้ว

เซียวเฉวียนกล่าว “มิจำเป็น พี่หาได้นึกหิวไม่ พี่แค่อยากมาหาพวกเจ้าเท่านั้น มา นั่งลงเร็ว”

พูดจบ เซียวเฉวียนก็ตบเก้าอี้ตัวข้างๆ ของตนเอง

เมื่อเห็นว่าเซียวเฉวียนเอ่ยออกมาเช่นนั้น เซียวจิงจึงมิมีทางเลือกนอกจากต้องทำตามคำพูดของเซียวเฉวียนแทน พร้อมทั้งนั่งลงข้างๆ เซียวเฉวียนอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเห็นว่าทั้งพี่ชายน้องสาวต่างก็หยุดคุยกันแล้วนั้น เสี่ยวเชียนชิวจึงตอบคำถามที่เซียวเฉวียนเอ่ยถามนางเมื่อครู่ไปในทันที ก่อนจะตอบกลับไปด้วยความรวดเร็วว่า"ท่านพ่อ ข้าดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะ ท่านมิต้องกังวล"

ถึงแม้ว่านางจะขึ้นมากแล้วก็ตาม แต่นางก็ยังจำเป็นต้องพักฟื้นต่อไป

ฟังจากน้ำเสียงย่อมรู้ว่านางดีขึ้นมามากแล้ว ทว่า กำลังภายในของนางยังฟื้นตัวได้ไม่เต็มที่

“อื้ม แต่เจ้ายังคงต้องดูแลและพักผ่อนร่างกายของเจ้าให้ดีเสียก่อน” เซียวเฉวียนเอ่ยกำชับ

เสี่ยวเชียนชิวจึงตอบกลับโดยไวว่า "เจ้าค่ะ ท่านป้าดูแลข้าอยู่เช่นนี้ ท่านพ่อมิต้องเป็นกังวลไปเจ้าค่ะ?"

ในยามที่พูดนั้น เสี่ยวเชียนชิวพลางหันหน้าไปยิ้มให้กับเซียวจิงในทันที

นางชอบเซียวจิงมากจริง ๆ

ถึงแม้จะดูเหมือนว่าพวกนางสองคนจักอายุต่างกันไม่มาก ล้วนแต่เป็นเด็กสาวด้วยกันทั้งคู่

ยิ่งไปกว่านั้น ยามที่เซียวจิงร่ำเรียนวรยุทธ์นั้นนางยังถ่อมตัวเป็นอย่างยิ่ง ทำให้วรยุทธ์ของนางมีความก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

เมื่อเสี่ยวเชียนชิวได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ เซียวจิงก็ดูแลนางเป็นอย่างดีเลยทีเดียว

เมื่อมีเซียวจิงอยู่ข้างกายนางเช่นนี้ ทำให้เสี่ยวเชียนชิวรู้สึกว่าการใช้ชีวิตน่าสนใจมากยิ่งขึ้น

หากว่ากันตามปกติก็คือ นางมีเพื่อนแล้ว

เมื่อมีเซียวจิงเช่นนี้ ทำให้เสี่ยวเชียนชิวมิได้ยึดติดกับเซียวเฉวียนมากนัก หากเซียวเฉวียนมิได้มาหานาง นางก็ไม่คิดที่จะไปหาเซียวเฉวียนเช่นกัน

นั่นหมายความว่าเสี่ยวเชียนชิวจักมิเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป ที่นางเอาแต่คอยตามอยู่ข้างกายเซียวเฉวียน ทว่า นางกลับจะอยู่เล่นกับเซียวจิงแทน

เมื่อถูกเพื่อนตัวน้อยเอาชมเช่นนี้ ใบหน้าของเซียวจิงพลันแดงระเรื่อยขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเขินอายเล็กน้อยว่า "เจ้าบาดเจ็บอยู่เช่นนี้ ในฐานะที่ข้าเป็นท่านป้าของเจ้า การที่ข้าคอยดูแลเจ้าล้วนแต่เป็นเรื่องที่ข้าสมควรทำอยู่แล้ว"

โดยปกติเซียวเฉวียนมักจะมีงานยุ่งเข้ามาไม่มีหยุด ทว่า เซียวจิงมิอาจช่วยเหลืออันใดได้เลยแม้แต่น้อย สิ่งที่นางทำได้นั้น มีเพียงแค่ดูแลและปกป้องตัวเองให้ดี ดูแลเสี่ยวเชียนชิวให้ดีที่สุด เช่นนี้เซียวเฉวียนจักได้ไม่ต้องมากังวลเกี่ยวกับและเสียสมาธิเพราะพวกนางอีก

เด็กอายุเพียงสิบห้าหนาว แต่กับรู้เรื่องรู้ราวมากมายเช่นนี้ ทำเอาผู้คนที่ได้เห็นนึกเศร้าใจยิ่งนัก

เซียวเฉวียนพลางเอ่ยออกมาด้วยความอ่อนโยนว่า “จิงเออร์ทำได้ดีมาก”

การที่เขาเอ่ยออกมาแบบนี้ ถือเป็นการช่วยลดความกดดันที่อยู่ภายในจิตใจของนางให้ลดลงไปได้เป็นอย่างดี

เซียวเฉวียนรู้ดี ว่าเซียวจิงรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนที่นางมิอาจช่วยเหลืออันใดเขาได้

ทว่า เซียวเฉวียนแค่อยากให้นางปลอดภัยและใช้ชีวิตอย่างปกติสุขเท่านั้น เขามิอยากให้นางต้องมามีชีวิตความเป็นอยู่ด้วยความวิตกกังวลหรือเต็มไปด้วยความอาฆาตภายในจิตใจ

ด้วยอายุของนางเพียงเท่านี้ มิใช่ว่านางควรจะชีวิตที่ปราศจากความทุกข์หรือ?

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวเฉวียนพลางแย้มยิ้มกล่าวออกมาว่า "ดีมากจิงเออร์!"

เด็กที่รู้ความเช่นนี้ หากว่านางข้ามไปอยู่ในโลกยุคปัจจุบันละก็ คงจักเป็นเด็กธรรมดาจากครอบครัวตระกูลอื่น!

ในขณะเดียวกัน เสี่ยวเชียนชิวพลางเอ่ยขึ้นมาว่า "ท่านพ่อ ศิษย์อาจารย์คู่นั้นท่านเจอแล้วหรือไม่เจ้าคะ?"

เซียวเฉวียนได้แต่ส่ายหัวไปมาในทันที ก่อนจะกล่าวว่า "มิเจอ เป็นตายมิแน่ชัด"

หากกล่าวออกมาเช่นนี้ เสี่ยวเชียนชิวพลันรู้สึกได้ในทันที ว่าพวกเขาจักต้องยังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน

ในเมื่อทำร้ายนางจนบาดเจ็บหนักขนาดนี้ หากยังมีชีวิตอยู่ละก็ เสี่ยวเชียนชิวจักพลิกใต้หล้าไม่ว่าจะเหนือหรือใต้ นางก็จักตามตัวนักปราชญ์มาให้จงได้!

เมื่อเซียวเฉวียนเห็นนัยน์ตาที่ฉายแววประกายความเย็นชาของเสี่ยวเชียนชิว เขาจึงได้แต่เอ่ยปลอบใจขึ้นมาในทันทีว่า "เสี่ยวเชียนชิว อาการบาดเจ็บของเจ้ายังมิหายดี เจ้ายังมิควรขยับเขยื้อนร่างกายของตนเองในยามนี้"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเสี่ยวเชียนชิวพลันอ่อนลงมาเล็กน้อย ก่อนนางจักเอ่ยขึ้นมาว่า"ท่านพ่อวางใจเถิด เสี่ยวเชียนชิวจักมิทำอะไรหุนหันพลันแล่นอย่างแน่นอน"

นางรู้ดีว่าตนเองมิอาจเอาชนะท่านนักปราชญ์ได้แน่ นางจักมิยอมเผชิญหน้าตรง ๆ กับเขาเป็นอันขาด

ทว่า นางก็จักมิยอมให้ท่านนักปราชญ์หนีหายไปไหลนักหลอก!

เป็นเพราะนักปราชญ์ ตระกูลเซียวจึงถูกกวาดล้าง แม่เซียวก็ต้องมาตาย ทั้งนี้ นี่เป็นครั้งที่สองที่นางถูกนักปราชญ์ทำร้ายจนต้องมาบาดเจ็บเช่นนี้ด้วย

บัญชีแค้นนี้ นางจักต้องเอาไปชำระกับนักปราชญ์อย่างแน่นอน!

ไม่เพียงแต่ชำระแค้นเท่านั้น แต่นางจักเอาคืนเขาเป็นพันเป็นร้อยเท่าอีกด้วย!

รอนางหายดีเมื่อไหร่เถอะ นางจักตามเซียวเฉวียนออกไปค้นหาตัวนักปราชญ์ให้ได้เลย

ผู้ใดจักไปคิดกัน ว่าเซียวเฉวียนจักคาดเดาความคิดของนางได้เช่นนี้ เขารีบเอ่ยขัดขวางความคิดที่อยู่ในหัวของเสี่ยวเชียนชิวไปในทันที "หากนักปราชญ์รู้ว่าเจ้าสามารถสื่อสารพูดคุยกับดอกไม้ใบหญ้าได้นั้น เขาย่อมต้องใช้ค่ากาลมาปกปิดร่องรอยของตนเองอย่างแน่นอน"

นั่นหมายความว่า วิธีการของเสี่ยวเชียนชิวนั้นมิอาจใช้กับนักปราชญ์ได้

เซียวเฉวียนจึงกล่าวขึ้นมาอีกว่า “รอจนกว่าอาการบาดเจ็บของเจ้าจักหายเสียก่อน เจ้าก็รั้งอยู่ที่เกาะนกกระสาเสีย ช่วยพ่อจับตาดูการเคลื่อนไหวภายในเกาะนกกระสาดีหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเซียวเฉวียนกล่าวขอความช่วยเหลือจากตนเองนั้น เสี่ยวเชียนชิวพลันตอบตกลงไปในทันที "เจ้าค่ะ!"

ตราบใดที่นางสามารถช่วยเซียวเฉวียนแก้ปัญหาได้นั้น มิว่านางจักอยู่ที่ได้ล้วนเหมือนกัน

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังรู้อีกว่า การที่เซียวเฉวียนทำเช่นนี้ นั่นก็เพื่อต้องการมีหลักประกันความปลอดภัยให้กับเซียวจิง