ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1847

เมื่อถึงเวลานั้น เซียวเฉวียนจักแนะนำให้ฝ่าบาทนำสถานศึกษาทั้งหมดเข้าสู่ภายใต้การควบคุมของราชสำนัก ซึ่งเทียบเท่ากับโรงเรียนในยุคปัจจุบัน

หลังจากรับเหล่าอาจารย์เข้ามาแล้วก็ควรจักปฏิบัติกับพวกเขาเป็นอย่างดี หรืออาจมอบลำดับขั้นอันใดสักอย่างให้กับพวกเขาก็เป็นได้

เช่นนี้ เหล่าอาจารย์ก็ถือว่าเป็นขุนนางในราชสำนักเช่นกัน เพราะฉะนั้นลำดับขั้นยศฐาควรจะสูงขึ้นมากกว่าเดิมเสียหน่อย

เมื่อรวมไปถึงการปฏิรูปการสอบขุนนางระดับเคอจี่นั้น ยามที่ทุกคนได้รับการเลื่อนขั้น ตำแหน่งจื้นซื่อก็จะมีมากยิ่งขึ้น

ด้วยตำแหน่งจิ้นซื่อที่มีจำนวนมากเช่นนี้ ราชสำนักย่อมมิอาจจัดการกับพวกเขาไปได้สักระยะหนึ่ง

ท้ายที่สุดแล้ว การสอบขุนนางระดับเคอจี่ยังจัดขึ้นทุก ๆ ปีอีกด้วย เนื่องจากมีคนสอบจำนวนมากในทุก ๆ ปี ดังนั้นตำแหน่งในราชสำนักจึงไม่ค่อยมีว่างเว้นมากนัก

แม้แต่ในหมู่ตำแหน่งจิ้นซื่อเอง ก็ยังมีอีกหลายคนที่มิได้รับตำแหน่งอย่างเป็นทางการเลยเช่นกัน

เมื่อถึงเวลานั้น ก็จักใช้ความสามารถในการสอนของจิ้นซื่อในการตัดสินความสามารถของพวกเขา หากคนได้สอนได้ดีก็จักได้รับการเลื่อนขั้น พร้อมทั้งถูกโยกย้ายไปที่อื่นได้

ด้วยวิธีการเช่นนี้ ไม่เพียงแต่สามารถแก้ปัญหาอาจารย์ที่ขาดแคลนได้เท่านั้น แต่ยังส่งเสริมให้เจ้าหน้าที่ขุนนางทุกคนมีคุณธรรมในตนเอง ทั้งยังสามารถปลุกไฟในการสอนให้กับเหล่าจิ้นซื่อได้เป็นอย่างดี มิต้องเป็นกังวลว่าจิ้นซื่อจะมายุ่งวุ่นวายเลยแต่น้อย

แน่นอนว่า เพื่อกำจัดมดแมลงที่ไม่เชื่อฟังออกไป อีกทั้งการสอบขุนนางระดับเคอจี่เองก็ยังมีการเลื่อนขั้นอีกด้วย การทดสอบระดับชนบทยังคงวัดการสอบเป็นแบบปกติอยู่ หลังจากการทดสอบระดับชนบทเสร็จสิ้นแล้วนั้นจึงจะสามารถเลื่อนตำแหน่งให้กับทุกคนได้

เช่นนี้เหล่าบัณฑิตที่หลงเหลืออยู่ก็มีไม่มากแล้ว

ท้ายที่สุดแล้ว บัณฑิตที่ร่ำเรียนในสมัยยุคโบราณนั้น ล้วนแต่ต้องตรากตรำร่ำเรียนอย่างหนักเป็นเวลานานถึงสิบกว่าปี อาจกล่าวได้ว่าพวกเขาศึกษาจนเข้าใจอย่างถ่องแท้เลยทีเดียว

การทดสอบระดับชนบทเป็นเพียงแค่การคัดเลือกเท่านั้น หากผ่านขึ้นมาได้พวกเขาย่อมเป็นปรมาจารย์ในสถานศึกษาได้อย่างแน่นอน

นี่เป็นเพียงแผนการคร่าว ๆ เท่านั้น หากให้ลงลึกถึงรายละเอียดนั้น อาจจะต้องคิดให้ละเอียดและรอบคอบมากกว่านี้

หลังจากฟังคำอธิบายของเซียวเฉวียนแล้วนั้น เจี้ยนจงพลางเอ่ยออกมาด้วยความชื่นชมว่า "อื้ม แผนการนี้ฟังดูไม่เลวเลย"

ถึงแม้ว่ามันจะทำให้การเงินร่อยหรอไปบ้าง

ทว่า เซียวเฉวียนมีเงิน ตราบใดที่เซียวเฉวียนเต็มใจที่จะจ่าย หาได้มีปัญหาอันใดไม่

ฉะนั้น สถานศึกษาที่คิดจะสร้างภายในเกาะนกกระสาก็คือที่นี่

การจัดการเรื่องราวในอาณาเขตของตนเองนั้น นับว่าผ่านไปได้อย่างราบรื่นเลยทีเดียว

หาได้เหมือนในรัฐมู่อวิ๋ไม่ พวกเขายังต้องไปติดต่อกับขุนนางท้องถิ่นเพื่อเจรจาและยื่นข้อเสนอให้อีกมากมาย

หลังจากระบุพื้นที่ได้แล้วนั้น ทั้งเซียวเฉวียนและเจี้ยนจงจึงนำเรื่องนี้ไปบอกกล่าวกับอาสือในทันที หากอาสือมีเวลาว่างเมื่อใดให้เขานำกำลังคนไปจัดการสถานที่ให้เรียบร้อย

เซียวเฉวียนจึงวาดภาพขึ้นมาว่าสถานศึกษาจักมีหน้าตาเช่นไร

แม้แต่การจัดแสงเซียวเฉวียนยังระบุเอาไว้ในภาพวาดอีกด้วย

เดิมทีสถานศึกษาคือสถานที่ที่ให้เหล่าบัณฑิตมาเล่าเรียน นอกจากจักต้องคำนึงถึงความแข็งแรงของโครงสร้างแล้ว ก็ยังต้องคิดคำนึงถึงมุมและแสงที่ส่องเข้ามาด้วย

ในยุคนี้นั้น หาได้มีไฟฟ้าเข้ามาไม่ จึงทำให้มิมีแสงสว่างที่เพียงพอไม่เหมือนในโลกยุคปัจจุบัน

ฉะนั้นแล้ว แสงสว่างจึงมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง

เมื่ออาสือรู้ว่าเซียวเฉวียนกำลังจะทำการใหญ่ถึงเพียงนี้ เขาก็ตกตะลึงเสียพูดอันใดไม่ออกอยู่นาน

เขามองดูภาพวาดด้วยท่าทีเหม่อลอย ก่อนที่จะหาเสียงของตนเอง พลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีสงสัยว่า "พี่ใหญ่ ฝ่าบาททรงทราบหรือไม่ ว่าทำกำลังทำการใหญ่ถึงเพียงนี้?"

หลังจากถามจบ อาสือพลันรู้สึกว่าตนเองกำลังเอ่ยเรื่องไร้สาระอันใดออกไปกัน?

เรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ เซียวเฉวียนย่อมรายงานเรื่องนี้แก่องค์จักรพรรดิอยู่แล้ว ทั้งยังต้องได้รับการยินยอมจากพระองค์เสียก่อน

มิฉะนั้น หากพวกเขาเริ่มลงมือเมื่อใดคนของฝ่าบาทย่อมรู้ทันอย่างแน่นอน

เรื่องนี้ไม่ว่าจักเก็บงำเช่นไรย่อมมิอาจปิดบังได้มิด

ด้วยลักษณะนิสัยที่กลัวเรื่องวุ่นวายเช่นเซียวเฉวียนแล้วนั้น หากเรื่องใดที่ช่วยลดปัญหาได้ แน่นอนว่าเขาต้องทูลกล่าวต่อฝ่าบาทแล้วเป็นแน่ เพื่อที่ฝ่าบาทจักได้เป็นโล่กำบังให้กับตนเองได้ โอ้ ไม่ การสนับสนุนของผู้อยู่เบื้องหลัง

เมื่อเป็นเช่นนี้ หากเหล่าขุนนางเสนาบดีคนใดต้องการใช้เรื่องนี้มาก่อกวนจนสร้างความยุ่งยากให้กับเซียวเฉวียนแล้วละก็ พวกเขาต้องผ่านฝ่าบาทมาให้ได้เสียก่อน

เมื่อมีองค์จักรพรรดิเป็นผู้ให้การคุ้มกันเช่นนี้แล้ว อาจกล่าวได้ว่าหนึ่งคนเฝ้าด่าน ทหารหมื่นนายมิอาจย่างกราย!

นี่ถือว่าเป็นการกระทำที่เหมาะกับเซียวเฉวียนยิ่งนัก

เมื่อเห็นท่าทีถามเองตอบเองของอาสือเช่นนี้ ภายในใจของเซียวเฉวียนพลันอดที่จะลอบหัวเราะออกมาไม่ได้

นี่เป็นเพียงสถานศึกษาแห่งหนึ่งเท่านั้น หากอาสือรู้ว่าเขาจักสร้างสถานศึกษาทั้งเจ็ดรัฐนั้น อาสือจักต้องตกใจมากเพียงใดกัน?

หลังจากที่ได้ยินคำพูดของเซียวเฉวียนนั้น อาสือพลันตกตะลึงเสียอ้าปากค้างจนแทบจะโยนไข่ต้มลงไปได้ในทันที

ช่วงเวลาที่เหลืออยู่นั้น ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ตามตำแหน่งใครตำแหน่งมัน

วันเวลาผ่านไปอย่างเรียบง่ายทั้งยังสงบสุข

วันเวลาผ่านไป เพียงพริบตาเดียวก็ผ่านมาถึงสามวันแล้ว

หลังจากผ่านการพักฟื้นมานานถึงสามวันนั้น ถึงแม้ว่าพวกเขาจักได้กินผลไม้ป่า ทว่า ร่างกายของศิษย์และอาจารย์ก็ดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

เกรงว่าพอจะประทังชีวิตอยู่รอดไปจนถึงพรุ่งนี้ได้กระมัง

เพียงเพื่อที่จะปิดและอำพรางตัวตนนั้น ทั้งท่าน นักปราชญ์และเสวียนจิ้งต่างก็ทำได้เพียงกินผลไม้ป่า ไม่กล้าล่าสัตว์อันใด

อย่างแรก เป็นเพราะร่างกายของพวกเขายังฟื้นตัวได้ไม่ดีนัก หากว่าเกิดการปะทะขึ้นมาอาจจะส่งผลร้ายมากกว่าดี

อย่างที่สอง พวกเขากลัวว่าหากตนเองตัดไม้ก่อฟืนภายในภูเขานั้น อาจจะทำให้ถูกพบตัวได้ง่าย

ถึงอย่างไร หากล่าสัตว์แล้วก็ต้องก่อไฟย่างอาหาร ย่อมต้องมีควันไฟ เช่นนี้อาจจะทำให้ผู้คนสังเกตเห็นการมีอยู่ของพวกเขา

อีกทั้ง ยังมีพวกดอกไม้ใบหญ้ามากมายยิ่งนัก ลมก็ยังแรงอีก

หากก่อไฟอาจจะทำให้เกิดเพลิงไหม้ได้ง่าย

หากเกิดเพลิงไฟขึ้นมา ย่อมทำให้พวกมันรู้ว่าพวกเขายังคงอยู่ในเกาะนกกระสาแห่งนี้อยู่

เมื่อถึงเวลา พวกเซียวเฉวียนก็คงจะแกะรอยตามหาพวกเขาจนเจอได้แน่ ๆ

เมื่อเทียบกับการมีชีวิตรอดแล้วนั้น การไม่กินเนื้อสัตว์เพียงไม่กี่วันจักนับว่าเป็นอันใดไปได้?

ตราบใดที่พวกเขามีโอกาสออกจากเกาะนกกระสาออกไป ในอนาคตข้างหน้าพวกเขาจะอยากกินเนื้อมากเท่าใดก็ได้มิใช่หรือ?

ทว่า เมื่อได้กินแต่ผลไม้ป่ามานานหลายวันพวกเขาเองก็เริ่มจะกลืนไม่ลงแล้ว ท่านนักปราชญ์เองก็รู้สึกหดหู่อยู่เล็กน้อย

พวกเขารั้งอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว หาได้มีสิ่งใดดูผิดปกติไปไม่ นั่นก็สามารถที่จะพิสูจน์ได้แล้วว่าสถานที่แห่งนี้ปลอดภัย

หากออกจากที่นี่ไปก็คงยากที่จะรับประกันได้

ออกไปนั้น อนาคตจักเป็นเช่นไรย่อมไม่แน่นอน

แต่หากมิไป ก็ย่อมต้องอดตายเช่นกัน เนื่องจากพวกเขาได้แต่รากหญ้าหรือเปลือกไม้เท่านั้น

หากมองถึงด้านความปลอดภัยในชีวิตตนเองแล้วนั้น ท่านนักปราชญ์มิอยากจากไป

ทว่า หากมิไปก็ต้องกินรากหญ้า เปลือกไม้ แค่คิดก็ทำเอานักปราชญ์นึกมึนงงเสียจริง

เขาที่ใช้ชีวิตอยู่มานานหลายสิบปี มิเคยต้องมาอยู่ในสภาพน่าอนาถเช่นนี้เลยสักครั้ง!