ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1849

หากว่าท่านนักปราชญ์และลูกศิษย์ตาจริง แพไม้ไผ่ก็ยังควรจะลอยอยู่ในน้ำมิใช่หรือ?

แล้วร่างของทั้งสองก็ควรจะลอยขึ้นมาบนบกใช่หรือไม่?

หลังจากที่เซียวเฉวียนและคนอื่นๆ หยุดทิ้งระเบิดไปนั้น ไม่นานนักทะเลก็กลับมาสงบดังเดิม

อีกทั้งน้ำทะเลตรงกลางทะเลค่อนข้างสงบเงียบ กระแสน้ำหาได้มีความเชี่ยวกรากไม่

ถึงแม้ว่าอาจารย์และลูกศิษย์จะจมน้ำตาย ร่างของพวกเขาก็ไม่น่าถูกพัดพาไปไกลนัก

แม้ว่าร่างของพวกเขาจักถูกพัดไปไกล ทั้งเซียวเฉวียนและเจี้ยนจงต่างก็ลาดตระเวนในพื้นที่อยู่ตลอด ย่อมต้องพบร่างของพวกเขาอย่างแน่นอน

หากว่าร่างของพวกเขาถูกสัตว์ในทะเลกัดกินแล้วละก็ แล้วแพไม้ไผ่ล่ะ?

แพไม้ไผ่ที่ไม่อาจกินได้นั้น มันก็ไม่อาจจมสู่ทะเลได้เช่นกัน

เมื่อกล่าวเออกมาเช่นนี้ เจี้ยนจงเองก็รู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลเช่นกัน

ด้วยนิสัยของท่านนักปราชญ์นั้น เขาไม่อาจอยู่ได้หากตนเองมิก่อปัญหาอย่างแน่นอน หากว่าเขายังมีชีวิตอยู่หลังจากผ่านไปนานหลายวันเช่นนี้ แน่นอนว่าร่างกายของเขาน่าจะฟื้นตัวขึ้นมาแล้ว หากว่ากันตามตรง เขาก็ควรจะออกมาดูทิศทางคลื่นลมมิใช่หรือ?

มิมีเหตุผลว่าจักต้องเก็บเงียบตัวเองมานานหลายวันเช่นนี้

คำถามของเจี้ยนจงนั้น ก็คือความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจของเซียวเฉวียนเช่นกัน

จุดที่น่าสงสัยอยู่ใด

นั่นจึงทำให้เซียวเฉวียนพอจะคาดเดาได้ว่า บางทีว่านักปราชญ์อาจจะได้รับบาดเจ็บสาหัสหรืออากาศบาดเจ็บอาจจะหนักถึงขั้นไปถึงรากเหง้าแห่งการฝึกตนเลยก็ได้

มิเช่นนั้น ท่านนักปราชญ์คงไม่อาจอยู่อย่างสงบสุขได้หลายวันเช่นนี้

หากว่าเขามิได้อยู่ในเกาะนกกระสานั้น แม้จักเป็นที่อื่นเขาก็ย่อมสามารถสร้างปัญหาได้อยู่ดี

เซียวเฉวียนพลันรู้สึก การที่ท่านนักปราชญ์สามารถฉวยโอกาสหนีออกมาจากดงระเบิดได้นั้น เขาจ้องใช้กลวิธีอะไรบางอย่างแน่นอน

หรือบางที อาจจะเพราะเช่นนี้ถึงทำให้ทั้งศิษย์และอาจารย์ได้รับบาดเจ็บจนถึงรากเหง้าแห่งการฝึกตนของตนเอง

ในยุคปัจจุบันนั้น ในภาพยนตร์กำลังภายในทั้งหลาย เซียวเฉวียนมักจะเห็นเหตุการณ์เช่นนี้อยู่เสมอ

ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนั้น เพื่อช่วยชีวิตและหลบหนีออกมา มักจะมีบางคนที่ใช้เคล็ดวิชาพิเศษบางอย่างเพื่อกระตุ้นศักยภาพของร่างกายตนเองขึ้นมาในยามคับขัน

การทำเช่นนี้ย่อมมีราคาที่ต้องจ่าย เช่นการสูญเสียความแข็งแกร่งภายในไปต่าง ๆ

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ มิใช่ว่าพวกเขากำลังฟื้นฟูพละกำลังของตนเอง แต่พลังงานภายในของตนเองยังคงมีอยู่เหมือนเดิม

หากต้องการความแข็งแกร่งของตนเองกลับสู่ระดับเดิมนั้น โชคดีหน่อยก็อาจจะสามารถชดเชยความแข็งแกร่งนั้นด้วยการฝึกฝนฟื้นฟูกำลังภายในของตนเองได้ในภายหลัง

ในทางกลับกัน บางทีอาจจะมิสามารถฟื้นฟูกลับมาเป็นดังเดิมได้อีก

ความปรารถนาของท่านนักปราชญ์ นอกเหนือจากการฟื้นฟูสำนักหมิงเซียนแล้ว ก็คือการสังหารเซียวเฉวียน

ฉะนั้นแล้ว พละกำลังของเขาหลังจากที่ใช้หมดลงไป ย่อมสามารถฟื้นฟูกลับขึ้นมาใหม่ได้อย่างแน่นอน ทั้งยังมิได้หมดลงอย่างถาวรอีกด้วย

นั่นหมายความว่า ที่ท่านนักปราชญ์เงียบเฉียบเช่นนี้ อาจจะเป็นเพราะเขาฟื้นฟูความแข็งแกร่งของตนเองอยู่นั่นเอง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ทั้งเซียวเฉวียนและเจี้ยนจงเองต่างก็รู้สึกว่า คงจะดีไม่น้อยหากพวกเขาสามารถค้นหาร่องรอยของท่านนักปราชญ์ได้ในตอนนี้ ฉวยโอกาสในยามที่ร่างกายของเขายังมิหายดีจัดการสังหารเขาทิ้งเสีย

น่าเสียดายที่ชิงหลงออกไปข้างนอกมานานหลายวันแล้ว ทั้งยังมิได้ส่งข่าวอันใดกลับมาอีกด้วย

ทางฝั่งไป๋ฉี่เองก็มิมีอันใดเช่นกัน

มิรู้ว่าศิษย์และอาจารย์คู่นี้ไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่ใด

ทั้งสองที่พากันนั่งครุ่นคิดอยู่นานนั้น แต่ก็ยังมิอาจจับต้นชนปลายอันใดได้

เซียวเฉวียนพลางเอยออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยว่า “ในเมื่อพวกเรามีเวลาว่างเช่นนี้ ไม่สู้ออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยดีกว่า บางทีพวกเราอาจจะพบเจออะไรบางอย่างก็เป็นได้”

จะเป็นเช่นไรหากว่าทั้งศิษย์และท่านนักปราชญ์อยู่ที่เกาะนกกระสาเล่า?

นับว่านี่เป็นความคิดที่ดี เจี้ยนจงพลางกล่าวออกมาว่า "เอาล่ะ! ไปกันเถอะ"

หลังจากนั้น ทั้งสองจึงเดินออกจากที่พัก

ถึงแม้ว่าปากจะกล่าวว่าตนเองออกมาเดินเล่นนั้น แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงแล้วคือตามหาอาจารย์และลูกศิษย์ของท่านนักปราชญ์นั่นเอง ทั้งสองจึงพยายามเดินไปยังสถานที่ที่ห่างไกล พร้อมทั้งสถานที่บางตาผู้คน

หากจะหลบซ่อนตัวนั้น ก็ย่อมต้องเป็นที่แบบนี้

ทั้งสองใช้ที่อยู่อาศัยของอาสือเป็นจุดศูนย์กลาง ก่อนจะพากันออกคนหาในละแวกสิบลี้ใกล้ ๆ นี้ แต่ก็ยังมิอาจตามหาร่องรอยของลูกศิษย์และท่านนักปราชญ์ได้พบ

เมื่อเห็นว่าฟ้ายังสว่างอยู่นั้น ทั้งสองจึงค่อย ๆ ขยายขอบเขตในการตามหาให้ไกลมากกว่าเดิม

ถึงแม้ว่าทั้งสองจักใช้วิชาการเคลื่อนกายในอากาศ ทว่าก็ยังรบกวนนกที่อาศัยอยู่ในป่าอยู่ดี

พร้อมทั้งนกมากมายที่ร้องส่งเสียงออกมา ก่อนจะกะพรือปีกดังพรึบ ๆ และโบยบินลึกเข้าไปในป่า

เดินเตร่เข้าไปในภูเขาและป่าทึบเช่นนี้หรือ?

อย่าได้เอ่ยว่าตนเองกำลังโกหกเซียวเฉวียนเลย ข้ออ้างนี้ใช้หลอกเด็กสามขวบยังไม่ได้เสียด้วยซ้ำ?

เซียวเฉวียนพลางมองกดดันไปที่เสี่ยวเชียนชิวด้วยสายตาแววตาคมกริบ เพื่อบังคับให้นางบอกความจริง

การที่เซียวเฉวียนจ้องมองมาเช่นนี้ ทำให้เสี่ยวเชียนชิวรู้สึกผิดยิ่งนัก ดังนั้นนางจึงมิมีทางเลือกอื่นนอกจากต้องบอกความจริงออกมาแทน

เดิมทีเสี่ยวเชียนชิวตั้งใจจะออกมาเดินเล่นเพื่อยืดเส้นยืดสายของตนเอง

แต่นางมิคิดเลยว่า นางจักเผลอได้ยินดอกไม้ใบหญ้าริมทางพูดคุยกันเสียก่อน

ต้นหญ้ากล่าวว่า มันได้ยินกระรอกที่ออกไปหาอาหารกลับมาเล่าให้ฟังว่า ช่วงไม่กี่วันมานี้มีผลไม้ในป่ามากมายที่พวกมันเคยไปหาอาหาร ถูกเก็บไปจนหมด

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันจึงออกตามหาไปรอบๆ เพื่อดูว่ามีอะไรแปลกๆ หรือไม่ เพื่อที่ตนเองจักได้ไม่ไปหาอาหารที่นั่นอีก

แต่ปรากฏว่ามันพบคนสองคนอยู่ที่นั่น

ส่วนผลไม้ป่าพวกนั้นเป็นพวกเขาที่เก็บไปจนหมด

ผลไม้ป่าพวกนี้มีชนิดเดียวที่พบได้ในละแวกใกล้เคียงกับภูเขา ทั้งยังอร่อยมากที่สุดอีกด้วย เหล่าพวกกระรอกชอบกินเป็นอย่างมาก

แต่สองคนนั้นกลับมาแย่งกินอาหารของพวกมันจนหมด นั่นจึงทำให้กระรอกนึกไม่พอใจ

ฉะนั้นแล้ว ยามที่พวกมันกลับมาสีหน้าจึงไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย

ต้นหญ้าเองที่เห็นเช่นนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกมาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

เมื่อรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้วนั้น

เหล่าดอกไม้และต้นไม้ใบหญ้าที่มิสามารถเคลื่อนไหวไปไหนได้นานนับแรมปีเช่นนี้ เวลาว่างของพวกมันจึงหมดไปกับการพูดคุยและนินทาเรื่องของผู้ผื่น

นับว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่เสี่ยวเชียนชิวไปเจอพวกมันพูดคุยกันอยู่พอดี

ทว่า เหล่าดอกไม้ต้นหญ้ามิรู้ว่ากระรอกอาศัยอยู่ที่ใด ดังนั้นเสี่ยวเชียนชิวจึงไม่สามารถหากระรอกตัวน้อยได้พบเพื่อสอบถามที่อยู่ของมนุษย์สองคนนั้นได้

นางจึงออกตามหาตามทิศทางที่นางพอจะรู้จากปากของต้นไม้ใบหญ้าเท่านั้น

นางมิคิดว่าตนเองจะมาพบเจอเซียวเฉวียนและเจี้ยนจงโดยบังเอิญเช่นนี้