ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1850

เสี่ยวเซียนชิวสงสัยว่าที่กระรอกพูดถึงคนสองคนนั้นก็คือนักปราชญ์และเสวียนจิ้ง

เมื่อได้ฟังเสี่ยวเซียนชิวพูดเช่นนี้ เซียวเฉวียนและเจี้ยนจงก็คิดว่าน่าจะเป็นพวกเขาแน่ ๆ

ดังนั้นทั้งสามคนจึงเริ่มค้นหาที่อยู่ของนักปราชญ์และลูกศิษย์ของเขา

เสี่ยวเซียนเชิวใช้พลังวิเศษของเธอเพื่อพูดคุยกับต้นไม้ที่อยู่รอบตัวเธอ

แต่ต้นไม้ต่างก็พูดว่าพวกเขาไม่เคยเห็นคนผ่านมาแถวนี้เลย

นั่นแสดงว่าทั้งสามคนยังค้นหาไม่ถูกที่

。

นักปราชญ์และเสวียนจิ้งที่ซ่อนตัวอยู่ในค่ายกลกระบี่ ในเวลานี้ พวกเขาอยู่ห่างจากเซียวเฉวียนและคนอื่นๆ ประมาณหนึ่งพันเมตร

ดังนั้นนักปราชญ์จึงไม่ได้ยินการสนทนาของพวกเขาทั้งสามคน

แต่นับตั้งแต่ที่เขาได้ยินเสียงนกเคลื่อนไหวท เปลือกตาของเขาก็กระตุกตลอด และตอนนี้ก็ยิ่งกระตุกมากขึ้นเรื่อยๆ

นักปราชญ์จึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อน เขาจึงตัดสินใจออกจากที่นี่

เขากลัวว่าเซียวเฉวียนและคนของเขาจะตามมา

มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับความเป็นความตาย มิอาจรอช้าได้

นักปราชญ์วางค่ายกลและมุ่งหน้าไปยังสถานที่ห่างไกลมากขึ้น

ระหว่างทาง เสวียนจิ้งไม่กล้าพูดอะไรสักคำ แต่นักปราชญ์ก็พูดขึ้นก่อนว่า "เสวียนจิ้ง เจ้าคิดว่าถ้าเราออกจากเกาะนกกระสาตอนนี้ เราจะมีโอกาสที่สำเร็จหรือไม่?"

เสวียนจิ้งทำได้แค่พูดความจริงว่า “โอกาสสำเร็จมีไม่น้อย”

หากพละกำลังของทั้งสองแข็งแกร่งเหมือนเช่แต่ก่อน ก็อาจจะยังคงมีโอกาสที่จะสำเร็จ แต่ติดตรงที่เซียวเฉวียนและคนของเขาอยู่บนภูเขา และไม่เห็นนักปราชญ์และเสวียนจิ้งไปที่ชายหาด

มิฉะนั้น พวกเขาจะอาจารย์และลูกศิษย์จะถูกค้นพบทันที่พวกเขาถึงชายหาด สถานการณ์คงจะเลวร้ายยิ่งกว่าตอนนี้

เหตุใดนักปราชญ์ได้ถามเช่นนี้อย่างกระทันหันนั้นเสวียนจิ้งเข้าใจดี นักปราชญ์คิดว่าเมื่อเซียวเฉวียนและคนของเขาตามาถึงที่นี่ พวกเขาอาจารย์และลูกศิษย์ก็จะใช้กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ

น่าเสียดาย ถ้าหากว่าเซียวเฉวี่ยนตามมาทีนี่ ด้วยพละกำลังของพวกเขาแล้ว การหลบซ่อนตัวถือเป็นการดีที่สุด

หากต้องการออกจากเกาะนกกระสา อย่างน้อยจะต้องรอจนกว่าเซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ จะจากไปก่อน

อย่างไรก็ตาม หากเซียวเฉวียนตามมาจริง ๆ นั่นแสดงว่าเซียวเฉวียนจะต้องค้นพบเบาะแสอะไรบางอย่าง หากเป็นเช่นนั้นเซียวเฉวียนและคนอื่น ๆ ยิ่งไม่มีทางออกไปจากเกาะนกกระสาง่าย ๆ อย่างแน่นอน

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาและนักปราชญ์ก็ยังต้องใช้ชีวิตเหมือนคนป่าในเกาะนกกระสาเช่นนี้ต่อไป

ช่างทรมานเสียจริง ๆ !

แต่ถึงจะทรมานก็ยังดีกว่าการสูญเสียชีวิต

ดังนั้น ก่อนที่เสี่ยวฉวนจะจากไปและก่อนที่พละกำลังความแข็งแกร่งของพวกเขาจะฟื้น พวกเขาจะต้องอยู่ที่เกาะนกกระสาอย่างอดทนต่อไป

หลังจากฟังคำพูดของเสวียนจิ้งแล้ว นักปราชญ์ก็ล้มเลิกความคิดที่จะหาโอกาสออกไปจากเกาะนกกระสา

เขาถามเสวียนจิ้งนั้นเขาไม่ได้ต้องการความคิดเห็นจากเสวียนจิ้งจริง ๆ หรอก เขาแค่อยากลองฟังความคิดเห็นของเสวียนจิ้งดูเท่านั้น

พูดตามตรงก็คือในสายตาของนักปราชญ์ สติปัญญาของเสวียนจิ้งไม่ได้เหนือกว่าเขา หรือเหนือกว่าเซียวเฉวียน

หากแม้แต่เสวียนจิ้งยังรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นไปได้ยาก ถ้างั้นเรื่องนั้นก็ไม่มีความหวังแล้ว

อาจกล่าวได้ว่านักปราชญ์เอาเสวียนจิ้งมาเเป็นข้อคิดในเชิงลบมากกว่า

แน่นอนว่าอาจารย์และลูกศิษย์ได้ผ่านความยากลำบากมาด้วยกัน นักปราชญ์จำเป็นต้องรักษาน้ำใจของเสวียนจิ้งไว้ หากคำพูดคำไหนที่จะไปทำร้ายให้เสวียนจิ้งต้องขายหน้า นักปราชญ์ก็เลือกที่จะไม่พูดมันออกมา เพื่อไม่ให้ทำลายมิตรภาพระหว่างอาจารย์และลูกศิษย์

สุดท้าย นักปราชญ์ก็พูดอย่างสงบว่า "ใช่แล้ว อาจารย์ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน"

จากนั้นบรรยากาศก็เงียบลง

หลังจากผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง นักปราชญ์ก็รู้สึกหมดแรงเล็กน้อย เขาจำเป็นต้องหยุดชั่วคราว

เมื่อเห็นสีหน้าของนักปราชญ์ไม่สู้ดีนัก เสวียนจิ้งก็หยิบผลไม้ออกมาสองลูก เอามาเช็ดบนตัวของเขาแล้วยื่นให้กับนักปราชญ์ "อาจารย์ ท่านกินเอาแรงหน่อยเถอะ"

นักปราชญ์รับผลไม้มาแล้วหาที่นั่งเพื่อกินผลไม้

หลังจากกินเสร็จเขาก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

เมือเสวียนจิ้งเห็นท่าทางของเขาดีขึ้น เขาจึงถามว่า “อาจารย์ ท่านจะเอาอีกไหม?”

นักปราชญ์ปฏิเสธว่า “ไม่ล่ะ เจ้าเก็บไว้กินเถอะ”

หลังจากพักผ่อนได้สักพัก ทั้งสองก็ออกเดินทางต่อไป