ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1860

ไม่ว่าจะเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยพลังทางจิตวิญญาณเช่นเทือกเขาคุนหลุน องค์ชายชิงหลงที่ได้รับการเลี้ยงดูนั้นไม่ได้ดีเท่ากับเซียวเฉวียนในแง่ของความสามารถที่หลากหลาย

ดังนั้น เจี้ยนจงอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับฮว่าเซี่ยเป็นอย่างมาก

เขาสะบัดพัดเล็กน้อยและกระซิบข้างหูของเซียวเฉวียน “นี่ท่านเซียวเฉวียน เมื่อไรท่านจักพาพวกข้าไปชมที่ฮว่าเซี่ยกันเล่า?“

ที่จงเจี้ยนพูดว่าพวกข้า นั่นคือชึ้ถึงเขาและผนึกจูเสิน

พอเซียวเฉวียนได้ยิน เขาหันศีรษะและมองไปที่เจี้ยนจงอย่างเรียบเฉยและกล่าวว่า “รอข้าหาทางกลับไปให้ได้ก่อนเถิด แล้วจักค่อยว่ากัน”

มิใช่ว่าเซียวเฉวียนไม่อยากพาพวกเขาไปฮว่าเซี่ย แต่ตัวเซียวเฉวียนนั้นยังไม่รู้ทางกลับบ้านของตนเลยต่างหากเล่า!

ที่ต้าเว่ย มิใช่เพียงแค่เซียวเฉวียนหลงทาง เว่ยอวี้และมู่จิ่น ไหนจะเว่ยเป้ยก็ยังหลง

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้อาวุโสอี้อู๋หลี่จะถูกขังอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต

ดังนั้น เซียวเฉวียนไม่แน่ใจเลยว่าพวกเขาจะมีโอกาสได้กลับไปหรือไม่!

ไม่พูดเสียยังจะดีกว่า พอพูดถึงเรื่องนี้ เซียวเฉวียนก็อดคิดถึงญาติตนไม่ได้

เป็นเวลานานแล้วตั้งแต่เขาฝันครั้งสุดท้าย

ไม่รู้ว่าญาติในยุคปัจจุบันของจะเป็นอย่างไรบ้าง จะคิดถึงเป็นห่วงเขาบ้างหรือเปล่า?

เซียวเฉวียนเองก็ไม่ได้หวังว่าพวกเขาจะคิดถึงตน ถ้าเป็นอย่างนี้ พวกเขาก็ใช้ชีวิตได้ดีมากขึ้น แทนที่จะจมอยู่ในบรรยากาศที่หนักหน่วงตลอดทั้งวัน

สำหรับเว่ยอวี้ หลังจากที่เจี้ยนจงรวมตัวเข้ากับเขา เจี้ยนจงก็ค่อย ๆ ดูเหมือนจะค่อนข้างทันสมัย แต่ไม่ว่าเขาจะทันสมัยอย่างสมบูรณ์หรือไม่ อย่างน้อยปรานเย็นหยินในตัวเขาก็ยังคงแข็งแกร่งเช่นเคย

ดังนั้นเซียวเฉวียนเองห็ไม่รู้ว่า คนที่มักจะเข้ากับเขาได้คือเจี้ยนจงหรือเว่ยอวี้

แต่อย่างไร เซียวเฉวียนก็ชินตั้งนานแล้วล่ะ

ตอนนี้จู่ ๆเขา ก็คิดคำถามคำถามหนึ่งขึ้นมา เซียวเฉวียนอยากรู้นักว่าเจี้ยนจงจะรู้สึกคิดถึงบ้านเพราะจิตสำนึกของเว่ยอวี้หรือไม่

เจี้ยนจงกว่าด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “เจ้าเด็กคนนี้มีความสุขจนลืมบ้านเกิดของตัวเองตั้งนานแล้ว”

สำหรับเขาไม่มีอาการคิดถึงบ้าน

ขอเพียงเซียวเฉวียนอยู่ที่ไหน เขาก็จะอยู่ที่นั่น

“ ” ทำเอาเซียวเฉวียนถึงกับไปต่อไม่ถูก

。

ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่

เซียวเฉวียนโยนมันเทศชิ้นสุดท้ายที่เขาหยิบออกมาใส่กองไฟ เขากล่าวว่า “ถ้าภายภาคหน้ามีโอกาสได้กลับไป ข้าจักไม่มีทางลืมพวกเจ้า”

บรรพชนเลยนะ จะละทิ้งลืมไปได้อย่างไรกัน?

แล้วอีกอย่าง เขาและผนึกจูเสินมีต้นกำเนิดเดียวกัน และมีความเชื่อมโยงระหว่างสิ่งเหล่านั้น

ไม่เป็นไรหากไม่มีอะไรแปลก ๆ หากมีสิ่งใดแปลก ๆ เจี้ยนจงจะสามารถสัมผัสได้อย่างแน่นอน

จากตามซีที่รีส์ทีวีการเดินทางข้ามทุลุมิติเวลาทีเซียวเฉวียนดูมา พบว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์ของคนยุคใหม่ที่เดินทางข้ามเวลานั้นขึ้นอยู่กับการเปลี่ยนแปลงของสนามแม่เหล็ก

เมื่อใดก็ตามที่มีการเปลี่ยนแปลงในสนามแม่เหล็ก ผนึกจูเสินจะสามารถสัมผัสได้อย่างแน่นอน และเจี้ยนจงที่เกี่ยวข้องก็สามารถสัมผัสได้เช่นกัน

แม้ว่าเซียวเฉวียนต้องการที่จะละทิ้งเขา แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้

เจี้ยนจงกล่าวต่อ “ดี! คำไหนคำนั้นนะขอรับ!”

เช่นเดียวกับที่เซียวเฉวียนคิด ถ้าเซียวเฉวียนพบทางกลับไปสู่ยุคฮว่าเซี่ยยุคปัจจุบัน เจี้ยนจงก็จะพบมันอย่างแน่นอน

แต่ทว่าเหตุผลที่เขาสามารถค้นพบได้ค่อนข้างแตกต่างจากสิ่งที่เซียวเฉวียนคิด

ไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นเพราะเขามีความเกี่ยวข้องกับผนึกจูเสิน แต่ผนึกจูเสินจะใช้ความคิดริเริ่มในการบอกเจี้ยนจง

ผนึกจูเสินอยู่ในร่างของเซียวเฉวียน แม้ว่าจะรับรู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นเจ้านาย แต่มันมีต้นกำเนิดเดียวกันกับเจี้ยนจง แม้ว่าทั้งสองจะสามารถเป็นอิสระและมีชีวิตเป็นของตัวเองในช่วงเวลานี้

แต่สามารถทำได้ในเวลาเดียวกัน

หากทั้งสองอยู่ในช่วงเวลาและสถานที่ต่างกัน จะทำให้กาลเวลาต้องหยุดชะงัก ผนึกจูเสินคือร่างหยางขั้นสูงสุด และเจี้ยนจงคือร่างหยินขั้นสูงสุด

มีเพียงปฏิสัมพันธ์ของหยินหยางเท่านั้นที่สามารถรักษาเวลาและพื้นที่นี้ให้อยู่ในสภาวะสมดุลได้

ดูเหมือนว่าจะมีไม่ถึงร้อย แต่ก็มีเจ็ดสิบแปดสิบลูก

มอบให้เขาเยอะขนาดนี้ เขาจะกินหมดเมื่อไรกันเล่า?

แล้วอีกอยาง เซียวเฉวียนไม่ชอบกินไข่ไก่ซะด้วยสิ

ยิ่งไปกว่านั้น หากขายไข่เหล่านี้ เงินที่ได้รับสามารถหมุนค่าใช้จ่ายในครัวเรือนได้มากมาย แล้วเซียวเฉวียนจะยอมรับไข่จำนวนมากได้อย่างไรกัน?

แต่มีหรือที่ผู้คนเหล่านั้นจะยอมเอากลับไป

เซียวเฉวียนจึงบอกไปว่าทางที่เดินทางของเขามันขรุขระมาก นำไข่ไปเยอะมากมายเช่นนี้ หากแตกหล่นระหว่างทางขึ้นมา คงจะน่าเสียน่าดู

เซียวเฉวียนยอมรับน้ำใจไมตรีนี้ไว้

พอเซียวเฉวียนพูดเช่นนี้ เหล่าไพร่ฟ้าพอได้ยินก็คิดว่ามีเหตุผล จึงนำเอาไข่กลับไปแต่โดยดี

นอกจากนี้ยังมีบางคนที่ไม่รู้ว่าจะมอบอะไรให้ พวกเขาจึงเลือกผักมากมายเพื่อแสดงความขอบคุณ

แม้ว่าผักเหล่านี้จะไม่มีค่าเท่าของพวกนั้น แต่น้ำใตของไพร่ฟ้านั้นมีค่ามากกว่า แน่นนอนว่าเซียวเฉวียนรับไว้อย่างดี

กล่าวโดยสรุป เพื่อที่จะไปส่งเซียวเฉวียนและแสดงความขอบคุณต่อเซียวเฉวียน พวกเขาก็นำสิ่งของดี ๆ มาให้เซียวเฉวียนทั้งหมด

เซียวเฉวียนมองดูมันและยอมรับบางส่วน สิ่งนี้จะไม่เพียงแต่ทำให้จิตใจของไพร่ฟ้าไม่พอใจ แต่ยังหลีกเลี่ยงการสร้างความสูญเสียให้กับไพร่ฟ้าอย่างหนักอีกด้วย

พอเก็บขิงเสร็จ เวลาก็ดึกเสียแล้ว พระอาทิตย์ก็ใกล้จะลับขอบฟ้าไปเต็มที

หากยังไม่เดินทางล่ะก็ ก็ควรที่จะทานข้าว ยืดเวลาออกเดินทางไปสักหน่อย

ดังนั่น เซียวเฉวียนส่งสายตาให้แกอาฉือ เป็นความนัยว่าให้อาฉือช่วยเขาจัดการกับเหล่าไพร่ฟ้าแทนเขาที

อาฉือที่รู้ความนัย ก็ตะโกนเสียงดังลั่น “ขอบคุณน้ำใจของพ่อแม่พี่น้องทุกท่านเป็นอย่างยิ่ง แต่เพลานี้ดึกเสียแล้ว พี่ใหญ่ข้าจักต้องออกเดินทาง พวกท่านพอแค่นี้ก่อนเถอะนะ”

“พี่ใหญ่จะรู้สึกเสียใจหากทำให้ทุกท่านเสียเพลาไปมากกว่านี้ ดังนั้นทุกท่านควรกลับไปเสียก่อนเถิด และอย่าลืมทำการทำงานด้วยล่ะ“

พอได้ยินคำพูดนี้ เหล่าไพร่ฟ้าที่ยังอาลัยอาวรณ์ก็ต่างพากันจำใจแยกย้ายกลับไปยังบ้านข่องของตน