ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1877

แม้ว่าเวลานี้ไม่รู้ว่าเหตุใดเซียวเฉวียนจึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่อย่างกะทันหัน แต่เมื่อได้เห็นเซียวเฉวียน โย่วควนก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

ต้องรู้ก่อนว่า แม้เขาจะซ่อนตัวอยู่ในรัฐมู่อวิ๋น ซึ่งเป็นสถานที่ที่ห่างไกลจากผู้คน

แต่เขาก็ไม่กล้าออกจากจวนตามใจชอบ เพราะเกรงว่าจะถูกคนอื่นค้นพบร่องรอยของเขา

และในจวนที่ใหญ่ขนาดนี้ โย่วควนมีไป๋ฉี่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียว แต่ไป๋ฉี่ก็ไม่ได้ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในจวน

ประกอบกับโย่วควนมีนิสัยเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว ไม่ชอบพูดกับคนไม่รู้จัก มันจะส่งความรู้สึกอันเย็นชาออกไป คนในจวนจึงไม่กล้าเข้าใกล้เขา จึงไม่ต้องพูดเรื่องที่พวกเขาจะพูดคุยกัน

ในจวนแห่งนี้ นอกจากไป๋ฉี่ ก็คงมีแต่อู๋อิ่งเท่านั้นที่พูดคุยกับเขาได้

แต่อู๋อิ่งเองก็มีหน้าที่ผูกมัดเช่นกัน ปกติแล้วเขาจะค่อนข้างยุ่งอยู่กับงาน

แต่อย่างไรก็ตาม คนในจวนแห่งนี้ถือว่านิสัยดีไม่น้อย และไป๋ฉี่กับอู๋อิ่งก็จัดการอย่างเคร่งครัด จึงไม่มีใครกล้าสร้างปัญหาหรือรบกวนอะไรกับโย่วควน

ด้วยเหตุนี้เอง เมื่ออยู่ในจวนอ๋องแห่งนี้ นอกจากความรู้สึกเบื่อหน่ายแล้ว โย่วควนก็ถือว่ามีชีวิตที่สะดวกสบาย

มันเหมือนกับคำสุภาษิตที่ว่า ไม่ว่าสถานที่นั้นจะดีแค่ไหน สุดท้ายก็ไม่สุขใจเท่ากับบ้านเกิด

และไม่ว่าจวนแห่งนี้จะดีแค่ไหน มันก็ไม่อาจขจัดความคิดถึงที่โย่วควนมีต่อจวนเซียวได้

“นายท่าน”

เมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของโย่วควน เซียวเฉวียนก็รู้สึกว่ามันคือความเพลิดเพลินอย่างหนึ่ง

ทุกคนล้วนมีจิตใจที่หลงรักในความงาม เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก

พูดตามตรง มันเป็นเรื่องที่เสียเวลาที่ผู้ชายหน้าตาดีและมีความสามารถอย่างโย่วควนจะต้องมาซ่อนตัวอยู่ในจวนอ๋อง

แต่ก็ช่วยไม่ได้ เขาคือพี่น้องของเซียวเฉวียน เซียวเฉวียนไม่มีทางปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาเป็นแน่

จึงทำได้เพียงซ่อนเขาเอาไว้

เซียวเฉวียนจ้องไปที่โย่วควน “คุ้นเคยกับที่นี่แล้วหรือยัง?”

ตั้งแต่โย่วควนเดินทางมาจากรัฐมู่อวิ๋น นี่เป็นครั้งแรกที่เซียวเฉวียนได้พบกับโย่วควน

โย่วควนกล่าวว่า “นายท่านวางใจ อยู่ที่นี่ข้าสบายดี”

ในตอนนั้น โย่วควนถึงจะสังเกตเห็นเจี้ยนจงที่อยู่ข้างกายของเซียวเฉวียน เขารู้สึกว่าตนเองเสียมารยาทเล็กน้อย “โย่วควนคารวะบรรพชน”

เขามีความสุขที่ได้พูดคุยกับเซียวเฉวียน ทำให้ละทิ้งความสนใจจากเจี้ยนจงที่อยู่ข้างๆ ไปโดยไม่ตั้งใจ

เจี้ยนจงมองมาที่โย่วควนด้วยแววตาอันแสนอ่อนโยน พยักหน้าให้กับเขา ถือเป็นการกล่าวทักทายโย่วควน

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว” เซียวเฉวียนมองไปรอบๆ จากนั้นกล่าวออกมาว่า “ไป๋ฉี่ยังไม่กลับมางั้นหรือ?”

ตั้งแต่เข้ามาด้านในจนถึงตอนนี้ เซียวเฉวียนยังไม่เห็นไป๋ฉี่และอู๋อิ่ง เกรงว่าทั้งสองคนคงออกไปทำงานด้านนอก

โย่วควนตอบกลับมาว่า “หลายวันมานี้ข้าเองก็ไม่เห็นแม่ทัพไป๋เหมือนกัน เรื่องในจวนอ๋องมีข้าและอู๋อิ่งคอยจัดการ อู๋อิ่งมีหน้าที่ต้องทำ วันนี้เขาออกไปด้านนอกตั้งแต่เช้าตรู่”

จนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา

เซียวเฉวียนคิดตามและพยักหน้า “ช่วงนี้รัฐมู่อวิ๋นสงบสุขหรือไม่?”

โย่วควนตอบ “อื้อ ไม่เคยได้ยินว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”

“แต่มีข่าวลือจากชาวบ้านว่า ทางด้านของเนินเขาชิวกำลังทำการก่อสร้างสำนักศึกษาขนาดใหญ่ขึ้น แถมยังเป็นความประสงค์ของนายท่าน”

ได้ยินเช่นนั้น เซียวเฉวียนก็ตอบกลับไปว่า “มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ”

เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ เรื่องนี้ก็กลายเป็นความจริง

โย่วควนยังได้ยินอีกว่า เมื่อสำนักศึกษาดังกล่าวสร้างเสร็จ ขอแค่มีความประสงค์ที่จะเล่าเรียน ไม่มีการแบ่งแยกชนชั้น ทุกคนสร้างเข้าศึกษาได้ทั้งหมด

เซียวเฉวียนพยักหน้า “ความจริงก็เป็นเช่นนั้น”

ดูเหมือนเซียวเฉวียนจะไม่เคยลืมความปรารถนาสุดท้ายของเหวินเจี้ยวหยู้และปีศาจกวี

ทุกวันนี้ เขาได้ทำการดำเนินตามความปรารถนาอันยิ่งใหญ่นั้นแล้ว

ความปรารถนาที่ทุกคนจะได้ศึกษาเล่าเรียน วันวานแห่งความเป็นจริงเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที!

เซียวเฉวียนก้าวมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร โย่วควนเห็นมันอยู่ด้วยตาของตัวเอง

กว่าจะเดินมาถึงจุดนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเซียวเฉวียน!