ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1883

แต่เมื่อได้ยินเหมิงเอ้าเรียกเขาด้วยคำพูดที่ฟังดูเคารพถึงเพียงนี้ นางรู้ได้ทันทีว่าตัวตนของคนผู้นี้นั้นไม่ธรรมดา ชือหลิวจึงไม่กล้ายั่วยุ

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนางในทันใด ต้อนรับทั้งสองเป็นอย่างดี “ทั้งสองท่านเชิญด้านใน”

ดูเหมือนว่าคนที่ไร้มารยาทเมื่อครู่จะไม่ใช่นาง และสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ นางก็ไม่เอ่ยถึงมันแม้แต่ครึ่งคำ

ส่วนเจินฮ่าวกับเหมิงเอ้าก็ไม่ใช่คนที่จะสนใจอะไรกับเรื่องพวกนี้ แต่การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของชือหลิวทำให้เหมิงเอ้ารู้สึกสับสน “คุณชายเจิน ท่านว่านางหมายความว่าอย่างไร?”

เมื่อครู่บอกว่าจะปิดร้าน แต่ผ่านไปเพียงไม่นานกลับยิ้มออกมาและเชิญพวกเขาเข้าไปในร้านด้วยการต้อนรับเป็นอย่างดี

มุมปากของเจินฮ่าวยกขึ้นมาอย่างมีความหมาย กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา “อยากรู้งั้นหรือ? ท่านก็ลองไปถามนางดูสิ”

นี่มันก็เท่ากับว่าไม่ได้พูดอะไรไม่ใช่หรือไง?

หากถามนางได้ เหมิงเอ้าก็คงไม่มาถามเจินฮ่าว

เซียวเฉวียนเคยกล่าวไว้ หัวใจของผู้หญิงนั้นเหมือนกับเข็มที่อยู่ในมหาสมุทร ยากที่จะหยั่งถึง

เหมิงเอ้ากลัวว่าตัวเองอาจจะพูดผิด ทำให้อีกฝ่ายโกรธเคืองและไล่พวกเขาออกจากร้านไปอีกครั้ง

ดังนั้นเขาจึงยังคงรังควานเจินฮ่าวต่อไป กระซิบออกมาว่า “คุณชายเจิน หากท่านรู้เหตุผล เช่นนั้นท่านก็ช่วยบอกข้าหน่อยเถิด”

อย่างน้อยก็เห็นแก่ความภักดีของเขาที่พาเจินฮ่าวมาทานอาหารที่นี่

เจินฮ่าวไม่สนใจ หาที่ว่างเพื่อนั่งลง จากนั้นก็ยกเปลือกตาขึ้น มองมาที่เหมิงเอ้าด้วยแววตาที่เผยให้เห็นรอยยิ้มจางๆ จากนั้นกล่าวออกมาว่า “แม่นางชือหลิวมีใจให้เจ้า”

เอ๊ะ?

สิ่งนี้ทำให้เหมิงเอ้าประหลาดใจเป็นอย่างมาก

เขามีใจให้ชือหลิว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าชือหลิวเองก็จะมีใจให้เขาเช่นกัน

ช่างน่าตกใจยิ่งนัก!

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม กวาดสายตาไปที่ชือหลิวอย่างตั้งใจ

ชือหลิวเป็นผู้หญิงที่งดงามและมีความกระตือรือร้นสูง เขาไม่คิดว่าชือหลิวจะมองคนอย่างเขา แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะประเมินตัวเองต่ำเกินไป

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวานราวกับน้ำผึ้ง

คิดไปคิดมา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อขึ้นมาทันใด “คุณชายเจิน ท่านไม่ได้หรอกข้าใช่หรือไม่?”

มันอยากที่จะเชื่อจริงๆ ว่าชือหลิวมีใจให้กับคนอย่างเขา

ด้วยรูปลักษณ์ของชือหลิว หากนางต้องการ มีผู้ชายแบบไหนบ้างที่จะปฏิเสธ?

เจินฮ่าวกลั้นยิ้มเอาไว้ “ข้าเคยหลอกท่านด้วยงั้นหรือ?”

พูดจบเจินฮ่าวก็กระแอมออกมา เนื่องจากเขารู้ว่าตัวเองนั้นผิดพลาดไปแล้ว

เพราะก่อนหน้านี้ไม่นาน เขาเพิ่งจะโกหกเหมิงเอ้าไป

แต่มันก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น

เจินฮ่าวกล่าวเสริมออกมาว่า “เรื่องนี้ข้าไม่มีทางหลอกท่าน”

ไม่เชื่อ?

งั้นข้าจะทำให้เจ้าได้เห็น

เห็นชือหลิวก้าวเข้ามาพร้อมกับกาน้ำชาในมือ

เจินฮ่าวพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นกล่าวอย่างสุภาพว่า “แม่นางชือหลิว รบกวนเวลาสักประเดี๋ยว แม่นางเชิญนั่งลงก่อน”

ได้ยินเช่นนั้นชือหลิวก็ตกตะลึง แต่นางก็ได้สติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ยิ้มและพูดออกมาว่า “คุณชายเจินไม่จำเป็นต้องสุภาพถึงเพียงนี้ มีอะไรก็พูดมาตามตรงได้เลย”

คนที่ตนเองชอบยืนอยู่ข้างๆ เหมิงเอ้าผู้เด็ดขาดก็ถูมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันอย่างประหม่า ไม่รู้ว่าควรจะเอามือไปวางไว้ตรงไหนมาพักหนึ่งแล้ว

มันช่างน่าอายยิ่งนัก น่าอายจริงๆ

ก่อนหน้านี้ ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอย่างไร เหมิงเอ้าจึงแสร้งทำเป็นคนปกติได้

แต่วันนี้เจินฮ่าวรับรู้เรื่องราวทุกอย่างแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตระหนก

แต่เจินฮ่าวก็อยากเห็นเรื่องสนุกดีๆ เขาแอบมองเหมิงเอ้าด้วยสายตา จากนั้นก็ยิ้มให้กับเหมิงเอ้าอย่างมีความหมาย

เจินฮ่าวกล่าวออกมาว่า “แม่นางเชิญนั่งก่อน เรื่องนี้จำเป็นต้องค่อยๆ พูดคุยกัน”

ชือหลิวทำกิจการโรงเตี๊ยมมาเป็นเวลานาน พบปะพูดคุยกับผู้คนมากมากมายนับไม่ถ้วน คุ้นเคยกับการคาดเดาสถานการณ์ จากท่าทางของทั้งสองคน นางคิดว่า “เรื่องนี้” ของเจินฮ่าวจะต้องมีความหมายแอบแฝงอยู่เป็นแน่

นางหันมามองเหมิงเอ้า เหมิงเอ้าที่มองเธออยู่ในตอนแรกก็ดึงสายตาของเขากลับมาทันที