ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1886

เพื่อให้ทุกคนร่วมมือกับการแสดงของพวกเขา หลังจากที่พี่น้องเว่ยหงส่งคนที่ “ยืม” ไปยังที่อยู่ของพวกเขาแล้ว พวกเขาทั้งสองคนก็แยกย้ายกันไปอยู่บ้านของชายหนุ่มทั้งสองคนนั้น

เขายังขู่ออกมาว่า “ขอแค่พวกเจ้าให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี พวกข้าจะไม่ทำให้พวกเจ้าลำบากแม้แต่น้อย แต่หากพวกเจ้าไม่ให้ความร่วมมือ เช่นนั้นก็อย่าหาว่าพวกข้าไม่เตือน”

เห็นได้ชัดว่าเป็นการข่มขู่ ทั้งสองคนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า “ใต้เท้ามีคำสั่งอันใด สามารถเอ่ยปากออกมาได้ทุกเมื่อ พวกเขาจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี”

เว่ยหงกล่าวออกมา “ก่อนอื่นพวกเจ้าห้ามเป็นกังวลเรื่องใดทั้งสิ้น ใช้ชีวิตให้เหมือนกับในวันปกติของพวกเจ้าไปก็พอ”

ความหมายของคำพูดนี้ก็คือ ทำเป็นเหมือนเว่ยหงนั้นไม่มีตัวตน แต่หากมีใครมาถามเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับพวกเขา พวกเขาก็ไม่อาจตอบไปอย่างเรื่อยเปื่อยได้

ห้ามพูดจาไร้สาระ ชาวบ้านเข้าใจดี แต่จะให้พวกเขาใช้ชีวิตเหมือนวันปกติที่ผ่านมา พวกเขาจะทำได้อย่างไร?

มีคนที่สามารถสังหารพวกเขาได้ตลอดเวลาอยู่ในบ้าน พูดตรงๆ ก็คือ ชีวิตของพวกเขาอยู่ในมือของเว่ยหง จะไม่ให้พวกเขาหวาดกลัวได้อย่างไร?

มันจะทำตัวเหมือนปกติได้อย่างไร?

มันทำเช่นนั้นไม่ได้จริงๆ

แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่เคร่งขรึมของเว่ยหง ชาวบ้านก็ไม่กล้าพูดว่าตนเองทำไม่ได้ ทำได้เพียงอดกลั้นไว้ในใจและรับปากไปว่า “ขอรับ”

ให้ตายเถอะ มีคนแปลกหน้าในดินแดนอันห่างไกลมาปะปนอยู่บนภูเขาลูกนี้งั้นหรือ?

แค่มาอยู่ก็ไม่เท่าไหร่ แต่พวกเขากลับไม่ใช่คนธรรมดา!

สามารถสังหารผู้คนได้ตลอดเวลา ต่อให้ไม่ใช่นักฆ่าในยุทธภพ เขาก็คงเป็นนักฆ่าที่สามารถสังหารผู้คนได้ในพริบตา!

ช่างน่าหวาดกลัวยิ่งนัก

พวกเขาอาศัยอยู่ที่นี่มาหลายช่วงอายุคนแล้ว อาศัยอยู่เป็นเวลาหลายสิบปี ที่นี่มีเพียงแค่คนที่จากไป ไม่มีใครเข้ามา แต่ทันทีที่มีคนเข้ามา พวกเขากลับมาข่มขู่เพื่อเอาชีวิตของผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่

ดูจากสภาพแล้ว คนพวกนี้น่าจะเป็นคนที่หนีเอาชีวิตรอดมาจนถึงที่นี่

คนแปลกหน้าที่พวกเขาพูดถึง เป็นไปได้ว่าจะเป็นศัตรูคู่แค้นของพวกเขา

ต่อให้ชาวบ้านมีความคิดที่เรียบง่ายมากแค่ไหน แต่พวกเขาก็รู้ว่าพวกเขากำลังช่วยคนพวกนี้ให้พ้นจากความยากลำบาก และมีความเป็นไปได้สูงว่าคนพวกนี้จะต้องหันกลับมาทำร้ายพวกเขา

แต่ให้ศัตรูของพวกเขาจากไป นั่นจะเป็นวันแรกที่ชาวบ้านจะต้องเสียชีวิต

คนพวกนี้ไม่คิดจะเปิดเผยที่อยู่ของตนเอง ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาจะทำก็คือการฆ่าปิดปาก

ไม่เพียงแค่ผู้อาวุโสของตระกูลที่เว่ยหงควบคุมเท่านั้นที่คิดเช่นนี้

ผู้อาวุโสของตระกูลที่เว่ยหยานควบคุมเองก็คิดเช่นนี้เหมือนกัน

ดังนั้นผู้อาวุโสของทั้งสองตระกูลจึงตัดสินใจ หากคนแปลกหน้าเข้ามาจริงๆ พวกเขาจะหาหนทางในการบอกกับคนแปลกหน้าให้รับรู้ว่า คนที่พวกเขากำลังตามหานั้นอยู่ที่นี่

อีกด้านหนึ่ง เซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋นอนหลับพักผ่อนเต็มอิ่ม พวกเขากลับมามีชีวิตชีวา ร่างกายของพวกเขารู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมาก

ทั้งสองคนเจอลำธารเล็กสายเล็กๆ สายหนึ่ง หลังจากที่ล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็เริ่มค้นหาร่องรอยของพวกนักปราชญ์ต่อไป

ระหว่างทางทั้งสองได้พบกับคนสัญจรไปมา

เมื่อชายคนผู้นั้นเห็นเซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋ เขาก็ตกตะลึงขึ้นมาทันได้ จากนั้นก็จ้องมองทั้งสองคนอย่างระมัดระวัง

แม้ว่าบนร่างกายของเซียวเฉวียนจะลมปราณแห่งการสังหารอันแรงกล้าปกคลุมอยู่ แต่มันก็ไม่ได้มีอำนาจข่มขู่หรือเข่นฆ่า ชายผู้นั้นใช้ชีวิตมาหลายสิบปี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบคนอย่างเซียวเฉวียน ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ

และเสวียนอวี๋เองก็จ้องมองเขาอย่างระมัดระวังเช่นกัน

ชายผู้นั้นหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ดูว่าจะมีใครมอบความกล้าให้กับเขาหรือไม่

สุดท้ายเขาก็พบว่า ในเส้นทางที่ยาวไกลด้านหลังของเขา ไม่มีผู้ใดอยู่แม้แต่คนเดียว

ชายผู้นั้นร้องไห้อยู่ในใจ

ที่ผ่านมา เขามักจะออกมาเป็นกลุ่ม แต่ก็ไม่เคยได้พบเห็นคนแปลกหน้าเช่นนี้เลย

วันนี้เป็นครั้งแรกที่ออกมาเพียงลำพัง แต่กลับพบคนแปลกหน้าที่น่าหวาดกลัวถึงสองคน หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นไปจนถึงลำคอ

เขากลัวว่าสองคนนี้จะสังหารเขา

เห็นอย่างนั้นเซียวเฉวียนก็เอ่ยปากออกไปว่า “พี่ชาย พวกข้ามาที่นี่เพื่อตามหาใครบางคน ท่านไม่ต้องตื่นตระหนก”

ได้ยินเช่นนั้น สุดท้ายเขาก็สงบสติอารมณ์ได้ แต่เขาก็ยังไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพียงแค่เหลือบมองไปทางเซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋อย่างระมัดระวัง

และในตอนที่เซียวเฉวียนกำลังจะหันหลังกลับเพื่อไปตามหายังสถานที่อื่น

ชายผู้นั้นก็เอ่ยปากขึ้นมาว่า “คุณชายทั้งสอง หมู่บ้านของพวกเราอาศัยอยู่ค่อนข้างกระจัดกระจาย ไม่ค่อยได้พบเจอกันในวันธรรมดา ท่านทั้งสองสองไปถามบ้านหลังอื่นดูได้”

“บางทีอาจจะมีคนพบเห็นพวกเขาอยู่”

ได้ยินชายคนดังกล่าวพูดออกมาเช่นนี้ เซียวเฉวียนก็คำนวณอยู่ในใจ

บ้านที่สร้างอยู่บริเวณนี้ ส่วนใหญ่แล้วน่าจะสร้างอยู่บนภูเขา บางทีบ้านของเจ้าอาจจะอยู่บนภูเขาลูกนั้น บ้านของข้าอยู่บนภูเขาลูกนี้ หรือไม่ก็บ้านของเจ้าอยู่ตรงตีนเขา บ้านของข้าอยู่บนกลางเขา

ด้วยเหตุนี้เอง ชาวบ้านจึงได้พบปะกันน้อยมาก เรื่องราวต่างๆ จึงไม่ค่อยปะติดปะต่อกัน

เมื่อเป็นเช่นนี้ เซียวเฉวียนจึงรู้สึกว่าเขาควรจะเดินทางไปหาที่หมู่บ้านแห่งนั้นสักครั้ง

หลังจากที่เซียวเฉวียนขอบคุณชายผู้นั้นเป็นอันเรียบร้อย เขาก็เดินทางไปด้านหน้าต่อไป

เซียวเฉวียนเดินออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ชายผู้นั้นก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ขอถาม คุณชายมีนามว่าอะไร?”

เมื่อได้พูดคุยกันพักหนึ่ง เขาก็มั่นใจได้ว่าเซียวเฉวียนไม่ใช่คนเลวร้าย ชายผู้นั้นจึงมีความกล้ามากขึ้น

ในสายตาของเขา เซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋คือผู้ร่ำรวยและมีเกียรติเป็นอย่างมาก

และหมู่บ้านแห่งนี้ก็อยู่ห่างไกลจากสายตาของฮ่องเต้ เขามีชีวิตอยู่ที่นี่มาหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนประเภทนี้เดินทางมาที่นี่ ดังนั้นเขาจึงเกิดความสงสัยและอยากรู้ว่าเซียวเฉวียนมีนามว่าอะไร แต่อาศัยอยู่ที่ไหน

เซียวเฉวียนหันกลับมา ตอบกลับไปว่า “ตัวข้านั้นแซ่เซียว นามว่า เฉวียน ส่วนน้องชายท่านนี้มีนามว่าเสวียนอวี๋”

เซียวเฉวียน?

เหตุใดชื่อนี้ถึงได้ฟังดุคุ้นหูยิ่งนัก

แต่เขาก็ครุ่นคิดอยู่นาน สุดท้ายก็นึกไม่ออกว่าได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหน

ชายผู้นั้นกล่าวว่า “คารวะคุณชายเซียว คุณชายเสวียนอวี๋ ไม่ทราบว่าคุณชายทั้งสองมาจากที่ใด?”