ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1890

บ้านหลังถัดไป อยู่ห่างออกไปไกล

แต่ทั้งสองคนมีทักษะยอดเยี่ยม ยามที่ไม่มีใครอยู่ เซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋จะใช้วิชาตัวเบา กังฟูประมาณห้านาที ก็มาถึงประตูเรือนอีกหลัง

ณ ขณะนี้ เป็นเวลาสายแล้วและแดดค่อนข้างแรง แต่สิ่งที่เกินความคาดหมายของเซียวเฉวียนคือมีคนอยู่ในบ้าน อีกทั้งยังมีเด็กสองคนกำลังเล่นโคลนอยู่ตรงด้านหน้าประตู

เด็กทั้งคู่ดูอายุราว ๆสี่ห้าขวบ เนื่องจากทั้งสองดูอายุห่างกันไม่มากนัก

เด็กๆเล่นกันอย่างเพลิดเพลิน โดยไม่รู้เลยว่าเซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋มา

เสวียนอวี๋จึงกระแอมในลำคอ เพื่อดึงดูดความสนใจของพวกเขา

กลิ่นอายจากร่างกายของเซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋ แม้แต่ผู้ใหญ่เห็นยังรู้สึกกลัว แล้วจะนับประสาอะไรกับเด็ก

ดวงตาสีดำเข้มของเด็กทั้งคู่ฉายแววหวาดกลัว ไม่เล่นโคลนอีกต่อไป รีบวิ่งปรี่เข้าไปในบ้าน

ขณะที่วิ่งก็ส่งเสียงร้องตะโกนเรียก “พ่อ แม่！”

ซึ่งน้ำเสียงเต็มไปด้วยความกลัว

ทันใดนั้น มีเสียงของหญิงสาวผู้หนึ่งดังขึ้น “เกิดอะไรขึ้นหรือ？”

แม้นจะยืนอยู่ด้านนอกประตู เซียวเฉวียนก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยฟันน้ำนมพูด “มีคนอยู่ด้านนอก ข้ากลัว”

หญิงสาวจึงพูดปลอบอย่างอ่อนโยน “โอ๋ ๆ ไม่ต้องกลัวนะ พวกเจ้าไปหาพ่อเถิด เดี๋ยวแม่จะออกไปดูเอง”

เพียงครู่เดียว เซียวเฉวียนก็เห็นหญิงสาวเดินออกมา

เมื่อหญิงสาวผู้นั้นเห็นเซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋ก็ตกตะลึง จากสีหน้าของเธอเห็นได้ชัดว่าในใจนั้นรู้สึกกลัวมาก แต่เธอพยายามที่จะสงบสติอารมณ์

แล้วถามออกมาด้วยเสียงสั่นเครือ “พวกท่านเป็นใครหรือเจ้าคะ？”

เสวียนอวี๋จึงตอบกลับไป “แม่หญิง พวกข้ากำลังตามหาคนอยู่ จึงเดินผ่านมาที่นี่”

ก็คือหมายความว่า เจ้าวางใจได้ พวกข้าไม่ใช่คนไม่ดี

ซึ่งการเรียกขานเช่นนี้ มาจากตอนที่เสวียนอวี๋ออกไปเดินเล่นในเมืองหลวง และได้เรียนรู้มาจากผู้อื่น

ในตอนนั้นมีชายวัยชราผู้หนึ่งกำลังสอนเด็กอายุราวคราวเดียวกันกับเสวียนอวี๋ ชายผู้นั้นนั้นกล่าวว่า ถ้าอยากจะทำให้ผู้อื่นประทับใจ เจ้าจะต้องปากหวาน หากพบบุรุษก็จงเรียกขานว่าท่านพี่หรือท่านอา แต่ถ้าหากพบเจอกับหญิงสาวก็เรียกว่าแม่หญิง

สรุปคือต้องเป็นบุคคลที่มีมารยาท การเรียกขานผู้อื่นจะต้องได้ใจจากคนฟัง ยิ่งการเรียกขานที่อ่อนกว่าวัยก็ยิ่งทำให้ผู้ฟังรู้สึกดี

ฉะนี้ก็สามารถทำให้ผู้อื่นรู้สึกประทับใจได้

ยกตัวอย่างเช่น หากฝ่ายตรงข้ามกำลังรู้สึกไม่ดีต่อคุณ แต่เมื่อได้ยินเสียงเรียกขานว่า “แม่หญิง” พวกเขาก็จะมีหน้าตาท่าทีที่อ่อนโยนยิ้มแย้มทันที

ยามได้ยินดังนี้ สีหน้าของหญิงสาวผ่อนคลายลงและเอ่ยพูด “ไม่ทราบว่าพวกท่านกำลังตามหาผู้ใดอยู่หรือ?”

เสวียนอวี๋จึงกล่าวตอบกลับ “มิทราบว่าแม่หญิงพบเห็นคนแปลกหน้าผ่านมาทางนี้บ้างหรือไม่?”

บอกว่ากำลังตามหาผู้ใด หญิงสาวผู้นี้อาจบอกว่าเคยเห็น เพราะเธอน่าจะไม่เคยเห็นนักปราชญ์และย่าเหยียน

อีกอย่างทั้งสองคนก็มีรูปลักษณ์ภายนอกที่เป็นเอกลักษณ์อย่างเห็นได้ชัด

ส่วนเว่ยหงนั้น เสวียนอวี๋ไม่เคยพบเจอมาก่อน จึงไม่รู้ว่ามีรูปลักษณ์อย่างไร

ส่วนเสวียนจิ้งที่เป็นผู้ติดตามของนักปราชญ์ ถ้าหากเคยเจอะเจอกับนักปราชญ์ก็อาจเคยพบเห็นเสวียนจิ้ง

รวมแล้วมีทั้งหมดห้าคน เสวียนอวี๋เองจึงไม่แน่ใจว่าผู้ใดอยู่ที่นี่ ทางที่ดีจึงบอกว่าเป็นบุคคลแปลกหน้าไว้ก่อน

เมื่อได้ยินเสวียนอวี๋บอกว่ากำลังตามหาคนแปลกหน้า ทันใดนั้น หญิงสาวก็มีท่าทีหลบเลี่ยง

เหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

ชายคนนี้รีบพยักหน้าตอบ “ท่านพี่ไม่ต้องเป็นกังวล ข้ารู้ว่าต้องทำอย่างไร ขอบคุณที่ท่านไว้ชีวิตข้า”

ต่อหน้าเว่ยหง บุรุษผู้นี้ต้องเรียกอีกฝ่ายว่าท่านพี่ ความจริงในใจของเขา เว่ยหงก็เปรียบเสมือนกับยมบาล ที่สำคัญชีวิตของตัวเขาเองและคนในครอบครอบครัวอยู่ในมือของเว่ยหง ซึ่งอาจถูกฆ่าได้ทุกเมื่อทุกโอกาส

เว่ยหงเงยหน้าขึ้นมองชายคนนี้โดยไม่พูดอะไร

ทางด้านเสวียนอวี๋ เขารู้ว่าเซียวเฉวียนหมายถึงอะไร ดังนั้นตลอดการเดินทางเขาจึงไม่ถามอะไรแก่เซียวเฉวียน

ผ่านไปสักพัก จนกระทั่งเกือบถึงประตูบ้านอีกหลังหนึ่ง เสวียนอวี๋ก็เอ่ยพูดเบาๆ “ท่านอาเซียว ข้าคิดว่าเรือนหลังนี้มันแปลกๆ ”

เซียวเฉวียนหรี่ตาลงและถามอย่างสงสัย “โอ้？ไหนเจ้าลองบอกมา”

จริงๆแล้วเขาเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน เพียงแต่เขาต้องการฟังความคิดของเสวียนอวี๋

เสวียนอวี๋จึงหันไปมองเซียวเฉวียนพร้อมพูด “ท่านอาเซียว ท่านดูเถิด เรือนหลังนี้มีเพียงเสื้อผ้าสองชุดแขวนอยู่ตรงหน้าบ้าน”

แต่ตามที่สวีย่าเคยกล่าว ครอบครัวนี้มีมากกว่าสองคน ฉะนั้นจะต้องมีเสื้อผ้ามากกว่าสองชุด

“อีกอย่าง บ้านที่เราเคยไปก่อนหน้านี้ ก็คือบ้านของสวีย่า ที่อาศัยอยู่เพียงผู้เดียว และเขาก็มีเลี้ยงสัตว์ปีก”

สิ่งที่เสวียนอวี๋จะสื่อก็คือ เกษตรกรเหล่านี้น่าจะมีเลี้ยงสัตว์ปีกในบ้าน แต่ทว่าครอบครัวนี้กลับไม่มีสัตว์ปีแม้แต่ตัวเดียว

และสิ่งที่ทำให้เสวียนอวี๋มั่นใจมากขึ้น คือเมื่อครู่นี้เขาเห็นชายหนุ่มสองคนอยู่ในห้อง แต่ใบหน้าของพวกเขากลับไม่มีชีวิตชีวาดั่งที่วัยหนุ่มสาวควรจะมี ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและความหวาดกลัว

ยิ่งไปกว่านั้น ทำให้เสวียนอวี๋เห็นได้อย่างชัดเจนว่า พวกเขาเห็นตนเองและเซียวเฉวียน แต่กลับทำเป็นมองไม่เห็น จากนั้นจงใจปิดประตู

และการปิดประตูในช่วงกลางวันแสกๆ ทำให้เห็นได้ชัดว่าอยากปกปิดความจริง แต่ยิ่งปิดก็ยิ่งฉาวโฉ่

ดังนั้นถ้าหากบอกว่าเรือนหลังนี้ไม่มีอะไรผิดปกติ ต่อให้ตีเสวียนอวี๋ให้ตายอย่างไรก็ไม่เชื่อ