ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1900

ยายเหยียนพลางต้องต่อต้านการรุกของพู่กันเฉียนคุน พลางต้องระวังการลอบจู่โจมของเซียวเฉวียนอีกด้วย ทั้งสองล้วนไม่ใช่หมูๆ นางกังวลว่านางจะไม่อาจหลบพ้นพวกเขาได้

เพราะนางยังไม่รับรู้ถึงระดับกำลังของเซียวเฉวียน นางจึงไม่กล้าตั้งอยู่ในความประมาท

ดังนั้น แม้ว่าเซียวเฉวียนจะมาเร็วมาก แต่ยายเหยียนก็ยังจับรู้สึกทัน

จังหวะที่ดาบจิงหุนกำลังจะถึงตัวนาง นางก็ใช้ไม้เท้าไปขวางดาบจิงหุนของเซียวเฉวียนโดยสัญชาตญาณ

"แคร้ง !"

เสียงกระทบของดาบจิงหุนและไม้เท้านั้น ทำให้คนเกิดความรู้สึกใจหายใจคว่ำ

เห็นได้ว่าดาบของเซียวเฉวียนนั้นรุกมาแรงขนาดไหนและไม้เท้านั้นแข็งแกร่งแค่ไหน

ทำมาจากวัสดุที่ดีจริงๆ

เซียวเฉวียนเลิกคิ้วและพูดอย่างเย็นชา "ถ้าเซียวเฉวียนเดาไม่ผิด เจ้าสำนักเหยียนต้องเป็นคนเขาคุนหลุนใช่ไหม ?"

อยู่ๆ โผล่มาคำนี้ ยายเหยียนซึ่งปกติเป็นคนไม่สะทกสะท้านก็มีอาการผงะอย่างเห็นได้ชัด

เป็นเพราะอาการผงะนี้เอง ทำให้เซียวเฉวียนและพู่กันเฉวียนคุนได้โอกาส เซียวเฉวียนบิดข้อมือหันดาบจิงหุนลงล่างแทงโดนตัวยายเหยียน

โชคดีที่นางตอบสนองไหวตัวได้เร็วพอ ถอยหลังหลบไปได้ทัน จึงถูกแทงไม่ลึก แค่มีเลือดออกนิดๆ

แต่ว่าแสงสีแดงและสีขาวของพู่กันเฉียนคุนนั้นแรงดุเดือดมาก ราวกับดาบคมกริบเป็นเล่มๆ เนื่องจากอาการผงะของยายเหยียน แม้นางจะมีกำลังภายในคุ้มกันตัว ก็ยังถูกแสงสีแดงและสีขาวยิงเข้าจนได้ ทำให้ร่างกายรู้สึกเจ็บปวดลึกๆ

เหมือนมีมดนับหมื่นๆ ตัวมากัด

แต่ความเจ็บปวดแบบนี้สำหรับยายเหยียนแล้ว เป็นเรื่องจิ๊บๆ

แต่ว่า ความเจ็บปวดทำให้ยายเหยียนรีบกลับคืนสติ นางปัดไม้เท้าในมืออย่างแรงไปที่ตัวเซียวเฉวียน บังคับให้ เซียวเฉวียนต้องถอยหลบไปข้างหนึ่งอย่างรวดเร็ว

ฉวยจังหวะนี้ ยายเหยียนเอาปลายเท้าดีดพื้นเหินขึ้นข้างบน ชูไม้เท้าในมือรุกไปทางพู่กันเฉียนคุน

พู่กันสองด้ามนี้สร้างความรำคาญให้นางพอสมควร มาทำให้นางเสียจังหวะเป็นประจำ !

เห็นท่าทาง พู่กันเฉียนคุนก็รีบบินสูงขึ้นไปอีก เพื่อหลีกให้พ้นจากการรุกตีของยายเหยียน

ดูออกว่ายายเหยียนเกิดโมโหร้ายแล้ว หากถูกไม้เท้าฟาดโดน พู่กันเฉียนคุนไม่เสียก็ต้องแตกหักพิการ

ยายเหยียนถือโอกาสมองลงไปข้างล่างและเห็นเซียวเฉวียนกำลังตามขึ้นมา

นางรีบเร่งความเร็ว จะซิวพู่กันเฉียนคุนให้ได้ก่อนที่เซียวเฉวียนจะมาถึง

ดังนั้น ขณะที่ยายเหยียนเพิ่มความเร็ว ยังเพิ่มความรุนแรง ใช้ไม้เท้าของนางไล่ตามพู่กันทั้งสองอย่างไม่ลดละ

พู่กันเฉียนคุนก็มีไหวพริบไม่น้อย เห็นท่าทางจึงแยกออกไปคนละทาง ให้ยายเหยียนไม่สามารถรุกตีพวกมันในเวลาเดียวกัน

แต่พวกมันก็คาดไม่ถึง หลังจากที่ยายเหยียนพึมพำบางอย่างในปากเสร็จ ไม่รู้นางใช้เวทมนตร์แบบไหน ปิดเส้นทางของพู่กันเฉียนคุนไป ทำให้พวกมันไม่สามารถแยกทางไปได้แม้จะแยกก็ตาม พวกมันสามารถเคลื่อนที่ในบริเวณจำกัดเท่านั้น

ถูกยายเหยียนล้วงรู้ถึงเจตนา พู่กันเฉียนคุนอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งด้วยเสียงเบาๆ "โคตรพ่อโคตรแม่...ง !"

นี่มันกลอะไรของมันวะ จะว่าเป็นม่านกำบังก็ไม่เหมือน จะว่าไม่ใช่ม่านกำบัง มันก็เหมือนม่านกำบัง มาจำกัดให้บริเวณเคลื่อนไหวของพู่กันเฉียนคุนเล็กลง

ทำอย่างนี้ ถูกมัดไว้แน่

ยายเหยียนรุกมาตีพู่กันเฉียนคุนอย่างฉับไวและแม่นยำ พู่กันเฉียนคุนได้แต่หลบ แสงของพวกมันไม่อาจยิงใส่ดวงตาหรือร่างกายของยายเหยียนได้ ทำให้นางง่ายต่อการรับมือกับพู่กันเฉียนคุน

ฟาดไม้เท้าลงไปทีเดียว บังคับให้พู่กันต้องไปรวมอยู่ที่เดียวกัน ฟาดไม้เท้าไปอีกทีอย่างแม่นยำไปที่ตัวพู่กันทั้งสอง

ไม้นี้ฟาดลงไป พู่กันไม่แตกละเอียด แต่ก็เหินขึ้นไม่ได้อีกแล้ว เห็นร่วงลงไปตรงๆ

ดูเหมือนว่ามันจะเจ็บแล้ว

เซียวเฉวียนรีบมาถึงเห็นสภาพ เขาก็รีบเอื้อมมือไปรับพู่กันเฉียนคุนไว้และใส่เข้าไปในแขนเสื้อ

มาทำร้ายอาวุธของเซียวเฉวียนงั้นหรือ !

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิได้ยินเสียงก็ออกมาอย่างสง่าผ่าเผย ลอยอยู่บนอากาศเพื่อรอคำสั่งของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "ลงไปช่วยเสวียนอวี๋"

แม้ว่าภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิจะไม่มีวิชาการต่อสู้ แต่วิชาป้องกันนั้นค่อนข้างดีทีเดียว

มีมันมาช่วย จะรับประกันให้เสวียนอวี๋ไม่มีโอกาสพลาด

จะควบคุมยายเหยียนมันไม่ง่ายนัก แต่การควบคุมนักปราชญ์และศิษย์นั้นไม่ได้ยากอะไร

แทนที่จะปล่อยให้นักปราชญ์และศิษย์ร่วมมือกับยายเหยียนมาสู้รบกับเซียวเฉวียน สู้เซียวเฉวียนจัดให้นักปราชญ์และศิษย์ถูกควบคุมไว้ก่อนดีกว่า

หากสามารถล้วงเอาร่องรอยที่อยู่ของกองทัพนักรบแท้ได้ก็จะเป็นการดีที่สุด แต่ถ้าไม่ได้ เซียวเฉวียนสู้ควบคุมนักปราชญ์และลูกศิษย์ทั้งสองไว้ก่อนดีกว่า

ดังนั้น จำนวนศัตรูน้อยลงหนึ่งคนก็เอาหนึ่งคน กองทัพนักรบแท้นั้นเซียวเฉวียนจะหาทางอื่นค้นจนเจอให้ได้

เมื่อเห็นว่าพี่น้องเว่ยหงกำลังจะหลบหนี เซียวเฉวียนจะไม่ให้พวกเขาได้สมหวังแน่

ว่ากันตามเดิม เซียวเฉวียนไม่มั่นใจเต็มร้อยว่าจะจัดการกับยายเหยียนได้ แต่จะกักพี่น้องเว่ยหงไว้ เซียวเฉวียนคิดว่าเขายังไหวอยู่

ดังนั้นเขาไม่สนใจยายเหยียนแล้ว เขาบึ่งตรงขึ้นไปเข้าหาพี่น้องเว่ยหงโดยตรง

เดิมทีคิดว่าเป้าหมายหลักของเซียวเฉวียนคือยายเหยียนเอง

แต่มาเห็นเซียวเฉวียนและเสวียนอวี๋แยกออกเป็นสองทาง แยกทางไปล้อมพี่น้องเว่ยหงและนักปราชญ์กับลูกศิษย์ตามลำดับ กลับเมินเฉยต่อตัวนาง

การเคลื่อนไหวของเซียวเฉวียนนี้ ทำให้ยายเหยียนสับสนงุนงง นางคือคนที่ทำร้ายพู่กันเฉียนคุนของเซียวเฉวียน เป็นหนี้ต้องจ่าย เป็นคนร้ายต้องชดใช้กรรม เป้าหมายของเซียวเฉวียนควรเป็นนางถึงจะถูกในตอนนี้

ทำไมเซียวเฉวียนถึงทำแบบนี้ นางสับสนและงุนงง ทำไมหันหอกไปหาสี่คนนั้น ?

หรือจะว่า เซียวเฉวียนคิดว่านางรับมือยาก จึงเปลี่ยนกลยุทธ์ ทำจากง่ายก่อนยากไว้ทีหลัง ?