ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1915

กิเลนหลบต่อหน้าเสวียนจิ้ง จ้องมองเสวียนจิ้ง จากนั้นจึงหายใจเข้าใส่เขาเบา ๆ

ลมหายใจที่หายใจออกนั้นร้อนมากจนเสวียนจิ้งถอยหลังไปสองสามก้าวโดยสัญชาตญาณ จากนั้นลืมตามองกิเลน

เมื่อเห็นความอยากรู้อยากลองของกิเลนที่ยังคิดอยากจะสูดลมหายใจใส่เขา ในที่สุดเสวียนจิ้งก็ตระหนักได้ว่า เจ้านี่ที่กล้าทำทำให้เขาทำงานช้าลง

ว่ากันว่าผู้ที่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันคือวีรบุรุษ

การช่วยชีวิตคุณเป็นสิ่งสำคัญเสวียจิ้งไม่สามารถรุกรานบุคคลที่ขึ้นชื่อว่า “นายท่าน“ได้ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโบกมีดในมือ เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว และโค่นต้นไม้ในไม่กี่จังหวะ

ภายใต้การดูแลของกิเลนประสิทธิภาพของเสวียจิ้งได้รับการปรับปรุงอย่างมาก เพียงแค่อึดใจเขาได้ฟืนที่ต้องการแล้ว

จากคำที่ผนึกจูเสินพูดโน้มน้าว เซียวเฉวียนเลิกออกกำลังกายเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขาอย่างเด็ดขาด เซียวเฉวียนปฏิเสธที่จะทำงานประเภทนี้ที่ใช้พลังงานภายในของเขาและทำให้ตัวเองต้องทนทุกข์ทรมาน

พอได้หยุดทำ จู่ ๆ ร่างกายเขาก็ดีมากขึ้น

พอเห็นเซี่ยวเฟิงและกิเลนนำเรื่องจัดการเรียบร้อย พวกเขายังสั่งให้เซี่ยวเฟิงทำงานและเห็นได้ชัดว่าพวกเขารู้วิธีใช้ทุกสิ่งให้เกิดประโยชน์สูงสุด เซียวเฉวียนพอใจกับการทำงานของพวกเขามาก

พวกเขามาที่นี่ก็เกินเวลาธูปหนึ่งดอกหมดแล้ว ก็ยังไม่เจอแม้แต่เงาย่าเหยียน เซียวเฉวียนมั่นใจได้แน่นอนว่าเธอจะไม่ติดตามเขาอีก

ที่นี่จึงปลอกภัยเป็นอย่างมาก

มีสัตว์สงครามสองตัวเฝ้าดูการณ์อยู่ที่นี่ เสวียนจิ้งไม่สามารถทำอะไรผิดได้ เพราะฉะนั้นเซียวเฉวียนจึงรู้สึกโล่งใจและเลือกสถานที่ที่สะดวกสบายในการหลับนอน

ผ่านไปประมาณสองชั่วยาม เสวียนจิ้งได้จัดวางโครงสร้างของที่พักแล้ว ทั้งหมดนี้เขาทำคนเดียว เล่นเอาซะเหนื่ยจนหอบ

เสวียนจิ้งผู้ได้รับการปรนนิบัติมาตั้งแต่เด็ก จะเคยทำแบบนี้ได้อย่างไร?

ทำมาเป็นเวลาขนาดนี้ เขาก็เหนื่อยที่จะพูดพร่ำ มีแผลพุพองมากมายบนมือที่ถือมีด และมันจะเจ็บทุกครั้งที่ใช้แรง

รู้สึกอึดอัดใจชะมัด!

แม้ว่าเสวียนจิ้งจะกลายเป็นผู้หลบหนีและวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด แต่เสวียนจิ้งไม่เคยทำงานหนักขนาดนี้มาก่อน

แม้ว่าจะติดสอยห้อยตามนักปราชญ์เพื่อคอยปรนนิบัติ แต่สิ่งที่เสวียนจิ้งทำก็ยังถือว่ายังน้อยนัก เช่นต้มข้าว จับปลาอย่างนั้นเป็นต้น

จะทำงานหนัก ๆ แบบนี้ได้อย่างไร

ชีวิตนี่เต็มไปด้วยความประหลาดใจจริงๆ

ใครจะคิดว่า คนในตระกูลครั้งหนึ่งเคยมีชื่อเสียงในเมืองหลวงต้าเว่ย จะมาอยู่ในสภาพเช่นนี้และใช้ชีวิตที่ไร้มนุษยธรรมนี้ได้

ใช่ แม้ว่าจะเป็นเรื่องปกติธรรมดาของไพร่ฟ้าทั่วไป แต่สำหรับเสวียนจิ้งนั้น คือสิ่งที่พวกไร้มนุษยธรรมทำ

แม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงใหญ่เกิดขึ้น แต่ความคิดแบบนี้ของเสวียนจิ้งนั้นก็ยังคิดใหม่ไม่ได้

เพราะว่าในใจเขา ความหายนะของเขาเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น ขอแค่เซียวเฉวียนนั้นตาย เขาก็จะสามารถได้ทุกอย่างกลับคืนสู่ตำแหน่งขุนนางและใช้ชีวิตโดยไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและเสื้อผ้า และความมั่งคั่งที่สบายไปชั่วชีวิต

พูดได้ว่า ในใจของเสวียนจิ้ง แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยคิดว่าชีวิตตัวเองจะมาตกต่ำเช่นนี้

โดยเฉพาะรู้ว่าเซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บ เสวียนจิ้งก็เห็นทางสว่างของชีวิตแล้ว ขอแค่ย่าเหยียนมาหาเจอที่นี่ คงถึงคราวฆาตของเซียวเฉวียนแน่นอน!

แต่ว่าพูดไปพูดมา นี่มันก็ผ่านไปเป็นเวลานานแล้ว เหตุใดย่าเหยียนถึงยังไม่ตามมาอีกเล่า?

ความเร็วของย่าเหยียน ไม่น่าจะนานขนาดนี้สิ

หรือว่าย่าเหยียนจะไปผิดทาง?

นั่นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แม้ว่าท่านจะไปผิดทาง ตามมานานขนาดนี้แล้วยังม่เจอเซียวเฉวียนอีก ท่านก็ต้องทางตามใหม่ได้แล้วสิ ควรจะมาถึงที่นี่ได้แล้ว

เพราะความคิดเพลินของเสวียนจิ้ง จึงทำให้การงานช้าลง ในสายตากิเลน ที่คิดว่าเสวียนจิ้งกำลังแอบอู้อีก เขาพ่นไปที่ใบหน้าของเสวียนจิ้งอีกครั้งโดยไม่ได้ เพื่อกระตุ้นให้เขาทำงานเร็ว ๆ ขึ้น!

นี่ถือว่าเกรงใจแล้วนะ มันแค่อุ่น ๆ ไม่ได้เผ็ดขนาดนั้น

ในตอนแรก เพื่อซ่อนตัวตนของเธอจากนักปราชญ์ ย่าเหยียนไม่ได้ใช้วิชาเคลื่อนย้ายวิญญาณ

จนกระทั่งเธอเดินมาไกลจนพอสมควรแล้ว จนไม่เห็นเหงาของนักปราชญ์แล้ว ย่าเหยียนจึงถึงได้ใช้วิชาเคลื่อนวิญญาณ

ในพริบตาเธอก็ตามอาเล่อได้ในที่สุด

พอเห็นย่าเหยียนปรากฏ อาเล่อถึงกับมีหน้าตาสับสน “ผู้นำเหยียน ท่านมาที่นี่ได้เยี่ยงไร?“

พวกเขาแยกทางกันตั้งแต่แรก

ย่าเหยียนพูดตอบกลับว่า “มีหน้าผาอยู่ทางทิศตะวันออก เจ้าสำนักใหญ่ลงไปหาข้างล่าง แต่ก็ไม่ได้พบแม้แต่เงาของเซียวเฉวียน”

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้

อาเล่อตอบกลับไปว่า “ข้าน้อยไม่พบอะไรระหว่างทางบางทีเราอาจมาผิดทางก็ได้นะขอรับ“

แม้ว่าความเร็วของเขาจะไม่เร็วเท่ากับสัตว์ร้ายสงคราม แต่สัตว์สงครามทั้งสองตัวกำลังนำพาคนอยู่ การเคลื่อนไหวของพวกเขาจะช้ากว่าการเคลื่อนไหวคนเดียวอย่างแน่นอน ตราบใดที่พวกเขาทำงานหนักเพื่อไล่ตามด้วยความเร็วของอาเล่อ ก็ไม่มีปัญหาในการไล่ตามพวกเขา

ในกรณีที่พวกเขาพบที่ซ่อนอยู่ใกล้ ๆ อาเล่อก็สังเกตสถานการณ์ใต้เท้าของเขาอย่างระมัดระวังตลอดทาง และพบว่าพื้นดินใต้เท้าของเขาเป็นที่ราบหรือเป็นหมู่บ้าน ซึ่งไม่เหมาะสำหรับเซียวเฉวียนและสัตว์สงครามในการซ่อน

ด้วยสัตว์สงครามสองตัวและคนสองคน เป้าหมายจึงใหญ่ไปหน่อย หากพวกเขาซ่อนตัวอยู่ในหมู่บ้าน ที่อยู่ของพวกเขาจะถูกเปิดเผยได้ง่าย

และถิ่นทุรกันดารไม่ได้อยู่ลึกเข้าไปในภูเขาและป่าเก่าแก่ไม่เหมาะที่จะหลบซ่อน

เอาเป็นว่าอาเล่อรู้สึกว่าเซี่ยวเฟิงจะไม่หลบหนีไปในทิศทางนี้

หลังจากไล่ตามเขาไปตลอดทาง ย่าเหยียนก็พบสิ่งนี้ด้วย และเธอก็เห็นด้วยกับมุมมองของอาเล่อ

พอพูดไปหาไป ทั้งสองก็เดินก็เป็นระยะทางไกล แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของเซี่ยวเฟิง