ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1919

เสวียนจิ้งหาได้เอ่ยอันใดออกมาไม่

เซียวเฉวียนจึงกล่าวขึ้นมาว่า “หากเจ้าอยากกินมันเทศและดื่มน้ำละก็ เจ้าก็ต้องเอาสิ่งของบางอย่างมาแลกกับข้า”

ในมือของเขามีอะไรที่เขาสามารถแลกเปลี่ยนกับเซียวเฉวียนได้ด้วยหรือ?

ถึงแม้ว่าเซียวเฉวียนจักมิได้เอ่ยออกมาอย่างชัดเจน หากแต่เสวียนจิ้งรู้ดีว่าเซียวเฉวียนต้องการให้เขาเปิดเผยที่อยู่ของกองกำลังชาวยุทธ์แท้มากเพียงใด

ก่อนที่ย่าเหยียนจักหาเขาเจอนั้น ข้อต่อรองเดียวที่เสวียนจิ้งมีนั่นก็คือ เขารู้ที่อยู่ของกองกำลังชาวยุทธ์แท้

ไม่ว่าเขาจะโง่เง่าเพียงใด เขาก็รู้ดีว่าหากตนเองพูดเรื่องนี้ออกไปนั้น คงมีแต่เพียงความตายเท่านั้นที่รออยู่ตรงหน้าเขา

คนเช่นเซียวเฉวียนที่มีแค้นต้องชำระเช่นนี้ มิต้องเอ่ยถึงเรื่องอื่นเลย เสวียนจิ้งที่ป่วนทำลายพิธีบังสุกุลของกองทัพตระกูลเซียว ทั้งยังละโมบอยากได้ตัวองค์หญิงต้าถง แค่นี้ก็เพียงพอที่เซียวเฉวียนจักทำการสังหารเขาได้แล้ว

ในเมื่อเขาจักต้องตาย เหตุใดต้องให้การตายของตนเองมีประโยชน์ต่อเซียวเฉวียนด้วยเล่า?

เสวียนจิ้งยังคงมิยอมลืมตาขึ้นมา ทั้งยังไม่ยอมเอ่ยอันใดออกมาอีกด้วย

เซียวเฉวียนจึงเอ่ยขึ้นมาอีกว่า "ตราบใดที่เจ้าบอกที่อยู่ของกองกำลังชาวยุทธ์แท้ละก็ ข้าจักไว้ชีวิตเจ้าเป็นเช่นไร?"

การทรมานคนนั้นมีหลายวิธียิ่งนัก มิจำเป็นว่าเราต้องเอาชีวิตของฝ่ายตรงข้ามเสียหน่อย ไว้ชีวิตเสวียนจิ้งทำให้เขาอยู่มิสู้ตายไม่ดีกว่าหรือ เซียวเฉวียนไม่เพียงแต่ให้คำสัญญา แต่เขาเองยังสามารถบรรลุเป้าหมายในการแก้แค้นเสวียนจิ้งได้อีกด้วย

ยิ่งไปกว่านั้น ในสายตาของคนชั่วร้ายพวกนี้ เดิมทีเซียวเฉวียนหาใช่พวกเล่นตามแผนไม่ อีกทั้งเขายังมิสนใจคำสาบานอีกด้วย ขอเพียงตนเองสามารถบรรลุเป้าหมายได้นั้น เขาค่อยไปตลบหลังคนพวกนั้นก็ยังมิสาย

ในเมื่อต้องมารับมือกับคนชั่วร้ายเหล่านี้ หาได้มีความจำเป็นต้องซื่อสัตย์ต่อพวกเขาไม่ เพียงแค่ต้องใช้วิธีการบางอย่างเท่านั้น

การหลอกลวงพวกเขาจึงหาใช่เรื่องใหญ่อันใดไม่

เมื่อได้ยินว่าเซียวเฉวียนเต็มใจที่จะไว้ชีวิตของตนเองนั้น เปลือกตาของเสวียนจิ้งพลันกระตุกขึ้นมาในทันที

ไม่นานนักเขาก็รีบกลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ทำทีไม่สนใจเซียวเฉวียนต่อ

เจ้าปีศาจเซียวเฉวียนเป็นคนที่มีความคิดชั่วร้ายมากมาย หากเขากล่าวว่าเต็มใจที่จะไว้ชีวิตเสวียนจิ้งไปนั้น เกรงว่าในใจของเขาอาจคิดหาวิธีหลายพันวิธีที่จะทำให้ชีวิตของเสวียนจิ้งอยู่มิสู้ตายก็เป็นได้

คำพูดของเซียวเฉวียนล้วนแต่โกหกทั้งเพ

ใครก็ตามที่เชื่อเขาช่างไร้เดียงสายิ่งนัก ดวงซวยแน่ ๆ หากเชื่อในลมปากของเซียวเฉวียน

เสวียนจิ้งย่อมมิยอมถูกหลอกด้วยลูกไม้เช่นนี้แน่ ๆ !

เขาย่อมเก็บความลับที่อยู่ของกองกำลังชาวยุทธ์แท้เอาไว้จนตาย เช่นนี้เขายังคงพอจะประคับประคองตนเองให้มีชีวิตรอดไปได้สักหน่อย

หากเขาเปิดเผยมันออกไปแล้ว เกรงว่าคำยังมิเอ่ยจนจบ ชีวิตของเสวียนจิ้งคงจักได้ถูกสังเวยเอาไว้ที่นี่กระมัง

หากเสวียนจิ้งเห็นว่าการค้านี้ตนเองจักขาดทุนละก็ เขาจักมิมีวันยอมลงทุนลงไปเป็นอันขาด

เมื่อเห็นสีหน้าสงบเงียบของเสวียนจิ้งแล้วนั้น เซียวเฉวียนพลางเอ่ยเยาะเย้ยออกมาด้วยท่าทีเย็นชาว่า "เจ้าคิดว่าตนเองจักมีชีวิตรอดไปหรือ หากมิคายสิ่งใดออกมา?"

เจ้าคิดว่าการที่ตนเองรู้จักที่อยู่ของกองกำลังชาวยุทธ์แท้นั้น มันจักช่วยให้ชีวิตของเจ้ารอดพ้นไปได้หรือ?

หากเสวียนจิ้งคิดเช่นนั้นจริง ๆ เช่นนั้นเขาก็คิดผิดมหันแล้ว!

ในเมื่อเสวียนจิ้งมิต้องการเอ่ยออกมา เช่นนั้นไว้ชีวิตเขาไปก็หาได้มีประโยชน์อันใด

ไม่ว่าอย่างไร ในเมื่อเสวียนจิ้งมิต้องการเอ่ยออกมา การไว้ชีวิตเขาเอาไว้ ก็ยังต้องมาคอยจัดข้าวปลาอาหารให้อีก เรื่องที่ไม่คุ้มค่าเช่นนี้ เซียวเฉวียนย่อมมิคิดทำเช่นกัน

เซียวเฉวียนจึงเอ่ยถามเสวียนจิ้งออกมา "ข้อแลกเปลี่ยนนี้ เจ้าจะทำหรือไม่เล่า?"

เซียวเฉวียนในยามนี้ หลงเหลือมันเทศเพียงสองอันเท่านั้น

หากเสวียนจิ้งไม่ยอมเปิดปากออกมา เขาย่อมกินมันเทศสองอันสุดท้ายแล้วกลับไปพักผ่อนในทันที

เซียวเฉวียนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ เขาย่อมมิเหมาะที่จะยืนเป็นเวลานาน ทั้งยังมิต้องการเสียเวลาอยู่ที่นี่อีกต่อไป

เพียงประโยคเดียว เสวียนจิ้งจะพูดหรือไม่พูด?

ชีวิตของเขาอยู่ในกำมือของเซียวเฉวียนเช่นนี้แล้ว อันที่จริงมิว่าเสวียนจิ้งจักเอ่ยออกมาหรือไม่ ชีวิตของเขาล้วนขึ้นอยู่กับเซียวเฉวียนอยู่ดี

หากเสวียนจิ้งเอ่ยออกมายังพอเดิมพันได้ว่า เซียวเฉวียนจักเป็นคนรักษาคำพูดและไว้ชีวิตเขาไปหรือไม่

เช่นนี้ เขายังพอรักษาตัวอยู่รอดไปได้จนกว่าย่าเหยียนจักมาช่วยเขา

หากเขามิเอ่ยอันใดออกมาเลย แล้วเซียวเฉวียนมิสนใจผลที่ตามมาและสังหารเขาไปเลยละก็ เช่นนี้โอกาสที่จะมีชีวิตรอดของเสวียนจิ้งย่อมมิมีเหลือ

เขาหิวมากจน มิอาจนอนหลับได้สนิท

ความลำบากที่มิอาจอดทนได้นี้ ทำเอาเสวียนจิ้งได้สัมผัสกับมันแล้ว นับว่าต้องขอบคุณ “ของขวัญ” ที่เซียวเฉวียนมอบให้กับเขา!

เสวียนจิ้งค่อย ๆ หลับตาลง ภายในใจได้แต่ครุ่นคิดกับตนเองว่า เขาควรจะบอกเซียวเฉวียนถึงที่อยู่ของกองทัพตระกูลเซียวเอาไว้หรือไม่

วันรุ่งเช้า นักปราชญ์พลางบินลงจากหน้าผาลงมาถึงด้านล่างของตีนผาในทันที

ชาวบ้านตีนผาที่พากันตื่นนอนกันหมดแล้วนั้น ควันไฟแต่ละครัวเรือนที่ค่อย ๆ ฟุ้งกระจายออกมา ทำให้รับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของชีวิต

เหล่าชาวบ้านที่พากันเดินไปมาอยู่ในหมู่บ้านชนบท พร้อมทั้งเครื่องไม้เครื่องมือในมือ

ยามเช้าตรู่เช่นนี้ เมื่อแต่ละคนเห็นชายผมสีดอกเลาหนวดเครายืนอยู่ตรงหน้าชาวบ้าน

พวกเขาถึงกับเกิดอาการตกใจสุดขีด พร้อมกับวิ่งหนีไปในทันที ไม่สนใจเครื่องมือของตนเองเลยแม้แต่น้อย

วิ่งไปยังร้องตะโกนไปอีกว่า "ผี!"

เห็นผีแต่เช้าตรู่เช่นนี้ เพียงแค่พวกเขามิตกใจตายก็นับว่าโชคดีมากแล้ว พวกเขาจะไม่กลัวได้อย่างไร!

เสียงร้องตะโกนของชาวบ้าน พลันดึงดูดความสนใจของชาวบ้านคนอื่น ๆ ได้ในทันที

ชาวบ้านคนอื่นๆ ต่างก็พากันมองไปในทางเดียวกัน ก่อนที่จะพบชายชราผมสีดอกเลาคนหนึ่ง

ราวกับเห็นผีก็ไม่ปาน เมื่อวานมีคนแปลกหน้าเข้ามา วันนี้ก็ยังมีคนแปลกหน้าเข้ามาอีกคน

เหล่าชาวบ้านที่วางแผนจะออกไปทำงานทำการนั้น ต่างก็รีบร้อนเดินกลับไป พร้อมทั้งรีบปิดประตูบ้านเรือนของตนเองในทันที

เมื่อท่านนักปราชญ์เห็นสถานการณ์เช่นนั้น เขาก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดชาวบ้านที่ยังมิทันปิดประตูเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “น้องชายท่านนี้ ข้าบังเอิญเดินทางหลงเข้ามาที่นี่ ข้าขอพักที่นี่ก่อนได้หรือไม่?”

คำอธิบายของท่านนักปราชญ์นั้น หมายความว่าข้ามิได้ตั้งใจมารบกวนชีวิตของเจ้า ข้าแค่เผอิญหลงมายังที่แห่งนี้เท่านั้น ยังไม่สามารถเดินทางออกไปได้ในยามนี้ ข้าขอพักอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราว

หากต้องการให้ชาวบ้านที่เหล่านี้เข้าร่วมกับสำนักหมิงเซียน เขาจัดต้องได้รับความไว้วางใจจากชาวบ้านเหล่านี้เสียก่อน

หากอยากจะได้รับความไว้วางใจจากพวกเขานั้น ต้องค่อย ๆ แทรกซึมเข้าไปในสังคมของพวกเขา