ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1920

จากนั้นใช้การกระทำของตนเอง เพื่อให้เหล่าชาวบ้านได้เห็นความสามารถที่แท้จริงของนักปราชญ์ เมื่อถึงเวลานั้น ท่านนักปราชญ์ก็จะสอนสั่งคำสอนของสำนักหมิงเซียนให้กับพวกเขา

ขอเพียงแค่พวกเขามีความรู้สึกชื่นชมต่อนักปราชญ์และสำนักหมิงเซียนนั้น เช่นนี้พวกเขาย่อมยินยอมที่จะเข้าร่วมกับสำนักหมิงเซียนด้วยความเต็มใจ

ถึงอย่างไรพวกเขาก็อยู่อาศัยที่นี่มานานหลายปี หาได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับโลกภายนอกไม่ ย่อมมิรู้ถึงอดีตของสำนักหมิงเซียน

หรือในอนาคตข้างหน้า หากพวกเขาออกจากตีนผานี้ไป พวกเขาย่อมเข้าใจถึงอดีตที่ผ่านไปของสำนักหมิงเซียน

เมื่อพวกเขาลงเรือมาลำเดียวกันแล้วเช่นนี้ ทั้งยังเอ่ยคำสาบานออกมา พวกเขาย่อมมิทางทรยศต่อสำนักง่าย ๆ

ถึงอย่างไรพวกเขาเข้าร่วมกับสำนักหมิงเซียน พวกเขาย่อมได้เรียนรู้ทักษะที่แท้จริงบางอย่าง อีกทั้งสำนักหมิงเซียนหาได้สั่งให้พวกเขาทำอันใดที่เป็นอันตรายต่อฟ้าดินไม่

ขอเพียงแค่เซียวเฉวียนตกตายไป ย่อมมิมีผู้ใดมาคอยสร้างปัญหาให้กับสำนักหมิงเซียนอีก ชื่อเสียงของสำนักหมิงเซียนเองก็จะค่อย ๆ ฟื้นฟูกลับมาเป็นดังเดิมในไม่ช้า

หากไม่มีเซียวเฉวียน สำนักหมิงเซียนก็จะยังคงยืนหยัดและคงอยู่ในใต้หล้าตลอดไป

เมื่อคิดเช่นนี้ นักปราชญ์พลันรู้สึกดียิ่งนัก

เพื่ออนาคตที่ดีของตน นักปราชญ์มีแต่ต้องเสี่ยงชีวิตเท่านั้น เมื่อเห็นว่าชาวบ้านพยายามที่จะปิดประตูเช่นนี้ เพื่อขวางกั้นท่านนักปราชญ์เอาไว้ หากแต่เสมือนนักปราชญ์ท่านนักปราชญ์จักมองไม่ออก พลางใช้มือกั้นประตูบ้านอย่างสุดกำลังแล้ว พลางกล่าวออกมาอย่างไร้ยางอายว่า “สวัสดีน้องชายท่านนี้ ให้ข้าอยู่ด้วยเป็นการชั่วคราวได้หรือไม่ รอจนข้าหายดีเมื่อใด ข้าจักไปเอง เจ้าว่าเป็นเช่นไร?"

เมื่อพูดมาจนถึงสุดท้าย เสียงของท่านนักปราชญ์พลันเบาลงไปในทันที

ทั้งหมดทั้งมวลนั้น เป็นสิ่งที่ท่านนักปราชญ์แกล้งทำขึ้นมา

เพื่อที่จะค่อย ๆ เข้าหาชาวบ้านนั้น ท่านนักปราชญ์ได้แต่พยายามอย่างสุดกำลัง แม้แต่หน้าตาของตนเองเขาก็ยอมละทิ้งมันไปได้

"ได้หรือไม่?" สามคำที่ยังมิทันได้เอ่ยถามออกมานั้น ท่านนักปราชญ์จึงใช้แรงดึงออกไปข้างหน้า พร้อมทั้งแสร้งทำเป็นลมหมดสติล้มลงขวางต่อหน้าประตูรั้วของชาวบ้านในทันที ทำเอาชาวบ้านมิอาจปิดประตูได้

ชาวบ้านเป็นคนธรรมดาที่มีจิตใจดีย่อมมิเคยเห็นโลกภายนอกมาก่อน เมื่อเห็นมีคนเป็นลมล้มลงอยู่หน้าประตูบ้านของตนเองเช่นนี้ ด้วยความมีน้ำใจ ชาวบ้านทั้งหลายจึงเรียกให้คนมาช่วยอุ้มนักปราชญ์เข้าไปในบ้าน เพื่อให้ท่านนักปราชญ์พักอยู่ในบ้านของตนเองเป็นการชั่วคราว

แผนที่ประสบความสำเร็จของนักปราชญ์นั้น แม้ว่าตาจะหลับลงหากแต่ภายในใจกลับที่เต็มไปด้วยความสุขเป็นอย่างยิ่ง

ด้วกลอุบายเล็ก ๆ เช่นนี้ ก็สามารถทำให้เขาสามารถอยู่ที่นี่ได้สำเร็จ

ครอบครัวตระกูลนี้เป็นคนสกุลจัง บุคคลที่อุ้มท่านนักปราชญ์เข้าไปนั้น เป็นบุตรชายคนรองของผู้เฒ่าจังนามว่าจังผิง

จังผิงที่อายุอานามได้สิบแปดปีเพิ่งจะได้ตบแต่งภรรยาไปเมื่อปีที่แล้ว

นอกจากบิดามารดาของเขาแล้วนั้น เขายังมีพี่ชายหนึ่งคนและพี่สาวหนึ่งอีกด้วย

พี่ชายที่แต่งงานไปนานมาแล้วนั้น มีบุตรชายถึงอายุแปดหนาวแล้ว

พี่สาวของเขาเองก็ตบแต่งออกไปตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นกัน

ดังนั้น หลังจากที่จังผิงแต่งงานไปได้ไม่นาน ทั้งบิดามารดาจึงได้ทำการแยกบ้านบุตรชายออกไป

จังผิงและฮูหยินอาศัยอยู่กับบิดามารดา ส่วนพี่ชายของเขานามว่าจังชิงนั้น ได้มาทำการสร้างบ้านข้าง ๆ เพื่ออาศัยอยู่กับฮูหยินและลูก ๆ ของเขา

นั่นหมายความว่าภายในบ้านหลังนี้ มีเพียงจังผิงและฮูหยินพร้อมทั้งบิดามารดาของเขาเท่านั้นที่อาศัยอยู่

ผู้ที่ช่วยจังผิงอุ้มนักปราชญ์เข้ามานั้นก็คือพ่อจังนั่นเอง

เมื่อเห็นว่ามีคนแปลกหน้าอยู่ในบ้านเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่งนั้น เสี่ยวจังซื่อพลันเอ่ยถามขึ้นมาด้วยท่าทีเกรงกลัวว่า "แม่ นี่ใครน่ะ? พวกเราพาเขากลับมาที่บ้านเช่นนี้ จักมิเกิดเรื่องอันใดขึ้นมาใช่หรือไม่?"

เสี่ยวจังซื่อที่เกิดและเติบโตในหมู่บ้านตีนผานั้น ย่อมมิเคยเห็นโลกภายนอกมาก่อน เมื่อรวมไปถึงอายุยังน้อยทั้งยังมีแต่ความขี้ขลาดเช่นนี้ คงกลัวเกิดปัญหาตามมา

แม่จังพลางตบหลังมือของเสี่ยวจังซื่อเบา ๆ พลางกล่าวปลอบใจขึ้นมาว่า "มิต้องเป็นกังวลไป ผิงเอ๋อร์มิได้เล่าว่า ก่อนที่คนผู้นั้นจักเป็นลมสลบไปนั้น เขาบอกว่าเผอิญหลงทางมาที่นี่หรือ"

บางทีระหว่างการเดินทางเขาอาจจะได้รับบาดเจ็บก็เป็นได้ มิเช่นนั้นคงมิเป็นลมล้มพับไปเช่นนี้

เมื่อเห็นท่าทีผมสีดอกเลาและหนวดเคราสีขาวนั้น คนตรงหน้าคงอายุอานามมิใช่น้อย ๆ ทั้งยังต้องมาทนทุกข์ทรมานอยู่ด้านนอกอีก นับว่าน่าสงสารยิ่งนัก

เขายังกล่าวอีกว่า ทันทีที่เขาหายดีเขาจักรีบออกจากที่นี่ในทันที

ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว นับว่าคนตรงหน้ามีมารยาทยิ่ง คงมิใช่คนไม่ดีกระมัง

ชีพจรนับว่าเป็นตัวบ่งบอกถึงอาการภายในร่างกาย ตราบใดที่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นมานั้น ทั้งร่างกายและชีพจรก็จักเกิดปัญหาตามไปด้วย

อาจเป็นไปได้ว่า พ่อจังไม่สามารถวินิจฉัยได้ว่าเกิดปัญหาอันใดขึ้นกับภายในร่างกายของนักปราชญ์ผู้นั้นคืออะไร พ่อจังเองคงมิได้จับชีพจรผิดไปหรอกกระมัง

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ พ่อจังกล่าวว่าชีพจรของนักปราชญ์เป็นปกติดีนั้น นั่นหมายความว่าชีพจรของท่านนักปราชญ์ย่อมต้องเป็นปกติดี

ฉะนั้นแล้ว จังผิงจึงรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ ไป เขาพลางหันไปเหลือตามองท่านนักปราชญ์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้ามากระซิบที่ข้างหูของพ่อจังว่า “ท่านพ่อ ข้าคิดว่าเขาแกล้งเป็นลม”

จุดประสงค์ก็คือต้องการที่จะพักอาศัยอยู่ในตระกูลจัง

หลังจากได้ยินคำพูดของจังผิงนั้น พ่อจังพลางจ้องมองไปจังผิงด้วยความตกใจในทันที ก่อนจะกระซิบกระซาบตอบกลับว่า "เป็นไปไม่ได้หรอก?"

ห่างออกไปหลายพันกิโลเมตร

ในที่สุดเสวียนจิ้งก็อดทนอยู่รอดมาได้จนถึงรุ่งเช้า หากแต่เขาในยามนี้มิอาจอดทนได้ไหวอีกต่อไปแล้ว เปลือกตาของเขาค่อย ๆ ตกลงโดยมิได้ตั้งใจ

เซียวเฉวียนผู้ที่พักผ่อนจนร่างกายเต็มไปด้วยพลังงานเต็มเปี่ยมนั้น จึงได้เดินออกมา ก่อนจะมาหยุดอยู่ข้างหน้าเสวียนจิ้ง พลางกล่าวออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยว่า "ครุ่นคิดมาทั้งคืนแล้ว เจ้าคิดออกแล้วหรือยัง?"

คิดบ้าอะไรกัน!

เสวียนจิ้งที่ง่วงนอนมากจนมิอาจยกเปลือกตาขึ้นมาได้นั้น เขาเหลือบตาปรือขึ้นมองไปที่เซียวเฉวียน ทว่า กลับมิอาจเอ่ยคำพูดออกมาได้อย่างชัดเจน

ความรู้สึกเหนื่อย ง่วง หิว กระหายน้ำทุกข์ทรมานยิ่งนัก เสมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด!

เสวียนจิ้งรู้สึกว่ายมทูตกำลังโบกมือเรียกตัวเขาอยู่

เซียวเฉวียนพลางโยนกระบอกไม้ที่เซี่ยวเฟิงไปใส่น้ำแร่เอาไว้ ก่อนจะกล่าวว่า " น้ำ ให้เจ้า"

น้ำคือแหล่งกำเนิดของชีวิต

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าเสวียนจิ้งจักต้องตาย หากแต่เซียวเฉวียนสมควรจักได้รับคำตอบจากเขาเสียก่อน