ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1921

ให้เสวียนจิ้งได้ดื่มน้ำเข้าไปในร่างกายของตนเองเสียบ้าง เขาจักได้พูดจาชัดถ้อยชัดคำมากขึ้น หากเสวียนจิ้งมั่นใจในทางของตนเองแล้ว เซียวเฉวียนจักได้มาตัดสินใจอีกทีว่าจะเก็บเสวียนจิ้งเอาไว้หรือไม่

ทว่า เสวียนจิ้งที่ทั้งหิวและกระหายน้ำมาทั้งวันทั้งคืนเช่นนี้ เรี่ยวแรงของเขาย่อมมิมีเหลือมานานแล้ว แม้แต่แรงที่จะลุกไปกินน้ำเขายังไม่มี

เสวียนจิ้งพลันสัมผัสได้ว่าตัวเองกำลังจะตายในไม่ช้า

เปลือกตาขยับไปมาเล็กน้อย เขาอยากดื่มน้ำ ทว่า ร่างกายมิค่อยเอื้ออำนวยเท่าใดนัก ร่างกายของเขาไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าที่จะลุกขึ้นมาได้

เมื่อเห็นเช่นนี้ เซียวเฉวียนจึงขอให้เซียวเฟิงนำกระบอกไม้ไผ่คาบเอาไว้ในปาก ก่อนจะให้นำน้ำไปให้เสวียนจิ้งในทันที

โดยธรรมชาติแล้วของสัตว์สงครามผู้ยิ่งใหญ่ แต่ต้องมาคอยรีบใช้มนุษย์ธรรมดาเช่นเสวียนจิ้งนั้น ทั้งยังเป็นศัตรูของเซียวเฉวียนอีก เซี่ยวเฟิงย่อมมิพอใจ มันจึงเทน้ำใส่ตัวเสวียนจิ้งลงไปในทันที

เสวียนจิ้งจักกินน้ำได้มากเท่าใดนั้น ก็ขึ้นอยู่ที่ตัวเขาแล้ว

ถึงแม้ว่าจักเป็นเพียงน้ำจากกระบอกไม้ไผ่ ทว่า น้ำที่สาดใส่เข้ามาในใบหน้าของเสวียนจิ้งนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนมีฝนตกหลังจากที่เกิดภัยแล้งมานาน

เสวียนจิ้งจึงอ้าปาก รีบปล่อยให้น้ำไหลเข้าปากตนเองไปในทันที

ด้วยความชุ่มชื้นของน้ำนั้น ริมฝีปากที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ ของเสวียนจิ้งก็เกิดความชุ่มชื้นขึ้นมา พร้อมทั้งสีหน้าของเขาที่ดูดีขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่นานนักเสวียนจิ้งก็มีแรงขึ้นมาในทันที พร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นไปมองดูเซียวเฉวียน ก่อนจะหลับตาลงแสร้งตาย มิคิกที่จะเปิดปากคุยกับเซียวเฉวียนอีกเลย

ภายในใจของเสวียนจิ้งยังคงคาดหวังว่าย่าเหยียนจักสามารถหาตัวเขาจนพบ พร้อมทั้งมาช่วยเขาออกไปจากที่นี่

เขายังคงเชื่อมั่นว่า ย่าเหยียนจักมาช่วยตนเองได้อย่างแน่นอน

เมื่อเห็นท่าทีของเสวียนจิ้งที่เป็นเช่นนั้น เซียวเฉวียนจึงหัวเราะเยาะเย้ยออกมาในทันที พร้อมทั้งหันกายกลับเข้าไปพักผ่อนตามเดิม

ดีมาก!

ในเมื่อเสวียนจิ้งมีความอดทนอดกลั้นมากถึงเพียงนี้ เช่นนั้นก็ให้เขาอดทนต่อไปเสีย!

เซียวเฉวียนอยากจะรู้นัก ว่าขีดจำกัดของเสวียนจิ้งจักไปหยุดที่ตรงไหน ทั้งยังจะอดทนไปได้ถึงเมื่อไร!

เจ้าอยากให้ย่าเหยียนมาช่วยชีวิตเจ้างั้นรึ?

เสวียนจิ้งทุกอย่างเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาเท่านั้น!

ในเมื่อผ่านไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเช่นนี้ ย่าเหยียนยังมิอาจหาสถานที่แห่งนี้พบ มั่นใจได้ถึงสิบส่วนเลยว่า ย่าเหยียนมิอาจหาสถานที่แห่งนี้เจอแน่

ในเมื่อเสวียนจิ้งยังคงดื้อรั้นดันทุรังต่อไปเช่นนั้นก็ให้เขาหิวโหยจนตายไปเลยเถอะ!

เขาคิดว่าหากตนเองมิพูดอันใดออกมา ตัวเขาจักมีคุณค่ามากงั้นรึ เซียวเฉวียนก็จักยอมหุงหาอาหารให้เพื่อให้เขามีชีวิตรอดหรือ

วันเวลาค่อย ๆ ผ่านไป เสวียนจิ้งที่รั้งรอความช่วยเหลือมานานใกล้จะโรยราเต็มที หากแต่เซียวเฉวียนหาได้แสดงท่าทีอาการอันใดออกมาไม่ เสวียนจิ้งอดไม่ได้ที่ค่อย ๆ แอบลืมตาขึ้นมามองดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

มิคาดคิดเลยว่าจักมีสัตว์สงครามสองตัวจับจ้องมองเขาอยู่ตรงหน้าเช่นนี้ มิรู้ว่าปีศาจเช่นเซียวเฉวียนหายตัวไปที่ใดแล้ว

มิต้องเอ่ยถามอันใด เสวียนจิ้งก็รู้ดีว่าเซียวเฉวียนคงกลับเข้าไปพักผ่อนแล้วนั่นเอง

ดูเหมือนว่าเซียวเฉวียนตั้งใจจักสังหารเขาแล้วจริง ๆ

ไม่ว่าเสวียนจิ้งจักตายอยู่ที่นี่ หรือว่าเขาบอกที่อยู่ของกองทัพให้เซียวเฉวียนได้รู้นั้น เขาจักลองพนันดูสักครั้ง

ทว่า เมื่อเห็นพฤติกรรมของเซียวเฉวียนแล้วนั้น ทำเอาเสวียนจิ้งรู้สึกว่า ถึงแม้ว่าตนเองจะบอกที่อยู่ของกองทัพกับเซียวเฉวียนไป เซียวเฉวียนย่อมไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน!

ฮึ่ม!

ว่าแล้ว ด้วยนิสัยของเซียวเฉวียนนั้น จักมายอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ ได้อย่างไร?

หากคุณต้องการรักษาชีวิตของตัวเองเอาไว้ มีเพียงแต่ต้องพึ่งพาตัวเองเท่านั้น

สัตว์สงครามสองตัวที่เอาแต่จ้องมองมาที่เสวียนจิ้งอย่างเอาเป็นเอาตาย เสวียนจิ้งจักกล้าทันตัวตุกติกต่อหน้าพวกมันได้อย่างไรกัน เสวียนจิ้งค่อยๆ เหยียดมือไปทางใบไม้ที่กองอยู่ข้าง ๆ เขา

ใบไม้เหล่านี้ เป็นกองที่เขาเอามาใช้สร้างบ้านเมื่อวาน

เขามิคิดเลยว่า สิ่งที่ตัวเองทำลงโดยมิได้นึกถึงสิ่งใดนั้น มันจะสามารถช่วยชีวิตเขาได้ในช่วงเวลานี้เอาไว้ได้

เมื่อเห็นเสวียนจิ้งต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้แล้วนั้น ทั้งยังถูกเซี่ยวเฟิงกระทำเช่นนั้นอีก ภายในใจของเซียวเฉวียนนึกอารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง

หากมิใช่เพราะอาการบาดเจ็บภายในของตนเอง ไม่สามารถแสดงอารมณ์ออกมาได้มากนักละก็ เซียวเฉวียนอยากจะลุกขึ้นปรบมือให้จริง ๆ เลย!

หากว่าเสวียนจิ้งฉลาดเฉลียวและรู้ความให้เท่าสักนิดของจางจิ่นละก็ เขาก็คงมิต้องมามีจุดจบเช่นนี้

อีกทั้งมีโอกาสที่อยู่ตรงหน้าเสวียนจิ้งแท้ ๆ แต่เสวียนจิ้งกลับยังหมกมุ่นมิสนสิ่งใด จนทำให้ตนเองต้องเข้ามาสู่เส้นทางที่มืดมนเสียเอง!

เมื่อตกมาอยู่ในกำมือของเซียวเฉวียนเช่นนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่เป็นเพราะการกระทำของเขา!

เสวียนจิ้งคิดจริง ๆ หรือว่า ตราบใดที่เขายังคงเก็บความลับของกองทัพเอาไว้ เซียวเฉวียนจักไม่สามารถทำอันใดต่อเขาได้ ไม่เพียงแต่ไม่กล้าสังหารเขา แต่ยังต้องหาข้าวหาน้ำมาให้เขาอีกหรือ?

หากคิดเช่นนั้น นับว่าความคิดของเสวียนจิ้งแปลกเสียจริงๆ

เซียวเฉวียนยินยอมที่จะค่อย ๆ หาที่อยู่ของกองทัพไปเรื่อย ๆ แต่เขาไม่ยอมรับใช้เสวียนจิ้งแน่นอน

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ นับแต่นี้ไปเซียวเฉวียนจักไม่ยอมให้เสวียนจิ้งได้กินน้ำแม้แต่หยดเดียว ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือตายก็ให้มันขึ้นอยู่กับพระประสงค์ของพระเจ้าแล้ว

มีเซี่ยวเฟิงและกิเลนคอยเฝ้าจับตาดูเขาอยู่เช่นนี้ ตราบใดที่พวกมันไม่ได้รับคำสั่งจากเซียวเฉวียน เซี่ยวเฟิงและกิเลนย่อมมิมีทางให้น้ำสักหยดหนึ่งแก่เสวียนจิ้งเช่นกัน

นอกเสียจาก เสวียนจิ้งจักเอ่ยขอร้องต่อเซียวเฉวียนและยินยอมบอกที่อยู่ของกองทัพออกมาด้วยตัวเอง

แสงอาทิตย์บนท้องฟ้าเริ่มสาดลงมามากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อแสงส่องลงมาบนพื้นนั้น ก็ส่องลงมากระทบใบหน้าและดวงตาของ เสวียนจิ้งพอดี ทำเอาเสวียนจิ้งอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นมาปิดหน้าตาของตนเอง

ในยามนี้เสวียนจิ้งนึกอับอายเสียจนกลายมาเป็นความโมโห เขาได้แต่ฝากความหวังทั้งหมดไปให้ไว้กับย่าเหยียนแล้ว

ส่วนย่าเหยียนที่ออกตามหามาทั้งวันทั้งคืนแล้วนั้น นางพยายามมองทิศทางทุกอย่างอีกหนึ่งรอบ แต่ก็มิอาจหาร่องรอยของเซียวเฉวียนเจอ

นางมั่นใจมากว่าเซียวเฉวียนหลบหนีนางไปได้อีกแล้ว!