ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1939

ก่อนหน้านี้เซียวเฉวียนก็ส่งกิเลนออกไปเป็นธุระให้

ตอนนี้กลับส่งเซี่ยวเฟิงออกไป สัตว์สงครามทั้งสองตัวต่างมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ กับการจัดแจงแปลกๆของเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนที่อยู่ในถ้ำก็ไม่ได้สังเหตุเห็นสายตาประหลาดใจของทั้งสอง เพียงแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับของเซี่ยวเฟิง เขาจึงย้ำคำสั่งอีกรอบ

และก็ใช่ สัตว์ทั้งสองคิดว่าตนได้ยินผิด หรือไม่เซียวเฉวียนก็น่าจะเรียกผิด

ในตอนนี้เอง พวกมันก็ได้ยินชัดแจ้งแล้ว

เซี่ยวเฟิงส่งเสียงคำรามหนึ่งทีเพื่อเป็นการตอบรับเซียวเฉวียน

เมื่อได้ยินเสียงตอบรับ เซียวเฉวียนก็พูดขึ้นว่า “ได้เวลาออกหาอาหารกันแล้ว”

ไม่ต้องออกล่าสัตว์มาทำปิ้งย่าง

แบบนั้นจะเรียกความสนใจของมนุษย์ได้

โอ้ ยังมีคำขออีกหนึ่งอย่าง

แต่สำหรับเซี่ยวเฟิงแล้วก็คงไม่เป็นปัญหาอะไร

แค่เพียงขอให้ไปวนในเมืองรอบๆ จากความเร็วของมันแล้วก็สามารถได้อาหารมากินหลายวันแบบที่ไม่มีคนสงสัย

อย่างไรเสีย เซียวเฉวียนก็ล้มเลิกความคิดที่จะกินอาหารของกศัตริย์ไปแล้ว เขาโยนเหรียญมาสองเหรียญแล้วพูดว่า “เมื่อเอาของผู้อื่นมาแล้ว เจ้าจงให้สิ่งนี้ตอบกลับไป”

ความหมายก็คือตั้งใจจะให้เซี่ยวเฟิงไปซื้อ ไม่ใช่ไปลักขโมยมา

เซี่ยวเฟิงคว้าเงินนั้น ก่อนจะคำรามและจากมา

เหตุผลที่เซียวเฉวียนใช้ให้เซี่ยวเฟิงออกไปซื้ออาหารก็เพราะเซี่ยวเฟิงอยู่คู่กับเซียวเฉวียนมานานกว่ากิเลน อีกอย่างเซี่ยวเฟิงก็พอจะเห็นโลกมาบ้างจากการอยู่กับปีศาจกวีและแม่ทัพเซียว

และตอนที่กิเลนตกมาอยู่ในมือของเซียวเฉวียน มันก็อยู่ในครอบครองของผู้ตรวจการจ้าวมาโดยตลอด ความลับนี้มีเพียงไม่กี่คนบนโลกเท่านั้นที่รู้ ด้วยเหตุนี้เองกิเลนจึงซ่อนตัวเสมอมา

หรือจะพูดได้ว่าในสายตาของเซียวเฉวียน กิเลนยังรู้จักโลกน้อยกว่าเซี่ยวเฟิง

ก็เท่ากับว่าหากต้องให้ใครไปติดต่อกับคนธรรมดา ส่งเซี่ยวเฟิงไปจะเป็นการดีกว่า

เซี่ยวเฟิงอยู่กับเซียวเฉวียนมานาน อีกทั้งยังเคยถูกฝึกจากสวีซูผิง เพราะงั้นจะใช้งานง่ายกว่า

กิเลนนั้นอารมณ์ร้อนกว่าเซี่ยวเฟิง เซียวเฉวียนเกรงว่าหากเบาะแว้งกัน มันจะทำร้ายผู้อื่น

เซียวเฉวียนทำแบบนี้ก็เพื่อเป็นการดีแก่กิเลนและพสกนิกรทุกคน

แต่ในใจของกิเลนกลับคิดว่าเซียวเฉวียนถูกเปิดเผยที่อยู่จากการที่ถูกอาเล่อติดตามตัว ซึ่งเป็นเหตุจากมัน และมันกำลังจะถูกเซียวเฉวียนทอดทิ้ง

ดังนั้นกิเลนจึงรู้สึกเหมือนเป็นพันธนาการผูกรั้งเซียวเฉวียนไว้ มันก็อดไม่ได้ที่จะน้อยใจ ในตอนที่เซียวเฉวียนไม่ทันได้เห็น มันก็ทำหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์

ในฟากของเซี่ยวเฟิงที่อกรงเล็บกำลังคว้าเหรียญของเซียวเฉวียนอยู่ ข้ามน้ำข้ามเขา มายังตลาดที่คึกคัก

วันนี้อากาศปลอดโปร่ง มีเมฆมาก

ตลาดมีคนเดินพลุกพล่าน

เมื่อเห็นเสือขาวตัวใหญ่ปรากฎขึ้น ผู้คนก็วิ่งหนีแตกตื่น

“วิ่งเร็ว! หนีเร็วเข้า!”

“เสือมาแล้ว!”

ประชาชนทั้งตระโกนทั้งวิ่งหนี

ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจกลัว

เมื่อเห็นทุกคนแตกตื่น เซี่ยวเฟิงจึงหยุดหนึ่งก้าวเพื่อให้ประชาชนเย็นลงและเลิกตกใจ

หากพวกเขาเป็นเช่นนี้ เซี่ยวเฟิงจะซื้อของได้อย่างไร

แม้แต่เจ้าของแผงก็ทิ้งแผงละวิ่งหนีไป

ก่อนจะออกมา เซียวเฉวียนกำชับเซี่ยวเฟิงไว้ว่าต้องเอาเงินไปแลกของมาเท่านั้น อย่าไปขโมยและอย่าไปหยิบของตอนคนไม่อยู่เด็ดขาด

แต่ทันทีที่มันมาเยือน ยังไม่ทันได้ทำอะไร ประชาชนก็หนีหายกันหมด

แต่เซี่ยวเฟิงไม่ได้มีเวลามากพอที่จะรอให้ประชาชนสงบ เพราะมันต้องรีบกลับไปดูแลเซียวเฉวียน

มีเพียงกิเลนที่อยู่ที่นั่น ทำให้เซี่ยวเฟิงไม่สบายใจ

แต่ผู้คนเหล่านี้เมื่อเห็นเซี่ยวเฟิงก็หนีกลัวราวกับเจอผี เซี่ยวเฟิงก็หมดหนทาง