ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1940

โดยเฉพาะพ่อค้าร้านอื่นๆ เมื่อเห็นดังนั้นก็ตีอกชกตัวใหญ่

หากพวกเขาไม่หนีไปไหน เงินพวกนี้ก็คงเป็นของเขา

เจ้าของธุรกิจเล็กๆแบบพวกเขาต้องทำงานหนักเท่าไหร่ ถึงจะได้เงินมากมายขนาดนั้น

คิดแล้วก็เจ็บใจ!

เจ้าของร้านซาลาเปานี่ก็ไม่รู้ไปเหยียบอะไรมา ถึงได้มีโชคก้อนใหญ่ตกลงมาที่หัวแบบนี้

ช่างเป็นคนที่โชคดีจริงๆ

ทันทีที่เซี่ยวเฟิงจากไป พวกเว่ยหงและคนอื่นๆที่กำลังตามหาเซี่ยวเฟิงอยู่ก็มาที่ตลาดนี่พอดี

กลุ่มสี่คน

ในครั้งแรกที่มาเยือน เว่ยหงก็รู้สึกประหลาดใจมากที่ตลาดกลางวันแห่งนี้เงียบสงบไม่ครึกครื้น

พวกเขาเดินมาระยะหนึ่ง เว่ยหงก็ถามคนแถวนั้นว่า “ขอโทษนะ เกิดอะไรขึ้นที่นี่?”

ประชาชนที่ถูกถามก็พูดด้วยความตกใจว่า “เมื่อกี้มีเสือตัวใหญ่โผล่มาที่นี่”

ตอนแรกเว่ยหงไม่ได้แสดงท่าทีสงสัยใดๆ คิดว่าคงเป็นเสือจากป่าใหญ่แถวนี้หลุดเข้ามา

แต่เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้คนในตลาดได้รับบาดเจ็บ แถมยังได้ยินจากปากผู้คนว่าเสือตัวนี้ยังรู้จักใช้เงินซื้อของ เขาก็รู้สึกว่าเสือตัวนี้ไม่ธรรมดา

เขาถาม “ใช่เสือโคร่งสีขาวหรือไม่?”

ประชาชนตอบ “ใช่”

เว่ยหงจึงสันนิษฐานได้ว่า เสือที่ชาวบ้านพูดถึงนั้นคือเซี่ยวเฟิง90%

เป็นเรื่องที่เหนือคาดหมาย โดยที่เขาไม่ต้องลงแรงอะไรเลย

เพื่อค้นหาที่อยู่ของสัตว์สงครามทั้งสองของเซียวเฉวียน พวกเขาทิ้งรอยเท้าและออกตามหาจากภูเขาลูกต่อลูก

เว่ยหงถามด้วยความสงสัย “มันอยู่ไหนหรอ?”

การพบเจอเซี่ยวเฟิงก็เท่ากับว่าเขาพบเจอเซียวเฉวียนด้วย

แต่ฝันของเว่ยหงก็เหมือนโดนน้ำร้อนราด กับการที่ชาวบ้านตอบเขาว่า “ไปแล้ว ถ้ามันไม่ไป พวกเราจะกล้าออกมาได้ยังไง”

เซี่ยวเฟิงน่าเกรงขามยิ่งกว่าสัตว์ป่าทุกชนิดที่เคยเจอมา ใครจะกล้าเอาชีวิตออกมาเสี่ยง

คำพูดเหล่านี้ยิ่งกระตุกความสนใจของเว่ยหง

ให้ตายเถอะ เขามาช้าไปก้าวเดียว

เว่ยหงพูดต่อ “แต่รู้ใช่ไหมว่ามันมุ่งหน้าไปทางไหน?”

ถึงจะไม่เห็นเงาของเซี่ยวเฟิง แต่ก็ได้รู้ว่ามันหนีไปทางใด เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

เซี่ยวเฟิงเคลื่อนตัวไปเร็วมาก ชาวบ้านเองก็ไม่ทันได้สังเกตุว่ามันไปทางไหน รู้เพียงมันเอาซาลาเปาสองลูกออกไป

ประชาชนคิดว่าพวกเขาเป็นพวกนักล่าที่ต้องการตัวเซี่ยวเฟิง จึงพูดโน้มน้าวว่า “ท่านนักรบ ไหนๆมันก็จากไปแล้ว ท่านก็ปล่อยมันไปเถอะ ข้าว่าเสือตัวนั้นน่ะยากจะต่อกร”

แค่เพียงมันไม่ทำร้ายคน พวกเราก็ไม่ต้องไปหาเรื่องมันให้ภัยมันมาหาตัวหรอก

ปกติเสือไม่ดุร้าย หากมันไม่ทำร้ายคน คนก็อย่าไปทำร้ายมัน

ขนาดกระต่ายเวลาโมโหมันก็กัดคน แล้วนับประสาอะไรกับเสือ

เมื่อได้ยินชาวบ้านพูดดังนั้น เขาก็ยิ้มตอบกลับ “ขอรับ ขอบคุณสำหรับความหวังดี”

เมื่อหลายวันที่ผ่านมา เว่ยหงและพรรคพวกเดินทางมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ร่างกายก็อ่อนแรง ต้องการที่จะพักเสียหน่อย

และยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ไม่รู้ว่าเซี่ยวเฟิงมุ่งหน้าไปทางไหน ถึงรีบร้อนไปก็เท่านั้น

เว่ยหงเลือกที่จะพักกินพักดื่มที่นี่ ก็เพราะเขามั่นใจว่าหากเซี่ยวเฟิงปรากฎตัวที่นี่ นั่นก็หมายความว่าเซียงวเฉวียนซ่อนตัวอยู่ไม่ไกล

โดยปกติแล้ว พวกเขาแทบไม่กล้าบอกอะไรย่าเหยียนเพราะกลัวนางจะพิโรธและระเบิดอารมณ์ออกมา

อารมณ์โกรธของผู้หญิงคนนี้ ไม่ใช่ทุกคนจะรับไหว

แม้พวกเขาจะไม่เคยเห็นย่าเหยียนโกรธแบบนั้นมาก่อน แต่จากสีหน้าปกติของเธอก็พอจะเดาได้

ไม่มีใครกล้าที่จะทำผิด

หรือจะพูดได้ว่า อาซานยอมจะรายงานย่าเหยียนว่าไม่พบที่อยู่ของเซียวเฉวียน ดีกว่าที่จะให้คนอื่นพูดว่าพบแล้ว

หากเป็นเช่นนั้นแล้ว ย่าเหยียนก็จะรู้สึกว่าพวกเขาทำงานไม่มีประสิทธิภาพ และเล่นงานเขาในที่สุด

หากเวลาล่วงเลยไปนาน ย่าเหยียนอาจจะสูญเสียความไว้ใจ และไม่เรียกใช้พวกเขาอีก

หากอยากรักษาตำแหน่งที่จะอยู่กับย่าเหยียนต่อไป ต้องทำงานถูกต้องและแม่นยำ

และสิ่งนี้เองที่หล่อหลอมให้อาเผิงและอาซานกลายเป็นพวกอนุรักษ์นิยม

หลังจากได้รับการสนับสนุนจากอาซาน แผนของเว่ยหงจึงดำเนินต่อไป

ในขณะที่พวกเขากำลังครุ่นคิดว่าจะหาที่อยู่ของเซียวเฉวียนได้อย่างไร เซี่ยวเฟิงก็มาถึงถ้ำพร้อมซาลาเปาอีกสองลูก

เมื่อเห็นซาลาเปาสองลูกในอุ้งเท้า เซียวเฉวียนก็เอ่ยปากชม “ทำได้ดีมาก”

เมื่อพูดจบ เขาก็รีบกินตอนมันอุ่นๆอยู่

เห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย เซี่ยวเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะเลียปาก

เมื่อเห็นดังนั้น เซียวเฉวียนจึงแบ่งให้ก้อนนึงแล้วพูดว่า “อันนี้เจ้าแบ่งไปกินกับกิเลน”

เมื่อได้รับซาลาเปาแล้ว มันก็คืนเงินจากอุ้งเท้าของมันให้กับเซี่ยวเฉวียน หลังจากนั้นก็นำซาลาเปามาแบ่งกินกับกิเลน

แต่กิเลนก็ดูเหมือนจะไม่สนใจมากนัก