ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1948

หากพวกเขารู้ พวกเขามีความสุขมากขึ้นแน่นอน

เซียวเฉวียนเป็นเจ้านายของเซี่ยวเฟิง มันมาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ บางทีเซียวเฉวียนอาจจะอยู่แถวนี้ก็ได้

ในใจของผู้คนของรัฐมู่อวิ๋น เซียวเฉวียนเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาและผู้มีพระคุณกลับมา เขาจะไม่ดีใจได้อย่างไรกัน?

แม้ว่าในรัฐมู่อวิ๋นจะมีคนเพียงไม่กี่คนที่เคยเห็นเซียวเฉวียน แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความเคารพที่พวกเขามีต่อเซียวเฉวียน

หากสามารถมองเห็นเซียวเฉวียนได้อย่างชัดเจน มันก็สามารถไล่ตามความฝันของเขาได้

ไม่ใช่เพียงแค่ในปัจจุบันที่มีการไล่ตามคนดัง แต่ในยุคโบราณก็มีเหมือนกัน

แต่ที่คนโบราณไล่ตามนั้นก็คือ วีรบุรุษและเป็นคนที่มีส่วนร่วมอย่างมากต่อสังคม

ยกตัวอย่างเช่น เซียวเฉวียน ในตอนแรกที่เขาได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและใช้กลยุทธ์เพื่อลดอาการบาดเจ็บและเพื่อยุติความวุ่นวายในรัฐมู่อวิ๋น

นี่คือดวงดาวที่ส่องแสงในหัวใจของผู้คนมากมาย

แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับเซียวเฉวียนมากนักและไม่รู้ว่าข้างกายเซียวเฉวียนมีเซี่ยวเฟิงอยู่ด้วย

ถ้ารู้ พวกเขาก็คงไม่ตื่นตระหนกขนาดนี้ เมื่อได้เห็นเซี่ยวเฟิงปรากฏตัวขึ้นที่ถนนชางเฉิง

อีกคนก็พูดเยาะเย้ยว่า “ดูเหมือนว่า ถึงแม้ว่ามันจะปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง มันก็จะไม่ทำร้ายใครแน่”

ถ้าจะทำร้าย ก็คงทำไปนานแล้ว

มันออกมาพร้อมกับเงิน เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นสัตว์ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี

จากบทสนทนาของคนพวกนี้ เสี่ยวเซียนชิวก็จับใจความได้ว่า เซี่ยวเฟิงเคยมาที่นี่จริง ๆ

บังเอิญมาก เธอก็มาที่นี่เหมือนกัน

เธอยืนมองอยู่ที่ถนน สุดท้ายก็เลือกโรงแรมที่มีคนเข้าไปเยอะ ๆ

คนข้างในก็ยุ่งมาก แค่ทักทายเสี่ยวเซียนชิวง่าย ๆ จากนั้นก็กลับไปทำงานของตัวเองต่อ

ไม่มีใครว่างที่จะมาทักทายเสี่ยวเซียนชิว

แต่เถ้าแก่ร้านที่ว่างอยู่ ก็ได้เห็นสาวน้อยคนหนึ่งยืนอยู่ เขาก็ได้พูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “สาวน้อย เจ้ามาหาที่พักหรือมากินข้าว?”

เห็นว่าท้องฟ้ากำลังจะมืดแล้ว เถ้าแก่ร้านก็คิดว่าเธอน่าจะมาหาที่พัก

เถ้าแก่คนนี้มีชื่อเสียงในการทำธุรกิจที่อ่อนโยนและใจกว้างในถนนชางเฉิง

ด้วยเหตุนี้ ธุรกิจโรงเตี้ยมของเขาจึงดีกว่าที่อื่น ๆ มาก

เมื่อได้เห็นเสี่ยวเซียนชิวอยู่ที่ด้านนอก เขากังวลว่าเธอจะถูกคนเลวมารังแก เขาก็ได้แต่ถามเธอด้วยความเป็นห่วง ทําความเข้าใจสถานการณ์ซะก่อน

ถ้าเธอมาพักที่นี่ก็จะดีกว่ามาก แต่ถ้าเธอแค่มากินข้าว เถ้าแก่ก็พร้อมจะชวนให้เธอมาพักค้างคืนที่นี่และออกเดินทางในวันพรุ่งนี้เพื่อความปลอดภัย

เสี่ยวเซียนชิวได้ฟังที่เถ้าแก่พูด เมื่อได้มาเผชิญหน้ากับคนที่ใจดีแบบนี้ เสี่ยวเซียนชิวก็ยิ้มและพูดว่า “ท่านลุง ข้าไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว รบกวนท่านลุงจัดอาหารที่อร่อยที่สุดของที่นี่มาสองอย่าง”

พูดจบ เสี่ยวเซียนชิวก็ดึงเงินออกมาหนึ่งก้อน วางไว้ที่หน้าเถ้าแก่ แล้วพูดว่า “นี่พอหรือไม่?”

ถ้าไม่พอ เธอก็ยังมีอีก

เถ้าแก่เป็นคนดีขนาดนี้ เสี่ยวเซียนชิวเชื่อว่าเขาจะไม่หลอกเธอ แค่ราคาของอาหารเธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

เงินก้อนหนึ่งนี้ ไม่ต้องทอน ยังไงซะพ่อของเธอก็มีเงิน เธอจะใช้จ่ายยังไงก็ได้

ถ้าน้อยไป เธอก็สามารถเพิ่มให้ได้และจะไม่ปล่อยให้เถ้าแก่ขาดทุนแน่นอน

เถ้าแก่ก็รีบกล่าวว่า "พอแล้วพอแล้ว"

เสี่ยวเซียนชิวกล่าวขึ้นอย่างอาจหาญ “งั้นก็ดี จัดมาให้ข้าสองชุด ไม่ต้องทอน”

เถ้าแก่หยิบเศษเงินที่แตก ๆ ออกมายัดใส่ในมือเสี่ยวเซียนชิว แล้วพูดว่า “สาวน้อย รับเอาไปเถอะ”

เสี่ยวเซียนชิวก็ค้านหัวชนฝาว่าไม่ต้องการ เถ้าแก่ก็ทำได้แต่เอาให้ลูกน้องของตน

ทันใดนั้น เถ้าแก่ก็พูดว่า “สาวน้อย เจ้าดูท้องฟ้าสิตอนนี้ก็เย็นแล้ว พักที่นี่ซักคืนดีกว่า”

ดูแล้วเจ้าก็ไม่ใช่คนท้องถิ่น กลางค่ำกลางคืนไปอยู่ข้างนอก ไม่ปลอดภัย

เสี่ยวเซียนชิวยิ้มและกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับความกรุณาของท่านลุง”

น่าจะเป็นเหมือนประโยคนั้นที่ว่า หนุ่มสาวไม่รู้เรื่อง ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

ใครทำให้เธอกล้าหาญขนาดนี้

อาจั้นคนนี้ เถ้าแก่ได้เห็นแล้วก็อดเหงื่อตกไม่ได้ แต่สาวน้อยคนนี้กลับกล้าไปแหย่เขางั้นหรือ?

กล้าหาญจริง ๆ !

แต่เพื่อเห็นแก่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเสี่ยวเซียนชิว เถ้าแก่ก็พยายามช่วย

ในไม่ช้า ใบหน้าของเขาก็กลับมาสงบอีกครั้งและพูดว่า “คุณลูกค้า เชิญเข้าด้านใน”

"ต้องการเข้าพักหรือกินข้าวดี?"

อาจั้นพูดกับเถ้าแก่ว่า "กินข้าว "

เถ้าแก่ก็ตอบรับด้วยสีหน้าย้มแย้ม “เชิญนั่งลงก่อน”

พูดจบ เถ้าแก่ก็เรียกพนักงานเมื่อครู่มา แล้วพูดว่า “ถ้าอาหารที่เด็กสาวเมื่อครู่สั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว วางไว้ที่ห้องครัวก่อน เงียบไว้ก่อน รู้ไหม?”

พนักงานกำลังจะพูด เถ้าแก่ก็พูดว่า “เข้าใจก็ดีแล้ว อย่าแพร่ข่าวออกไป รีบไปทักทายลุกค้าท่านนั้น”

พนักงานคนนี้เป็นมือดีของเถ้าแก่ ฉลาดและทำงานดีที่สุด เขาพยักหน้าแล้วพูดว่า "ได้"

เมื่อเขาพูดจบ ก็เดินไปหาอาจั้นด้วยสีหน้ากระตือรือร้น “คุณลูกค้า ไม่ทราบว่าท่านอยากจะกินอะไรดี?”

จากนั้นพนักงานก็แนะนําอาหารของร้านด้วยความกระตือรือร้น

โชคดีที่โต๊ะที่อาจั้นนั่งอยู่ มองไม่เห็นความเคลื่อนไหวที่ด้านข้างเคาน์เตอร์ เถ้าแก่ก็จับตาดูความเคลื่อนไหวและพูดว่า “สาวน้อย เจ้าออกไปทางด้านหลังเงียบ ๆ แล้วอ้อมไปที่ห้องครัวดีกว่า”

อาหารที่เธอสั่ง เถ้าแก่ได้สั่งให้พนักงานวางไว้ที่ครัวเรียบร้อยแล้ว เธอไปหยิบมันมาได้เลย

เสี่ยเซียนชิวกล่าวว่า "ได้ ขอบคุณท่านลุง"

ยังไม่ได้รอให้เถ้าแก่พูดอะไร ในพริบตา เสี่ยวเซียวชินก็ได้หายตัวไปแล้ว