ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1949

มันเร็วเกินไปไหม?

เถ้าแก่คิดว่าตัวเองตาฝาดไป อดไม่ได้ที่จะขยี้ตาและจ้องมองไปอีกครั้ง สุดท้ายรอบข้างก็ไม่พบใครเลย

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสี่ยวเซียนชิวได้หายไปแล้ว

ดูเหมือนว่าสาวน้อยคนนี้ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน

งั้นเถ้าแก่ก็วางใจแล้ว

หลังจากที่เสี่ยวเซียนชิวออกจากโรงเตี้ยมแล้ว เธอก็คิดว่าจะไปห้องครัวผ่านทางหลังคา

แต่พอมาคิดดูอย่างรอบคอบแล้ว ถ้าเธอเดินบนหลังคา อาจจะดึงดูดความสนใจของอาจั้นและมันก็เป็นความคิดที่ไม่ดีเท่าไหร่นัก เธอจึงเดินในทางที่ปกติและอ้อมไปที่ประตูหลังของโรงเตี้ยม

แต่เธอพึ่งไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่นัก ก็ได้มีผู้หญิงผมหงอกเต็มหัวถือไม้เท้าเดินผ่านเธอไป

เพียงแค่แปปเดียว เสี่ยวเซียนชิวก็มั่นใจได้ทันทีเลยว่าผู้หญิงคนนี้คือ ย่าเหยียนที่เซียวเฉวียนหมายถึง

โชคดีที่ย่าเหยียนไม่ทันสังเกตเห็นเสี่ยวเซียนชิว ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี

เมื่อเสี่ยวเซียนชิวคิดว่าตัวเองตกอยู่ในอันตรายและกำลังถอยกลับอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีคนมีเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “สาวน้อย”

เสียงไม่ดังมาก แต่เสี่ยวเซียนชิวก็ยังได้ยิน

เสียงนี้เป็นเสียงที่น่ากลัวจริงๆ !

บนถนนนี้มีคนพลุกพล่าน และเสียงเรียกเมื่อกี้ก็ไม่ได้ระบุชื่อ ใครมันจะไปรู้ว่าเธอชื่อ เสี่ยวเซียนชิว

เสี่ยวเซียวชิวก็ทำเหมือนไม่ได้ยิน เธอเดินไปข้างหน้าตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ย่าเหยียนยืนอยู่ข้างหลังเสี่ยวเซียน เธอจึงยังไม่กล้าที่จะไปที่ห้องครัวแต่แกล้งทำเป็นเดินไปข้างหน้า

เมื่อเห็นเสี่ยวเซียนชิวเดินไปข้างหน้า ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ยินเสียงเรียกของย่าเหยียน ย่าเหยียนก็มองไปที่เธอด้วยความสงสัย

ช่วงที่เสี่ยวเซียนชิวเดินผ่านนั้น เธอก็รู้สึกว่า เสี่ยวเซียนชิวนั้นมีลมหายใจที่คุ้นเคย

เป็นลมหายใจของชาวคุนหลุน ย่าเหยียนจำได้ดี

ย่าเหยียนจึงได้คิดว่า เสี่ยวเซียนชิวเป็นชาวคุนหลุน

และดูจากการเดินที่มีน้ำหนักเบาของเธอ น่าจะมีความแข็งแกร่งอยู่บ้าง

คนแบบนี้ เรื่องหูไม่น่าจะมีปัญหานะ

ทันใดนั้นย่าเหยียนก็เรียกเสี่ยวเซียนชิว เธอจะต้องได้ยินแน่และน่าจะหันกลับมามองที่ย่าเหยียน

แม้ว่าจะไม่ได้หันกลับมา เสี่ยวเซียนชิวก็ควรจะหยุดชะงักบ้าง

แต่เสี่ยวเซียนชิวไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบกลับมาเลย ย่าเหยียนก็อดสงสัยไม่ได้ว่าจะเป็นภาพลวงตาที่ตัวเองได้สร้างขึ้นหรือเปล่า

เสี่ยวเซียนชิวอาจไม่ใช่ชาวคุนหลุน

ช่วงนี้น่าจะเครียดเกินเหตุ เจอใครก็คิดว่าคนนั้นไม่ใช่คนธะรรมดา

ย่าเหยียนหยุดคิดเรื่องนี้ คิดในใจว่า ต้องรีบหาเซียวเฉวียนให้เจอ ทำความเข้าใจกับเขาแล้วก็พักผ่อนให้ดี ๆ

ไม่อย่างนั้นก็จะระแวงทั้งวัน ย่าเหยียนก็กังวลว่าตัวเองจะมีปัญหาเกี่ยวกับประสาท

พูดจบ เธอก็หันกลับมาและเดินไปต่อ

ในขณะที่เดิน ย่าเหนียนก็ได้เรียกหาอาจั้นด้วย "อาจั้น!"

แต่เดิมที่อาจั้นได้รออาหารอยู่ ก็ได้ยินเสียงย่าเหยียนดังเข้ามาในหัวทันที

เกินความคาดหมายของเขามาก ย่าเหยียนก็มาที่ถนนชางเฉิงนี้ด้วย แถมยังอยู่ใกล้กับโรงเตี้ยมนี้ด้วย

อาจั้นก็ได้ตอบรับ “เจ้าสำนักเหยียน มีอะไรให้ข้าน้อยรับใช้!"”

ย่าเหยียนกล่าวว่า"สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?"

อาจั้นกล่าว “ข้าพึ่งกลับมาถึงที่นี่ พึ่งเข้ามากินข้าวที่โรงเตี้ยม จากนั้นค่อยไปหาอาเผิงเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์”

นี่อะไร อาหารร้อน ๆ ก็ยังไม่ได้กินเลย ย่าเหยียนก็มาตามหาซะแล้ว

ได้ยินแบบนั้น ย่าเหยียนก็ได้ถามขึ้น “สั่งอาหารแล้วหรือยัง?”

อาจั้นก็สับสนเล็กน้อย ไม่เข้าใจความหมายที่ย่าเหยียนจะสื่อ ไม่รู้ว่าเธอจะกินด้วยหรือจะตำหนิเขาที่ไม่ได้ทำงานให้เรียบร้อย แล้วยังคิดจะมากินข้าวอีก