ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1958

แต่การเดินทางไปคุนหลุนครั้งนี้แตกต่างไปจากภารกิจครั้งก่อน ๆ

คุนหลุนเป็นสถานที่ที่มีแต่เสือสิงห์กระทิงแระ และยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้ชิงหลงยังถูกคนของคุนหลุนคุมตัวเอาไว้ แม้กระทั่งชิงหลงยังต้องขอความช่วยเหลือจากภายนอก เรื่องนี้คงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ๆ

คู่ต่อสู้ที่ไป๋ฉี่กำลังเผชิญหน้าอยู่ ก็ดูจะยากกว่าคู่ต่อสู้ที่เขาเคยเผชิญมาก่อนหน้านี้

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะยากแค่ไหน ไป๋ฉี่ก็ไม่กลัว!

เดิมเขาเป็นทาสคุนหลุนมาแต่กำเนิด และเขาได้รับภารกิจปกป้องเหล่าปัญญาชน มันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องเผชิญกับความยากลำบากอยู่แล้ว

โชคดีที่ได้เซียวเฉวียนเป็นเจ้านาย แม้ว่าเขาจะถูกปลดปล่อยจากการเป็นทาส และกลายเป็นทหารของราชวงศ์ต้าเว่ย แต่เขาก็ไม่เคยลืมพันธกิจในการปกป้องเซียวเฉวียน

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือไม่ว่าตอนนี้ไป๋ฉี่จะอยู่ที่ไหนหรือดำรงตำแหน่งอะไร ตราบใดที่เซียวเฉวียนต้องการเขา เขาจะไม่ปฏิเสธและเขาจะรีบมาทันที !

รัฐมู่อวิ๋นอยู่ห่างไกลจากคุนหลุน อาจจะต้องใช้เวลาเดินทางสักระยะหนึ่ง นอกจากนี้ไป๋ฉี่จะต้องทำความเข้าใจสถานการณ์ในคุนหลุนก่อน ออกเดินทางในตอนนี้ ก็ไม่ได้เร็วเกินไป

ยิ่งมีเวลามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเตรียมตัวได้ดีมากขึ้นเท่านั้น และโอกาสที่จะชนะก็มากขึ้นตามไปด้วย

。

ไป๋ฉี่กล่าวว่า "ถ้าอย่างนั้นไป๋ฉี่จะออกเดินทางเดี่ยวนี้ ใต้เท้าเซียวดูแลตัวเองด้วย"

เซียวเฉวียนพูดเบาๆว่า "อื้ม" และทั้งสองคนก็หยุดส่งกระแสจิต

ณ ถนนชางเฉิง

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง ย่าเหยียนก็แทบรอไม่ไหวที่จะเรียกทุกคนมาและเริ่มสนทนากันคร่าวๆ

อันที่จริงเรื่องค้นหาที่อยู่ของเซียวเฉวียน เมื่อคืนที่ผ่านมาพวกเขาก็ได้ข้อสรุปแล้ว

แผนการคือ เช้าวันนี้ทุกคนตื่นแต่เช้าแล้วไปเฝ้ารอเสี่ยวเซียนชิวหรือเซี่ยวเฟิง หลังจากนั้นค่อยวางแผนใหม่ตามสถานการณ์

ปรากฏว่า พวกเขาเฝ้าอยู่ครึ่งวันแล้วก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเสี่ยวเซียนชิวหรือเซี่ยวเฟิงเลย

นั่นหมายความว่า แผนการณ์นี้ล้มเหลวไม่เป็นท่า

กล่าวอีกนัยหนึ่ง การนั่งสนทนาครั้งก็ช่วยพวกเขาตัดสินใจได้ว่าจะทำอะไรต่อไป

เว่ยหงเสนอว่า "เจ้าสำนัก ทำไมเราไม่แยกย้ายกันออกค้นหาทั่วทั้งบริเวณนี้ล่ะ?"

แม้ว่าวิธีนี้จะเสียทั้งแรงและเเวลาแล้ว แต่เว่ยหงคิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดในขณะนี้

มิฉะนั้น การรอเพียงอย่างเดียวก็ไม่ใช่หนทางแก้ปัญหา

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่าแต่พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่เพียงแต่เป็นการเสียเวลาไปเปล่าๆ แต่กลับให้เวลากับเซียวเฉวียนอีกด้วย

หากเซียวเฉวียนอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ และรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ถนนชางเฉิง เซียวเฉวียนจะต้องย้ายไปที่อื่นอย่างแน่นอน

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใด การตามหาเซียวเฉวียนก็จะยิ่งยากมากขึ้นเท่านั้น

ย่าเหยียนเงียบไปสักพักแล้วพูดว่า "เอาล่ะ ไปทำตามนี้เถอะ”

ไม่ว่าจะหาตัวเซียวเฉวียนในระแวกนี้เจอหรือไม่ ก็ต้องไปค้นหากันก่อนถึงจะรู้

หาเจอก็ดี หาไม่เจอก็จะได้ไม่ต้องเสียเวลากับที่นี่ จะได้ไปหาที่ใหม่

เมื่อย่าเหยียนเห็นด้วย เรื่องนี้เลยได้ข้อสรุปให้ไปทำตามนั้น

เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา คนทั้งห้าคนก็แยกย้ายออกไปค้นหา

แต่ทว่า ทันทีที่ทั้งห้าคนออกจากโรงเตี๊ยม พวกเขาก็ได้ยินคนแอบคุยกันลับๆล่อๆ ว่า "พวกเจ้าได้ยินข่าวไหม?"

มีคนอยากรู้อยากเห็นถามขึ้นว่า “ได้ยินข่าวอะไรหรือ?”

มีคนเร่งเร้า “มีข่าวอะไรเจ้าก็รีบเล่ามาสิ อย่ามัวชักช้าอยู่”

เสียงซุบซิบทำให้คนทั้งห้าคนต้องเดินช้าลงโดยทันที

ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า "ข้าได้ยินจากเพื่อนบ้านที่เพิ่งกลับมาจากหูโจวว่าเขาเห็นเสือขาวตัวใหญ่ในตลาดด้วย"

“เห้ย? เป็นไปไม่ได้?” มีคนสงสัย

มันเพิ่งมาปรากฏตัวที่นี่เมื่อวานนี้เอง ทำไมไปที่หูโจวเร็วขนาดนี้?

มันบินได้หรือมันหายตัวได้?

แม้แต่นักเล่าเรื่องก็ไม่กล้าแต่งเรื่องนี้ขึ้นมา

เมื่อถูกคนถาม ชายคนนั้นก็รู้สึกไม่พอใจ: " เรื่องนี้ข้าได้ยินกับหูของตัวเอง มันจะเป็นเรื่องโกหกได้อย่างไร?"