ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1963

คราวนี้ เกรงว่าเซียวเฉวียนไม่ออกจากรัฐมู่อวิ๋นคงไม่ได้แล้ว

เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เสี่ยวเซียนชิวต้องรีบกลับไป บอกข่าวนี้กับเซียวเฉวียนโดยเร็ว

เมื่อได้ยินว่าย่าเหยียนจากไปและกลับมา เซียวเฉวียนก็อดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดชั่วขณะ หลังจากผ่านไปสักครู่ เซียวเฉวียนก็พูดว่า "ไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ"

ในเมื่อย่าเหยียนสั่งให้ขยายขอบเขตการค้นหา ไม่ช้าก็เร็วเธอก็สืบค้นมาถึงที่นี่

แทนที่จะวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก เป็นการดีกว่าที่จะหนีไปแล้วหาที่ปักหลักเสียก่อน

เซียวเฉวียนคิดไว้แล้วว่าเขาจะไปที่ไหน เขาจะกลับไปที่เมืองหลวงในทันที

ในเมื่อย่าเหยียนไปเมืองหลวงแล้วไม่ได้อะไรเลย เช่นนั้นนางจะไม่กลับเมืองหลวงอีกในช่วงเวลาสั้นๆ นี้

เมืองหลวงเป็นค่ายหลักของเซียวเฉวียน และสะดวกมากที่จะพักฟื้นที่นั่น

เนื่องจากเขาจะกลับไปเมืองหลวง เสี่ยวเซียนชิวจึงไม่จำเป็นต้องติดตามเซียวเฉวียนอีกต่อไป เซียวเฉวียนกล่าวว่า "เสี่ยวเซียนชิว เจ้ากลับไปสอนวรยุทธให้ท่านอาหญิงของเจ้าต่อ ถือโอกาสช่วยพ่อดูแลเกาะนกกระสาด้วย"

“แต่เจ้าต้องจำไว้ว่า ต้องปกปิดเบาะแสด้วย"

ท้ายที่สุด เธอก็ปรากฏตัวที่ถนนชางเฉิง และตกเป็นเป้าหมายของย่าเหยียนและคนอื่นๆ เมื่อย่าเหยียนและคนของเธอรู้ที่อยู่ของเสี่ยวเซียนชิว พวกเขาจะมุ่งหน้าไปที่เกาะนกกระสา

เมื่อถึงจุดนั้นสิ่งต่างๆ ก็เริ่มยุ่งยาก

เสี่ยวเซียนชิวรู้ว่าเซียวเฉวียนกังวลเรื่องอะไร นางจึงพูดอย่างเป็นเด็กดีว่า "ท่านพ่อ มิต้องห่วง เสี่ยวเชียนชิวจะดูแลท่านอาหญิงและเกาะนกกระสาเป็นอย่างดี"

คนที่กังวลเซียวเฉวียนมากที่สุดในเกาะนกกระสาคือเซียวจิง ตามด้วยทาสคุนหลุน

แต่ตราบใดที่นักปราชญ์ไม่ปรากฏตัว ทาสคุนหลุนก็จะปลอดภัย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง งานที่สำคัญที่สุดของเสี่ยวเซียนชิวคือการปกป้องเซียวจิง

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "ดี เจ้าต้องดูแลตัวเองด้วย"

เสี่ยวเซียนชิวกล่าวว่า "อย่ากังวลเลยท่านพ่อ"

ตราบใดที่ไม่ใช่เพลิงชุ้ยเจี้ยน ก็ไม่มีอะไรสามารถคุกคามชีวิตของเสี่ยวเซียนชิวได้ เซียวเฉวียนไม่จำต้องกังวลความปลอดภัยของเสี่ยวเซียนชิวเลย

และเพลิงชุ้ยเจี้ยนได้ดับไปนานแล้วโดยเซียวเฉวียน ซึ่งหมายความว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่สามารถเอาชนะเสี่ยวเซียนชิวได้

แม้แต่คนที่มีอำนาจเช่นย่าเหยียน

นางก็แค่สามารถทำร้ายเสี่ยวเซียนชิวได้เท่านั้น แต่ไม่อาจเอาชีวิตของเธอได้

ท้ายที่สุดแล้ว เสี่ยวเซียนชิวไม่ใช่ร่างจริง และไม่สามารถจับหรือสัมผัสด้วยมือได้

ศัตรูอยู่ใกล้แค่เอื้อม ไม่จำเป็นต้องรอช้า

เซียวเฉวียนไม่ได้พูดอะไรมาก เมื่อเห็นเสี่ยวเซียนชิวหายไปต่อหน้าต่อตา เซียวเฉวียนก็เดินออกจากถ้ำแล้วพูดว่า "กิเลนหมอบลง"

แม้ว่าอาการบาดเจ็บของเซียวเฉวียนจะดีขึ้น แต่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวท่าทางที่เกินไปได้ จำต้องให้กิเลนทำตามเขา

กิเลนหมอบอยู่บนพื้นอย่างเชื่อฟังจนกระทั่งเซียวเฉวียนพูดว่า "นั่งเรียบร้อยดีแล้ว เราไปกันเถอะ กลับไปที่จวนเซียวกัน"

ในที่สุดก็กลับไปที่จวนเซียว!

กิเลนไม่อาจมีความสุขไปกว่านี้อีกแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ต่างก็ชอบใช้ชีวิตที่มีบ้านที่สามารถปกป้องพวกเขาจากลมและฝนได้ และไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารเครื่องนุ่งห่ม

จวนเซียวสามารถเติมเต็มความปรารถนาของกิเลนได้

ในจวนเซียว กิเลนไม่เพียงแต่ไม่ต้องทำงานเท่านั้น แต่ยังนอนหลับสบายอีกด้วย

เมื่อเทียบกับที่นี่ ข้าก็ไม่ค่อยมีความสุขนัก

ในเวลานี้ กิเลนมองย้อนกลับไปที่ถ้ำ จากนั้นจึงใช้อุ้งเท้าเกาพื้น

ในสายตาของเซียวเฉวียน นี่เป็นพฤติกรรมที่น่างงงวย เขาไม่เข้าใจ

กิเลนขยับร่างกายต่อไป แต่เซียวเฉวียนยังคงไม่เข้าใจ จึงพูดว่า "กิเลน ทำไมเจ้ายังไม่ออกเดินทาง?"

กิเลนชี้ไปที่ถ้ำด้วยอุ้งเท้าของเขา จากนั้นยกอุ้งเท้าขึ้นและทำท่าเตะ

คราวนี้ จู่ๆ เซียวเฉวียนก็เข้าใจและถามอย่างไม่แน่นอนว่า "ความหมายของเจ้าคือ จะทำลายถ้ำนี้งั้นหรือ?"

ในทะเลทรายอันไม่มีที่สิ้นสุด

นักปราชญ์มองดูดวงดาวและดวงจันทร์ และในที่สุดก็รอจนกระทั่งลมแรงหยุดลง

แต่ในเวลานี้ เวลาเกือบทั้งวันผ่านไปแล้ว และพระอาทิตย์ก็ขึ้นบนท้องฟ้าแล้ว นักปราชญ์ก็กังวลเช่นกัน ได้ใช้ความพยายามอย่างมากในตอนนี้ เหงื่อบนหน้าผากของเขาหยดลงมาเป็นหยดใหญ่

เขารีบเช็ดมันสองครั้งและเริ่มออกเดินทาง

เมื่อคนๆ หนึ่งโชคร้ายขึ้นมา เขาก็อาจโชคร้ายอย่างที่สุด

นักปราชญ์เข้าออกทะเลทรายหลายครั้งแต่ครั้งนี้ยากเหลือเกิน สภาพอากาศเลวร้ายแบบนี้หมายความว่านักปราชญ์ไม่แข็งแกร่งเหมือนเมื่อก่อนงั้นหรือไม่?

ในเวลานี้ คนที่มักจะอ้างว่าเป็นตัวแทนของสวรรค์อดไม่ได้ที่จะสงสัยในความเชื่อของเขาจริงๆ

ดังที่เซียวเฉวียนกล่าวไว้ หากนักปราชญ์เป็นตัวแทนของสวรรค์อย่างแท้จริง เขาจะได้รับการคุ้มครองจากสวรรค์ และทุกอย่างจะดำเนินไปอย่างราบรื่น

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ทุกอย่างผิดพลาดไปสำหรับเขา และเขาก็โชคไม่ดีอย่างยิ่ง

เขาอดไม่ได้เริ่มสงสัยว่าเขาคิดผิดจริงๆ หรือไม่!

จริงหรือที่เงาดำพูด เขาไม่ควรกัดเซียวเฉวียนไม่ปล่อย?

หากเขาไม่ชักชวนหมิงเจ๋อให้ฆ่าเซียวเฉวียนตั้งแต่แรกเริ่ม และเขาไม่ถือว่าเซียวเฉวียนเป็นความผิดปกติ เขาคงไม่จบลงแบบนี้ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับสำนักหมิงเซียน และซินเจียงก็ไม่ล่มสลายเช่นกัน?

เป็นเรื่องจริงหรือไม่ที่ตราบใดที่เขาไม่ดำเนินการนี้ ต้าเว่ยก็จะยังคงเป็นเว่ยเชียนชิวที่มีอำนาจอยู่ และผู้คนก็จะตกที่นั่งลำบากอย่างเลวร้าย?

และเซียวเฉวียนยังคงเป็นบัณฑิตที่ไร้ประโยชน์อย่างนั้น?

เขาสามารถเป็นได้เพียงลูกเขยของตระกูลฉินเท่านั้น เขาจะไม่มีวันได้เป็นราชบุตรเขยของซินเจียง และเขาจะไม่มีสถานะสูงส่งเช่นนี้อีก?

เป็นไปได้ไหมว่าการเปลี่ยนแปลงในวิถีชีวิตของเซียวเฉวียนนั้นมีสาเหตุมาจากคำทำนายของนักปราชญ์นี้จริงๆ

เป็นนักปราชญ์จริงๆ หรือไม่ที่ทำให้เซียวเฉวียนเป็นอย่างที่เขาเป็นในทุกวันนี้?

นักปราชญ์ปรารถนาคนที่เขาต้องการจะฆ่า แต่ในที่สุดคนๆ นั้นก็มาถึงจุดสุดยอดของชีวิตเพราะเขา ไม่เพียงแต่ไม่สามารถฆ่าคนได้เท่านั้น แต่นักปราชญ์ยังเอาทุกอย่างมาใส่ตัวเองด้วย ช่องว่างขนาดใหญ่นี้ เป็นเรื่องยากสำหรับนักปราชญ์ที่จะยอมรับได้!