ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1963

คราวนี้ เกรงว่าเซียวเฉวียนไม่ออกจากรัฐมู่อวิ๋นคงไม่ได้แล้ว

เพื่อไม่เป็นการเสียเวลา เสี่ยวเซียนชิวต้องรีบกลับไป บอกข่าวนี้กับเซียวเฉวียนโดยเร็ว

เมื่อได้ยินว่าย่าเหยียนจากไปและกลับมา เซียวเฉวียนก็อดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดชั่วขณะ หลังจากผ่านไปสักครู่ เซียวเฉวียนก็พูดว่า "ไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ"

ในเมื่อย่าเหยียนสั่งให้ขยายขอบเขตการค้นหา ไม่ช้าก็เร็วเธอก็สืบค้นมาถึงที่นี่

แทนที่จะวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก เป็นการดีกว่าที่จะหนีไปแล้วหาที่ปักหลักเสียก่อน

เซียวเฉวียนคิดไว้แล้วว่าเขาจะไปที่ไหน เขาจะกลับไปที่เมืองหลวงในทันที

ในเมื่อย่าเหยียนไปเมืองหลวงแล้วไม่ได้อะไรเลย เช่นนั้นนางจะไม่กลับเมืองหลวงอีกในช่วงเวลาสั้นๆ นี้

เมืองหลวงเป็นค่ายหลักของเซียวเฉวียน และสะดวกมากที่จะพักฟื้นที่นั่น

เนื่องจากเขาจะกลับไปเมืองหลวง เสี่ยวเซียนชิวจึงไม่จำเป็นต้องติดตามเซียวเฉวียนอีกต่อไป เซียวเฉวียนกล่าวว่า "เสี่ยวเซียนชิว เจ้ากลับไปสอนวรยุทธให้ท่านอาหญิงของเจ้าต่อ ถือโอกาสช่วยพ่อดูแลเกาะนกกระสาด้วย"

“แต่เจ้าต้องจำไว้ว่า ต้องปกปิดเบาะแสด้วย"

ท้ายที่สุด เธอก็ปรากฏตัวที่ถนนชางเฉิง และตกเป็นเป้าหมายของย่าเหยียนและคนอื่นๆ เมื่อย่าเหยียนและคนของเธอรู้ที่อยู่ของเสี่ยวเซียนชิว พวกเขาจะมุ่งหน้าไปที่เกาะนกกระสา

เมื่อถึงจุดนั้นสิ่งต่างๆ ก็เริ่มยุ่งยาก

เสี่ยวเซียนชิวรู้ว่าเซียวเฉวียนกังวลเรื่องอะไร นางจึงพูดอย่างเป็นเด็กดีว่า "ท่านพ่อ มิต้องห่วง เสี่ยวเชียนชิวจะดูแลท่านอาหญิงและเกาะนกกระสาเป็นอย่างดี"

คนที่กังวลเซียวเฉวียนมากที่สุดในเกาะนกกระสาคือเซียวจิง ตามด้วยทาสคุนหลุน

แต่ตราบใดที่นักปราชญ์ไม่ปรากฏตัว ทาสคุนหลุนก็จะปลอดภัย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง งานที่สำคัญที่สุดของเสี่ยวเซียนชิวคือการปกป้องเซียวจิง

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "ดี เจ้าต้องดูแลตัวเองด้วย"

เสี่ยวเซียนชิวกล่าวว่า "อย่ากังวลเลยท่านพ่อ"

ตราบใดที่ไม่ใช่เพลิงชุ้ยเจี้ยน ก็ไม่มีอะไรสามารถคุกคามชีวิตของเสี่ยวเซียนชิวได้ เซียวเฉวียนไม่จำต้องกังวลความปลอดภัยของเสี่ยวเซียนชิวเลย

และเพลิงชุ้ยเจี้ยนได้ดับไปนานแล้วโดยเซียวเฉวียน ซึ่งหมายความว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่สามารถเอาชนะเสี่ยวเซียนชิวได้

แม้แต่คนที่มีอำนาจเช่นย่าเหยียน

นางก็แค่สามารถทำร้ายเสี่ยวเซียนชิวได้เท่านั้น แต่ไม่อาจเอาชีวิตของเธอได้

ท้ายที่สุดแล้ว เสี่ยวเซียนชิวไม่ใช่ร่างจริง และไม่สามารถจับหรือสัมผัสด้วยมือได้

ศัตรูอยู่ใกล้แค่เอื้อม ไม่จำเป็นต้องรอช้า

เซียวเฉวียนไม่ได้พูดอะไรมาก เมื่อเห็นเสี่ยวเซียนชิวหายไปต่อหน้าต่อตา เซียวเฉวียนก็เดินออกจากถ้ำแล้วพูดว่า "กิเลนหมอบลง"

แม้ว่าอาการบาดเจ็บของเซียวเฉวียนจะดีขึ้น แต่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวท่าทางที่เกินไปได้ จำต้องให้กิเลนทำตามเขา

กิเลนหมอบอยู่บนพื้นอย่างเชื่อฟังจนกระทั่งเซียวเฉวียนพูดว่า "นั่งเรียบร้อยดีแล้ว เราไปกันเถอะ กลับไปที่จวนเซียวกัน"

ในที่สุดก็กลับไปที่จวนเซียว!

กิเลนไม่อาจมีความสุขไปกว่านี้อีกแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสัตว์ต่างก็ชอบใช้ชีวิตที่มีบ้านที่สามารถปกป้องพวกเขาจากลมและฝนได้ และไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารเครื่องนุ่งห่ม

จวนเซียวสามารถเติมเต็มความปรารถนาของกิเลนได้

ในจวนเซียว กิเลนไม่เพียงแต่ไม่ต้องทำงานเท่านั้น แต่ยังนอนหลับสบายอีกด้วย

เมื่อเทียบกับที่นี่ ข้าก็ไม่ค่อยมีความสุขนัก

ในเวลานี้ กิเลนมองย้อนกลับไปที่ถ้ำ จากนั้นจึงใช้อุ้งเท้าเกาพื้น

ในสายตาของเซียวเฉวียน นี่เป็นพฤติกรรมที่น่างงงวย เขาไม่เข้าใจ

กิเลนขยับร่างกายต่อไป แต่เซียวเฉวียนยังคงไม่เข้าใจ จึงพูดว่า "กิเลน ทำไมเจ้ายังไม่ออกเดินทาง?"

กิเลนชี้ไปที่ถ้ำด้วยอุ้งเท้าของเขา จากนั้นยกอุ้งเท้าขึ้นและทำท่าเตะ

คราวนี้ จู่ๆ เซียวเฉวียนก็เข้าใจและถามอย่างไม่แน่นอนว่า "ความหมายของเจ้าคือ จะทำลายถ้ำนี้งั้นหรือ?"