ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1978

ในอดีตที่ผ่านมา เมื่อเซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บ พระเจ้าจะเป็นผู้ทำการรักษาให้เขา

แต่ครั้งนี้เซียวเฉวียนกลับต้องหลบซ่อนเพื่อฟื้นฟูและรักษาตนเอง

ตามที่เซียวเฉวียนพูด เป็นไปได้ว่าเขาจะต้องพักฟื้นในศาลาคุนหวู่เป็นระยะเวลาประมาณครึ่งเดือน

ก่อนที่จะเดินทางมาถึงศาลาคุนหวู่ เขาได้พักฟื้นอยู่ด้านนอกเป็นเวลาหลายวันแล้ว แม้เซียวเฉวียนจะไม่ได้บอก แต่อี้กุยก็รู้เรื่องนี้ดี

กล่าวโดยสรุปก็คือ อี้กุยรู้สึกได้ว่าอาการบาดเจ็บของเซียวเฉวียนในครั้งนี้นั้นแปลกออกไป

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ย่าเหยียนผู้นี้รับมือยากยิ่งนัก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สวีซูผิงกล่าวออกมาว่า “ใต้เท้าเซียวพูดออกมาเช่นนี้ ท่านก็จะเชื่อในคำพูดของใต้เท้าเซียวอย่างนั้นหรือ?”

เขาบอกว่าไม่ต้องกังวล เช่นนั้นก็เท่ากับว่าปลอดภัยแล้ว บาดแผลจะหายดีหรือไม่ ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับเวลา

ดังนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ก็คือ ห้ามเปิดเผยร่องรอยของเซียวเฉวียนออกไปเป็นอันขาด

ด้วยเหตุนี้ ครั้งนี้เจ้าหนุ่มเซียวเฉวียนได้เผชิญหน้ากับศัตรูผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง

น่าเสียดายที่สวีซูผิงไม่สามารถทำอะไรเพื่อช่วยเขาได้ สิ่งที่เขาทำได้คืออธิษฐานต่อพระเจ้าให้ช่วยคุ้มครองเซียวเฉวียน ให้เขาได้เป็นเสาหลักของต้าเว่ยต่อไป

หากต้าเว่ยต้องการพัฒนา เซียวเฉวียนเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ เซียวเฉวียนจึงจำเป็นต้องเอาชนะคนอย่างย่าเหยียนให้ได้!

อี้กุยกล่าวว่า “นั่นคือสิ่งเดียวในเวลานี้ ข้าเองก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ กังวลไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเก็บที่อยู่ของเซียวเฉวียนไว้เป็นความลับ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะรู้ว่าสวีซูผิงไม่มีทางพูดออกไป แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะกำชับออกมาอีกครั้ง “ข้าหวังว่าใต้เท้าสวีจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ”

สวีซูผิงยิ้มออกมาเล็กน้อย “เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว”

พูดออกมาเช่นนี้ ต่อให้เขาอยากจะไปเยี่ยมเซียวเฉวียน มันก็คงเป็นไปไม่ได้ เพื่อความปลอดภัยของเซียวเฉวียน สวีซูผิงจึงต้องทำในสิ่งที่เขาควรทำอย่างซื่อสัตย์ และรออยู่ในที่ที่เขาควรอยู่

เขากล่าวว่า “หลังจากที่คุณชายอี้กลับไปแล้ว ช่วยกล่าวคำทักทายใต้เท้าเซียวแทนข้าด้วย ไว้เมื่อมีเวลาที่เหมาะสม ข้าจะไปเยี่ยมเขาด้วยตัวเอง”

อี้กุยแสดงรอยยิ้มบนใบหน้า ตอบกลับไปว่า “คำพูดของใต้เท้าสวี ข้าจะนำไปบอกกับใต้เท้าเซียวเป็นแน่ ข้าขอกล่าวขอบคุณแทนท่านปู่น้อยด้วย”

สิ่งที่สวีซูผิงไม่ควรรู้ สิ่งที่ควรรู้ เขาล้วนได้รับรู้ไปหมดแล้ว อี้กุยจึงกล่าวออกมาว่า “เช่นนั้นก็ขอรบกวนใต้เท้าสวีเลือกวันมงคลให้ข้าด้วย”

เซียวเฉวียนพูดไว้แล้ว เรื่องเงินไม่อาจปล่อยให้เวลาสูญเปล่าไปได้ เรื่องการเปิดหอปี๋เซิ่งและบ่อนพนัน จะต้องรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ยิ่งวันนั้นเข้ามาถึงเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดี

หลังจากเข้าใจคำขอของอี้กุยแล้ว สวีซูผิงก็กล่าวออกมาว่า “คุณชายอี้รอสักครู่”

พูดจบเขาก็รวบรวมสมาธิ พึมพำบางสิ่งบางอย่างออกมา แต่อี้กุยนั้นได้ยินไม่ชัดว่าเขาพึมพำอะไรออกมาบ้าง

ในขณะเดียวกัน เขาก็ดีดนิ้วของเขาไปมา

แม้ว่าอี้กุยเคยขอให้สวีซูผิงทำเช่นนี้มาก่อน แต่ตอนนั้นสวีซูผิงก็ไม่ได้จริงจังถึงเพียงนี้ แค่เขาเอ่ยปากอีกฝ่ายก็ให้คำตอบออกมาแล้ว

เมื่อดูจากการกระทำของเขาในวันนี้แล้ว เขาเหมือนพวกหลอกลวงในยุทธภพ

คิดไม่ถึงเลยว่า หนุ่มจอหงวนในตอนนั้นจะกลายเป็นสภาพเช่นนี้

ขณะที่ขอบเขตอันไกลโพ้นของอี้กุยถูกเปิดออก เขาก็รู้สึกขบขันกับการกระทำของสวีซูผิงอย่างช่วยไม่ได้

เขาหลุดหัวเราะออกมาดังลั่นในเวลาที่ไม่เหมาะสม

ในเวลานี้ สวีซูผิงยกเปลือกตาของเขาขึ้นมา มองมาที่อี้กุยด้วยแววตาอันเฉยเมย “คุณชายอี้ ท่าทางเมื่อครู่ของข้ามันน่าขันขนาดนั้นเลยงั้นหรือ?”

เดิมทีการทำเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องตลก แต่อี้กุยคิดว่าเป็นคนใครชิด จึงพูดคุยกันได้ง่าย และสวีซูผิงก็เกิดมาจากครอบครัวของบัณฑิต แต่กลับมาทำเรื่องเช่นนี้ อี้กุยจึงรู้สึกว่าภาพที่เขาเห็นเมื่อครู่นั้นไม่สอดคล้องกันเอาเสียเลย เขาจึงอดหัวเราะออกมาไม่ได้

อี้กุยเองก็รู้ว่าการหัวเราะของเขานั้นเป็นการเสียมารยาทอย่างรุนแรง แต่เขาก็อดไม่ได้จริงๆ เขาทำได้เพียงกล่าวขอโทษสวีซูผิง “ข้าน้อยเสียมารยาทแล้ว หวังว่าใต้เท้าสวีจะไม่ถือสา”

สวีซูผิงกลอกตาขาวใส่เขา “ข้าเป็นคนขี้ตระหนี่ขนาดนั้นเลยงั้นหรือ?”

เขาจะโต้เถียงกับคนรุ่นหลังเพราะเรื่องเล็กน้อยแค่นี้อย่างนั้นหรือ?

นี่มันแสดงให้เห็นว่าเขาขาดความเอื้ออาทรมากเพียงใด?

เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องยาก อี้กุยเชิญสวีซูผิงไปทานอาหารและดื่มชา ไม่ว่าจะเลือกอันไหนทั้งหมดก็จบที่หอปี๋เซิ่งทั้งนั้น

และสวีซูผิงเองก็ได้ยินเกี่ยวกับอาหารอร่อยในหอปี๋เซิ่งมาเป็นเวลานาน ตัวเขาก็อยากจะลองมานานแล้ว

สวีซูผิงยิ้มพร้อมกล่าวว่า “คุณชายอี้ไม่ต้องเกรงใจ ท่านรีบไปทำธุระของท่านเถิด”

ที่จริงในใจของเขายังมีประโยคที่ยังไม่ได้พูดออกมา นั่นก็คือ หากต้องการขอบคุณข้า ในวันที่หอปี๋เซิ่งเปิดกิจการ เจ้าอย่าลืมส่งบัตรเชิญมาให้ข้าสักใบแล้วกัน

อี้กุยเป็นคนมีน้ำใจยิ่งนัก “หลังจากข้าปรึกษากับท่านปู่น้อยเรียบร้อยแล้ว ข้าจะส่งคนไปแจ้งให้ใต้เท้าสวีได้รับทราบ และหวังว่าท่านจะมีเวลาว่างมาพบกัน”

ความหมายของคำพูดนี้ก็คือ เมื่อถึงเวลาข้าจะให้คนส่งบัตรเชิญไปให้เจ้า ถึงเวลานั้นเจ้าก็มาด้วยแล้วกัน

สวีซูผิงยิ้มอย่างหน้าชื่นใจบาน “เรื่องยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ ข้าไม่มีทางพลาดเป็นแน่ เช่นนั้นก็ขอขอบคุณใต้เท้าเซียวและคุณชายอี้ไว้ล่วงหน้า”

เปิดกิจการหอปี๋เซิ่ง ไม่เพียงแค่มีอาหารมื้อใหญ่เท่านั้น แต่ยังมีเรื่องมากมายให้ได้รับฟัง เรื่องที่ยอดเยี่ยมถึงเพียงนี้ มีหรือที่สวีซูผิงจะไม่สนใจ?

อี้กุยตอบ “ถึงเวลานั้นก็ยินดีต้อนรับใต้เท้าสวีเป็นอย่างสูง”

ทั้งสองคนบอกลากันอย่างสุภาพ เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง อี้กุยก็หันหลังและเดินจากไป

เพื่อที่จะกลับไปยังศาลาคุนหวู่โดยเร็วที่สุด อี้กุยยอมทิ้งรถม้าไว้ที่นี่ และขี่ม้าออกไปเท่านั้น

ระหว่างทางที่เขาควบม้า ใช้เวลาประมาณครึ่งก้านธูปเขาก็กลับไปถึงศาลาคุนหวู่

เมื่อลงจากม้า อี้กุยก็รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องทางปีกตะวันตกทันที

เห็นท่าทางที่รีบร้อนของเขา เซียวเฉวียนก็อดที่จะถามออกมาด้วยความสงสัยไม่ได้ “มีเรื่องอะไรถึงต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้?”

ปกติแล้วคุณชายอี้เป็นคนอ่อนโยนราวกับหยก เวลานี้ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดง แม้แต่ลมหายใจก็แปรปรวน ดูเหมือนว่าเขาเพิ่งจะหลบหนีเข้ามาจากด้านนอก

อี้กุยสงบสติอารมณ์พร้อมกล่าวว่า “ไม่มีอะไร ข้าแค่รีบกลับมาเฉยๆ”

เซียวเฉวียนขมวดคิ้ว “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้านั้นรีบเดินทางกลับมา แต่เหตุใดเจ้าถึงต้องรีบถึงเพียงนี้?”