ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1982

อาจั้นหวังว่าย่าเหยียนจะช่วยเขาได้ แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การพูดเพื่อช่วยระงับความวุ่นวายของชาวบ้านเหล่านี้ก็ตาม

อย่างไรก็ตาม ย่าเหยียนมองทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเย็นชา ราวกับไม่เห็นสัญญาณการขอความช่วยเหลือจากอาจั้น ไม่แม้แต่จะมองมาที่อาจั้นด้วยซ้ำ

ไม่รู้ว่านางไม่ได้ยินจริงๆหรือแกล้งทำเป็นหูหนวกเป็นใบ้ และไม่ต้องการช่วยเหลืออาจั้น

เนื่องจากไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ อาจั้นจึงทำได้เพียงพึ่งพาตัวเองเท่านั้น

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาทำได้เพียงกัดฟันเผชิญหน้ากับมัน เขากระแอมออกมาหนึ่งครั้ง กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ทุกคนเงียบ”

แต่กลับไม่มีใครฟังที่เขาพูดเลย เจ้าก็พูดของเจ้า ข้าก็พูดของข้า

มันเป็นฉากที่ควบคุมไม่ได้

ตอนนี้อาจั้นเองก็เพิ่งจะรู้ว่า เขานั้นไม่มีความสามารถในการควบคุมสถานการณ์เอาเสียเลย การที่ย่าเหยียนให้เขาเป็นตัวแทน นี่คือสิ่งที่ผิดพลาด

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะกล่าวว่า บังคับให้คนอื่นทำอะไรที่เกินความสามารถของตัวเอง

แต่ย่าเหยียนก็เป็นคนสร้างเขาขึ้นมาเอง และเป็นคนที่เลือกเขามาด้วยตัวเอง ดังนั้นอาจั้นจึงไม่กล้าที่จะถอยหลัง

เขาอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงแล้วตะโกนว่า “ทุกคนเงียบ!”

เมื่อเสียงดังกล่าวสิ้นสุดลง สถานการณ์ก็เงียบขึ้นมาในทันที

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สถานการณ์ก็รุนแรงยิ่งกว่าเดิม

ชายผู้มีเครายาวมองมาที่อาจั้นด้วยสายตาอันเยือกเย็น เขาพูดออกมาว่า “พวกเจ้าคิดที่จะยึดสถานที่แห่งนี้เป็นของตัวเอง เรื่องนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ แต่หากพวกเจ้ามอบเงื่อนไขบางอย่างให้พวกข้าก็อาจจะเป็นไปได้บ้างไม่ใช่หรือ?”

เช่นเดียวกับชาวบ้านคนเมื่อครู่พูด ชายผู้มีเครายาวเองก็รู้สึกว่าพวกของย่าเหยียนนั้นจะต้องทำอะไรกับช่องทางลับของพวกเขาเป็นแน่

เนื่องจากสถานที่แห่งนี้ถูกกำจับจ้องไว้แล้ว หากชาวบ้านอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไป สุดท้ายก็ไม่มีทางได้ข้อเสนอที่ดี

และสามคนนี้ก็มีท่าทางที่ไม่เป็นมิตร เมื่อเทียบกับการสู้กับพวกเขาจนตัวตาย ไม่สู้ต่างฝ่ายต่างถอยคนละก้าว ชายผู้มีเครายาวหรี่ตาลงพร้อมกล่าวว่า “พวกเจ้าไม่อยากให้ใครรู้จักที่นี่ หลังจากพวกข้าออกไปจากที่แห่งนี้แล้ว พวกข้าจะไม่เอ่ยถึงมันแม้แต่ครึ่งคำ”

พูดมาถึงตรงนี้ หากทั้งสองฝ่ายไม่สามารถตกลงกันได้ เช่นนั้นก็เท่ากับว่าต่างฝ่ายต่างฉีกหน้ากันและกัน

สุดท้ายก็มีแต่ต้องตายกันไปข้างหนึ่งเท่านั้น

ชีวิตเป็นสิ่งล้ำค่า เพื่อหลีกเลี่ยงความสูญเสียที่จะเกิดขึ้น ชายผู้มีเครายาวหวังว่าทั้งสองฝ่ายจะสามารถบรรลุข้อตกลงได้

ชาวบ้านทุกคนอพยพออกจากใต้หน้าผาได้อย่างปลอดภัย พวกของย่าเหยียนทั้งสามคนก็ยึดสถานที่แห่งนี้เพื่อสร้างดินแดนใหม่

ในตอนที่ย่าเหยียนที่เอาแต่เฝ้ามองสถานการณ์ด้วยแววตาอันเยือกเย็นก็จ้องมองไปยังชาวบ้านด้วยสายตาที่เฉียบคมพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นว่า “ข้าอยากจะบอกกับพวกเจ้าว่า เวลานี้พวกเจ้ามีอยู่สองทางเลือก”

ชาวบ้านไม่เคยได้ยินเสียงของย่าเหยียนมาก่อน เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของนางก็รู้สึกตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัว

ต่อให้พวกเขาฝันก็คงคิดไม่ถึงว่าเสียงของผู้หญิงคนนี้เลวร้ายเป็นอย่างมาก

มันฟังอยากเสียยิ่งกว่าเป็ด

ชาวบ้านอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา มองมาที่ย่าเหยียนด้วยความรังเกียจ แต่ในตอนที่สายตาของพวกเขาเผชิญหน้ากับสายตาของย่าเหยียน พวกเขาก็หดตัวลงโดยไม่ตั้งใจและรีบเก็บสายตาของพวกเขาในทันที

แต่พวกเขาก็ไม่ได้เกรงกลัวย่าเหยียนด้วยเรื่องเพียงแค่นี้ ชายผู้มีเครายาวกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็นว่า “เอ๊ะ? สองทางเลือกอะไร?”

ย่าเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นอย่างสุดขีด “ทางเลือกแรก พวกเจ้าทั้งหมดเข้ามาอยู่ในสำนักหมิงเซียนของข้า เป็นลูกศิษย์แห่งสำนักหมิงเซียน?”

ชายผู้มีเครายาวมองมาที่ย่าเหยียนอย่างมีความหมาย เมื่อทั้งคู่สบตากัน เขาก็ไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใด เผชิญหน้ากับย่าเหยียนอย่างไม่หลบสายตา

ในวินาทีที่สายตาทั้งสองคู่ปะทะกัน มีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดประกายไฟสายฟ้า

ชายผู้มีเครายาวกล่าวอย่างเย็นชา “แล้วหากพวกข้าไม่เข้าร่วมเล่า?”

ย่าเหยียนตอบอย่างเยือกเย็น “เช่นนั้นก็คงเป็นทางเลือกที่สองของพวกเจ้า นั่นก็คือตาย”

เป้าหมายของพวกย่าเหยียนนั้นชัดเจนตั้งแต่แรก พวกเขาถูกใจใต้หน้าผาแห่งนี้ ถูกใจในความโดดเดี่ยวและสันโดษของมัน

เช่นนั้นแล้วพวกเขาจะปล่อยชาวบ้านให้ออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?

มอบทางเลือกให้กับชาวบ้านสองทาง นี่ก็คือเป็นคุณธรรมอันยิ่งใหญ่สำหรับย่าเหยียนแล้ว

ดังนั้นเมื่อศัตรูที่แข็งแกร่งอยู่ตรงหน้า หากชาวบ้านยังไม่เชื่อฟังย่าเหยียน สิ่งที่รอเขาอยู่ก็คงมีแค่ความตายอย่างแท้จริง

ชายผู้มีเครายาวสูญเสียความเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้ไปโดยสิ้นเชิง เขาพูดด้วยน้ำเสียงของผู้ต้องการพูดคุย “ผู้นำเหยียน พวกข้าสาบานว่า หลังจากพวกเขาออกไปจากที่นี่ พวกข้าจะไม่มีวันเอ่ยถึงสถานที่แห่งนี้กับคนภายนอกเป็นอันขาด”

“ท่านลองไตร่ตรองดูว่าจะสามารถปล่อยพวกเราไปจากที่แห่งนี้ได้หรือไม่?”

ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขารู้หรือไม่ว่าสำนักหมิงเซียนนั้นเป็นสำนักแบบไหน ต่อให้พวกเขารู้ พวกของชายผู้มีเครายาวก็ไม่คิดที่จะเข้าร่วมกับสำนักนี้

พวกเขามาที่นี่ก็เพราะต้องการปลีกตัวออกจากโลกภายนอก พวกเขาเบื่อกับชีวิตที่มีแต่ปัญหา พวกเขาแค่อยากใช้ชีวิตเหมือนกับคนธรรมดาทั่วไปเท่านั้น

จึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องการเข้าร่วมกับสำนักหรือกลุ่มใดๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ย่าเหยียนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ นางใช้พลังของนางในการข่มขู่พวกเขาให้เข้าร่วมสำนักของนาง

หลังจากนี้ พวกเขาก็ต้องปฏิบัติตัวตามคำสั่งของย่าเหยียน ไม่มีอิสระเป็นของตัวเอง ชีวิตของพวกเขาต้องแขวนอยู่บนเส้นด้ายทุกวัน

หากวันใดวันหนึ่งพวกคนนี้อารมณ์เสีย เห็นพวกเขาเป็นที่ระบายอารมณ์ ลงมือสังหารพวกเขา แบบนั้นพวกเขาจะทำอย่างไร?

ความหมายของชายผู้มีเครายาวก็คือ อย่าเข้าร่วมสำนักของย่าเหยียนเป็นอันขาด

ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่

เพื่อให้ได้รับความเชื่อใจจากย่าเหยียน ชายผู้มีเครายาวยกมือของเขาขึ้นเพื่อสาบานต่อสวรรค์ “แด่สวรรค์ที่อยู่เบื้องบน ฟ้าดินเป็นพยาน ข้าจ้าวกังขอสาบานกับฟ้า หลังจากพวกข้าออกไปจากใต้หน้าผาแห่งนี้แล้ว พวกข้าจะไม่เอ่ยถึงมันแม้แต่ครึ่งคำ”

“หากมีการละเมิดใดๆ ขอให้สวรรค์ลงโทษข้าอย่างสาสม!”

เมื่อคิดว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีเพราะคำสาบาน ชาวบ้านคนอื่นก็ทยอยกันสาบานออกมา

แต่สิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของพวกเขาก็คือ ย่าเหยียนไม่สนใจสิ่งที่พวกเขาทำเลยแม้แต่น้อย นางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น “พวกเจ้าสาบานไปก็ไร้ประโยชน์”

ยังคงเป็นคำพูดเดิม พวกชาวบ้านมีทางเลือกเพียงสองทางเลือก นั่นก็คือทางเลือกที่ย่าเหยียนเป็นคนเสนอออกมา