ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1982

อาจั้นหวังว่าย่าเหยียนจะช่วยเขาได้ แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การพูดเพื่อช่วยระงับความวุ่นวายของชาวบ้านเหล่านี้ก็ตาม

อย่างไรก็ตาม ย่าเหยียนมองทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเย็นชา ราวกับไม่เห็นสัญญาณการขอความช่วยเหลือจากอาจั้น ไม่แม้แต่จะมองมาที่อาจั้นด้วยซ้ำ

ไม่รู้ว่านางไม่ได้ยินจริงๆหรือแกล้งทำเป็นหูหนวกเป็นใบ้ และไม่ต้องการช่วยเหลืออาจั้น

เนื่องจากไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ อาจั้นจึงทำได้เพียงพึ่งพาตัวเองเท่านั้น

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาทำได้เพียงกัดฟันเผชิญหน้ากับมัน เขากระแอมออกมาหนึ่งครั้ง กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ทุกคนเงียบ”

แต่กลับไม่มีใครฟังที่เขาพูดเลย เจ้าก็พูดของเจ้า ข้าก็พูดของข้า

มันเป็นฉากที่ควบคุมไม่ได้

ตอนนี้อาจั้นเองก็เพิ่งจะรู้ว่า เขานั้นไม่มีความสามารถในการควบคุมสถานการณ์เอาเสียเลย การที่ย่าเหยียนให้เขาเป็นตัวแทน นี่คือสิ่งที่ผิดพลาด

ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะกล่าวว่า บังคับให้คนอื่นทำอะไรที่เกินความสามารถของตัวเอง

แต่ย่าเหยียนก็เป็นคนสร้างเขาขึ้นมาเอง และเป็นคนที่เลือกเขามาด้วยตัวเอง ดังนั้นอาจั้นจึงไม่กล้าที่จะถอยหลัง

เขาอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงแล้วตะโกนว่า “ทุกคนเงียบ!”

เมื่อเสียงดังกล่าวสิ้นสุดลง สถานการณ์ก็เงียบขึ้นมาในทันที

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที สถานการณ์ก็รุนแรงยิ่งกว่าเดิม

ชายผู้มีเครายาวมองมาที่อาจั้นด้วยสายตาอันเยือกเย็น เขาพูดออกมาว่า “พวกเจ้าคิดที่จะยึดสถานที่แห่งนี้เป็นของตัวเอง เรื่องนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ แต่หากพวกเจ้ามอบเงื่อนไขบางอย่างให้พวกข้าก็อาจจะเป็นไปได้บ้างไม่ใช่หรือ?”

เช่นเดียวกับชาวบ้านคนเมื่อครู่พูด ชายผู้มีเครายาวเองก็รู้สึกว่าพวกของย่าเหยียนนั้นจะต้องทำอะไรกับช่องทางลับของพวกเขาเป็นแน่

เนื่องจากสถานที่แห่งนี้ถูกกำจับจ้องไว้แล้ว หากชาวบ้านอาศัยอยู่ที่นี่ต่อไป สุดท้ายก็ไม่มีทางได้ข้อเสนอที่ดี

และสามคนนี้ก็มีท่าทางที่ไม่เป็นมิตร เมื่อเทียบกับการสู้กับพวกเขาจนตัวตาย ไม่สู้ต่างฝ่ายต่างถอยคนละก้าว ชายผู้มีเครายาวหรี่ตาลงพร้อมกล่าวว่า “พวกเจ้าไม่อยากให้ใครรู้จักที่นี่ หลังจากพวกข้าออกไปจากที่แห่งนี้แล้ว พวกข้าจะไม่เอ่ยถึงมันแม้แต่ครึ่งคำ”

พูดมาถึงตรงนี้ หากทั้งสองฝ่ายไม่สามารถตกลงกันได้ เช่นนั้นก็เท่ากับว่าต่างฝ่ายต่างฉีกหน้ากันและกัน

สุดท้ายก็มีแต่ต้องตายกันไปข้างหนึ่งเท่านั้น

ชีวิตเป็นสิ่งล้ำค่า เพื่อหลีกเลี่ยงความสูญเสียที่จะเกิดขึ้น ชายผู้มีเครายาวหวังว่าทั้งสองฝ่ายจะสามารถบรรลุข้อตกลงได้

ชาวบ้านทุกคนอพยพออกจากใต้หน้าผาได้อย่างปลอดภัย พวกของย่าเหยียนทั้งสามคนก็ยึดสถานที่แห่งนี้เพื่อสร้างดินแดนใหม่

ในตอนที่ย่าเหยียนที่เอาแต่เฝ้ามองสถานการณ์ด้วยแววตาอันเยือกเย็นก็จ้องมองไปยังชาวบ้านด้วยสายตาที่เฉียบคมพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็นว่า “ข้าอยากจะบอกกับพวกเจ้าว่า เวลานี้พวกเจ้ามีอยู่สองทางเลือก”

ชาวบ้านไม่เคยได้ยินเสียงของย่าเหยียนมาก่อน เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของนางก็รู้สึกตกใจอย่างไม่ทันตั้งตัว

ต่อให้พวกเขาฝันก็คงคิดไม่ถึงว่าเสียงของผู้หญิงคนนี้เลวร้ายเป็นอย่างมาก

มันฟังอยากเสียยิ่งกว่าเป็ด

ชาวบ้านอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา มองมาที่ย่าเหยียนด้วยความรังเกียจ แต่ในตอนที่สายตาของพวกเขาเผชิญหน้ากับสายตาของย่าเหยียน พวกเขาก็หดตัวลงโดยไม่ตั้งใจและรีบเก็บสายตาของพวกเขาในทันที

แต่พวกเขาก็ไม่ได้เกรงกลัวย่าเหยียนด้วยเรื่องเพียงแค่นี้ ชายผู้มีเครายาวกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็นว่า “เอ๊ะ? สองทางเลือกอะไร?”

ย่าเหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นอย่างสุดขีด “ทางเลือกแรก พวกเจ้าทั้งหมดเข้ามาอยู่ในสำนักหมิงเซียนของข้า เป็นลูกศิษย์แห่งสำนักหมิงเซียน?”

ชายผู้มีเครายาวมองมาที่ย่าเหยียนอย่างมีความหมาย เมื่อทั้งคู่สบตากัน เขาก็ไม่ได้เกรงกลัวแต่อย่างใด เผชิญหน้ากับย่าเหยียนอย่างไม่หลบสายตา

ในวินาทีที่สายตาทั้งสองคู่ปะทะกัน มีความเป็นไปได้สูงที่จะเกิดประกายไฟสายฟ้า

ชายผู้มีเครายาวกล่าวอย่างเย็นชา “แล้วหากพวกข้าไม่เข้าร่วมเล่า?”

ย่าเหยียนตอบอย่างเยือกเย็น “เช่นนั้นก็คงเป็นทางเลือกที่สองของพวกเจ้า นั่นก็คือตาย”

เป้าหมายของพวกย่าเหยียนนั้นชัดเจนตั้งแต่แรก พวกเขาถูกใจใต้หน้าผาแห่งนี้ ถูกใจในความโดดเดี่ยวและสันโดษของมัน

เช่นนั้นแล้วพวกเขาจะปล่อยชาวบ้านให้ออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร?

มอบทางเลือกให้กับชาวบ้านสองทาง นี่ก็คือเป็นคุณธรรมอันยิ่งใหญ่สำหรับย่าเหยียนแล้ว