ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 1999

องค์หญิงมองดูเซียวเฉวียนอย่างอ่อนโยนและกล่าวว่า "ก่อนหน้านี้ น้องไม่ทราบว่าท่านพี่อยู่ในสภาพอย่างไร"

จึงให้เสวี่ยเยี่ยนออกไปสอบถามดู

ตอนนี้ได้รับทราบแล้ว เพื่อไม่ให้เซียวเฉวียนมีปัญหา ต่อไปนี้เธอจะไม่ทำเช่นนี้อีก เธอจะขอแค่เฝ้าอยู่ที่นี่ด้วยความสบายใจ รอให้เซียวเฉวียนกลับมาหาพวกเธอทั้งแม่และลูกสาวเอง

เซียวเฉวียนยิ้ม ๆ และกล่าวว่า "ดี องค์หญิงจงหายห่วง ไม่ว่าข้าจะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไร ข้าจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน"

ที่บ้านมีภรรยาและลูกสาวน่ารักรออยู่ เซียวเฉวียนจะปล่อยให้มีอะไรเกิดขึ้นกับตัวเองได้อย่างไร ?

ได้รับคำมั่นสัญญาจากเซียวเฉวียน องค์หญิงก็ยิ้มอย่างนิ่มนวลและกล่าวว่า "ตกลง"

”ช่วงเวลาว่าง น้องได้เตรียมตัดเย็บเสื้อผ้าให้ท่านพี่ชุดหนึ่ง ยังไม่เสร็จทีเดียว แต่ท่านพี่ลองดูหน่อยว่าชอบหรือไม่ สำหรับสีนี้”

พูดเสร็จ องค์หญิงก็ลุกขึ้นและกำลังจะกลับเข้าห้องไปหยิบเสื้อผ้าออกมาให้เซียวเฉวียนดู

แต่ถูกเซียวเฉวียนเรียกหยุดไว้ "องค์หญิง ยังไม่ต้องรีบ เสื้อผ้ายังไม่ต้องรีบดูก็ได้"

ขอให้เป็นผ้าที่องค์หญิงเลือกให้ เรื่องสีก็คงไม่มีพลาดอยู่แล้ว

ยิ่งกว่านั้น ถึงเซียวเฉวียนจะไม่ชอบ แต่องค์หญิงเป็นผู้เลือกและเย็บด้วยกับมือเธอเอง ในฐานะสามีกตัญญู เซียวเฉวียนก็ต้องบอกว่าทั้งสวยและชอบอยู่แล้ว

มิฉะนั้น จะทำลายจิตใจขององค์หญิงเสียเปล่าๆ

เซียวเฉวียนก็ลุกขึ้นยืนและดึงตัวองค์หญิงเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

องค์หญิงพูดเสียงขวยเขิน "ไม่เอาจ๊ะ ถ้วยชามยังไม่ได้เก็บ หมิงชิวและเสวี่ยเยี่ยนอาจเข้ามาเมื่อใดก็ได้"

ให้คนเห็นเข้าไม่ดีจ๊ะ

เซียวเฉวียนส่งรอยยิ้มอ่อนหวานให้องค์หญิงและพูดว่า "แค่กอดนิดเดียวนะ"

ขอกอดนิด...หนึ่ง

กอดภรรยาของตัวเอง ใครจะเห็น ช่างมันประลาย

องค์หญิงครึ่งผลักครึ่งยอม ซุกเข้าไปในอ้อมแขนของเซียวเฉวียนแล้วกระซิบว่า "พอแล้ว พวกเธอใกล้จะมาแล้ว"

กินข้าวเสร็จไปนานแล้ว ถึงเวลาที่เสวี่ยเยี่ยนต้องเข้ามาเก็บโต๊ะแล้ว

ให้เสวี่ยเยี่ยนและเซียวหมิงชิวมาเห็นเข้า จะต้องเคอะเขินขนาดไหน

ก็ได้ ใครให้องค์หญิงหน้าบางซะขนาดนี้เล่า ? เซียวเฉวียนได้แต่ปล่อยมือ ขยับเก้าอี้ให้องค์หญิงเข้ามาใกล้หน่อยแล้วพูดว่า "องค์หญิง เชิญนั่ง"

เขายังมีเรื่องที่จะบอกกับองค์หญิง

องค์หญิงนั่งลงทั้งรอยยิ้มและพูดอย่างอ่อนโยน "ท่านพี่ก็เชิญนั่งลงด้วย"

เซียวเฉวียนก็ขยับเก้าอี้ของเขาเข้าไปใกล้อีกหน่อยแล้วนั่งลงข้างกายองค์หญิง

ในขณะนี้เอง เสวี่ยเยี่ยนเดินเข้ามาจากด้านนอกจริงๆ หลังจากแสดงความเคารพให้สองคนแล้วพูดว่า "คุณหนู ท่านเขย เสวี่ยเยี่ยนขอมาเก็บโต๊ะจ้า"

ความหมายบ่งว่า ให้ทั้งสองไปนั่งให้ห่างๆ หน่อย เสวี่ยเยี่ยนกลัวว่าอาจเผลอทำให้น้ำแกงหกใส่ท่านทั้งสองเข้า

ทั้งสองคนเข้าใจและลุกขึ้นยืน

องค์หญิงพูดอย่างอ่อนนุ่ม "ท่านพี่ มาเถอะ มาดูเสื้อผ้ากัน"

ความหมายที่แอบซ่อนในนั้นคือ เธอจะให้เซียวเฉวียนเข้ามาคุยกันในห้องกับเธอ

ทำเช่นนี้ เสวี่ยเยี่ยนจะได้ไม่รู้สึกอึดอัดขณะที่เก็บโต๊ะ

เซียวเฉวียนเข้าใจและพูดเสียงเรียบๆ "เสวี่ยเยี่ยน เจ้าค่อยๆ ทำ ไม่ต้องรีบ"

ส่วนทำไมหมิงชิวถึงไม่ตามเข้ามาด้วย เซียวเฉวียนไม่ได้เป็นห่วงเธอ ด้วยความสามารถของเธอ เธอไม่เสียเปรียบคนแน่นอนอยู่แล้ว

เสวี่ยเยี่ยนเข้าใจและตอบว่า "จ้า ท่านเขย"

สามีภรรยาคู่นี้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน โอกาสที่จะได้พบกันก็มีน้อยเต็มที ครั้งนี้อุตส่าห์มาอยู่ด้วยกัน พวกเขาต้องมีเรื่องที่จะพูดคุยกันมากมาย

ความหมายในคำพูดของเซียวเฉวียน ก็คือบอกเสวี่ยเยี่ยนและเซียวหมิงชิวว่าอย่ามารบกวนการสนทนาของทั้งคู่

เห็นท่าทีเข้าใจของเสวี่ยเยี่ยน เซียวเฉวียนก็เดินตามองค์หญิงเข้าไปในห้อง

แต่ทั้งสองคนไม่ได้ปิดประตู เพราะยังมีเสวี่ยเยี่ยนอยู่ข้างนอก หากปิดประตูไปตอนนี้ อาจทำให้เสวี่ยเยี่ยนจินตนาการไปในแง่ไม่ดี

พอเข้าไปในห้อง เซียวเฉวียนก็เห็นเสื้อผ้าที่วางไว้บนโต๊ะ ถึงจะยังทำไม่เสร็จ แต่ก็คงใกล้แล้วแหละ