ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2000

องค์หญิงกล่าวทั้งน้ำตา "ขอบคุณท่านพี่"

เพียงเพราะเสวียนจิ้งมาแอบหลงในตัวองค์หญิง เซียวเฉวียนจึงต้องคอยตามจ้องเสวียนจิ้งและกำจัดให้สิ้นเสีย เซียวเฉวียนทะนุถนอมองค์หญิงเพียงใด องค์หญิงประทับใจอย่างสุดซึ้ง

เธออดหลั่งน้ำตาแห่งความสุขออกมาไม่ได้ อดไม่ได้ที่อยากจะกล่าวขอบคุณเซียวเฉวียน

แต่งงานกับเซียวเฉวียนคือทางเลือกที่ถูกต้องที่สุดที่เธอเคยทำในชีวิต !

ได้สามีแบบนี้ หญิงจะปรารถนาอื่นใดอีกเล่า ?

จะมาว่าอะไรก็แล้วแต่ เธอเป็นภรรยาของเซียวเฉวียนเขา มีคนมาโลภในตัวเธอ เซียวเฉวียนก็ต้องกำจัดคนขยะเยี่ยงนี้อยู่แล้วนี่ !

มิฉะนั้น เซียวเฉวียนจะมีศักดิ์ศรีสู้หน้าองค์หญิงได้อย่างไร ?

ในฐานะลูกผู้ชายอกสามศอก หากเขาไม่อาจปกป้องแม้แต่ภรรยาของตัวเอง แล้วเซียวเฉวียนจะมีหน้าทำมาหากินอยู่ในโลกนี้ได้อย่างไร ?

เขาจะสู้หน้าลูก ๆ ของเขาได้อย่างไร ?

เซียวเฉวียนกล่าวว่า "องค์หญิง เจ้ากับข้าเป็นสามีภรรยากัน ไม่จำเป็นต้องมาพูดเหมือนเป็นคนอื่นไกล"

ไม่จำต้องกล่าวขอบคุณ ถ้าจะต้องกล่าวจริง ก็ควรจะให้เซียวเฉวียนเป็นคนกล่าว

คือองค์หญิงที่ไม่รังเกียจความยากจนตกอับของเซียวเฉวียน มาเลือกเอาตัวเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนถูกเนรเทศไปยังเกาะจูเสิน แต่องค์หญิงยังคงซื่อสัตย์ต่อเซียวเฉวียน ดูแลจัดการบ้านของเซียวเฉวียนให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ช่วยเซียวเฉวียนดูแลแม่เซียวและน้องเซียวจิง

ถ้าเป็นหญิงคนอื่น เธอไม่ฉวยโอกาสกวาดเอาทรัพย์สินเงินทองหนีไปก็บุญแล้ว ยังจะหวังให้เธอมาดูแลจวนเซียวงั้นหรือ ?

ฝันไปเถอะ !

โดยเฉพาะผู้หญิงที่โลภลาภฟุ่มเฟือยอย่างอาจื่อ ม้วนทรัพย์ไปไม่ว่า เธออาจมาด่าว่าเซียวเฉวียนทำให้เธอเดือดร้อน ด่ายันบรรพบุรุษของเซียวเฉวียนย้อนสิบชาติแปดชาดก็เป็นได้

ไม่น่าแปลกใจที่บรรดาผู้เฒ่ามักจะกล่าวว่า จงหาภรรยาที่มีจิตใจงดงาม

และไม่น่าแปลกใจที่เขาว่า มีภรรยาจิตใจไม่ดีนำภัยสู่สามชั่วอายุคน

ในยุคปัจจุบัน เซียวเฉวียนยังเป็นโสด ไม่เข้าใจความหมายที่ลึกซึ้งในนั้น

ได้โผล่มาต้าเว่ยเที่ยวนี้ ได้ประสบกับการแต่งงานถึงสองครั้ง เซียวเฉวียนก็เข้าใจความจริงในเหตุผลนี้อย่างทะลุปรุโปร่ง

อาจื่อและองค์หญิงเป็นคู่เปรียบเทียบที่เห็นได้อย่างชัดเจน

ก่อนที่แยกทางกับอาจื่อ เธอไม่เคยทำตัวดีให้กับเซียวเฉวียนเลยไม่ว่า แม้กระทั่งแม่สามีอย่างแม่เซียว ซึ่งเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ เธอก็ไม่ได้มองในสายตา

แค่นั้นยังไม่พอ ยังทำให้ชีวิตของเซียวเฉวียนไม่เป็นอันกินอันนอน ก่อกวนไม่หยุดไม่หย่อน ทำให้เซียวเฉวียน แม่ลูกสามคนมีชีวิตอย่างไม่เป็นสุข

สิ่งนี้ส่งผลทำร้ายต่อสองชั่วอายุคน

ถ้าเซียวเฉวียนและอาจื่อไม่ได้แยกทางกัน เกิดมีลูกขึ้นมา ด้วยสันดานที่จองหองและเห็นแก่ตัวของอาจื่อ เธอจะมีลูกอยู่ในสายตาไหม จะเลี้ยงดูลูกอย่างดีหรือ คงเป็นไปไม่ได้

นี่จะเป็นการทำร้ายถึงสามชั่วอายุคน

กลับมาดูองค์หญิง เธอดูแลทั้งตระกูลเซียวและลูก ๆ มาเป็นอย่างดี

ในใจของเธอ เธอห่วงใยในเซียวเฉวียนอยู่เสมอ และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อเป็นผู้ช่วยฝ่ายในที่ดีของเซียวเฉวียน

ตามคำกล่าวของผู้เฒ่า จะมีภรรยา ก็ต้องหาหญิงลักษณะอย่างองค์หญิง

ห่วงใยครอบครัวและเป็นประโยชน์ต่อสามีด้วย

ในใจของเซียวเฉวียน ไม่มีใครเทียบได้กับองค์หญิง

ก็เป็นเพราะลักษณะขององค์หญิง เซียวเฉวียนจึงรู้สึกอยู่เสมอว่าเขาติดค้างองค์หญิงมาก

เซียวเฉวียนพูดเบา ๆ "องค์หญิง มาแต่งงานกับข้า ทำให้เจ้าต้องลำบากแล้ว"

ชีวิตจะอาศัยอยู่ในบ้านของตัวเองยังไม่ได้ ต้องมาอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ

องค์หญิงเอาเสื้อผ้าวางไว้อย่างดี ยิ้มเบาๆ พูดว่า "ได้แต่งงานกับท่านพี่ น้องไม่รู้สึกลำบากเลยแม้แต่นิดเดียว"

“ฉะนั้น ท่านพี่อย่าได้มีภาระทางจิตใจใดๆ เลย”

ถ้าจะนอนที่นี่ องค์หญิงก็จะขยับเข้าไปข้างในอีกนิด เหลือที่ให้สำหรับเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนเหลือบมองแม่และลูกสาวอย่างอ่อนโยนแล้วพูดว่า "พวกเจ้าหลับไปเถอะ มันดึกแล้ว ข้าก็จะกลับไปที่หอคุนหวูแล้ว"

เพราะที่นี่คือพระราชวัง ยังเป็นวังหลัง เซียวเฉวียนเป็นผู้ชายคนเดียวที่มาจากข้างนอก องค์หญิงก็ไม่อาจหน่วงตัวเขา เขาบอกว่าจะกลับไป ก็กลับไปเถอะ

องค์หญิงหันหน้ามากล่อม "หมิงชิว คนเก่ง เจ้าหลับไปก่อน แม่ไปส่งท่านพ่อแป๊บหนึ่งเดี๋ยวมา"

เซียวหมิงชิวกระพริบตาพูดว่า "ตกลง"

องค์หญิงเตรียมจะลุกขึ้น แต่เซียวเฉวียนห้ามบอกว่า "องค์หญิง ไม่ต้องมาส่ง เจ้าก็เหนื่อยแล้ว รีบเข้านอนไปเลย"

พูดจบ เซียวเฉวียนก็ยื่นมือไปพยุงให้องค์หญิงนอนลง เอาผ้าห่มคลุมให้องค์หญิง ฝากจุมพิตราตรีสวัสดิ์บนหน้าผากขององค์หญิงและลูกสาวแล้วกล่าวว่า "นอนเถอะ รอพวกเจ้าหลับแล้ว ข้าค่อยกลับไป”

พอได้ยิน องค์หญิงและเซียวหมิงชิวก็หลับตาอย่างเชื่อฟัง ทั้งแม่และลูกสาวง่วงจริงๆ ไม่ถึงครึ่งดอกธูป ลมหายใจของทั้งคู่ก็ดังสม่ำเสมอ หลับปุ๋ยไปแล้ว

เซียวเฉวียนออกมาข้างนอก บอกเสวี่ยเยี่ยนไม่ให้รบกวนองค์หญิงและลูกสาว จากนั้นก็ขี่กิเลนกลับไปยังหอคุนหวู

น้ำค้างตกหนักยามค่ำดึก อุณหภูมิลงต่ำกว่าตอนกลางวันอยู่แล้ว

หนึ่งคนหนึ่งสัตว์เหินกลางเวหา เสียงลมหวีดหวิวผ่านหู เป่าจนเซียวเฉวียนรู้สึกหนาว เซียวเฉวียนอดส่งความนึกคิดทางจิตไม่ได้ "บรรพบุรุษผู้อาวุโส ท่านช่วยทำไออุ่นให้หน่อยได้ไหม”

ตราจูเสินไม่ส่งเสียง

เซียวเฉวียนคิดว่าตราจูเสินหลับไปแล้ว ไม่ได้ยินที่เขาขอ คิดว่าทางก็อยู่ไม่ไกลเท่าไร ทนๆ ไปเดี๋ยวก็ถึงแล้ว

ดังนั้น จึงไม่ได้รบกวนตราจูเสินอีก

อันที่จริง ตราจูเสินก็ถูกเซียวเฉวียนปลุกตื่นแล้ว เพียงแต่ไม่คิดจะสนใจเซียวเฉวียน ถือโอกาสสั่งสอนเขาหน่อย อย่ามาพลอดรักจนดึกจนดื่น ไม่ดูเวล่ำเวลา !

กลางคืนดึกๆ ดื่นๆ เขาไม่ต้องนอน แต่คนอื่นไม่ต้องนอนหรือ ?

แต่ว่า เซียวเฉวียนเอาใจใส่เขาถึงขนาดนี้ ทำให้ตราจูเสินซาบซึ้งใจ เขาพลางส่งไออุ่นให้กับเซียวเฉวียน พลางพึมพำว่า "ไม่มีครั้งต่อไป !"