ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2001

เซียวเฉวียนย่อมรู้ดีอยู่แล้วว่า คราต่อไปหมายความว่าเช่นไร เขาจึงเอ่ยคำมั่นสัญญากลับไปว่า "ขอรับ ท่านบรรพชน"

หากมาพบเจอองค์หญิงในคราหน้านั้น มิควรรั้งอยู่จนดึกดื่นเช่นนี้อีก

มิรู้ว่าเป็นเพราะร่างกายของเซียวเฉวียนที่บาดเจ็บอยู่แล้ว หรือเป็นเพราะสภาพอากาศโดยรอบในยามนี้ที่สูงเสียจนทำเอารู้สึกหนาวสั่น ทำเอาเซียวเฉวียนรู้สึกว่าอากาศในยามค่ำคืนนี้หนาวเย็นกว่าวันก่อน ๆ ยิ่งนัก

แต่ด้วยไออุ่นจากผนึกจูเสินที่แผ่กระจายออกมานั้น ทำให้เซียวเฉวียนรู้สึกอบอุ่นขึ้นมามาก

ทว่า ความเร็วในการบินของกินเลนนั้นก็รวดเร็วเช่นกัน ผ่านไปเพียงจิบน้ำชาเดียว พวกเขาก็กลับมาถึงศาลาคุนหวู่ในทันที

ยามราตรีที่เงียบสงัดเช่นนี้ ทั่วทั้งศาลาคุนหวู่ต่างก็ตกอยู่ในความเงียบงัน มีเพียงเสียงแมลงร้องเรียกดังออกมาเท่านั้น

ไฟในตามทางเดินยังคงเปิดเอาไว้สว่างไสว เกรงว่าจะเป็นอี้กุยกระมังที่สั่งให้ข้ารับใช้จุดไฟรั้งรอให้กับเซียวเฉวียนเป็นพิเศษ

หลังจากกลับมายังศาลาคุนหวู่แล้วนั้น เซียวเฉวียนเพียงแค่อาบน้ำชำระกายของตนเองอย่างง่าย ๆ ก่อนจะล้มตัวนอนลงบนเตียงไปในทันที

ค่ำคืนที่ไร้ความฝัน เมื่อตื่นขึ้นมาอีกครั้ง กลับพบว่าแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาเสียแล้ว ด้านนอกประตูพลันมีเสียงเคาะประตูของอี้กุยดังขึ้นมาว่า "ท่านลุง ท่านตื่นแล้วหรือ?"

นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่อี้กุยวิ่งมาที่นี่ สองครั้งแรกยามที่เขามาถึงนั้น ยังคงเห็นประตูห้องเซียวเฉวียนปิดเงียบอยู่ อี้กุยจึงเข้าใจว่า เซียวเฉวียนยังคงไม่ตื่น ดังนั้นเขาจึงมิคิดเคาะเรียกเพื่อรบกวนเวลาพักผ่อนของเซียวเฉวียน

ทว่า แม้ยามที่ฟ้าสว่างจ้าเช่นนี้ เซียวเฉวียนกลับยังมิเปิดประตูห้องออกมาอีก นับว่าผิดแปลกยิ่งนัก

เนื่องจากเซียวเฉวียนมักจะเป็นคนที่ตื่นตรงเวลาอยู่เสมอ

ดังนั้น อี้กุยจึงคิดว่าเซียวเฉวียนเปลี่ยนใจที่จะค้างอยู่กับองค์หญิงเมื่อคืนนี้ จึงมิได้กลับมาพักที่ศาลาคุนหวู่ หรือว่าอาจมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นกับเซียวเฉวียนหรือไม่

ไม่ว่าจักเป็นเช่นไร อี้กุยคิดว่าตนเองควรจักต้องเปิดประตูเข้าไปให้รู้แจ้งเสียก่อน

ในยามที่อี้กุยคิดร้อนใจนั้น พลันมีเสียงประตูเปิดออกมาในทันที พร้อมทั้งเซียวเฉวียนที่เหลือบมองอี้กุยด้วยท่าทีเฉยเมยว่า "สวัสดีตอนเช้า อี้น้อย"

หลังจากที่เห็นว่าเซียวเฉวียนสบายดีแล้วนั้น อี้กุยก็อดมิได้ที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก พลางกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มว่า "อรุณสวัสดิ์ท่านลุง เร็วเข้า ท่านรีบมาทานอาหารเช้าเสีย"

เพื่อให้เซียวเฉวียนได้รับสำรับเช้าได้ทันท่วงทีนั้น ทุกครั้งที่อี้กุยเดินมา เขามักจะถือสำรับอาหารเช้ามาด้วยเสมอ ไม่เพียงเท่านั้น ทุกครั้งที่เขาเดินมาเขายังอุ่นสำรับอาหารให้อุ่นพร้อมสำรับกินอีกด้วย

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาสงสัยของเหล่าข้ารับใช้มากมาย อี้กุยจึงได้แต่อธิบายออกมาว่า "มื้อเช้าพวกนี้ เอาไว้ข้าจะกลับมารับทีหลัง"

ทว่า ทุกครั้งที่อี้กุยถือสำรับออกไปนั้น เขาก็จักต้องนำมันกลับมาด้วยอยู่เสมอ เหตุผลนี้ดูมิค่อยฟังเข้าเค้าเท่าไหร่นัก

นับว่าโชคดี หลังจากที่ศาลาคุนหวู่มิคิดติดต่อกับผู้คนภายนอก อี้กุยจึงได้ทำการลดจำนวนข้ารับใช้ภายในจวนลง ดังนั้น ข้ารับใช้ที่ยังรั้งอยู่ภายในจวนในตอนนี้จึงมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

ศาลาคุนหวู่กว้างใหญ่ขนาดนี้ หากจัดให้คนมาคอยดูแลเพียงไม่กี่คนหาใช่เรื่องง่ายดายไม่

ดังนั้น เหล่าข้ารับใช้ทั้งหลายจึงเอาแต่วิ่งวุ่นตั้งแต่เช้ายันค่ำ ทั้งยังมิมีเวลามาสนใจอี้กุยอีก

หากว่าอี้กุยเรียกหาพวกเขานั้น พวกเขาจึงจักเข้ามาหาอี้กุยพร้อมทำตามคำสั่งในทันที

หากมิเรียกหาละก็ มิเช่นนั้นเหล่าข้ารับใช้ทุกคนต่างก็ยุ่งอยู่กับหน้าที่ของตนเอง

นั่นหมายความว่า ย่อมมิมีเหล่าข้ารับใช้คนใดรู้เรื่องที่อี้กุยเดินถือสำรับอาหารไปยังเรือนทางตะวันตกมาหลายครั้งหลายครา

อี้กุยรักและเคารพเซียวเฉวียนยิ่งนัก

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ แม้แต่ปู่ของเขาอี้อู๋หลี่ หาเคยได้รับการดูแลที่เป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้จากอี้กุยไม่

มันสอดคล้องกับคำกล่าวที่ว่า บรรพบุรุษปลูกต้นไม้ ลูกหลานได้ใช้ร่มเงาเสียจริง

อี้อู๋หลี่ปลูกต้นไม้ เซียวเฉวียนได้ใช้ร่มเงาและอี้กุยคือต้นไม้ต้นนั้น

บรรพบุรุษเช่นเขาและต้นไม้เช่นอี้กุย ยอดเยี่ยมยิ่งนัก!

แม้แต่อ่างน้ำสำหรับล้างหน้าของเซียวเฉวียนก็ยังถูกเตรียมเอาไว้โดยอี้กุยเช่นกัน ก่อนจะวางเอสไว้บนราวบันไดทางเดินหน้าประตูเรือน

เซียวเฉวียนพลันหยิบอ่างล้างหน้าขึ้นมา ก่อนหันหลังกลับเข้าไปในห้อง พลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยเมยว่า "อี้น้อย มานั่งกินข้าวกับลุงเร็ว?"

ส่วนบ่อนการพนันนั้น หากเล่นในบ่อนพนันของเซียวเฉวียนอัตราการชนะสูงที่สุด อีกทั้งยังให้ราคาดีมากที่สุดอีกด้วย

แม้แต่ในบ่อนพนันของเซียวเฉวียนนั้น ก็ยังมิสามารถเปลี่ยนชะตากรรมลงพนันสิบแพ้เก้าของเหล่านักผีพนันไปได้ ทว่า พวกเขายังคงตั้งหน้าตั้งตารอให้บ่อนพนันของเซียวเฉวียนจักรีบเปิดขึ้นมาในเร็ววัน

อัตราการแพ้ชนะของบ่อนพนันนั้น เป็นแผนการที่อี้กุยคิดขึ้นมาทั้งหมด

ในยามที่อี้กุยเปิดบ่อนพนันแห่งนี้ขึ้น เขาหาได้ตั้งใจที่จักสูบเงินที่หามาได้อย่างยากลำบากของเหล่าราษฎรไม่ เขาเพียงแค่รู้สึกว่ามีผู้เล่นพนันมากมายนัก นับว่ามีผู้คนไม่น้อยที่สูญเสียเงินทองมากมายไปกับบ่อนพนันก็มาก ทว่า พกวเขาก็มิอาจปรับเปลี่ยนนิสัยเลวร้ายพวกนี้ไปได้

ดังนั้น อี้กุยจึงเปิดบ่อนพนันแห่งนี้ขึ้นมา ทั้งยังกำหนดอัตราต่อรองดังกล่าวเช่นนี้ ก็เพื่อจักป่าวประกาศให้เหล่านักผีพนันรู้ว่า อัตราการชนะลงสิบแพ้เก้า หาพวกยังคิดวิ่งมาเล่นที่บ่อนพนันเขาอีก เช่นนั้นก็จักมีแต่ความลำบากยากเข็ญรั้งรออยู่เบื้องหน้า

หลังจากที่เขาเปิดบ่อนพนันขึ้นมานั้น เขาถึงได้รั้ว่าสิ่งใดคือ ยากพูดคร้านเกลี้ยกล่อมสมควรตายเป็นเช่นไร

ผู้ที่มีฉายาติดตัวว่าผีพนันนั้น เสมือนกับถูกทูตผีปีศาจสิงสู่ก็ไม่ปาน ทั้งยังเอาแต่เดินวนเวียนไปมาอยู่ภายในหลุมดำมิจบมิสิ้น

อีกทั้ง เนื่องจากอัตราการชนะของบ่อนพนันของเขา นั่นจึงดึงดูดให้เหล่าผีพนันเข้ามาใช้บริการอย่างไม่ขาดสายจนกลายมาเป็นบ่อนพนันที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในเมืองหลวงในทันที

เมื่อมิอาจแปรเปลี่ยนสถานการณ์ได้เช่นนี้ อี้กุยจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกเสียจากต้องจำใจเปิดบ่อนพนันต่อไป

แทนที่จะปล่อยให้นักพนันเหล่านั้นแพ้พนันให้กับบ่อนอื่น มิสู้ให้พวกเขาแพ้พนันให้กับบ่อนของตนเองดีกว่าหรือ อย่างน้อยพวกเขาก็มิต้องสูญเสียเงินไปทั้งหมดอีกด้วย

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ความตั้งใจในการเปิดบ่อนพนันของอี้กุยนั้น เขามีจุดประสงค์ที่ดีในการเปิด ทว่า มันหาได้มีความหมายอันใดต่อผีพนันเหล่านี้ไม่

ฉะนั้นแล้ว บ่อนพนันนี้จึงกลายเป็นต้นไม้เงินต้นไม้ทองของอี้กุยไปในทันที

เดิมทีอี้กุยเองก็มาจากตระกูลที่ร่ำรวยเงินทองอยู่แล้ว อีกทั้งบ่อนพนันเองก็ทำเงินให้ได้ไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้น เงินส่วนใหญ่ที่ได้มาจากบ่อนพนันนั้น ยังเป็นเงินที่เหล่าราษฎรหาเช้ากินค่ำได้มาอีก เขาที่ได้รับมาเช่นนี้หาได้รู้สึกดีใจไม่

จนกระทั่งเซียวเฉวียนปรากฏตัวขึ้น เขาจึงใช้บ่อนพนันนี้เป็นของเดิมพัน เพื่อยั่วยุเซียวเฉวียน

เรื่องนี้นั้น ในฐานะเถ้าแก่ของบ่อนพนัน อี้กุยพลันรู้สึกว่าตนเองดุไร้ความคิดยิ่งนัก ในเมื่อเซียวเฉวียนเอ่ยปากขอบ่อนพนันเช่นนี้ เพื่อยุติเรื่องราวที่เกิดขึ้น อี้กุยจึงได้ทำการมอบบ่อนพนันของตนเองให้กับเซียวเฉวียนแต่โดยดี