ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2004

ย่าเหยียนเพียงเดินเข้าประตูเมืองไปอย่างเงียบ ๆ พร้อมทั้งได้ยินผู้คนในเมืองหลวงพูดคุยกันอย่างมีความสุขเกี่ยวกับการเปิดหอปี๋เซิ่งและบ่อนพนันในวันพรุ่งนี้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางอดมิได้ที่จะไปหยุดอยู่ในมุมตรอกซอกซอยที่มิผู้ใดพบเห็น อาจั้นที่สงสัยพลันอดมิได้ที่เอ่ยถามขึ้นมาว่า "เจ้าสำนักเหยียน ทำไมหยุดทำไมหรือ?"

เหลาอาหารและบ่อนพนันของเซียวเฉวียนจักเปิดขึ้นในวันพรุ่งนี้แล้ว ในฐานะเถ้าแก่ร้านเซียวเฉวียนจักต้องมาร่วมงานอย่างแน่นอน

หากทำตามคำของอาจั้นนั้น ในยามนี้พวกเราควรจักเข้าเมืองหลวงเพื่อไปหาที่พัก พร้อมทั้งวันพรุ่งรอจัดการเซียวเฉวียนที่เหลาอาหารนี้เสีย

ย่าเหยียนเพียงเหลือบตามองอาจั้นเล็กน้อย "ในเมื่อเจ้าคิดเช่นนั้น เจ้าคิดว่าเซียวเฉวียนจักไม่คิดเช่นเดียวกันหรือ?"

ในเมื่อเขารู้ดีว่าย่าเหยียนและคนอื่น ๆ กำลังไล่ตามเขาอยู่นั้น แต่เขายังเลือกที่จะปรากฏตัวต่อสาธารณชนในเวลานี้ เซียวเฉวียนจักโง่ขนาดนั้นเลยหรือ?

ไม่ เซียวเฉวียนมิมีทางเอาชีวิตของตนเองมาเล่นๆ เช่นนี้อย่างแน่นอน

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ย่าเหยียนมิรู้สึกว่าเซียวเฉวียนจักอยู่เมืองหลวงในยามนี้ไม่

นั่นเป็นเพราะเขารู้ดีว่า การเปิดเหลาอาหารและบ่อนพนันของตนเป็นเรื่องใหญ่มากเพียงใด ทั้งยังมีทางที่เรื่องนี้จักไปถึงหูของย่าเหยียนอีก

หากว่าย่าเหยียนมาที่เมืองหลวงจริง เซียวเฉวียนย่อมมิมีทางหนีพ้น!

ถึงแม้จักกล่าวออกมาเช่นนั้น หากแต่อาจั้นกลับรู้สึกว่าเซียวเฉวียนอาจจะซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวง

ในคราก่อน เขาจำได้ว่าเซียวเฉวียนเคยทำอะไรแบบนี้เช่นกันในยามที่เขาอยู่ที่ถนนชางเฉิงในรัฐมู่อวิ๋น

ยามที่อยู่ด้านล่างตีนผานั้น เขาเองก็เคยทำเช่นนี้เช่นกัน เอาชีวิตรอดในยามนี้พบเจออันตราย

ความกล้าหาญของเซียวเฉวียนนั้น หาได้เหมือนผู้ใดไม่ เขาทำอันใดหาได้เคยอยู่ในกรอบตามเกณฑ์เลยสักครั้ง

ไม่มีสิ่งใดมารับประกันได้ว่า วันพรุ่งเซียวเฉวียนจักมาปรากฏตัวในวันพรุ่งนี้

ดังนั้น อาจั้นจึงกล่าวว่า "เจ้าสำนักเหยียน ในเมื่อพวกเรามาถึงแล้ว เหตุใดมิลองค้างอยู่ที่นี่สักคืนหนึ่งก่อนเล่า"

อย่างน้อยพวกเรากจักได้ดูลาดเลาด้วยว่า เซียวเฉวียนจักในวันพรุ่งนี้หรือไม่

ย่าเหยียนพลางเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยเมย "สิ่งที่เจ้าพูดนั้นหาใช่ว่าไม่มีเหตุผลไม่ แต่เจ้าก็ต้องรู้ด้วยว่าที่นี่คือเมืองหลวง จวนตระกูลเซียวอยู่ที่นี่ ทรัพย์สินของเซียวเฉวียนอยู่ที่นี่และทุกสิ่งเกี่ยวกับเซียวเฉวียนอยู่ที่นี่ ในเมื่อเซียวเฉวียนได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ แม้แต่จะเอาตัวรอดด้วยตนเองยังยาก มิต้องพูดถึงการปกป้องผู้คนที่อยู่รอบตัวเขารวมไปถึงทรัพย์สินเขาเลย”

เขาจักกล้ากลับมาเมืองหลวงในยามนี้หรือ?

ในเมืองหลวงต่างมีหูมีตามากมาย อีกทั้งเขายังรู้ว่าย่าเหยียนมีความสามารถในการอ่านใจคนอีก เขาคิดว่าเขาจักซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวงได้งั้นหรือ?

ย่าเหยียนหมายความว่า ถึงแม้จักเป็นเพียงวันเปิดร้านก็ตาม นางมั่นใจถึงสิบส่วนว่า เซียวเฉวียนมิได้อยู่ในเมืองหลวงอย่างแน่นอน

หากแต่อาจั้นยังคงไม่วางใจ พลางกล่าวขึ้นมา "ถึงแม้ว่าพวกเราจักไม่ค้างคืนที่นี่ เช่นนั้นพวกเราลองไปดูลาดเลาที่จวนตระกูลเซียวหน่อยหรือไม่"

ถึงอย่างไรย่าเหยียนก็มีความสามารถมากมาย เพียงเข้าออกไปตามหาเบาะแสของเซียวเฉวียนนั้น หาได้กินแรงอันใดมากมายไม่

จวนตระกูลเซียวคือรังของเซียวเฉวียน ขอเพียงแค่เขากลับมาที่เมืองหลวงละก็ ย่อมมีความเป็นไปได้ที่เขาจักอยู่ในจวนตระกูลเซียว

ถึงแม้ว่าจักไม่อยู่ในจวนตระกูลเซียว คนในตระกูลเซียวย่อมรู้เรื่องแน่นอนว่าเซียวเฉวียนได้กลับมาหรือไม่ หรือว่าเขาอยู่ที่ใด

ในเมื่อมาแล้ว เหตุใดไม่ลองไปดูลาดเลาดูหน่อยเล่า?

อาจั้นหาได้มีความสามารถในการล่วงรู้จิตใจผู้คนไม่ มิฉะนั้น ถึงแม้ว่าย่าเหยียนจะไม่เห็นด้วย เขาย่อมหาโอกาสตามหาเบาะแสด้วยตนเองอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน

หากมิไปจวนตระกูลเซียวละก็ เขารู้สึกมิค่อยวางใจนัก

อาจั้นหาได้รู้ไม่ว่าจวนตระกูลเซียวมีม่านพลังปกป้องเอาไว้ ว่าเขาจะมีพละกำลังมากเพียงใด ก็มิอาจบุกเข้าในม่านพลังของจวนตระกูลเซียวได้

เมื่อเห็นว่าอาจั้นตั้งใจแน่วแน่ที่จะไปจวนตระกูลเซียวนั้น ที่จริงแล้วเป้าหมายของเขาเองก็ไม่เลวเลย อีกทั้งสิ่งที่อาจั้นเอ่ยออกมาก็มีเหตุผลเช่นกัน ย่าเหยียนจึงตั้งใจฟังคำแนะนำของอาจั้นเป็นครั้งแรก "ได้ เช่นนั้นไปที่จวนตระกูลเซียว”กัน

พูดจบ ทั้งสองพลันลอบสบตากันก่อนจะหายไปในชั่วพริบตา

เพียงพริบตาเดียว พวกเขาทั้งสองก็มาถึงด้านหน้าประตูจวนตระกูลเซียวในทันที ยามที่อาจั้นต้องการเข้าไปนั้น ย่าเหยียนจึงรีบเอ่ยห้ามเอาไว้เสียก่อน "อย่าไป จวนตระกูลเซียวมีม่านพลังปกป้องเอาไว้อยู่"

ด้วยพละกำลังของอาจั้น เข้าไปไม่ได้ไม่พอ ทั้งยังจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นอีกต่างหาก

ยิ่งไปกว่านั้น ย่าเหยียนมักจะรู้สึกเหมือนมีดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่พวกเขาอยู่เสมอ

ทว่า เมื่อนางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ นั้น นางหาได้พบเจออันใดไม่

เมื่อเห็นท่าทางที่น่าสงสัยของย่าเหยียนนั้น อาจั้นอดที่จะเอ่ยออกมาด้วยความสงสัยได่ว่า "ท่านเจ้าสำนักเหยียน มีอะไรผิดปกติหรือ?"