ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2006

และแน่นอนว่า เซียวเฉวียนก็ยังไม่ให้เซียวหมิงชิงลงมือฆ่าย่าเหยียนอยู่ดี เพราะมีอีกเหตุผลนึงคือเขาก็ยังไม่สามารถตัดสินได้ว่าแท้จริงแล้วเรื่องฆ่าล้างตระกูลเซียวนั้นย่าเหยียนเป็นผู้อยู่เบื้องหลังหรือไม่

และถ้าใช่จริงๆ แล้วการที่ทหารของตระกูลเซียวไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกับนาง แล้วแรงจูงใจของนางคืออะไรแน่?

เรื่องนี้เซียวเฉวียนต้องไขให้กระจ่างก่อน ไม่สามารถให้ทหารของตระกูลฆ่าโดยที่เขาไม่รู้อะไรแบบนี้ได้

อีกอย่าง การเก็บชีวิตนางไว้ก็เป็นสิ่งสำคัญ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เซียวเฉวียนก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเขาลืมไปเรื่องนึง

เนื่องจากเซียวหมิงชิวสามารถอ่านใจเซียวเฉวียนได้ ฉนั้นนางก็อาจจะสามารถอ่านใจย่าเหยียนได้เช่นเดียวกัน

เขาก็สามารถให้เซียวหมิงชิวอ่านใจของย่าเหยียนได้

เมื่อคิดดูแล้ว เซียวเฉวียนก็ส่งสารผ่านความคิดไปให้เซียวหมิงชิว

แต่ผลลัพธ์ก็ไม่เป็นดั่งที่หวัง เมื่อนางบอกกับเขาว่าไม่สามารถอ่านใจย่าเหยียนได้

แต่เซียวเฉวียนกลับบอกนางว่านางสามารถอ่านใจของน้องเว่ยหงได้ เมื่อได้พบเขาอีกครั้ง ขอให้เธออ่านใจเขาแทน

มีเพียงทางเดียวเท่านั้น

เซียวเฉวียนเดินมึนงงเข้าไปในจวนเซียว ต่อหน้าเฉวียนซานพร้อมกับเสียงหนึ่งเสียง

มีตุ๊กตาหนึ่งตัวปรากฎบนอากาศ ทำให้เฉวียนซานประหลาดใจมากและถามเซียวหมิงชิวออกไป “สาวน้อย เจ้าเป็นใคร?ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

ประเด็นคือจวนเซียวมีเกราะหุ้มแน่นหนา ทำไมเธอถึงสามารถเล็ดลอดเข้ามาปรากฎตัวบนอากาศได้

การไม่ได้เจอกับเซียวหมิงชิงเป็นเวลานาน อีกทั้งความสงสัยที่มีอยู่เต็มอก ทำให้เฉวียนซานสูญเสียความคิดไปชั่วขณะ เขากลับไม่รู้สึกว่าตุ๊กตาตรงหน้านั้นคล้ายกับเซียวเฉวียนหรือเจ้าหญิง หรือพูดง่ายๆก็คือเขาไม่คิดว่าเซียวหมิงชิวจะเป็นนายน้อยของเขา

เพียงแค่รู้ว่านางมาจากที่ใด

แต่ไม่ใช่กับการมาปรากฎตัวในจวนเซียวง่ายๆแบบนี้ ทั้งๆที่ก็รู้วาจวนเซียวนั้นมีเกราะป้องกันที่แข็งแกร่ง คนทั่วไปไม่สามารถเข้ามาได้ง่ายๆ

เฉวียนซานจ้องมองไปที่เซียวหมิงชิงด้วยสายตาที่กำลังตัดสิน

เซียวหมิงชิงมองไปที่เฉวียนซานด้วยสายตาเป็นประกายและพูดว่า “ข้าคือนายน้อยหมิงของเจ้า”

นายน้อยหมิง?

เฉวียนซานมองไปที่หมิงชิวด้วยสายตาที่ไม่เชื่อ “สาวน้อย นี่เรากำลังล้อเล่นอะไรกันอยู่?”

ถ้านับๆดูแล้ว ตอนนี้นายน้อยคงมีอายุเพียงหนึ่งปี เด็กหนึ่งขวบแค่เดินยังจะไม่แข็ง จะสามารถบินได้อย่างไร?

แถมยังพูดจาชัดถ้อยชัดคำได้ขนาดนี้อีก?

ถึงแม้เฉวียนซานจะไม่เคยเรียนหนังสือ แต่ก็คงไม่โดนหลอกง่ายๆกับเรื่องแบบนี้

เห็นแววตาเหลือจะเชื่อของเฉวียนซาน หมิงชิวจึงพูดขึ้นว่า “รู้อยู่แล้วว่าเจ้าไม่เชื่อ งั้นเจ้าลองมองดีๆ ข้ามีใบหน้าคล้ายท่ายพ่อและท่านแม่หรือไม่?”

เมื่อได้ยินสาวน้อยพูดดังนั้น เฉวียนเซียวจึงพิจารณาดูอีกทีแล้วค้นพบว่าช่างมีใบหน้าละม้ายคล้ายเซียวเฉวียนและองค์หญิงจริงๆ

จากที่เฉวียนซานไม่เชื่อ ก็เปลี่ยนใจเล็กน้อย

เขาถามด้วยความคลับแคลงใจ “เจ้าเป็นนายน้อยหมิงจริงหรือ?”

เซียวหมิงชิวตอบกลับด้วยท่าทางมั่นใจ“จริงแท้แน่นอน”

ไม่พูดพล่ำทำเพลงอะไรมาก หมิงชิวก็เข้าเรื่อง “ท่านพ่อให้ข้ามา เพราะมีงานบางอย่างจะมอบหมายแก่ท่าน”

งานอะไรกัน?

เฉวียนซานมองไปที่หมิงชิวด้วยดวงตาเป็นประกาย ก่อนจะนึกได้ว่าเซียวเฉวียนกลับไปที่จวนเซียวจริงๆ หากแต่ไม่ได้ทิ้งข้อความใดไว้

เมื่อไม่รู้ที่อยู่ที่แน่ชัดของเซียวเฉวียน ทุกคนก็ต่างเป็นกังวล

เซียวเฉวียนอดไม่ได้ที่จะถามด้วยความเป็นห่วง “พี่ใหญ่ยังสบายดีหรือไม่?”

อาการบาดเจ็บของเขาเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?

ยังไงซะเป้าหมายก็แค่เพียงให้ย่าเหยียนรู้ว่าเซียวเฉวียนไม่ได้อยู่ที่นี่ก็เท่านั้น

เฉวียนซานตอบ “เจ้าไปเถอะ อย่ามาถามอะไรมากเลย รีบไปรีบกลับล่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉวียนจิ่วก็พึมพำ “ได้ งั้นข้าไปล่ะ”

เฉวียนซานพูดต่อ “ระวังตัวด้วย รีบไปรีบกลับ”

“รู้แล้ว! พูดเยอะน่า!” เฉวียนจิ่วทั้งบ่นทั้งทำตาม

แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือ เมื่อออกไปที่ประตู ก็มีคนเรียกเขา “ท่านชายช้าก่อน!”

ได้ยินเสียงแหบแห้งที่เรียกหา เฉวียนจิ่วก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

ชายหนุ่มที่ไม่อยากออกจากบ้านไปไหน เมื่อออกมาก็ได้พบกับหญิงสาวแปลกๆผมสีเงินกับไม้เท้า

รู้สึกว่านางแปลกๆเพราะนางหน้าตาดูไม่แก่แต่มีผมที่หงอกขาวเต็มหัวแถมถือไม้เท้า เฉวียนจิ่วก็แยกไม่ออกว่านางยังสาวหรือว่าชราแล้ว

จึงพูดได้แค่ว่านางดูประหลาด

นี่คงไม่ใช่ย่าเหยียนที่เซียวเฉวียนพูดถึงหรอกนะ?

ซึ่งความจริงแล้วชีวิตเขาไม่ได้โชคดีเหมือนตอนเดินพัน!

เมื่อได้ออกจากบ้านก็พบกับย่าเหยียนที่แม้แต่เซียวเฉวียนก็ยังเกรงกลัว

แต่นักฆ่าอย่างเฉวียนจิ่วที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาแบบไม่กลัวอะไร ก็รู้วิธีรับมือ เขาทำทีเหมือนไม่รู้จักย่าเหยียนมาก่อนและตอบว่า “เจ้าเรียกข้า มีเรื่องอะไร?”

ย่าเหยียนใช้สายตากวาดมองเฉวียนจิ่วก่อนจะพูดว่า “ป้าก็แค่อยากทราบว่านายใหญ่เซียวเฉวียนอยู่ที่จวนเซียวหรือไม่?”

มาอีกแล้วหรอ?

เฉวียนจิ่วยิ้มเยาะในใจแต่พูดออกไปด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “นายของข้าเคยกลับมาแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน”