ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2008

มีคนกล้าที่จะแอบยิงธนูทำร้ายคนต่อหน้าต่อตานาง！

สายตาของย่าเหยียนมองไปรอบๆอย่างดุเดือด น้ำเสียงเยือกเย็นพูดว่า ：“ใครกัน！ออกมาเดี๋ยวนี้นะ！”

จะสู้ก็ออกมาสู้กันซึ่งๆหน้าสิ ทำหลบๆซ่อนๆ มันเรียกว่าขี้ขลาด！

สถานการณ์ตอนนั้นเงียบสงบไปสามวินาที ก็ยังไม่มีใครออกมา ย่าเหยียนทนไม่ได้ส่งเสียงเหอะออกมาหนึ่งคำ และพูดเยาะเย้ยว่า：“ทำไม？ไม่กล้าออกมาพบข้างั้นเหรอ？”

คิดว่าใช้การกระตุ้นเชิงรุกแล้ว แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับเงียบสงบไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย

สิ่งที่ย่าเหยียนไม่รู้ก็คือ ตอนที่เซียวหมิงชิวเห็นมีดเสียบเข้าไปที่ร่างกายของอาจั้น นางก็ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

ในตอนนี้ เซียวหมิงชิวอยู่ที่ห้องทางฝั่งตะวันตกของศาลาคุนหวู่ กำลังรายงานผลงานที่นางทำให้เซียวเฉวียนรับรู้

ใช้คำพูดเพียงสี่คำในการรายงาน นั่นก็คืองานใหญ่สำเร็จแล้ว！

เมื่อรู้ว่าม่านกั้นที่เซียวหมิงชิวสร้างขึ้นแม้แต่ย่าเหยียนก็ไม่สามารถทำลายได้ เซียวเฉวียนก็รู้แล้วว่านางสามารถฆ่าอาจั้นได้สำเร็จ ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจอะไร เป็นเรื่องที่คาดการณ์ไว้แล้ว

แต่เซียวหมิงชิวยังเป็นเด็ก ต้องการได้รับคำชื่นชม เซียวเฉวียนพูดทันทีว่า：“หมิงชิวทำได้ดีมาก！”

ชื่นชมก็ส่วนชื่นชม แต่ครั้งนี้ออกไปจากพระราชวังโดยไม่บอกใครเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง เซียวเฉวียนพูดว่า ：“หลังจากนี้ห้ามทำอย่างนี้อีกนะ”

โชคดีตอนที่นางออกไป ตอนนั้นเห็นย่าเหยียนอยู่ที่หน้าประตูของจวนเซียว ไม่ได้เข้าไปต่อสู้กับย่าเหยียนในทันที แต่เอาเรื่องนี้มาบอกกับเซียวเฉวียนก่อน

มิฉะนั้น ถ้านางเขาไปต่อสู้กับย่าเหยียนในทันที ผลลัพธ์ที่ตามมาไม่อาจคาดเดาได้

เซียวเฉวียนยังไม่วางใจที่จะให้เซียวหมิงชิวไปต่อสู้กับย่าเหยียนเพียงลำพังคนเดียว

เซียวหมิงชิวทำปากจู๋และพูดว่า：“รู้แล้ว ท่านพ่อ！”

นางรู้ว่าเซียวเฉวียนยังพูดไม่จบ คำพูดเหล่านี้ นางฟังมาหลายรอบแล้ว นางจดจำคำพูดของเซียวเฉวียนได้ขึ้นใจ ถึงไม่ได้ไปต่อสู้กับย่าเหยียนเพียงลำพัง แต่เซียวเฉวียนก็ยังไม่วางใจอยู่ดี

จะโทษเซียวเฉวียนก็ไม่ได้ ในฐานะพ่อ เขาเป็นห่วงความปลอดภัยของลูก มันก็เป็นเรื่องธรรมดา

ในโลกใบนี้ พ่อแม่ทุกคนย่อมเป็นห่วงกังวลต่อลูกของตัวเองทั้งนั้น

คำพูดที่เซียวเฉวียนกำชับสั่งสอน เซียวหมิงชิวฟังมากมายหลายครั้งแล้ว สถานการณ์นี้ไม่สามารถย้อนกลับไปได้แล้ว และไม่มีทางหลบหนีได้

นางทำท่าทางน่ารักและพูดว่า ：“ท่านพ่อพูดถูก งั้นหมิงชิวกลับไปแล้วนะ”

พูดจบ นางก็หันหลังกลับไป เตรียมพร้อมที่จะหายตัวออกไปจากห้องทางฝั่งตะวันตก

เซียวเฉวียนรู้ดีว่าเซียวหมิงชิวไม่อยากจะฟังเขาสั่งสอนอีกแล้ว

แต่เด็กลืมง่าย สิ่งที่ควรพูดก็ต้องพูด ถ้าไม่คอยเตือนนางตลอดเวลา เกิดวันไหนนางดีใจจนหลงลืมไป แล้วไปเผชิญหน้าต่อสู้กับย่าเหยียน ก็จะยิ่งแย่ไปกันใหญ่

เซียวเฉวียนจ้องมองเงาด้านหลังของนาง พูดกำชับว่า ：“ห้ามไปต่อสู้กับย่าเหยียนนะ จำไว้ให้ดี”

เด็กคนนี้มีความสามารถมาก ทำให้คนเป็นพ่ออย่างเซียวเฉวียนกลุ้มใจอย่างมาก

เซียวหมิงชิวพูดว่า ：“ท่านพ่อวางใจได้ หมิงชิวเชื่อฟังท่านพ่อ！”

ถ้ายังไม่ไป ไม่รู้ว่าเซียวเฉวียนจะพูดอะไรอีก ดังนั้น เซียวหมิงชิวพูดจบก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เซียวเฉวียนมองออกไปทางประตู อดไม่ได้ที่จะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ให้เซียวหมิงชิวฆ่าอาจั้น ที่จริงแล้วเซียวเฉวียนกังวลว่าเพราะเรื่องนี้ย่าเหยียนจะยิ่งจับจ้องจวนเซียวมากยิ่งขึ้นไม่ยอมปล่อย

ในเมื่อเรื่องฆาตกรรมนี้เกิดขึ้นที่หน้าประตูจวนเซียว และย่าเหยียนก็ยังเห็นว่ามีม่านกั้นคอยปกป้องคุ้มครองจวนเซียวไว้ นางไม่สามารถทำลายได้

ถ้าสลับกันว่าเซียวเฉวียนเป็นย่าเหยียน ก็จะรู้สึกว่าเซียวเฉวียนคนนี้ร่วมมือกับคนที่เก่งกาจ เพื่อตอบโต้นาง

และอาจั้นเป็นผู้ช่วยที่เก่งกาจของย่าเหยียนที่นางฝึกฝนเขามา ถูกคนฆ่าอย่างนี้แล้ว ความแค้นนี้นางคงจะโทษว่าเซียวเฉวียนเป็นคนทำ

หรือจะพูดอีกอย่างว่า อาจจะเป็นไปได้อย่างมากว่าย่าเหยียนจะยังไม่ไปจากเมืองหลวง

หรือว่า นางยังรู้สึกว่าเซียวเฉวียนยังแอบซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวง

เมื่อคิดได้ดังนั้น เซียวเฉวียนคงไม่สามารถอยู่ที่ศาลาคุนหวู่ได้อีกแล้ว

เป็นจริงดังคำพูดนั้นที่ว่า เรื่องที่ดีกลับไม่เกิดขึ้นจริงแต่เรื่องไม่ดีกลับเกิดขึ้นจริง อี้กุยเจ้ามันปากเสียจริงๆ