ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2009

เนื่องจากเร่งรีบออกเดินทาง เซียนเฉวียนจึงลืมแจ้งเรื่องนี้กับเซียวหมิงชิว ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะตระหนักได้และไล่ตามมาเพราะเรื่องนี้หรือไม่

ทันทีที่คิดได้นางอาจจะไล่ตามมา เซียวเฉวียนจึงอดปวดหัวไม่ได้ ช่างน่ารำคาญยิ่งนัก

เป็นอย่างที่เซียวเฉวียนคาดการณ์ไว้ กิเลนยังไปได้ไม่ไกลนัก กระทั่งได้ยินเสียงเซียวหมิงชิวข้างหู นางจึงโพล่งด้วยความขุ่นเคือง “ท่านพ่อพูดไม่เป็นคำพูด คนโกหก！หึ！”

ไอหยา บอกนางก่อนที่จะหลบหนีทันใช่หรือไม่

น้ำเสียงนี้คล้ายกับว่าจะไม่พานางไปด้วยไม่ว่าเซียวเฉวียนจะไปที่ไหนหรือกินอะไร

ให้ตายเถอะ เขากำลังหลบศัตรู！

ยังไม่ทันที่จะโน้มน้าวให้เซียวหมิงชิวรอยู่ในตำหนักอย่างว่าง่าย จู่ ๆ เซียวเฉวียนก็ได้ยินเสียงของนางดังขึ้นด้านหลัง “ท่านพ่อ！”

ใช่ นางไล่ตามมา！

อยากจะสะบัดทิ้งก็ทำไม่ได้！

ในเมื่อไล่ตามมาทันแล้ว เซียวเฉวียนจึงไม่ไล่นาง และเอ่ยว่า “เข้าไปทักทายแม่ของเจ้าแล้วใช่หรือไม่?”

ไม่ว่าอย่างไรร่องรอยขององค์หญิงจะหายไม่ได้ เดี๋ยวนางจะเป็นห่วง

เซียวหมิงชิวเอ่ย “ทักทายแล้วเจ้าค่ะ”

มีเซียวเฉวียนคอยกำชับ เซียวหมิงชิวจะกล้าออกมาเงียบ ๆ หรือ?

เซียวเฉวียนเอ่ยอย่างภูมิใจว่า “ใช้ได้”

จู่ ๆ กิเลนก็หยุดชะงักท่ามกลางป่าดงพงไพร เซียวเฉวียนเองก็เพิ่งตระหนักได้ เขายังไม่บอกสถานที่กับกิเลนเลยสักครั้ง

เซียวเฉวียนครุ่งคิด ก็ยังคิดไม่ออกว่าที่ไหนเหมาะกับการซ่อนตัว เขาเอ่ยถาม “อี้น้อย เจ้าว่าเราควรไปที่ไหนดี?”

อี้กุยเป็นคนพื้นเพอยู่ในต้าเว่ย ซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ใกล้กับเมืองหลวง เขาน่าจะคุ่นชินมากกว่าเซียวเฉวียน

ถามเขาก็ถูกแล้ว

สิ่งที่เหนือความคาดหมายของเซียวเฉวียนคือคำถามนี้ต้องถามอี้กุยนั่นแหละถูกแล้ว

เขารู้ว่าธุรกิจอะไรทำแล้วสร้างเงิน แต่ไม่รู้ว่าที่ไหนเหมาะกับการซ่อนตัวที่สุด

หลังจากครุ่นคิดเขาก็แนะนำว่า “คุนหลุนเป็นอย่างไร?”

อี้กุยคุ้นเคยกับภูเขาคุนหลุนเป็นอย่างดี เขาเคยไปบ่อย

ที่นั่นมีชิงหลงให้พึ่งพา อี้กุยคิดว่าคงเป็นตัวเลือกที่ไม่เลว

พึ่งพาชิงหลง?

งั้นก็ช่างเถอะ ชิงหลงยังเอาตัวเองไม่รอดเลย

เมื่อเอ่ยถึงชิงหลง ก็ไม่รู้ว่าไป๋ฉีจะช่วยชิงหลงออกมาได้สำเร็จหรือไม่ เพราะไป๋ฉีไม่ได้รายงานเซียวเฉวียนหลายวันแล้ว

ตามหลักเหตุผลแล้ว ไม่ว่าจะช่วยออกมาได้หรือไม่ ไป๋ฉีก็ควรรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับเซียวเฉวียน ให้เซียวเฉวียนรู้ผลลัพธ์

แต่นี่ก็ผ่านไปหลายวันแล้ว ยังไม่มีข่าวคราวกับไป๋ฉีเลย เซียวเฉวียนคิดว่าอาจจะเป็นเพราะระยะทางของเขาและไป๋ฉีที่ไกลเกินไป ทั้งสองคนจึงเชื่อมจิตถึงกันไม่ได้

ใช่ เซียวเฉวียนเชื่อใจไป๋ฉีมาก เขาคิดว่าไป๋ฉีติดต่อเขาไม่ได้ ไม่คิดว่าไป๋ฉีจะเกิดเรื่อง

คนที่เขาพาออกมา เขารู้ว่าศักยภาพของอีกฝ่ายเป็นอย่างไร

การไปภูเขาคุนหลุน การหลบออกมาอย่างปลอดภัยไม่ได้สร้างความกดดันให้กับไป๋ฉีแต่อย่างใด

ได้ยินว่าชิงหลงถูกขังโดยผู้อาวุโสในเผ่า การให้ไป๋ฉีไปช่วย อี้กุยต้องละทิ้งความคิดที่จะไปภูเขาคุนหลุนอย่างไม่อาจหลบเลี่ยงได้

เขาพูดว่า “ท่านปู่น้อยตัดสินใจเถอะ”

แม้ว่าเซียวเฉวียนจะอยู่ต้าเว่ยไม่นานนัก แต่ระยะเวลาสั้น ๆ แค่สองเดือน เขาเดินทางไปทั่วราชอาณาจักรแล้ว ไปหลายที่มากกว่าอี้กุยเสียอีก

พอได้ยิน เซียวเฉวียนครุ่นคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตัดสินใจ “ไปกันเถอะ เราไปซินเจียงกันเถอะ”

เกรงว่าย่าเหยียนจะมั่วแต่เพ้อฝัน เซียวเฉวียนต้องไปซินเจียง

ซินเจียงนั้นกว้างขวาง และห่างไกลผู้คนมาก

ตราบใดที่เซียวเฉวียนซ่อนตัวได้ ก็ไม่มีใครรู้จักเซียนเซวียน

ครั้งนี้ ย่าเหยียนกลัวว่าจะไม่เจอใครในซินเจียงเป็นเวลากว่าครึ่งเดือน