ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2012

มันเป็นอาวุธวิเศษแห่งคุนหลุน

แต่เซียวเฉวียนกลับนำมาเป็นที่เก็บอาหาร?

ก่อนหน้านั้นเป็นที่เก็บมันเทศ ถึงอย่างไรมันก็ยังดิบ

แต่ของเหล่านี้ปรุงสุกแล้ว

เซียวเฉวียนทำเหมือนมันเป็นตู้เย็นเสียอย่างนั้น?

แม้ว่าภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิจะไม่เคยเห็นตู้เย็นมาก่อน แต่มันก็เคยได้ยินจากปากของเซียวเฉวียน อาหารที่ปรุงสุกแล้วจะถูกเก็บในนี้ ซึ่งมันรักษาคุณภาพได้นานกว่าวางไว้ข้างนอก ไม่บูดด้วย

พูดง่าย ๆ คือไม่ให้เสียของ

ของที่กินไม่หมดเก็บใส่ตู้เย็นได้ อยากกินเมื่อไหร่ก็เอาออกมาอุ่น

เซียวเฉวียนเคยพูดว่าภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิมีคุณสมบัติแบบนั้น

ครั้งนี้เซียวเฉวียนคิดว่ามันเป็นตู้เย็นจริง ๆ ขี่ช้างจับตั๊กแตนจริง ๆ

ภาพรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิฝ่าฝืนคำสั่งของเซียวเฉวียนเป็นครั้งแรก มันไม่รับอาหารที่เซียวเฉวียนโยนเข้ามา มันเอียงตัวหลบ ทำให้สัมภาระเหล่านั้นไม่ทะลุมันไป แต่ตกไปอยู่บนพื้นตามเดิม

การตอบสนองของรุ่งอรุณฤดูใบไม้ผลิทำให้เซียวเฉวียนตื่นตกใจ เจ้านี่ไม่ฟังคำสั่งแล้วหรือ?

เซียวเฉวียนมองไปทางภาพรุ่งอรุณด้วยสายตาเปล่งประกาย “ภาพรุ่งอรุณ เหตุใดเจ้าถึงขัดคำสั่งของข้า?”

เซียวเฉวียนเป็นนายของมัน เป็นเจ้าชีวิตของมัน ทำไมมันถึงไม่ฟัง?

หรือว่าอยากขัดคำสั่ง?

ภาพรุ่งอรุณเคลื่อนตัวเล็กน้อยเหมือนกำลังจะบอกกับเซียวเฉวียนว่ามันไม่ได้ขัดคำสั่ง แต่ไม่อยากรักษาอาหารที่ปรุงสุกแล้วแทนเซียวเฉวียน

เซียวเฉวียนเหมือนจะเข้าใจความหมายของมัน จึงเอ่ยถามว่า “เจ้าไม่อยากเก็บสัมภาระเหล่านี้ใช่หรือไม่?”

ภาพรุ่งอรุณยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ยอมรับอยู่เงียบ ๆ

เซียวเฉวียนก็ยอมรับ จึงถามต่อ เพราะเหตุใด?”

ให้มันเก็บอาหารไม่ใช่ครั้งแรก

มันเทศและวัตถุดิบมันเก็บให้ได้ แต่สิ่งเดียวที่มันไม่รับคือสัมภาระเหล่านี้

สัมภาระเหล่านี้จะกินมันไหม?

ภาพรุ่งอรุณยืนอยู่ที่เดิม ครุ่นคิดว่าจะอธิบายกับเซียวเฉวียนอย่างไร

มันเทศมันยังดิบ ปริมาณเยอะและหนักมาก เซียวเฉวียนแค่อาศัยมันในการขนย้าย

ส่วนวัตถุดิบ ภาพรุ่งอรุณแบกให้ได้ ถึงอย่างไรเซียวเฉวียนก็ไม่ได้ใช้บ่อยมันไม่จำเป็นต้องเอาออกมา

แต่อาหารเหล่านี้มันไม่เหมือนกัน กินวันละสามมื้อ พูดได้ว่ามันต้องเอาออกมาอน่างน้อยสุดสามครั้ง

ถ้าจะให้พูดตรง ๆ ภาพรุ่งอรุณนั้นขี้เกียจ

แต่จะอธิบายกับเซียวเฉวียนยังไงนั้นมันไม่รู้

มันก็ยังลอยเคว้งอยู่ที่เดิม หวังให้เซียวเฉวียนเก็บคำสั่งนั้น

เซียวเฉวียนจึงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ของที่อยู่ในสัมภาระเหล่านี้ ข้ากับเหมิงชิวกินไม่หมด ถ้าไม่เก็บที่เจ้ามันก็บูด”

อาหารที่บูดมันน่าเสียดาย เซียวเฉวียนยังคงคิดหาทางรักษามันไว้ ถึงได้ยุ่งยากเช่นนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะแบบนี้ เซียวเฉวียนคงไม่เรียกภาพรุ่งอรุณออกมา

พอได้ยินเซียวเฉวียนพูดเช่นนี้ ภาพรุ่งอรุณจึงพลิกตัว กางภาพออกและดูดสัมภาระเหล่านั้นเข้าไป

ถือว่าเป็นการตอบรับว่าช่วยรักษาอาหารเหล่านี้ให้กับเซียวเฉวียน

เนื่องจากเป็นสิ่งที่ต้องทำ มันไม่สามารถขี้เกียจได้

เรื่องอาหารได้รับการแก้ไขแล้ว ต่อไปก็เรื่องที่อยู่

ลำพังแค่เซียวเฉวียนเองนอกตามต้นไม้และใต้ต้นไม้ได้ แต่พอมีเซียวหมิงชิวตามมาด้วย ไม่ว่ายังไงก็ต้องมีที่กำบังฝนให้นาง

สร้างบ้านสักหลังดูจะเกินจริงไปหน่อย ถึงอย่างไรเซียวเฉวียนก็เป็นผู้บาดเจ็บ ใช้แรงไม่ได้ ต้องรักษาตัว

อีกฝ่ายไม่อยากให้ย่าเหยียนรู้สถานะของเขา จึงไม่ออกมาพบนาง

อาจจะมีแค่ความเป็นไปได้นี้ที่พอจะสมจริง

ไม่อย่างนั้นคนธรรมดาที่ไหนจะเก่งสู้เซียวเฉวียนได้ แต่ก็ยอมเสียเปรียบต่อหน้าย่าเหยียน

พูดได้ว่าถ้าเซียวเฉวียนไม่บาดเจ็บ เขาคงอยากถลกหนังคนที่คิดจะฆ่านาง ซึ่งเป็นเรื่องที่เป้นไปไม่ได้

ถ้ามีคนเหมือนนางปรากฏตัวจริง ๆ ศักยภาพของอีกฝ่ายจะต้องเหนือชั้นกว่านาง

คิดได้ดังนั้นย่าเหยียนก็รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล

ศักยภาพเหนือชั้นกว่านางเหตุใดถึงไม่กล้าออกมาสู้กับนาง

ถ้าไม่อยากเปิดเผยสถานะ แค่อยากฆ่าย่าเหยียน เช่นนั้นต้องมีคนรู้แน่?

ยิ่งคิดย่าเหยียนก็ยิ่งไม่แน่ใจถึงที่มาและเป้าหมายของอีกฝ่าย

ในเมื่อเขารู้ว่าย่าเหยียนมาถึงจวนเซียว ก็แสดงว่ารู้ว่าเซียวเฉวียนอยู่ที่ไหน

เขาคอยตามเซียวเฉวียนอยู่เงียบ ๆ ปกป้องเซียวเฉวียนอยู่เงียบ ๆ ?

แบบนี้เซียวเฉวียนจะปลอดภัย

ดังนั้นอีกฝ่ายจะเป็นห่วงเซียวเฉวียนไม่ก็จวนเซียวสินะ?

คิดไปคิดมาย่าเหยียนก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลย

นางเห็นอาจั้นนอนอยู่บนพื้น จากนั้นก็ปรายตามองไปรอบ ๆ หลังจากมั่นใจว่าไม่มีใครแล้วนางก็เอ่ยว่า “ข้าและเจ้าเป็นนายบ่าวคู่กันมาตลอด ทุกอย่างที่เจ้ามีก็มาจากข้า นี่คือของมีค่าชิ้นสุดท้ายของเจ้า”

กล่าวจบนางก็ยื่นมือข้างหนึ่งออกไป ลงมือเบา ๆ หมกสีดำออกจากมือของนางพุ่งเข้าร่างของอาจั้นด้วยความเร็วปานสายฟ้า

พริบตาเดียวหมอกดำนั้นก็กลับมายังฝ่ามือของนาง แล้วศพของอาจั้นก็หายไป

นี่คือวิธีการทำลายซากศพ

กระทั่งหมอกควันซึมอยู่สู่ฝ่ามือของนาง ย่าเหยียนนตัวสั่นอย่างอดไม่ได้ จากนั้นใบหน้าของนางก็ปรากฏสีหน้ามีความสุข คล้ายกับได้กินอาหารที่มันเลิศรส