ซูเปอร์ลูกเขย นิยาย บท 2020

เซียวหมิงชิวไม่ยอมรับหรือปฏิเสธ “บอกไม่ได้”

เธออยากรู้อะไร ข้าก็ต้องบอกเธอ?

เธอคิดว่าฉันเป็นลูกศิษย์สำนักหมิงเซียนของเธอเหรอ?

เซียวเฉวียนถามย่าเหยียนว่าใครเป็นคนดูดกลืนเลือดจากระหว่างคิ้วของทหารตระกูลเซียวแต่ย่าเหยียนไม่จำเป็นต้องบอกเซียวเฉวียน

ทำไมเซียวหมิงชิว ถึงต้องตอบคำถามเธอทุกคำถาม

ท่าทีของเซียวหมิงชิวยิ่งทำให้ย่าโกรธมากขึ้น เห็นเธอโกรธ แต่ต้องเก็บกดไว้เพื่อรักษาหน้าตา เซียวหมิงชิวอดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า "คุณยายไม่ต้องโกรธขนาดนั้น ฉันแค่จัดการคนที่ทำงานไม่ดีให้คุณ"

เธอพูดแบบนี้ ย่าเหยียนยังต้องขอบคุณเธออีกเหรอ?

ย่าเหยียนจ้องมองเซียวหมิงชิวด้วยสายตาเย็นชา เด็กคนนี้ยิ่งดู ยิ่งทำให้เธอนึกถึงบางคน

แต่เธอหลบหน้า ย่าเหยียนมองไม่เห็นหน้าตาของเธอ แต่ดวงตาที่กลมโตของเธอ ทำให้ย่าเหยียนรู้สึกคุ้นเคย

และท่าทางพูดจาหยิ่งยโสของเธอ ช่างเหมือนเซียวเฉวียนจริงๆ

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ย่าเหยียนอดไม่ได้ที่จะสงสัย “เจ้าเป็นลูกสาวของเซียวเฉวียน?”

ในสายตาของชาวซินเจียงทั้งหมด องค์หญิงต้าถงไม่ได้ตาย ดังนั้นย่าเหยียนจึงคิดแบบนี้

ด้วยเหตุผลนี้ เธอจึงคิดว่าเซียวหมิงชิวเป็นลูกสาวของเซียวเฉวียน รูปลักษณ์ของเธอก็คล้ายกับองค์หญิง

แต่เมื่อคิดดูอีกที เด็กคนนี้ถ้าเป็นลูกสาวของเซียวเฉวียน ก็คือคนธรรมดา คนธรรมดาอายุหนึ่งขวบ ยังเดินไม่ค่อยคล่อง พูดถึงเรื่องมาที่หน้าผาแห่งนี้ ยังยืนอยู่ต่อหน้าย่าเหยียนอย่างใจเย็นและตะโกนใส่เธอ

ย่าเหยียนรู้สึกว่าความคิดของเธอนั้นไร้สาระจริงๆ

และเมื่อได้ยินย่าเหยียนพูดแบบนี้ เซียวหมิงชิวกลับยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “ใช่ ข้าคือลูกสาวของเซียวเฉวียน”

ดูสิ เมื่อกี้ยังไม่ยอมพูด ตอนนี้กลับยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่าเธอเป็นลูกสาวของเซียวเฉวียน ย่าเหยียนจะเชื่อคำพูดของเธอไหม?

พูดอีกอย่างก็คือ ย่าเหยียนยิ่งไม่เชื่อว่าเซียวหมิงชิวคือลูกสาวของเซียวเฉวียน

เธอจ้องมองเซียวหมิงชิวด้วยสายตาเย็นชา และส่งเสียงกระแอม “ฮี่ม!”

“เด็กน้อย พูดจาเพ้อเจ้อ!”

“ขัดขวางเรื่องของข้าหลายครั้ง ไม่สอนให้เจ้ารู้จักดีชั่ว คงไม่รู้ว่าอะไรคือฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ!”

เมื่อพูดจบ ย่าเหยียนก็จับม้เท้าในมือ โจมตีเซียวหมิงชิว

เซียวหมิงชิวตัวเล็ก แต่ปฏิกิริยาไว หลบหลีกการโจมตีของย่าเหยียนได้อย่างง่ายดาย

ย่าเหยียนฟาดไม้เท้าลงบนพื้น ดินฝุ่นฟุ้งกระจาย บดบังท้องฟ้าและพื้นดิน มองเห็นอะไรไม่ชัด

เพื่อป้องกันย่าเหยียนโจมตีแบบหักหลัง เซียวหมิงชิวจึงตั้งใจรักษาระยะห่างจากเธอ เพื่อให้เธอมีเวลาตอบสนอง

เมื่อเห็นสถานการณ์ ชาวบ้านที่กำลังหนีก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมา มองดูฉากการต่อสู้ที่เต็มไปด้วยฝุ่นควันด้วยความกังวล

แต่พวกเขาไม่สามารถมองเห็นได้ว่าใครคือเซียวหมิงชิว ใครคือย่าเหยียน

ไม่ต้องพูดถึงว่าเซียวหมิงชิวสู้กับย่าเหยียนได้หรือไม่ แค่อายุของเธอ ก็สามารถต่อสู้กับย่าเหยียนได้ ชาวบ้านก็รู้สึกชื่นชมเธอมาก

ชาวบ้านเคยได้ยินจากนักปราชญ์และย่าเหยียนว่าเซียวเฉวียนเป็นคนเลวร้าย แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเชื่อคำพูดของพวกเขาเพียงด้านเดียวไม่ได้

คนของเซียวเฉวียนเก่งขนาดนี้ เซียวเฉวียนคงไม่เลวร้ายไปด้วย

อีกอย่าง เซียวเฉวียนไม่รู้จักกับชาวบ้านมาก่อน แต่กลับคิดให้เซียวหมิงชิวมาช่วยพวกเขา แสดงว่าเซียวเฉวียนเป็นคนดี

คนที่พูดว่าเซียวเฉวียนเป็นคนเลวร้าย จริงๆ แล้วพวกเขาเองต่างหากที่เป็นคนเลว

ยังไงพวกเขาก็อยู่ที่หน้าผาไม่ได้แล้ว รอจนพวกเขาออกไปข้างนอก ถามไถ่ให้ดี ไม่ก็จะรู้ว่าเซียวเฉวียนเป็นคนอย่างไร

ในขณะที่ต่อสู้ เซียวหมิงชิวก็แอบมองดูว่าชาวบ้านอพยพไปอย่างไร

แต่เธอกลับพบว่าในสถานการณ์แบบนี้ ชาวบ้านกลับยืนงงและชะลอฝีเท้า

โอ้โห!

เจตนานั้นช่างชัดเจน นั่นคือต้องการพาย่าเหยียนออกจากก้นเหว เพื่อลดความกังวลของชาวบ้าน

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีชาวบ้านมากกว่าครึ่งหนีออกจากก้นเหวแล้ว ก้นเหวแห่งนี้ก็ไม่ใช่ดินแดนที่แยกตัวออกจากโลกอีกต่อไป

ดังนั้น ย่าเหยียนจึงไม่ยึดติดกับก้นเหวมากนัก

เป้าหมายหลักของเธอตอนนี้คือเซียวหมิงชิว ไม่ใช่ชาวบ้าน

พูดอีกอย่างก็คือ ตราบใดที่สามารถพาย่าเหยียนออกไปไกล ชาวบ้านก็จะปลอดภัยยิ่งขึ้น

กลับกันที่เซียวหมิงชิวคิดไว้ ย่าเหยียนก็ไล่ตามเธออย่างไม่ลดละ

ในพริบตา ทั้งสองก็มาถึงหน้าผา

แต่เซียวหมิงชิวไม่ได้หยุดลง แต่บินต่อไปยังป่ารกทึบไม่ไกล

ทุกครั้งที่ย่าเหยียนเกือบจะตามทัน เซียวหมิงชิวก็เร่งความเร็ว ทำให้เธอตามไม่ทัน

ความเร็วของเด็กน้อยคนนี้ ทำให้ย่าเหยียนรู้สึกประหลาดใจ

ย่าเหยียนก็โกรธแค้น

ใกล้จะจับตัวเซียวหมิงชิวได้แล้ว แต่ก็พลาดท่าทุกครั้ง ใครก็คงรู้สึกโกรธ

การกระทำของเธอช่างเหมือนกำลังต่อสู้กับย่าเหยียน!

ถูกเด็กอายุหนึ่งขวบทำแบบนี้ ใบหน้าอันทรงเกียรติของย่าเหยียนจะเอาไปไว้ที่ไหน?

ที่สำคัญคือ เซียวหมิงชิวก็หันกลับมา ยิ้มเยาะย่าเหยียน “เจ้าจับข้าไม่ได้หรอก ถึงแม้ว่าเจ้าจะอยู่มานานนับพันปี เจ้าก็ไม่มีทางจับข้าได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ย่าเหยียนก็ตกตะลึง เด็กน้อยคนนี้รู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่มานานนับพันปี?

น้ำเสียงของย่าเหยียนเย็นยะเยือก “เจ้าเป็นใคร!”